848 online · 210.851 μέλη
Παράθεση:
|
AS PAROYME KAI MIA MIKRI GEYSEI APO TIS LIVE SYNAYLIES TOY FILOY MAS PAYLOY !!
takalitera erxwntai !!!!!!!!
GIA MIA STIGMI SKEYTIKA POS ISWS KAI NA GINWMAI KOYRASTIKOS ALA OPOS PERASE AYTI H SKEPSH ETSI KAI EFIGE GRIGORA TOSO GRIGORA SASN TON PAYLO EI8ELA NA PW POS THN SHZHTHSH EN LEYKW THN EXW KAI OPIOS 8ELISEI MPORI APLA NA MOY ZITHSEI NA TOYN TIN STILW :))))
-----------------
ΚΑΝΑΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΘΑΨΕΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΑΙ !!!!! ΧΑΧΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!! ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΣΠΟΡΟΣ!!!!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : stauross στις 11-10-2010 10:55 ]
PAYLOS SYDIROPOYLOS 
KITAKSTE PIO KATO
KITAKSTE PIO KATO ENA DIKO MOY LA8OS ME ENA MEGALO KENO ALA PISTEYW NA EINAI IKANOPIITIKO TO APOTELESMA MAKARI NA ARESEI STON PAYLO!! PAYLARA GEIA PARTI SOY KAI MIRAZWMASTAI MAZISOY TIS FANTASTIKES DOYLIES SOY KAI SYNERGASIES SOY !!
MIN ANXWNAISTE TO YLIKO YPARXEI ALA OPOS PROIPA PIO KATO !!
SORY GEIA TO TERASTIO KENO DIAVASTAI PIO KATO !! 
ELPIZW NA EKOPSA ARKETO APO TO TERAAAAASTIO KENO POY AFISA KATALA8OS ALA ME SYNEPIRE IPAROYSIA TOY PAYLOY !!!!
SORY KAI PALI DIAVASTAI TORA 
Είκοσι χρόνια συμπληρώνονται φέτος από τον θάνατο του Παύλου Σιδηρόπουλου, του σημαντικότερου εκπροσώπου της Ελληνικής ροκ. Ο
«ασυμβίβαστος» της Ελληνικής μουσικής, έζησε μια θυελλώδη ζωή και τελικά νικήθηκε από την εξάρτηση του στην ηρωίνη, αφήνοντας μας, μια βαριά κληρονομιά, τα τραγούδια του που παραμένουν αναλλοίωτα στο χρόνο. Είκοσι χρόνια μετά, o Γιώργος Ανδρέου, ο Οδυσσέας Ιωάννου, ο Κώστας Λειβαδάς και ο Διογένης Δασκάλου γράφουν για τον Έλληνα μουσικό περφόρμερ, για τον άνθρωπο που άνοιξε το δρόμο... Η Νατάσα Ξαρχάκου συνάντησε τους «Απροσάρμοστους»,
οι οποίοι μετά από είκοσι χρόνια επέλεξαν τον χρόνο και το Μέσο για να μιλήσουν. Μέσα από αυτή τη συνέντευξη μας αποκαλύπτουν τις αλήθειες του χαρισματικού Πρίγκιπα, του ατρόμητου, του ευαίσθητου και ανήσυχου δημιουργού.
«Απροσάρμοστους», απλά αξεπέραστη: ο πιο χαρισματικός Έλληνας ηλεκτρικός περφόρμερ, με το πιο γερό πάτημα στη σκηνή που έχω δει μέχρι σήμερα, πλαισιωμένος από ένα γκρουπ φωτιά και λάβρα, το οποίο πυροβολούσε στο πλάι του αδιακρίτως, συμπληρώνοντας τις ευρηματικές του φράσεις, κρατώντας πάντα το τέμπο σαν ξυράφι, «καβάλα στ' άλογο»,
όπως λέμε...
«Κανένα». Σε γιορτάζουμε φέτος. Για σένα χωρίς εσένα στην καρδιά της κρίσης. Ο «Μπάμπης ο Φλου» έγινε Μπάμπης Βωβός και «το 69»
κατέβηκε ανεβαίνοντας συντάξιμα στα 65 για τις γυναίκες...
«...
Δεν είναι σιωπή, απλά δεν θέλαμε να μπλέξουμε το πραγματικό που ζήσαμε εμείς που ήταν και το αληθινό, με όλα αυτά τα κενά ουσίας και αλήθειας, που γράφτηκαν και ειπώθηκαν κατά καιρούς από ημιμαθείς δημοσιογράφους και ειδικούς...
»
Γνώρισα τον Σιδηρόπουλο ένα ζεστό απόγευμα του Απρίλη. Το 2009. Ήταν εκεί, σε ένα στούντιο περιτριγυρισμένος από κιθάρες, τύμπανα και ενισχυτές. Τον είδα, μέσα από τα μάτια τριών ανθρώπων. Οι Απροσάρμοστοι, ο Οδυσσέας Γαλανάκης, ο Κυριάκος Δαρίβας και ο Αλέκος Αράπης, -το δικό του συγκρότημα- όλοι τους, μου έδειξαν τον Παύλο. Τον ανήσυχο, ευαίσθητο, ατρόμητο δημιουργό. Περιγραφές καταστάσεων και γεγονότων που δεν είχα ακούσει ποτέ, μέχρι τώρα. Είκοσι χρόνια μετά, μίλησαν. Τα λόγια τους πότε θυμωμένα και πότε ήρεμα και βαθιά. Τον έζησαν τον Πρίγκιπα, τον ήξεραν καλά. Πώς να χωρέσει όμως μια εικοσαετία σε μια συζήτηση μερικών ωρών; Ήταν τόσα πολλά, και θα μπορούσαν να ήταν άλλα τόσα, ανεξάντλητες οι αναμνήσεις τους, αμέτρητοι οι σταθμοί σε μια μεγάλη πορεία. Και δεν ήταν μόνο μουσική πορεία, ήταν ένας δρόμος που άνοιξαν όλοι μαζί, με το Παύλο σα φάρο, να δείχνει το προορισμό. Ήταν ο δικός τους Παυλάκης, που κάποιοι θέλησαν να τον
«υιοθετήσουν». Άνθρωποι που δε τον γνώρισαν ποτέ, οι «Παυλολόγοι»
όπως πολύ πετυχημένα είπε ο Αλέκος Αράπης. Μια συνέντευξη, -συζήτηση θα έλεγα- που μ' έκανε να αγαπήσω ακόμη περισσότερο μια μουσική, για τις αλήθειες της, το θράσος της, την αμεσότητά της. Γιατί φωτογραφίζει τη ζωή, ως έχει. Για μένα αυτό είναι το Ροκ, αυτό είναι και ο Παύλος... Νατάσα Ξαρχάκου.
«Φλου»,
και η πρώτη φορά που τον είχαμε δει ήταν το '76 με τον Μαρκόπουλο στο Κύτταρο. Ήρθε λοιπόν ο Παύλος, μας είδε, του αρέσαμε. Τότε εμείς παίζαμε Deep Purple, Led Zeppelin, Santana. ξένα κομμάτια.
«άφτιαχτοι, ατσούμπαλοι αλλά έμμετροι», γι' αυτό και κάναμε 2 χρόνια πρόβες, μέχρι να εμφανιστούμε στο πρώτο live, στο γήπεδο μπάσκετ του ΣΠΟΡΤΙΝΓΚ, το 1981. Είχε κάνει μέχρι τότε διάφορες συνεργασίες, με τον Παντελή Δεληγιαννίδη (Δάμων και Φιντίας),με την «Σπυριδούλα» βγάζοντας το Φλου, με την Εταιρία Καλλιτεχνών, κάνοντας live στην Αρχιτεκτονική της εποχής εκείνης, συνομήλικοι άνθρωποι, με διαμορφωμένη άποψη, όλοι τους μουσικάρες, παρ' όλα αυτά ο Παύλος σαν «ανήσυχο πνεύμα» έψαχνε κάτι άλλο, δεν ικανοποιούνταν με όλο αυτό, και έψαξε για πιτσιρικάδες, παρθένους, που γούσταραν να παίζουν, αλλά τώρα θα τους μάθαινε ο ίδιος το τι και το πως. Ευτυχής συγκυρία! Με το που ξεκινήσαμε τις πρόβες, αρχίσαμε να δουλεύουμε, τα κομμάτια για τον πρώτο δίσκο, «Εν λευκώ»,
που τον φτιάξαμε όλοι μαζί μαθαίνοντάς μας ταυτόχρονα το rock n' roll που αυτός ήξερε και αγαπούσε.
«Φλου»,
ούτε με το αντίκτυπο που είχε, και συνέχισε να κάνει και άλλα πράγματα, γνωρίζοντας πως μπορεί και να τον κατάστρεφε όλο αυτό. Δε φοβόταν, ήταν ατρόμητος σε αυτό το θέμα, ενώ με τα σημερινά δεδομένα, φαντάσου κάποιον να κάνει τεράστια επιτυχία με μια μπάντα και αμέσως μετά να αλλάζει συγκρότημα.
«στοουνάς». Και όταν τον έβλεπες να περφορμάρει, έβλεπες Mick Jager και David Bowie, έβλεπες και καμιά φορά το «μολυβάκι στα μάτια
».
Υπήρχε και υπάρχει μια υπεροικειότητα σε σχέση με το πρόσωπο του Σιδηρόπουλου. Έχετε δει πολλές φορές προσπάθειες ιδιοποίησης του φαινόμενου
«Σιδηρόπουλος
»;
Κυριάκος Δαρίβας: Χαρακτηριστικά θυμάμαι που ερχόταν π.χ. κάποιος και έλεγε
«έχω παίξει με τον Παύλο», «A! Nαι;» του απαντούσαν, «αυτός είναι ο ντράμερ του Παύλου, τον ξέρεις;» και εκείνος καθόταν αποσβολωμένος «όχι δεν τον ξέρω.». Έχουμε ακούσει μερικά τέτοια. Είναι που ο κόσμος νιώθει την ανάγκη να ταυτίζεται με κάποια «είδωλα
».
Αλέκος Αράπης: Μέχρι και κάποιοι γνωστοί καλλιτέχνες έχουν γίνει ξαφνικά ειδικοί
«Παυλολόγοι»,
ενώ δεν έχουν ιδέα. Τα γνωστά καραγκιοζιλίκια των μίντια.
«φιλαράκια»
με τον Παύλο, τι να πω!!! Ανθρώπους κοντά στο Παύλο έχω δει ελάχιστους, μετρημένους στα δάχτυλα του ενός χεριού κι εκείνοι δεν είναι μέσα σ' αυτούς.
«rock n' roll στο κρεβάτι»,
να έχεις υπόψη πως μπορεί ο ίδιος άνθρωπος, πρεζάκι να ανέβαζε τον Παύλο, πρεζάκι να τον κατέβαζε, υποτιμώντας τον αβασάνιστα, κριτικάροντας μια προσωπική του επιλογή, αλλά σε καμία περίπτωση το έργο και την ουσία του.
«φάντασμα»,
που βγαίνουμε δυο φορές το χρόνο και κάνουμε δυο συναυλίες.
«ασημένιοι» ή «χρυσοί» αλλά ήταν πιο κοντά στο «αντικείμενο»
της έρευνάς τους. Ο Παύλος στον πραγματικό χρόνο, ήταν κάτι σαν απόκληρος. Και για το ότι επέλεξε να τραγουδήσει ελληνικά με ηλεκτρικό ήχο, ήταν κάτι για το οποίο τον κράξανε, και φυσικά για την πρέζα, όπου κρινόταν μόνιμα βάση αυτού.
«...
Το "Η" είναι ένα τραγούδι ανυπέρβλητο σε σημαντικότητα, το λέει όλο το "κόλπο", ό,τι είναι, ξεκάθαρα, το λέει και έτσι και αλλιώς. Για αυτό και έχει απήχηση ο Παύλος στον κόσμο, γιατί μιλάει και λέει αλήθεια, ακόμη και τώρα, σε όλα του τα τραγούδια...
»
Το 1986, με drummer τότε τον Πάνο Τόλιο
«...
Κάποιος επιλέγει το ροκ για να θίξει ένα σοβαρό θέμα, γιατί έχουμε γίνει πολλοί και μέχρι να ακουστεί η φωνή σου μπορεί και να έχουμε πεθάνει, οπότε ο μόνος τρόπος για να σε ακούσουν είναι να χτυπήσεις το χέρι σου στο τραπέζι, να κάνεις "θόρυβο"...
»
Στο ΑΝ club, από τις τελευταίες συναυλίες
«ελαφριά» αποδοχή. Σαν ελληνική κοινωνία ποτέ δεν μας άρεσαν Έλληνες να παίζουν με ηλεκτρικό ήχο ελληνικό στίχο. Κολλάνε τη ταμπέλα πως μιμείσαι, ακόμη και τώρα δεν σκέφτονται πως υπάρχουν άνθρωποι που μπορεί να μην γεννήθηκαν στην Αμερική ή στην Αγγλία και όμως να εκφράζονται μέσα από αυτή τη μουσική. Οι νότες, η μουσική, δεν έχουν πατρίδα. Δεν υπάρχει «ελληνικό ροκ»,
ροκ υπάρχει, που παίζεται από Έλληνες.
«λαϊκοί» να εντάξουν ροκ ηχοχρώματα, πιστεύω πως μπέρδεψαν με κάποιο τρόπο τον κόσμο, πάνω στο τι ακριβώς ακούει. Δηλαδή, εκεί που υπάρχει το Rockn' roll, που είναι αμιγές, ξαφνικά εμφανίζονται μουσικές που το δανείζονται με ένα τρόπο «αχτάρματιβ»,
με αποτέλεσμα να μπερδεύονται οι ταυτότητες. Μια σκληρή κιθάρα μόνη της δεν κάνει ροκ. Το ροκ δεν είναι η τέχνη της βαβούρας, αλλά ο αντισυμβατικός στίχος, το διονυσιακό, το ανθρώπινο και το άμεσο.
«θόρυβο»,
και μετά να μιλήσεις. Αυτό ακριβώς είναι το ροκ. Το θράσος.
«προκαλούσε»
μέσα από τους στίχους...
«Imagine» καθόρισε το αντιπολεμικό τραγούδι, έτσι ο Παύλος έγραψε για την ηρωίνη, τη γυναίκα, για πρόσωπα και καταστάσεις. Το «Η» είναι ένα τραγούδι ανυπέρβλητο σε σημαντικότητα, το λέει όλο το «κόλπο»,
ό,τι είναι, ξεκάθαρα, το λέει και έτσι και αλλιώς. Για αυτό και έχει απήχηση ο Παύλος στον κόσμο, γιατί μιλάει και λέει αλήθεια, ακόμη και τώρα, σε όλα του τα τραγούδια.
«γνωστό»
μοναδικό τους τρόπο.
«αν δεν θέλετε να το κάνετε, θα το παίξουμε ως έχει με session μουσικούς και θα βάλουμε να τραγουδήσουνε άλλοι»,
ήταν μια εκβιαστική κατάσταση.
«επετειακά μνημόσυνα»
που σας βρίσκουν όλους μαζί επί σκηνής...
«ψυχή» του συγκροτήματος. Αναγκαστικά λοιπόν, εμείς ή θα έπρεπε να σταματήσουμε να «υπάρχουμε»
ως συγκρότημα ή να συνεχίσουμε προσπαθώντας να βάλουμε σε μια τάξη όλα αυτά που μάθαμε από αυτόν τον άνθρωπο και να τα πούμε στους υπόλοιπους ανθρώπους που δεν τον γνωρίσανε.
«ακούνε»
Παύλο, και κάθε φορά διαπιστώνουμε ότι είναι πιτσιρικάδες και κάθε φορά όλο και περισσότεροι, που σημαίνει ότι περνάει διαχρονικά από γενιά σε γενιά κι αυτό είναι η πιο ανεξίτηλη σφραγίδα της γνησιότητας και της σημαντικότητας του έργου του.
«επαγγελματική»
μου ιδιότητα, μεροκάματο.
«ευγενείς» σκοπούς. Το DVD είναι το «ΧΩΡΙΣ ΜΑΚΙΓΙΑΖ», που είχε βγει το 1989 από την ΜΒΙ και τώρα έχει και την εικόνα της συναυλίας (έχει προβληθεί αρκετές φορές από την ΕΡΤ). Το δε CD είναι κάποια ηχογράφηση με κασετόφωνο της συναυλίας που έγινε στο RODEO, το Μάρτιο του '86. Περισσότερες πληροφορίες δεν έχουμε γιατί δεν μας ενημέρωσε κανείς. Έμαθα για την κυκλοφορία του CD/DVD από τον ανιψιό μου που το είδε στο internet... Μας κατασκλάβωσε η εταιρία με τη «διακριτικότητά» της και τη θαυμάσαμε για τους «ευγενείς»
σκοπούς της...
«ακούτε»
όλο αυτό...;
«σαβούρα»,
μια λίστα κατεβατή, που όταν έχεις και κολλητό ένα παραγωγό, θα παίξει το κομμάτι σου, να μάθει η ΑΕΠΙ ότι παίζεται και να πάρει τα λεφτά του. Δεν υπάρχει κανένα κίνητρο πλέον.
«Σύνδρομο», Πιλάλα, Πουλικάκο, Παύλο και ένα μέρος της ροκ σκηνής όπως αυτή διαμορφώθηκε την τελευταία 20ετία, το κακό όμως είναι, ότι δε λένε ποιος παίζει τι. Όταν έχει παραγωγό ακούς μέσα στο «μπλα μπλα»
και κάτι πετυχημένα, αλλά δεν μας λένε ποιού είναι το κάθε κομμάτι, γεγονός που θα δυνάμωνε και τη σχέση μεταξύ δημιουργού και ακροατή αλλά και την ίδια την σκηνή, μιας και ο ακροατής γνωρίζοντας ποιου είναι το τραγούδι που άκουσε και του άρεσε, θα πήγαινε να τον δει και στη συναυλία. Σε κάθε άλλη περίπτωση, μόνο χρηστική αξία για το σταθμό αποκτούν τα τραγούδια, για να διεκπεραιωθεί το πρόγραμμα... Κανείς δεν σκέπτεται την υγιή δύναμη και αξία που έχει το μέσο;
«μπούρου-μπούρου» και τους ζήτησε να σταματήσουν να μιλάνε, και ακολούθησε «θέμα
»...
Αλέκος Αράπης: Ο Γιάννης ο Οικονόμου, από τους
«Θέρος» που είναι ακουστικό σχήμα, είχε πει ένα πολύ καλό. Έπαιζε και κάποια στιγμή σταμάτησε και φώναξε: «Μας ακούτε;», «Ναιαιαι...», φώναξαν από κάτω, «Και εμείς!», απάντησε. Ξεκινάνε όλα στραβά, γιατί θεωρούμε πως είναι όλο αυτό πολύ εύκολο, το να βγεις δηλαδή και να «κάνεις» μουσική. Ένας μουσικός που περιπλανιέται με μια κιθάρα στον ώμο, δε θα τον πάρουν ποτέ σοβαρά. Θα ρωτήσουν «Ποια είναι δουλειά σου;» και θα απαντήσεις «Είμαι μουσικός», τότε θα πουν «Και τι δουλειά κάνεις;». Πάντως να πω ότι είναι γεγονός πως τα «μεροκάματα» είναι περιορισμένα. Έχει τύχει να φύγουμε νύχτα από ξενοδοχείο με τον Παύλο, γιατί δεν είχαμε πληρωθεί ούτε εμείς, ούτε το ξενοδοχείο! Δυστυχώς δεν το έχουμε μάθει πως όλο αυτό είναι σκληρή δουλειά. Στην επαρχία, εν τω μεταξύ, δεν γίνεται αυτό, πηγαίνουν στις συναυλίες και το «ρουφάνε»
όλο αυτό που ακούνε. Και εμείς μέσα σε αυτό το κλίμα, παίζαμε καλύτερα.
«Ακουμπούσε» τις σκέψεις του στην «αριστερά»,
δεν συμφωνούσε απόλυτα βέβαια και οι απόψεις του ήταν καμιά φορά πιο ακραίες... Παίζαμε στα φεστιβάλ του Ρήγα. Στο ΚΚΕ δεν είχαμε παίξει ποτέ, όμως αυτό δεν ήταν μόνο επιλογή του Παύλου.
«αλλοτριωμένους». Θυμάμαι εκείνη την εποχή σε εξώφυλλο του πρώτου τεύχους «Μουσική», ήταν ο Βασίλης Παπακωνσταντίνου, και έγραφε: «ΤΟ ΡΟΚ ΕΙΝΑΙ ΠΡΟΪΟΝ ΤΟΥ ΑΜΕΡΙΚΑΝΙΚΟΥ ΙΜΠΕΡΙΑΛΙΣΜΟΥ ΚΑΙ ΑΠΟΠΡΟΣΑΝΑΤΟΛΙΖΕΙ ΤΗΝ ΝΕΟΛΑΙΑ
»...
Παύλος-γυναίκα.
Οδυσσέας Γαλανάκης: 1-0... (γέλια)
Ο Παύλος μάλλον ερωτεύτηκε δύο γυναίκες στη ζωή του, τη μητέρα του την κυρία Τζένη (που είναι και η νονά των Απροσάρμοστων) και την καλή ποιήτρια Γιόλα Αναγνωστοπούλου που αποδείχθηκε και μοιραία για αυτόν. Δεν νομίζω ότι μπόρεσε να συνδεθεί με καμία άλλη τόσο ουσιαστικά. Από την άλλη, καθώς ήταν και πολύ όμορφος, συν όλα τα άλλα, αγαπήθηκε από αμέτρητες γυναίκες. Χαρακτηριστικό είναι, οι διάφορες χήρες που παρουσιάστηκαν αμέσως μετά το θάνατό του και διεκδικούσαν τον τίτλο, πρόσωπα άγνωστα σ' εμάς. Φαινόμενα λατρείας, πρωτόγνωρα στην Ελλάδα, αντίστοιχα με αυτά που συνέβησαν σε αστέρια τύπου Μόρισον... Το '86 νομίζω, σε ένα φοβερό live μέσα στο σταθμό του Ηλεκτρικού στον Πειραιά μπροστά σε χιλιάδες κόσμο και ενώ παίζαμε την
«Ύστατη Στιγμή»,
ανέβηκαν στο πάλκο δύο κούκλες, άγνωστες, που χορεύοντας γδύθηκαν τελείως... παραλίγο να χαλάσει η συναυλία. Παρεμπιπτόντως αν κάποιος διαθέτει φωτογραφίες από εκείνο το live, ας μας τις προμηθεύσει μέσω του περιοδικού...
«φοβόταν
»;
Οδυσσέας Γαλανάκης: Δεν μάσαγε κανένας, άλλωστε με μπροστάρη τον Παύλο τι να φοβηθείς. Θυμάμαι στη Biennale της Βαρκελώνης το '85, είχαμε πάει δυο σχήματα, ο Παπάζογλου με την Ταχεία Θεσσαλονίκης (με τον Ανδρέου στα πλήκτρα, Σταρόβα στην κιθάρα, Λιόλιο στο μπουζούκι και Γκέτη στα κρουστά) ως εκπρόσωπος του
«νεορεμπέτικου» και εμείς ως εκπρόσωποι του Ροκ. Έπρεπε να δεις τον Παύλο λοιπόν, πως χειρίστηκε το κοινό της Βαρκελώνης. Η πρώτη συναυλία ήταν full και στη δεύτερη δεν έπεφτε καρφίτσα και άκουγες από κάτω να φωνάζουν «Zorba the freak». Είχαμε αλλάξει το όνομα τότε σε Zorba the freak, και θα το ξαναλλάζαμε μετά, ήθελε να αφαιρέσει το όνομά του και να λεγόμαστε απλώς «Απροσάρμοστοι»,
έτσι αισθανόταν. Ο Παύλος στη σκηνή έκανε τους καταλανούς να τραγουδούν ελληνικούς στίχους... Αυτό είχε ο Παύλος. Έκανε τον Χριστό, πάνω στο πάλκο και σε έπιαναν τα κλάματα. Ήταν αληθινός performer.
«
Έζησε και πέθανε μέσα στο άλγος και την παρηγοριά μιας πνευματικότητας που αναιρούσε και ξαναγεννούσε τον εαυτό της ασθματικά, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή
»
Άν ζούσε ο Παύλος σήμερα, ποια θέση θα είχε στο σημερινό τοπίο του ελληνικού τραγουδιού; Θα συνέχιζε να είναι ο σταρ που πάντα υπήρξε (κυρίως παρά τη θέληση του), θα σιωπούσε
«ηχηρά», θα συγκέντρωνε μεγάλα και συνειδητοποιημένα ακροατήρια ή θα αγωνιζόταν να υπάρξει σ' ένα καθεστώς που δεν θα μπορούσε πια ν' αναγνωρίσει και να συμμεριστεί, ένα καθεστώς που θα τον ξερνούσε ή -ακόμη χειρότερο- θα τον αγνοούσε διακριτικά, πνίγοντας τον σ' ένα είδος λήθης γεμάτο ιδιωτικούς επαίνους και δημόσια αποσιώπηση. Δύσκολη η πρόβλεψη, υπάρχει ωστόσο άμεσο, τωρινό παράδειγμα που βοηθά την αναζήτηση απάντησης: Αρκεί να σκεφτεί κανείς την αμήχανη σιωπή της εποχής για την συναρπαστική τραγουδοποιία των Κατσιμιχαίων, ώστε να αντιληφθεί την καταβόθρα, το σφαγείο των ημερών μας. Οι Κατσιμιχαίοι ζουν ανάμεσα μας, ο Πάνος είναι δημόσια ενεργός, ο Χάρης ιδιωτικά εναργής, όμως η «κοινωνία του τίποτε» συμπεριφέρεται σαν να μη χαράχτηκε στο δέρμα του μουσικού μας πολιτισμού η ηχώ της εξαίρετης τέχνης τους, λες και το έργο τους σχεδόν δεν συνέβη. Έτσι, οι νεότεροι, αποσπασματικά μόνο κι υπόγεια μπορούν να έρθουν σ' επαφή με τα τραγούδια του Χάρη και του Πάνου, ενώ τους σερβίρετε πιεστικά ως κι η τελευταία αδιάφορη νότα κάθε ποπ μετριότητας μαζί με την «εναλλακτική»
σαβούρα κάποιων ανιστόρητων που παρουσιάζονται στο γήπεδο του τραγουδιού σαν να έπεσαν από τον ουρανό και δεν χρωστάνε -δήθεν- σε κανένα. Βέβαια, το έργο σημαντικών καλλιτεχνών πάντα βρίσκει το δρόμο και τον τρόπο να επικοινωνήσει με τον πολιτισμό που το γέννησε. Αυτή όμως η αδιαμφισβήτητη αλήθεια δεν μπορεί να ισχύει ως μόνιμη και πρόχειρη δικαιολογία, αθωωτική για την απάθεια με την οποία η ελληνική κοινωνία επιβραβεύει τα σημαντικότερα παιδιά της ενώ αποθεώνει κάθε καρυδιάς καρύδι.
«.Θα περιμένω άλλες μέρες...») ενός έργου που προηγήθηκε της εποχής που το γέννησε (και το φιλοξένησε πολλές φορές ενοχλημένη κι αμήχανη). Όσο για μένα, μου αρέσει να φαντάζομαι πως, αν ζούσε ο Παύλος, θα έπαιζαν και θα τραγουδούσε μαζί με τα «Παιδιά»,
θα έγραφαν από κοινού οι τρεις τραγούδια.
«λαϊκού», τα τσαλαπατημένα λουλούδια και τα σπασμένα πιάτα, το ναρκισσεμένο φασισμό της παρεξηγημένης χρήσης ενός αθώου οργάνου που φορτώθηκε προκλητικά νεοπλουτίστικα αντανακλαστικά -αγαπούσε το μπουζούκι, γι' αυτό μισούσε το φράκο που με το στανιό του φόρεσε η «αισθητική» της χούντας των απριλιανών του '67. Όταν ηχογραφούσε με τον Στέλιο Βαμβακάρη τη «Φαντασία στην εξουσία» (
μουσικές του Στέλιου και λόγια του Πάνου Ηλιόπουλου) μου εξομολογήθηκε (υπήρξα ηχολήπτης και πιανίστας της δουλειάς) αυτό που κι εγώ κι όλοι της γενιάς μου είχαν ζήσει στο πετσί τους εξαιτίας της δικτατορίας: Μας πήρε καιρό πολύ να συμφιλιωθούμε δημιουργικά με τα μπουζούκια και τα κλαρίνα, ακριβώς επειδή τ' αγαπούσαμε βαθειά και δώσαμε μάχη να σβήσει από τ' αυτιά και την ψυχή μας η ηχώ τους στο ραδιόφωνο κάθε που βγαίνανε τα τανκς στους δρόμους ή 'μπαίναν οι φασίστες στα πασχαλινά στρατόπεδα. Ο Παύλος πολλές φορές στο στούντιο μου εξομολογήθηκε το μεγάλο του όνειρο, ένα τραγούδι μ' έναν ήχο ηλεκτρικό, ηλεκτρισμένο και λαϊκό, ένα γιορταστικό ανακάτεμα της ροκ εκστατικής βαβούρας με τον αριστοκρατικό νταλγκά των τελιών του ρεμπέτικου.
«μικτό και νόμιμο είδος» του, τη δική του εκδοχή για ένα τραγούδι λαϊκό κι ηλεκτρικό μαζί. Έτσι άλλωστε γνώρισα τον Παύλο, στη Βαρκελώνη, στη Μπιενάλε του 1985. Εγώ έπαιζα με την Ταχεία Θεσσαλονίκης του Παπάζογλου (unplugged, με Σταρόβα στην κιθάρα, Λιόλιο στο μπουζούκι και Γκέτη στα κρουστά) κι εκείνος είχε φέρει στην Καταλωνία τη μπάντα του, τους τρομερούς Απροσάρμοστους (Γαλανάκης και Πετρίδης στις ηλεκτρικές κιθάρες, Δαρίβας στα τύμπανα, Γκέκας στα πλήκτρα, Αράπης στο μπάσο). Ήρθανε στη συναυλία μας. Ο Παύλος μετά από μερικά τραγούδια ανέβηκε κι έπαιξε κρουστά μαζί μας ως το τέλος. Πριν την εμφάνισή μας, στο ίδιο κλάμπ έπαιξαν ο Μπάντι Γκάϊ κι ο Τζούνιορ Γουέλς, δύο μπλουζίστες θρύλοι. Μεγάλες στιγμές -ο Παύλος να πειράζει τον Παπάζογλου «Καλά, ποιος είσαι και παίζεις μετά από αυτά τα θηρία;»- ο Νίκος να γελάει και να του λέει «Εδώ δεν είν' Ελλάδα, εδώ ξέρουν να σέβονται τους αληθινούς ροκάδες» κι ύστερα να λέει στο Σταρόβα «Δημητράκη, αν πεις στο Ζάϊκο (Blues Wire, έπαιζε τότε ο Σταρόβας μαζί τους) πως σου ανοίξανε τη συναυλία ο Μπάντι Γκάϊ κι οΤζούνιορ Γουέλς, θα του φύγει η ψυχή, αν σε πιστέψει!». Πήγαμε κι εμείς στην παράσταση του Παύλου και των Απροσάρμοστων, σ' ένα ροκ κλάμπ, γεμάτο όμορφα κορίτσια και θυμωμένα αγόρια. Ηλεκτρικός χαμός, βεγγαλικά να σκάνε απ' τους ενισχυτές κι ο Παύλος όπως τον θυμόμουνα, να πετάει, σαμάνος και ζογκλέρ. Λέω «όπως τον θυμόμουνα», γιατί τον είχα πρωτοδεί στις Σέρρες, μαθητής Λυκείου, λίγο μετά την Μεταπολίτευση. Περιόδευε με το Γιάννη Μαρκόπουλο, ήταν ο τελάλης στο «Θεσσαλικό κύκλο». Βγήκε τραγουδώντας «Ακούστε τα μαντάτα, ακούστε χωριανοί....» κι η σκηνή άναψε. Φορούσε ένα μονόπετρο στο χέρι, το μαλλί ξανθό, μπητλίστικο, μπλουτζήν και πουκάμισο ψυχεδέλεια. Έμεινα. Οι ροκ σταρ των βινυλίων που έλιωνα νύχτα μέρα, ενσαρκώθηκαν μπρος στα έκθαμβα μάτια μου. Όταν του το είπα, σε μια συζήτηση ως το ξημέρωμα στο λόμπυ του ξενοδοχείου στη Βαρκελώνη, γέλασε. «Μα θυμάσαι το μονόπετρο;» «Το μονόπετρο κι όλα τ' άλλα, και πολλά αργότερα» «Όπως;» «Όπως στην Πάτρα, αρχές του ογδόντα, που κάποιος πέταξε αυγά στον Πορτοκάλογλου και τους Φατμέ». Είχε προσβληθεί το ορθόδοξο φρικιό επειδή ο Νίκος τραγουδούσε... ελληνικά! Μεγάλη ασθένεια αυτή η παρεξήγηση (λυμένη εδώ και καιρό- βοήθησε σ' αυτό πολύ κι ο Παύλος), πως δεν ταιριάζει, λέει, η ροκ με τα λόγια τα ελληνικά, δεν «πάει» η ελληνική γλώσσα με το ηλεκτρικό τραγούδι. Ο Παύλος λοιπόν, εκείνο το βράδυ στην Πάτρα, στάθηκε μόνος του απέναντι στο κοινό της εποχής (που μόνο όποιος το έζησε μπορεί να μαρτυρήσει πόσο βίαιο, απρόβλεπτο, οργισμένο αλλά και τρυφερό στην ανιδιοτελή ερωτική του σχέση με τη μουσική υπήρξε) και δεν χαρίστηκε: Θύμωσε, έβρισε, αποπήρε, υπερασπίστηκε την ελληνική γλώσσα, ειρωνεύτηκε τους ξενομανείς «κολλημένους», μίλησε για τους ποιητές μας, για την ανάγκη να γράφουμε ηλεκτρικά τραγουδώντας ελληνικά. Φορούσε ένα δερμάτινο παντελόνι, είχε βάλει τα χέρια στη μέση κι έλεγε, έλεγε... Κανείς δεν τόλμησε ν' αντιμιλήσει, κανείς δε βρέθηκε να ψελλίσει κάποιο αντίθετο επιχείρημα. Σιωπή μόνο κι ύστερα «Ροκ εντ ρολ στο κρεβάτι».
Ήταν κι εκείνη η βραδιά στη Σελήνη, στη Θεσσαλονίκη. Τα ηχεία πήραν φωτιά (κυριολεκτικά), ο Παύλος το χαβά του. Τον άρπαξε ο Γκέκας πριν το φλεγόμενο μεγάφωνο πέσει στο κεφάλι του. Ήρεμος εκείνος, πήρε μια κιθάρα ακουστική, κάθισε σ' ένα τραπέζι και συνέχισε τη συναυλία τραγουδώντας χωρίς μικρόφωνο. Φύγαμε ήσυχοι, γαληνεμένοι.
«με τα μαύρα ρούχα» (καταπώς λέει το τραγούδι των Κατσιμιχαίων), μοιράστηκαν μαζί του όλο το φόβο και τη θλίψη τους, τα πιο βαθειά τους μυστικά, τις πιο σκληρές αλήθειες. Κι ήταν απέραντο το πέλαγος του πόνου τους, τόσο αδυσώπητο που ο λαμπερός τελετάρχης αρρώστησε, πήρε το σκοτάδι πάνω του, εξαγνίζοντας το κακό, γιατρεύοντας τον καημό των ακροατών του. Αρρώστησε και μπήκε στην εξάρτηση. Δεν αγαπούσε τις ουσίες, οδηγήθηκε στη διεστραμμένη «θεραπευτική» τους δυναμική από τους ίδιους λόγους που έχουν στείλει εκεί (κι από εκεί στο στόμα του θανάτου) πάρα πολλούς σημαντικούς ανθρώπους, μονάκριβους, πολύτιμους, αναντικατάστατους. Αλλοίμονο, εκείνος που κοιτάει την κόλαση κατάματα, ο ταγμένος, ο ξεχωριστός, ο προορισμένος να θεραπεύει τους ομοίους του με το μεγάλο της τέχνης του το ξόρκι, πληρώνει τίμημα βαρύ - κάθε στιγμή κινδυνεύει να πέσει στου θηρίου το ματωμένο στόμα, βιώνοντας αποστροφή αντί για κατανόηση, αποκλεισμό αντί για συμπάθεια περιχωρητική. Κι όταν, εντέλει, το αθώο υποψήφιο Θύμα νικηθεί κι οδηγηθεί στην απώλεια, μετατρέπεται (τί φρίκη) σε Μύθο, σε Μόρισον, Τζόπλιν, Χέντριξ, Κομπέϊν. Post mortem το αδηφάγο σύστημα μεταπώλησης αξιών στήνει το Μεγάλο Παζάρι, τη μεγάλη ξεφτίλα, τον τελειωτικό ευνουχισμό. Ευτυχώς, ο Παύλος απόφυγε σ' ένα σημαντικό βαθμό τη γελοιότητα μιας «δικαίωσης»
που θα ευνούχιζε και θα ακύρωνε όλους τους λόγους για τους οποίους είχε δώσει τη μεγάλη μάχη ζωντανός.
«Πρίγκιπα», είδωλο, φωτογραφία, στάμπα σε μπλουζάκι, cd με «τις επιτυχίες του». Μιλώ για τον Παύλο τον τραγουδοποιό που, πρώτη φορά μετά τους ρεμπέτες, διαχειρίστηκε θέματα ταμπού: Εξάρτηση, ναρκωτικά, ερωτισμός, αναρχία, κοινωνικός αποκλεισμός, ταμπού, φετίχ, μαύρη λογοτεχνία. Μιλώ για τον Παύλο τον περφόρμερ της σωματικότητας, της σεξουαλικότητας, τον Παύλο που ειρωνεύτηκε αγαπητικά, αριστοφανικά κι αριστοτεχνικά ακόμα και το Μίκη Θεοδωράκη, τον Παύλο που λοιδόρησε τον αποβλακωμένο, χωρίς κριτική σκέψη, κομματικό νεολαίο - όμως εξίσου επαίνεσε το συνειδητό πολίτη (κι ιδιαίτερα τον αριστερό πολίτη), τον Παύλο που μαζί με τη Σπυριδούλα δημιούργησε το μεγάλο rock'n roll anthem της ελληνικής δισκογραφίας «Μπάμπης ο φλού» (μαζί με το «Οπωρολαχανικά ο Μήτσος» του Δημήτρη Πουλικάκου), τον Παύλο που πήρε κατόπι το ιδιοφυές προφητικό χνάρι του Διονύση Σαββόπουλου («Μπάλος», «Περιβόλι του τρελού», «Βρώμικο ψωμί») κι έστησε με νύχια και με δόντια στο τραυματικό μεταπολιτευτικό τοπίο της ελληνικής μουσικής ένα λαϊκό ροκ οικοδόμημα, ελληνικό και διεθνές, νεανικό κι ενήλικο, με τα τραγούδια του αλλά κυρίως με τη συμπεριφορά του επι σκηνής, στο σανίδι και στην εκκλησία του δήμου. Κάηκε για να σώσει, έλιωσε για να φωτίσει, έζησε και πέθανε μέσα στο άλγος και την παρηγορία μιας πνευματικότητας που αναιρούσε και ξαναγεννούσε τον εαυτό της ασθματικά, ώρα την ώρα, μέρα τη μέρα, στιγμή τη στιγμή. Και το «Ροκ εντ Ρολ στο κρεβάτι» (ανάμεσα στα πολλά τρυφερά κι οργισμένα λαμπρά του τραγούδια) θα μείνει αριστούργημα αθωότητας, παρακαταθήκη ερωτισμού κι ελπίδας, αντίδοτο στις ενοχές και τα βαρίδια που φορτώνει στους νέους ανθρώπους κάθε ηλικίας κι εποχής η «κοινωνία η ένοχη, η παλιοκοινωνία».
Ο Παύλος, ο ροκ Καζαντζίδης μας, το λουλούδι το σωστό, με τα ακμαία αγκάθια του και το μονάκριβο άρωμα.
«Μουσική».
Ήμουν 18 χρονών, με υποδέχτηκε στο καμαρίνι, κουβεντιάσαμε αρκετή ώρα, τα είπαμε λιγάκι και στο τέλος, είχε μπαταρισμένο το χέρι του, τον ρώτησα τι έπαθε και μου είπε πως το πλάκωσε στον ύπνο του... Πήγα αρκετές φορές, ανταλλάξαμε τηλέφωνα, δεν τον πήρα ποτέ, εκείνος με έπαιρνε που και που. Τελευταία φορά μου τηλεφώνησε λίγους μήνες πριν φύγει, να με ρωτήσει αν ήξερα τι τιμές έπαιζαν στις συναυλίες στην επαρχία, γιατί τον είχαν προσκαλέσει σε μία πόλη και δεν ήξερε τι χρήματα να ζητήσει.
«Είμαστε σπίτι όλοι μαζί και σε ακούμε».
Νομίζω μου ανέφερε πως ήταν εκεί και το φέρετρο του Παύλου. Δεν θα ξεχάσω την ημέρα. Του Αγίου Νικολάου.
«
Φυσική λάμψη που σου τραβούσε το βλέμμα αμέσως, ακόμη και αν δεν ήξερες ποιος είναι. Τώρα που το σκέφτομαι, δε νομίζω να πέρασε πουθενά στη ζωή του απαρατήρητος αυτός ο άνθρωπος. Λάμψη, όχι αστεία
»
Είδα τον Σιδηρόπουλο στη Δροσοπούλου. Στ' αλήθεια! Μεγάλωσα Κεφαλληνίας και Πατησίων, Κεφαλληνίας 53, απέναντι από το Au Revoir, το θρυλικό μπαρ που ευτυχώς υπάρχει ακόμη. Περνάς απέναντι τη Πατησίων, βρίσκεις μπροστά σου το ανθοπωλείο
«Μαμάης» -υπάρχει ακόμη και αυτό- και λίγα νούμερα πιο κάτω το 53, σχεδόν στο ύψος της εισόδου της στοάς Μπρόντγουει, που τόσες δόξες γνώρισε σε εκείνη την άλλη Αθήνα, η οποία άλλαξε πρόσωπο οριστικά μετά το 1990. Το 1979 τα σχολεία ήταν ακόμη ανοιχτά και τα Σάββατα και περίμενα το σχολικό λεωφορείο πάντα εκεί μπροστά στου «Μαμάη».
Όλα τα παραπάνω μέχρι το 1986. Μετά, Γυμνάσιο-Λύκειο πήγα στο 19ο, Αχαρνών και Αγίου Μελετίου. Εκεί πια, τέρμα τα σχολικά και οι συνοδοί και ζήτω ο ποδαρόδρομος. Στη Δροσοπούλου, στρίβοντας από τη Κεφαλληνίας προς Φωκίωνος ήταν ένα από τα πέντε-έξι (μεγάλο σκορ!) δισκάδικα της περιοχής, όπου περιοχή με τη στενή έννοια γύρω στα τρία με τέσσερα οικοδομικά τετράγωνα. Εκεί λοιπόν με το που έστριβες, στην είσοδο της πολυκατοικίας ακριβώς πριν το δισκάδικο, είδα το Σιδηρόπουλο πρώτη φορά, γύρω στα 1984, δε παίρνω όρκο.
«να ρε, αυτός είναι ο Σιδηρόπουλος!». Μια απίστευτα στιλάτη φιγούρα, ενός αντικειμενικά πολύ ωραίου άντρα -εκ των υστέρων προσθέτω στη περιγραφή μου και το μπλαζέ περπάτημα-, ντυμένου ρόκερ μεν αλλά πολύ μοδάτα, με τη κλασική έννοια. Ο δικός μας Τζάγκερ, ένας «κούκλος»
για τα κορίτσια της Πατησίων. Τα χρώματα, ακόμη και το συγκεκριμένο φουλάρι, έπαιζαν κάποιο ρόλο επάνω του. Τόνιζαν αυτό το πολύ καθαρό πρόσωπο, σχεδόν εφηβικό, και ενίσχυαν τη πολύ φωτεινή αύρα που υπήρχε γύρω του. Φυσική λάμψη που σου τραβούσε το βλέμμα αμέσως, ακόμη και αν δεν ήξερες ποιος είναι. Τώρα που το σκέφτομαι, δε νομίζω να πέρασε πουθενά στη ζωή του απαρατήρητος αυτός ο άνθρωπος. Λάμψη, όχι αστεία. Αυτή η πρώτη του εικόνα, με το καφέ δερμάτινο ημίπαλτο, είναι αυτή που ζωγραφίζεται μέχρι σήμερα μπροστά στα μάτια μου κάθε φορά που βλέπω ή ακούω το όνομά του. Η δε λάμψη του, τα χρόνια που ακολούθησαν, όσες φορές τον είδα ζωντανά -ακόμη και τη περίοδο που ήταν σε κακή κατάσταση με δεμένο χέρι στη σκηνή- δεν τον εγκατέλειψε ποτέ. Μιλάω για τη σκηνή πάντα, και απ' όσα είδα ως έφηβος φαν.
«Δάμωνα και Φιντία» το ντουέτο του με τον αείμνηστο Παντελή Δεληγιαννίδη και τις συνεργασίες του με το Γιάννη Μαρκόπουλο, μέχρι τα τελευταία χρόνια στο «Ροντέο» και στο «Αν» η απόσταση ήταν μεγάλη, το ταξίδι πλούσιο και η καλλιτεχνική του ωριμότητα στο ζενίθ της. Η χημεία με το δικό του γκρουπ, τους «Απροσάρμοστους», απλά αξεπέραστη: ο πιο χαρισματικός Έλληνας ηλεκτρικός περφόρμερ, με το πιο γερό πάτημα στη σκηνή που έχω δει μέχρι σήμερα, πλαισιωμένος από ένα γκρουπ φωτιά και λάβρα, το οποίο πυροβολούσε στο πλάι του αδιακρίτως, συμπληρώνοντας τις ευρηματικές του φράσεις, κρατώντας πάντα το τέμπο σαν ξυράφι, «καβάλα στ' άλογο», όπως λέμε. Rock n' roll και Φανκ, στο σταυρό. Πραγματικά έχοντας τη μεγάλη τύχη, τη συναστρία, να συνδεθώ αργότερα (που να το φανταζόμουν;) με αυτούς τους μουσικούς, αυτή η «γκρούβα», η πολυρρυθμία που πετύχαιναν οι Απροσάρμοστοι με ένα σώμα μια ψυχή, παραμένει ακόμη μοναδικό παράδειγμα στα αυτιά μου σε ένα ελληνικό ηλεκτρικό τραγούδι που πάντα χώλαινε σε αυτό το τομέα. Ιδιαίτερα η επαφή μου με τον Οδυσσέα Γαλανάκη και τον Αλέκο Αράπη, με τους οποίους βρέθηκα σε πλήθος ηχογραφήσεων και live από το 1997 ως το 2002 και τους «χρωστάω»,
με βοήθησε να διαπιστώσω αυτό που πάντα σκεφτόμουν: Ότι δηλαδή οι Απροσάρμοστοι, συνολικά θα πρέπει να ήταν ουσιαστικοί συνδημιουργοί, με τα στιχουργήματα και την ενορχηστρωτική φαντασία τους σε πολλά από τα επιτεύγματα του Παύλου. Για όλους αυτούς τους λόγους όποτε δίνουν παραστάσεις το πλήθος συρρέει αλλά και για κάτι ακόμη πιο σημαντικό: τη μετρημένη στάση τους σε όλα εμφανέστατη μέσα από τις συναυλίες-μνημόσυνα κάθε χρόνο στην επέτειο του θανάτου του Παύλου, με την οποία προστάτευσαν και τίμησαν και το έργο του leader τους αλλά και τη δική τους συνέχεια. Οι Απροσάρμοστοι, που είχαν δυο ακόμα βαρύτατες απώλειες τα τελευταία χρόνια: Τον Βασίλη Πετρίδη, ιδρυτικό κορυφαίο μέλος του γκρουπ, -τον Έλληνα Κιθ Ρίτσαρντς κατά πολλούς-, και τον αγαπημένο μου all time ρυθμικό κιθαρίστα, καθώς και τον Λουκά Γκέκα, σεμινάριο και αυτός για το πώς παίζεται το πιάνο στα Rock n' roll ιδιώματα, πως γεμίζεις τον ήχο χωρίς να τον λασπώνεις. Αιωνία τους η μνήμη.
«ναι μεν, αλλά» των κολλημένων «αγγλάκηδων». Ο Παύλος ο Πρίγκιπας, όπως Elvis The King ή Jerry the Killer, ο Παύλος ο ερμηνευτής με το απίστευτο μέτρο του μακριά από υπερβολές, ο θαυμάσιος εκτελεστής διασκευών (άκου το «Street Fighting Man» και θα καταλάβεις), ο διανοούμενος (δισέγγονος του Ζορμπά αλλά και ανιψιός της Έλλης Αλεξίου, εντάξει; Φυσικομαθηματικός και λάτρης της ποίησης, συνδυασμός που σκοτώνει). Ο ανεπανάληπτος περφόρμερ που ήξερε να σκοτώνει το μεγάλο του Εγώ, να πεθαίνει στη σκηνή δηλαδή όπως όλοι οι «μεγάλοι», ο Παύλος ο γητευτής που άφηνε τις γκόμενες ξερές να τον κοιτάζουν, ο Παύλος του «Φλου»
με τη Σπυριδούλα, τον δίσκου-ευαγγέλιο που ακόμη ωθεί πιτσιρικάδες μα πιάσουν τη κιθάρα στα χέρια τους και να φτιάξουν το δικό τους γκρουπ, ο Παύλος με τα μοναδικά μουσικά του χαρμάνια γεμάτα Rock n' roll, Μπλουζ, Σοουλ και Φανκ ιδιώματα -και πολύ ρεμπέτικο στη βάση- που πάντοτε όμως μύριζαν βροχερές βόλτες στη νυχτερινή Ελλάδα.
«Κυριακάτικα»
μια ζωντανή εκπομπή της Έλενας Ακρίτα και του Δημήτρη Κωνσταντάρα στην ΕΡΤ της εποχής, ήταν για μένα ακόμη μια αποκάλυψη που τάραζε την ανία της εποχής. Τον ξαναείδα πολλές φορές στη γειτονιά, στο δρόμο και για κάποιο λόγο πάντοτε έσκυβα το κεφάλι. Όπως το σκύβω μέχρι σήμερα σε όλα τα παραπάνω και σε αυτά τα δύο καταλυτικά που θα σου πω τώρα: 1ον η περίπτωση του στιχουργού-Σιδηρόπουλου, νομίζω πως ακόμη δεν έχει τονιστεί όσο θα έπρεπε. Δεινός κατασκευαστής εικόνων, λαϊκός και άμεσος, πότε γυμνός και έρημος, πότε θωρακισμένη φονική μηχανή, μαθηματικός και αινιγματικός, αυτοβιογραφικός και ξένος μαζί, διαρκώς υπόγεια πολιτικοποιημένος και είρων, δε σταμάτησε να γράφει διαμάντια κάνοντας απολύτως δικές του τις επιρροές του. Μέσα από αυτά τα διάφορα πρόσωπά του, η αγάπη και η ελπίδα πάντα παρούσες, νιώθω πως παλεύουν να βρουν βήμα και αποδέκτη ακόμη και στις βαθύτερες στιγμές απόγνωσης και αυτοκαταστροφής.
«Την ώρα του Stuff». Λύγισα. Πώς να ξαναπείς μετά από αυτόν αυτό το «Πες μου αν μ' αγάπησες» ή «Αν τον κόπο μου έβλεπες πίσω από κάθε μου φιλί»;
Αν με παρακολούθησες μέχρι τώρα άκου και το 2ον. Για να καταλάβει κανείς πόσο σπινθηροβόλος προφήτης και κοφτερό μυαλό υπήρξε αυτός ο μουσικάνθρωπος, σου παραθέτω τα δικά του λόγια απ' τη περιβόητη συνέντευξη του στην ΕΤ2, είκοσι πέντε, και βάλε, χρόνια πριν. Είναι τρομερή η διαύγεια με την οποία ο Παύλος έβλεπε το γήπεδο της εξέλιξης του ελληνικού τραγουδιού και της βιομηχανίας του τις επόμενες τρεις δεκαετίες. Και πόσο πολύ παρεξηγήθηκε αυτή η σκέψη που εκφράζει και η Σχολή που γέννησε. Η μουσική είναι Μία, φίλοι μου, και Αγία, αλλά αυτό δε συμπεριλαμβάνει και τα απομεινάρια από το Τριώδιο. Είναι θέμα Αισθήματος και Αισθητικής.
«
Θα έλεγα αυτό που είπε ο Εγγονόπουλος ή ο Νάνος Βαλαωρίτης, δε θυμάμαι καλά, ότι πια δεν είμαστε Έλληνες αλλά είμαστε σαν Έλληνες, μετά από τη Τουρκία, με αποτέλεσμα να έχουμε πάρα πολύ ανατολική κουλτούρα με τα προϊόντα και τα υποπροϊόντα της τα πολιτιστικά. Παρόλα αυτά όμως η ανατολική αυτή κουλτούρα, όταν συγχωνεύθηκε από εμάς τους Έλληνες, απόκτησε μια ιδιαιτερότητα, και η πεντατονικές κλίμακες οι θρακιώτικες και τα καραγκούνικα και τα νησιώτικα και τα κρητικά, όλα αυτά απόκτησαν μια ιδιαιτερότητα. Τα ρεμπέτικα, τα νεολαϊικά, όλα αυτά έχουν ιδιαιτερότητα. Αυτή είναι η ανατολική κουλτούρα. Δίνω τη δυτική κουλτούρα για ποιο λόγο; Γιατί αυτή τη στιγμή είμαστε κατά 70% με 30%, παίζει αυτό το ποσοστό, περισσότερο Ανατολίτες παρά Δυτικοί. Όταν λοιπόν έρθει το πλήρωμα του χρόνου, ΜΟΝΑΧΟ ΤΟΥ, έτσι ούτως ώστε ο μεσήλικας να μην ενοχλείτε από την ηλεκτρική κιθάρα, ο νεαρός να μην ενοχλείτε από το μπουζούκι, οι μουσικοί οι ίδιοι, οι μπουζουκτσήδες και αυτό που αντιπροσωπεύουν και ηλεκτρική κιθάρα και αυτό που αντιπροσωπεύει, να μην έχουν στήσει δυο ταμπούρια απέναντι ο ένας από τον άλλον και να μάχονται, αλλά να είναι πια, να υπάρχει, να έχει γίνει πια σαν τρόπος ζωής η χρυσή τομή των δυο κουλτούρων αυτών, δηλαδή εν ολίγης, να έχει έρθει ένα 50-50, μια ισορρόπηση μέσα μας, και μέσα από αυτό το πράγμα να πηγάσει η χρυσή τομή του τραγουδιού της ιδιαιτερότητας που έχουμε στην ανατολική κουλτούρα και της ιδιαιτερότητας που θα αποκτήσουμε στη δυτική κουλτούρα με τα υποπροϊόντα της. Μ' αρέσει το rock n' roll, μ' αρέσει η στιχουργική του, μ' αρέσει αυτά που περνάει στο κόσμο, ε, και γενικά μ' αρέσει ότι είναι προπάντων μουσική για τον άνθρωπο, για τα πάθη του, για το συναίσθημά του και όχι μουσική για τη ψυχρή λογική και προπάντων όχι για την τεχνοκρατία.
»
Υ.Γ.: Επιστρέφω στους ίδιους δρόμους στη Κυψέλη συχνά. Μαζί με την οικειότητα, τη χαρά, τη νοσταλγία και το προβληματισμό για την περιοχή, μαζί μου λέω, περπατάει στο μισό μέτρο και μια μελαγχολία. Μελαγχολία, λέξη κλειδί για το σύνολο της αίσθησης που σου αφήνει ο Παύλος μέσα σου. Η αίσθηση να βγεις γρήγορα έξω από το σπίτι, λίγο μετά που έχεις ξυπνήσει και να αναζητήσεις ένα φίλο, να σου πάρει το βάρος. Ένα φίλο. Και πιο πίσω ακόμη, πίσω, ξανά πίσω, η αγάπη που σου έλειψε μικρός, πώς ένιωθες έξι χρονών, πόσο μόνος ένιωθες στα έξι σου, και φανταζόσουν τότε πως θα σε έτρωγε κάποτε τόσο πολύ η μεγάλη ενήλικη μοναξιά στη μεγάλη πόλη που γίνεται ανυπόφορη πληγή;
Παύλος Σιδηρόπουλος
Είκοσι χρόνια μετά... Απροσάρμοστοι
Συνέντευξη Παύλος Σιδηρόπουλος
Του Γιώργου Ανδρέου
Παύλος Σιδηρόπουλος
Του Οδυσσέα Ιωάννου Παύλος Σιδηρόπουλος
Του Κώστα Λειβαδά Παύλος Σιδηρόπουλος
Του Διογένη Δασκάλου
Δισκογραφία Βιογραφικό Video
Γλίτωσες...
Του Διογένη Δασκάλου
Το Πολυτεχνείο ζει, όπως κι ο Έλβις κι ο Αλέξης και τόσοι άλλοι. Μόνο εσύ, ΓΛΙΤΩΣΕΣ... Άκου με που σου λέω. Δεν έχασες και τίποτε. Δεν είδες βέβαια τους επόμενους Πρωθυπουργούς, τη Νατάσα Θεοδωρίδου να τραγουδάει Θεοδωράκη (ναι, ζει ακόμη) και την παράσταση για τη ζωή σου στο Κ.Θ.Β.Ε.
«Rock story» λέγεται και την ανέβασε ο Τσακίρογλου με την Άννα Φόνσου. Ο Τσακίρογλου, αν δεν θυμάσαι, είναι ένας, σαν συμμαθητής του Πέτρου Φυσούν, του Κυριακού, κάτι σαν αυτόν που λέει τον καιρό στον Antenna. Ξέρω ότι τη Φόνσου τη θυμάσαι. Όχι, δεν παίζει το ρόλο της «πρέζας
».
Τελεία και παύλα Παύλε. Ακόμη κι αν ζούσες, τώρα σίγουρα θα πέθαινες. Εθελούσια, όπως και τότε. Απλά γλίτωσες λίγη ταλαιπωρία παραπάνω. Ναι, ζει ακόμη και ο Παπακωνσταντίνου. Α! δε σου 'πα ο Βασίλης λέει και κανά δικό σου, που και που, μπας και συγκινηθούμε. Αλλά εμείς τίποτα. Άσε που ληστέψανε την τράπεζα και τι σε νοιάζει εσένα. Δεν είσαι με κανέναν όπως και το απέδειξες. Αλλά και προφήτης. Το 35-40% προτιμούν τον
«Κανένα
».
Σε γιορτάζουμε φέτος. Για σένα χωρίς εσένα στην καρδιά της κρίσης. Ο
«Μπάμπης ο Φλου» έγινε Μπάμπης Βωβός και «το 69»
κατέβηκε ανεβαίνοντας συντάξιμα στα 65 για τις γυναίκες.
«soulας»
απ' την Motown, Ομπάμα ο Φλου.
«τρελά λεφτά!» στο Rodeo και χάριζες με τους κουβάδες την «αγγελόσκονη»
στο Μικ Τζάγκερ. Άμα ζούσες σήμερα, στη χειρότερη, θα σ' έκοβε στο talent show ο Θεοφάνους, και στην καλύτερη, θα σου 'κανε πρόταση η Πέγκυ Ζήνα.
«
Άργησα να σε ξαναβρώ αλλά σε βρήκα. Πως σε αναγνώρισα; Δεν ξέρω. Και τι μπορεί να σε άλλαξε τόσο; Η ζωή ίσως, ο αγώνας ν' αγαπήσεις, να φας, να ξεφύγεις από τους τιμωρούς. Γλιστράω μέσα σου με την ελπίδα προφανώς να μάθω κάτι. Στα μέρη όμως αυτά δεν έχει ίχνη ή λείψανα, εκ πρώτης όψεως. Αλλά στο τέλος θα τα καταφέρω, να βρω κάποια υπολείμματα από το παρελθόν. Σε πέτυχα μες στην καρδιά της πόλης να κάθεσαι σ' ένα παγκάκι. Είσαι σχεδόν γέρος τώρα. Πώς σε αναγνώρισα; Από τα μάτια ίσως. Όχι, δεν ξέρω πως σε αναγνώρισα, δεν παίρνω πίσω τίποτα. Μπορεί και να μην είσαι αυτός. Δεν έχει σημασία, είσαι δικός μου τώρα. Είσαι άνθρωπος, ακόμα ζωντανός, και γένους εννοείται αρσενικού, ζωντανός μ' εκείνη τη ζωή στα τελευταία της, που μοιάζει με ανάρρωση, αν οι αναμνήσεις μου είναι δικές μου, και που τη γεύεται κανείς σερνάμενος από κοντά στον ήλιο, ή κάτω από τη γη, μες στους διαδρόμους του υπόγειου σιδηρόδρομου και τη μπόχα του πλήθους των ταλαίπωρων που βγάζουν εισιτήρια, κουβαλάνε μπαγκάζια, που τρέχουν απ' την ώρα που γεννήθηκαν για να προλάβουν να είναι στο μέρος που πρέπει την ώρα που πρέπει. Τι άλλο θέλω; Τι καλύτερο θέλω; Ναι, τότε μάλιστα, τότε οι μέρες ήτανε μικρές, και περνάγανε, με το ψάξιμο για λίγη ζεστασιά και τίποτε ψιχία που κάπως να τρώγονται. Και τότε νομίζεις πως έτσι θα πάει ως το τέλος.
». «Ο Μάλον πεθαίνει» (
Σάμουελ Μπέκετ σελ.68-68).
«Δάμων και Φιντίας». Κυκλοφορούν το 7" «Το ξέσπασμα/Ο κόσμος τους» και συμμετέχουν με δύο κομμάτια στο δίσκο «Ζωντανοί στο Κύτταρο». Στο Κύτταρο γνωρίζονται και με τα «Μπουρμπούλια» που έπαιζαν με τον Σαββόπουλο. Το ντουέτο ενσωματώνεται με τα «Μπουρμπούλια» και το νέο σχήμα (Παύλος Σιδηρόπουλος φωνή, Παντελής Δελληγιαννίδης, κιθάρα, Νίκος Τσιλογιάννης, ντραμς, Βασίλης Ντάλας, μπάσο) βγάζει ένα 7", το «Ο Ντάμης ο ληστής» λογοκριμένο σε «Ο Ντάμης ο σκληρός».
Μαζί είναι από το 1972 έως το 1974.
«Τα μπλουζ του πρίγκιπα». Όμως αν γυρίσουμε αρκετά χρόνια πίσω θα βρούμε τον Παύλο μαζί με τα «Μπουρμπούλια»
να δουλεύουν πάνω σε ένα ROCK με εθνικά στοιχεία. Τζαμαρίσματα - με την πλήρη έννοια του όρου - που έπαιρναν την μορφή μιας πολύ Μεγάλης Ελληνικής Μουσικής. Ήταν τότε που ο Νίκος στα τύμπανα και ο Βασίλης στο μπάσο κράταγαν ένα τέμπο που όμοιό του δεν ακούστηκε ποτέ ξανά από Ελληνική μπάντα... Ήταν τότε που στην κιθάρα ήταν ο Παντελής... Ήταν τότε που η φωνή του Παύλου ροκάριζε πάνω στις μουσικές μνήμες της Θράκης, της Ηπείρου και της Σμύρνης... Ήταν τότε που ο Παύλος άρχιζε να φανερώνει όχι μόνο την αγάπη του για την Ελληνική μουσική αλλά και την ΑΠΟΨΗ του. Μια άποψη σοβαρή που ποτέ δεν κατάφερε να παρουσιάσει - όπως αυτός οραματιζόταν - στο κοινό του.
«Μπουρμπούλια» ακολουθούν τον Διονύση Σαββόπουλο. Κατόπιν συνεργάστηκε με τον Γιάννη Μαρκόπουλο, ως τραγουδιστής, στα έργα του «Οροπέδιο» και «Θεσσαλικός κύκλος
».
Το 1976 μαζί με τους αδερφούς Σπυρόπουλους έφτιαξε το γκρουπ
«Σπυριδούλα». Με αυτό το σχήμα δημιούργησε τον σημαντικότερο ίσως δίσκο στην περίεργη ιστορία του Ελληνικού rock το «Φλου». Αξίζει να σημειώσουμε πως για τον δίσκο αυτό ο Παύλος Σιδηρόπουλος δεν υπέγραψε συμβόλαιο αλλά ένα -χαρτί- που έγραφε ότι αποποιείται πάσης οικονομικής απαιτήσεως από τον δίσκο. Η «Σπυριδούλα»
υπέγραψε συμβόλαιο εκτελεστού με ποσοστό 4%. Το σχήμα διαλύεται αφήνοντας πίσω του έναν ολοκληρωμένο rock ήχο και μια σειρά συναυλιών.
«Εταιρία Καλλιτεχνών» με αγγλικό στίχο. Το σχήμα αυτό δεν κυκλοφορεί δίσκο. Ένα όμως τραγούδι από αυτήν την περίοδο περιλαμβάνεται στον κατοπινό του δίσκο «Zorba the freak» πρόκειται για το τραγούδι
«Clown».
Εκείνη την περίοδο κάνει και την πρώτη του εμφάνιση στον κινηματογράφο, πρωταγωνιστώντας στην ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου
«Ο Ασυμβίβαστος» όπου και ερμηνεύει τα τραγούδια του soundtrack. Τον ίδιο καιρό πρωταγωνιστεί και σε μία ακόμη ταινία του Αντρέα Θωμόπουλου με τίτλο «Αλδεβαράν» και με συμπρωταγωνιστή τον Δημήτρη Πουλικάκο, η οποία προβλήθηκε μόνο στο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης. Στην μικρή καριέρα του ως ηθοποιού περιλαμβάνεται και μια τηλεοπτική εμφάνιση στο σήριαλ του Κώστα Φέρρη «Οικογένεια Ζαρντή»
που προβλήθηκε στην ΕΡΤ-1.
«ΑΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΟΥΣ». Μαζί ηχογραφούν μια σειρά σημαντικών δίσκων και με συνεχή παρουσία μέσω ζωντανών εμφανίσεων δημιουργούν τον μύθο ενός πραγματικού Ελληνικού rock συγκροτήματος, μακριά από ερασιτεχνισμούς και μιμητισμούς. Το 1982 κυκλοφορούν το «Εν λευκώ» με αρκετές αναφορές στην εμπειρία του με την ηρωίνη (για άλλη μια φορά αντιμετωπίζει προβλήματα λογοκρισίας. Με τα τραγούδια «Η» και «Ανταργκράουντ με στρας» για προτροπή στη χρήση ναρκωτικών και «Ύστατη στιγμή»
για προσβολή της δημοσίας αιδούς).
«Zorba the freak»
ένα δίσκο μπολιασμένο με το χιούμορ του Δημήτρη Πουλικάκου που έχει κάνει την παραγωγή.
«Χωρίς μακιγιάζ» που είναι ένας δίσκος ηχογραφημένος ζωντανά στο Μετρό. Τα τραγούδια αυτού του δίσκου το συγκρότημα τα έπαιζε τα προηγούμενα χρόνια στις ζωντανές του εμφανίσεις (κυρίως στο club «Αν»
στα Εξάρχεια μόνιμο στέκι των τελευταίων χρόνων ). Τον δίσκο αυτό χαρακτηρίζουν τα blues κομμάτια που πάνω στις στενές του φόρμες ο Παύλος Σιδηρόπουλος εκφράζεται με τον δικό του τρόπο.
«Άντε και καλή τύχη μάγκες»,
όπου ορισμένα τραγούδια είχε προλάβει να τα ηχογραφήσει ο Παύλος Σιδηρόπουλος και τα υπόλοιπα τα ερμήνευαν διάφοροι καλλιτέχνες.
«Τα μπλουζ του πρίγκιπα». Ο δίσκος αυτός περιέχει πειραματικές ηχογραφήσεις, που έγιναν από το 1979 ως το 1981. Ήταν ο καρπός των προσπαθειών που είχαν ξεκινήσει από το 1972. Εδώ ο Παύλος Σιδηρόπουλος παντρεύει το μπλουζ με το ρεμπέτικο. Ο Πάνος Ηλιόπουλος γράφει στο σημείωμα του δίσκου: «Γύρω στο '81 έχουν γραφτεί 13 τραγούδια που δημιουργήθηκαν στα Νέα Στύρα, τη Σαντορίνη και την Αθήνα. Γίνεται μια πρόχειρη ηχογράφηση με πιθανό σκοπό κάποια πιθανή συνεργασία με την Οπισθοδρομική Κομπανία ("Ας την καρδιά σου να τα πει εδώ στην Κομπανία"). Αυτή η πρόχειρη ηχογράφηση γέννησε τον δίσκο «Τα μπλουζ του πρίγκιπα».
Όμως ούτε αυτή η (πιθανή) συνεργασία γίνεται πραγματικότητα.
«Σιγανά ποτάμια»
και τους τελευταίους μήνες της ζωής του, μερικά ακόμα σε funk - rock ενορχηστρώσεις.
«Εν αρχή ην ο λόγος» με ζωντανές ηχογραφήσεις από το 1978 μέχρι το 1989, την απαγγελία ενός κειμένου που δημοσιεύτηκε στο περιοδικό «Μουσική»
και απόσπασμα από μια συνέντευξή του στην Ε.Τ.2. Πολλά από τα τραγούδια του δίσκου εκδίδονται για πρώτη φορά.
-----------------
ΚΑΝΑΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΘΑΨΕΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΑΙ !!!!! ΧΑΧΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!! ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΣΠΟΡΟΣ!!!!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : stauross στις 11-10-2010 11:13 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : stauross στις 11-10-2010 11:22 ]
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : stauross στις 11-10-2010 11:33 ]
ENA APO TA PRAGMATA POY ME EKSORGIZEI KAI ME VGAZEI PRAGMATIKA APO TA ROYXA MOY EINAI TO LA8OS POY EKANAN KAI EIPAN POS O PAYLOS PE8ANE STO PATRIKO TOY SPITI APO XRHSEI IRWINEIS !! OXI !!!! O PAYLOS DEN PE8ANE STO PATRIKO TOY!!!! ALA SE ENA SPITI MIAS POLIS KALIS FILIS GEIRNONTAS APO TA EKSARXEIA. EIXE VGEI GEIA POTO OLO TO KROYPAKI GIANA SIZITISOYN TI AKRIVOS 8A KANOYN ME TO DISKO TA KOMATIA TA FWNITIKA KAI OLA AYTA POY KSEROYME SAN MOYSIKOI OTAN LIPON TO DIALISANE O KA8ENAS TRAVEIKSE TON DROMO TOY OPOS OLOI TOYS. ME TIN MONI DIAFORA POY O PAYLOS DEN PIGE STO DIKO TOY KAI PATRIKO TOY SPITI ALA SE MIA POLI KALI TOY FILI EKEI EPESE KAI SE KWMA I POLI KALI TOY FILI PIRE AMESOS THL TON TOTE KI8ARISTA KAI AKOMA POLI KALO FYLO TOY PAYLOY!!!! KAI TA MONA LOGEIA POY TOY EIPE EITAN RESY..O PAYLOS HPIE MIA KALI MITIA KAI EPESE SE KOMA!!!! OLA AYTA DEN TA EXW VGALI APO TO MYALO MOY !! ALA EPITRPSTE MOY NA KSERW KATI K EGO !!!!
-----------------
ΚΑΝΑΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΘΑΨΕΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΑΙ !!!!! ΧΑΧΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!! ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΣΠΟΡΟΣ!!!!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : stauross στις 11-10-2010 13:46 ]
Ιδανικός κι ανάξιος εραστής ( Mal du Dιpart )
Κώστας Καράλης
Στίχοι: Νίκος Καββαδίας
Μουσική: Γιάννης Σπανός
Άλλες ερμηνείες: Λαυρέντης Μαχαιρίτσας || Φίλιππος Νικολάου
θα μείνω πάντα ιδανικός κι ανάξιος εραστής
των μακρυσμένων ταξιδιών και των γαλάζιων πόντων,
και θα πεθάνω μια βραδιά σαν όλες τις βραδιές,
χωρίς να σχίσω τη θολή γραμμή των οριζόντων.
Για το Μαδράς τη Σιγκαπούρ τ' Αλγέρι και το Σφαξ
θ' αναχωρούν σαν πάντοτε περήφανα τα πλοία,
κι εγώ σκυφτός σ' ένα γραφείο με χάρτες ναυτικούς,
θα κάνω αθροίσεις σε χοντρά λογιστικά βιβλία.
Θα πάψω πια για μακρινά ταξίδια να μιλώ,
οι φίλοι θα νομίζουνε πως τα 'χω πια ξεχάσει,
κι η μάνα μου χαρούμενη θα λέει σ' όποιον ρωτά:
"Ήταν μια λόξα νεανική, μα τώρα έχει περάσει"
Μα ο εαυτός μου μια βραδιά εμπρός μου θα υψωθεί
και λόγο ως ένας δικαστής στυγνός θα μου ζητήσει,
κι αυτό το ανάξιο χέρι μου που τρέμει θα οπλιστεί,
θα σημαδέψει κι άφοβα το φταίχτη θα χτυπήσει.
Κι εγώ που τόσο επόθησα μια μέρα να ταφώ
σε κάποια θάλασσα βαθειά στις μακρινές Ινδίες,
θα 'χω ένα θάνατο κοινό και θλιβερό πολύ
και μια κηδεία σαν των πολλών ανθρώπων τις κηδείες.
Xαραμάδα
Ελένη Βιτάλη
Μουσική & Στιχοι Ελένη Βιτάλη
Μια μικρή χαραμάδα
στης ψυχής μου τη λάβα
ξεχειλίζει κι αρχίζει να τραγουδάει τ' αηδονάκι
Μια μικρή χαραμάδα
στης ψυχής μου τη λάβα
ξεχειλίζει κι αρχίζει να με γνωρίζει η αγάπη
Κι αρχίζει να θεριεύει το μεράκι
Στη μικρή χαραμάδα
είχα δει μια νιφάδα
που'χε γίνει νεράιδα
στη μικρή χαραμάδα με φως
Το θαύμα του χαδιού
το θαύμα της ψυχής
το θαύμα του φιλιού
το θαύμα της ζωής
Το θαύμα του χαδιού
το θαύμα της ψυχής
το θαύμα του φιλιού
το θαύμα της ζωής
στη μικρή χαραμάδα με φως
στη μικρή χαραμάδα με φως
Να η πόρτα ανοίγει
και ο ήλιος τυλίγει
τις μικρές μου φοβίες που μου φαντάζαν αγίες
Τις ντροπές μου ξεπλένει
και το φως ξαναμπαίνει
τη ψυχή μου βαπτίζει και ο χορός πάλι αρχίζει
Ο έρωτας κι ο θάνατος πονάει
Το μυαλό σταματάει
κι όλα γίνονται ένα
και αλήθεια και ψέμα
στη μικρή χαραμάδα με φως
-----------------
Η πραγματική Ευτυχία δεν κρύβεται στον προορισμό αλλά στον τρόπο που ταξιδεύεις. http://blogs.musicheaven.gr/alfawolf http://www.musicheaven.gr/live/101
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AlfaWolf στις 19-10-2010 01:22 ]
KAI OI TREIS TOYS AKATERGASTA DIAMANTIA !!!!
-----------------
ΚΑΝΑΤΕ ΤΑ ΠΑΝΤΑ ΓΙΑ ΝΑ ΜΕ ΘΑΨΕΤΕ ΚΑΙ ΤΑ ΚΑΤΑΦΕΡΑΤΑΙ !!!!! ΧΑΧΑ ΣΑΣ ΕΥΧΑΡΙΣΤΩ!!!! ΑΛΛΑ ΞΕΧΑΣΑΤΕ ΠΩΣ ΕΙΜΑΙ ΣΠΟΡΟΣ!!!!
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : stauross στις 19-10-2010 12:35 ]
MIA APO TIS POLES SYNAYLIES POY ERXWNTAI PAYLOS KAI PALI PAYLOS! EYXARISTOYME PAYLO!
