Ποιά η άποψή σας για τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη;

Γράψτε μου σε αδρές γραμμές την άποψή σας για τον Ηρακλή Τριανταφυλλίδη και γιατί αυτός ο κατά τη γνώμη μου τόσο χαρισματικός καλλίτέχνης έμεινε στην αφάνια και τον γνωρίζει μια μικρή μερίδα του μουσικόφιλου κοινού!Τουλάχιστον αυτή η εντύπωση μου έχει δημιουργηθεί από τα άτομα,που συναναστρέφομαι και από τις προβολές,που έχουν τα τραγούδια του στο youtube.

Υ.Γ:Μήπως κάποιος από εσάς, θα μπορούσε να με παραπέμψει στη σελίδα,που γίνεται συζήτηση για τα πνευματικά δικαιώματα;

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 29-01-2011 14:05 ]

Διότι η προοδευτική μουσική ποτέ δεν έγινε ιδιαίτερα αισθητή στην mainstream μουσική κουλτούρα της Ελλάδας...Εκτός κι αν σε έλεγαν Genesis ή King Crimson και ζούσες στη Βρετανία... Ακόμη κι εκεί, τους πήρε χρόνια να βγουν από την αφάνεια... Και όχι όλοι... Ποιος θυμάται σήμερα τους Gentle Giant? Ή τους Hatfield & The North?

Ήταν και θα είναι πάντα για τους λίγους. Ίσως και να είναι καλύτερα έτσι... Τα διαμάντια δεν υπάρχει λόγος να τα σκορπίζεις στους αγροίκους...

Ο Ηρακλής συνδύαζε μια απίστευτη αίσθηση μελωδικότητας, με ρυθμικές εναλλαγές που θα τις ζήλευε η μπάντα του Frank Zappa, εντάσσοντας ταυτόχρονα θέματα και όργανα από την παραδοσιακή εγχώρια μουσική...

Η prog ειχε αρκετα μεγαλο ρευμα στην Ελλαδα απο το 73-74 ως τα τελη της δεκαετιας. Και βεβαια αν το παρεις αναλογικα με τον πληθυσμο ακομα μεγαλυτερο. Δεν ειναι τυχαιο οτι τετοιες μπαντες συνηθιζουν να κανουν μια σταση στην Αθηνα οταν κανουν tour.

Το θεμα ειναι τεραστιο, βεβαια. Δηλαδη το γιατι αυτη η μουσικη ηταν, ειναι και θα ειναι (;) για λιγους οπως λεει και ο djmetronomos. Εξισου μεγαλο θεμα ειναι το γιατι οι ελληνες μουσικοι που περιστρεφονται γυρω απο αυτη τη σφαιρα ειναι παντελως αγνωστοι (αυτο που ρωταει ο entexnorokas). Αυτα στα οποια εχω καταληξει ειναι τα εξης (ισως με καποια σειρα σπουδαιοτητας):

1) Η prog με την ελευση της punk εγινε "απαγορευμενο" ειδος.

Εγω προσωπικα γνωριζω και τους Yes, Genesis, King Crimson κτλ, τους πιο γνωστους Pink Floyd, Jethro Tull κτλ και περα απο αυτους τους Gentle Giant, Hatfield, Caravan, Amon Duul II, Van Der Graaf Generator και ολους τους αλλους. Αλλα αυτο ειναι επειδη αυτη τη μουσικη ακουω καθε μερα. Η αληθεια ειναι οτι αυτη η μουσικη (η κλασσικη του 20ου αιωνα οπως πολυ ευστοχα εχει ειπωθει) και οι μπαντες της ειναι παντελως αγνωστα.

2) Η ελληνες σε ενα τεραστιο ποσοστο εκφραζουν μια φοβερη αντισταση σε οτιδηποτε δεν ειναι ΤΣΙΦΤΕΤΕΛΙ και ΕΛΛΗΝΟΦΩΝΟ, οσον αφορα τη μουσικη.

Ανατολιτικες επιδρασεις βλεπεις..

3) Η χουντα.

Τα καλυτερα χρονια της prog (72-75) συνεπεσαν με την χουντα και τα πρωτα χρονια της μεταπολιτευσης.

4) Το πολιτικο τραγουδι.

Τα καλυτερα χρονια της prog (72-75) συνεπεσαν με την ισοπεδωτικη ανοδο του πολιτικου τραγουδιου στην Ελλαδα. Και ας εγραφε τα καλυτερα ο Ζηλος στον Ηχο..

5) Αδυναμια δισκογραφησης.

Οι μπαντες εκεινη την εποχη δεν μπορουσαν να κανουν το αλμα προς ενα LP (Long play disc). Οι περισσοτεροι εβγαζαν ενα ή μερικα 45αρια και χανονταν. Συγκεκριμενα ο Ηρακλης εβγαλε με τους DNA ενα 45αρι το 1972 και ειχε υλικο για ενα LP το οποιο καταφερε να εκδοσει το 1976. 4 χρονια μετα. Μερικοι μαλιστα που καταφεραν να βγαλουν ενα LP δεν καταφερναν να προχωρησουν παρα περα. Ειναι γνωστο (και ευδοκιμει ιδαιτερα σε αυτο το ειδος μουσικης) ως συνδρομο "μοναδικου LP". Βλεπε Ακριτας.

6) Η μικρη "αγορα" της Ελλαδας (που λεει και Πουλικας) και η αδυναμια εξαγωγης λογω γλωσσας.

Δεν ακουω γενικα ελληνικη μουσικη αλλα για μενα ο Ηρακλης ειναι απο τους μεγαλυτερους μουσικανθρωπους που εχει βγαλει αυτος ο τοπος μαζι με μια χουφτα αλλους. Το πρωτο LP με τη Λερναια Υδρα ειναι για μενα στο ιδιο επιπεδο με τα αριστουργημα οπως τα Απεραντα Χωραφια, ο Μπαλλος, ο ομωνυμος των Ακριτας και το 666 των Aphrodite's Child.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Okocha στις 29-01-2011 14:06 ]

Χμμμ... χλωμό το βλέπω. Η μουσική συρρικνώνεται διαρκώς - ένα σήμα στο κινητό, ένα περαστικό ρεφραίν σε κάποια διαφήμιση, ένα τραγούδι 2 λεπτών στο i-pod... Η progressive μουσική θέλει υπομονή, έχει συνθέσεις μεγάλης διαρκείας...

http://www.brainwashed.com/lpd/

ένα ωραίο link για τους Legendary Pink Dots... Όχι ακριβώς progressive, αλλά διατήρησαν το πνεύμα των Pink Floyd του Syd Barrett, προσθέτοντας folk, rock, goth & progressive στοιχεία...

Βέβαια, ξεφύγαμε από τον Ηρακλή, αυτά έχει η ζωή όμως, σε βγάζει σε αλλόκοτα μονοπάτια... 

Εχω την εντύπωση όμως πως και ο ίδιος ο Ηρακλής απογοητεύτηκε από την εν γένει κατάσταση στην Ελληνική σκηνή,γιατί είχε "αποτραβηχτεί" εδώ και πολλά χρόνια-συγκεκριμένα λίγο μετά την φάση τής ΑΕΤΑ (Ανεξάρτητες Εκφραστικές Τάσεις),στα μέσα τής δεκαετίας τού '80.Το λέω αυτό επειδή τον ξέρω προσωπικά εδώ και πολλά χρόνια,έχουμε συζητήσει αρκετές φορές γιά τα μουσικά πράγματα εν Ελλάδι και πάντα είχε αυτό το παράπονο γιά το γεγονός ότι ο κόσμος εδώ στην Ελλάδα γενικά δέν ακούει πράγματα που θα τον βάλουν να δουλέψη λίγο τον εγκέφαλό του να βρή τί κρύβεται μέσα σ'ένα μουσικό έργο.

Εξ άλλου,όπως πολύ σωστά το ανέλυσε ο Okocha,η ακμή τής progressive στο εξωτερικό συνέπεσε εδώ με γεγονότα που την "κουκούλωσαν" και την "έπνιξαν".Κάτι η χούντα,κάτι η "μόδα" τού πολιτικού τραγουδιού με την μεταπολίτευση,κάτι το γεγονός πως ο περισσότερος κόσμος στην Ελλάδα ξυνίζει μούτρα άμα  αυτό που ακούει δέν είναι τσιφτετέλι,την κάτσανε την λέμβο.

Ως πρός το θέμα τής "μικρής αγοράς" έχω μιά ελαφριά (κάτι γραμμάρια  ) ενστασούλα:και η jazz (που δέν μπορεί να πή κανείς πως είναι "εύκολη" και "εύπεπτη" μουσική) στην Ελλάδα δέν θα έλεγα ότι έχει το τεράστιο κοινό,όμως όποτε έχουν έρθει εδώ διάφοροι μεγάλοι τού είδους,γεμίζανε και ένα γήπεδο τού ΠΑΟ (το ξέρω γιατί είχα πάει σε τέτοιες συναυλίες παλιά).Με την κατάλληλη προώθηση θα μπορούσε κάτι ανάλογο να είχε γίνει με και με την progressive,αλλά είπαμε...μάς έφαγαν τα θηρία (ο λέων με τον βόα,που έλεγε και ο Μαρκόπουλος).

Hastaroth, το θεμα με τη jazz που θιγεις ειναι πολυ ενδιαφερον. Και η jazz εχει πολυ μικρο κοινο. Αλλα νομιζω οτι διαφορα ειναι οτι η jazz εχει συνδεθει με μια αυρα "κουλτουρας" και αυτος ειναι ο λογος που μαζευει περισσοτερο κοσμο στα live. Και εξηγω: μια-δυο φορες που εχω παει στο Half note και σε καποια αλλα jazz clubs εχω παρατηρησει οτι μεσα βλεπεις γραβατωμενους 40-50ρηδες με τη γκομενα για να της κανουν μοστρα. Γενικα, εχουν μια πολυ κυριλε ατμοσφαιρα που τα παλιοτερα jazz clubs δεν ειχαν. Πλεον, μια συναυλια εχει γινει κατι σαν κοινωνικο γεγονος μιας μεσαιας -με υψηλη δηθεν μορφωση- ταξης.  Επισης, ειναι πανακριβα και ειναι δυσκολο για μενα ως φοιτητη να σκαω τοσα φραγκα για να παω να ακουσω μουσικη, οσο και να θελω. Π.χ δεν πιστευω οτι στου Μπαρακου ηταν ετσι. Δυστυχως, η ηλικια μου δεν μου επιτρεπει να ξερω.

Hastaroth, δεν γνωριζω προσωπικα τον Ηρακλη αλλα του εχω στειλει ενα μηνυμα στα κοινωνικα δικτυα ζητωντας του να γραψει κατι σχετικα με τις εμπειριες του ολα αυτα τα χρονια στην ελληνικη σκηνη. Για οσους ενδιαφερονται...

Djmetronom-ε, συμφωνω οτι ειναι δυσκολο να ακουσεις ενα 20-30-40λεπτο κομματι στο i-pod ή στο youtube... Και γι'αυτο δεν ελπιζω οτι θα αλλαξει η παρουσα κατασταση. Ισως ειναι απελπιστικο να το ακους αυτο απο εναν 20χρονο αλλα ετσι ειναι.

Όχι, δεν ήταν έτσι στου Μπαράκου. Δεν είχε εισιτήριο, καθόσουν στα τραπεζάκια έξω και με θέα την Ακρόπολη άκουγες Φιλιππίδη, Τρανταλίδη, Ζώη, Tony Lacatos, ενώ η πανέμορφη γυναίκα του Μπαράκου ετοίμαζε το ποτό σου... Βέβαια, δεν ήταν και πολλές οι επιλογές για λάιβ τζαζ τότε.

Είχε όμως και βραδιές ροκ, με dj τον Τζούλιο, που έπαιζε από Frank Zappa έως Grateful Dead...
Πολλοί από τους σημερινούς θαμώνες της τζαζ σνομπάρουν τη ροκ. Ακόμα και οι μουσικοί, δυστυχώς...
Ο Tony Williams, στην αγαπημένη μου πεντάδα με ντραμίστες τζαζ, ηχογράφησε με τον John Lydon (PIL).
Πες σ' έναν Έλληνα τζαζίστα να παίξει με τους Deus X Machina (τυχαίο το όνομα) και δες πως θα αντιδράσει.

Όσο για το Half-Note, η αλήθεια είναι ότι έχει μεγάλα λειτουργικά έξοδα. Φέρνει ολόκληρα σχήματα, πρέπει να τους πληρώσει αεροπορικά εισιτήρια, ξενοδοχείο, την αμοιβή τους, και να μείνουν χρήματα για το προσωπικό του κλαμπ. Απ' ό,τι ξέρω, έχει βραδιές με φοιτητικό εισιτήριο... Πάλι καλά που υπάρχει, κι ας έχει φύγει ο ιδρυτής του, Δημήτρης Δικτάκης...

Θα συμφωνήσω για το κοινό. Υπάρχει μια μεγάλη μερίδα ανθρώπων που πάνε έτσι για να πάνε, και τους ακούς να διαφωνούν αν θα πάνε μετά στον Καρρά ή στον Πλούταρχο. Είναι... αξιοθρήνητοι. Έχω δει μπασίστα Αμερικάνο να σταματάει το σόλο μπάσο και να καρφώνεται σ' ένα τύπο που μίλαγε δυνατά στο κινητό του: "Όταν τελειώσεις", του είπε, "πες μου για να συνεχίσω να παίζω"...
Μπορούν οι Γάιδαροι να εκτιμήσουν την υψηλής μορφής έκφραση που είναι η τζαζ?

Πολλες φορες νιωθω οτι γεννηθηκα 40 χρονια αργοτερα απ'οτι επρεπε...

[Διαολε, μολις το ειδα. Τιμη μου να μιλαω με τον Ακη Περδικη.]

Αν και πάλι ξεφεύγουμε από το θέμα τού Ηρακλέους,επιβεβαιώνω κι'εγώ ότι στο jazz-club τού Μπαράκου τα πράγματα ήταν όπως τα λέει ο djm.Τραπεζάκια έξω δέν θυμάμαι να είχε,καθόμασταν μέσα στην αίθουσα και πολλές φορές δίπλα στους μουσικούς (δέν υπήρχε κάν "σκηνή").Υπήρξε περίοδος που ήμουν καθημερινός θαμώνας και μάλιστα θυμάμαι μιά φορά που είχε έρθει ένα σχήμα με έναν Αμερικανό drummer που μετά το live είχαμε μαζευτεί τρείς-τέσσερεις Ελληνες "ομότεχνοι" και μάς έδειχνε κάποια rudiments.Ηταν όμως αριστερόχειρας και μπερδευόμασταν γιατί έπρεπε να "ερμηνεύουμε" ανάποδα αυτά που μάς έλεγε.....

Επιλογές γιά live jazz στην Ελλάδα όντως δέν υπήρχαν πολλές εκείνη την εποχή (1980) .Ισως μάλιστα να μήν υπήρχε κάν άλλο jazz club στην Αθήνα πέραν τού συγκεκριμένου.Ομως και ο Μπαράκος έφερνε κατά καιρούς διάφορα σχήματα εκ τού εξωτερικού,άρα όλο και κάποια έξοδα είχε κι'αυτός.Ωστόσο οι τιμές του ήταν πάντοτε προσιτές-εξ ού και μπορούσα να πηγαίνω εκεί σχεδόν κάθε βράδυ,σε μιά εποχή που ακόμα δέν δούλευα και δέν είχα οικονομική ανεξαρτησία.

Επανερχόμενος στο θέμα όμως:πρό πολλών ετών,όταν ήμουν υπεύθυνος σύνταξης τής μουσικής στήλης ενός cyber-magazine,είχα κάνει μιά συνέντευξη με τον Ηρακλή (δηλαδή γιά συνέντευξη το ξεκινήσαμε και καταλήξαμε να αναπολούμε τα περασμένα και να κλαίμε την μοίρα μας ημών τών Ελλήνων ροκάδων που γεννηθήκαμε στην χώρα αυτή τού τσιφτετελιού και τού γάβ-γάβ).Επειδή έχω ακόμα την ηχογράφηση της συνέντευξης,θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω πάλι μαζί του ώστε να τον ενημερώσω οτι σκέφτομαι να την δημοσιεύσω εδώ.Αν και έχουν περάσει περίπου 15 χρόνια από τότε,πιστεύω πως όσα είχε πεί εξακολουθούν να είναι επίκαιρα και τώρα....

-----------------
Αρχισαν τα όργανα,το μπουζούκι εργάζεται....

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Hastaroth στις 01-02-2011 10:49 ]

Hastaroth, θελω πολυ να το ακουσω!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Okocha στις 02-02-2011 14:06 ]

Καμμιά εποχή δέν ήταν "εύκολη" γιά την Ελληνόφωνη ρόκ σκηνή,απλώς κάποιες ήταν λιγώτερο δύσκολες.Ακόμα και τώρα,δέν υπάρχουν πολλά μέρη όπου μπορείς να ακούσης live ελληνικά συγκροτήματα γενικά.Και όπως έχω πεί σέ άλλη σχετική συζήτηση,τα περισσότερα συγκροτήματα "υποχρεώνονται" να φέρνουν τον κόσμο τους (δηλαδή κατά βάσιν τούς φίλους τών μελών τους) στα μαγαζιά,αντί οι μαγαζάτορες να κάνουν κινήσεις και προσπάθειες ώστε τα μαγαζιά τους να αποκτήσουν κάποιο σταθέρό κοινό.

Σχετικά με την συνέντευξη,όπως είπα,θα προσπαθήσω να επικοινωνήσω πρώτα με τον ίδιο τον Ηρακλή γιά να τον ενημερώσω.Τόν είχα δεί σχετικά πρόσφατα (δηλαδή πρίν το καλοκαίρι τού 2010) σε ένα μαγαζί στού Ψυρρή όπου έπαιξε με άλλους δύο μουσικούς,μιλήσαμε αρκετά πρίν ανέβη να παίξη αλλά επειδή ήταν Κυριακή και εγώ την άλλη μέρα έπρεπε να ξυπνήσω νωρίς,έφυγα πρίν τελειώση το πρόγραμμά του και δέν πρόκανα (που έλεγε και ένας γνωστός πολιτικός) να τού (ξανα)ζητήσω το τηλέφωνό του (μού το είχε δώσει παλιότερα αλλά χάθηκε με κάτι άλλα χαρτιά...).Μόλις γίνη αυτή η επαφή θα ξανα-επεξεργαστώ την συνέντευξη και θα την δημοσιεύσω.