682 online · 210.861 μέλη
Νομίζω πως δε θα έπρεπε να μας επηρεάζει και θα πρέπει να περιορίστούμε μονο στο καλλιτεχνικό τους έργο.
Αλλά η αλήθεια είναι πως νοιώθουμε καλά οταν γνωρίζουμε οτι ειναι αξιόλογοι και στην προσωπικη τους ζωή οσο και στο έργο τους.
Απο την άλλη δε μπορείς να τους κρίνεις γιατί υπάρχει ο κίνδυνος τα μέτρα και τα σταθμά τα δικά μας να διαφέρουν πολύ απο των καλλιτεχνών.
Είναι βέβαιο οτι αλλιώς έβλεπε τις καθημερινές εικόνες ο νταλί απ ότι ο θείος μου που θα τον κρίνει. Βρίσκονται σε μια άλλη σφαίρα και εχουν διαφορετικές προσλαμβάνουσες απο τους αλλους.
Η ιδιαιτερότητα τους ας πούμε μπορεί για κάποιους να είναι εως και διαστροφή ,,,,,,
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : jorge στις 17-03-2011 11:15 ]
προσωπικά δεν μ επηρεάζει καθόλου η προσωπική ζωή των ανθρωπων που αγαπώ την τέχνη τους.
Η μουσική οι ταινίες και τα βιβλία τους ...δηλαδή οι σκέψεις και οι νότες που μοιράζονται μαζί μας μ ενδιαφέρουν.
Δεν γνωρίζω πόσο καλός άνθρωπος είναι o Dylan o Springsteen ο Σαββόπουλος ο Νταλάρας και πάει λέγοντας.
Για αυτόν τον τελευταίο-να ναι καλλά ο Πανούσης-έχει ανοίξει μια ατέλειωτη συζήτηση για το πόσο καλός άνθρωπος είναι.Κι εχω ακούσει πολλές φορές την άποψη πως :
-Ειναι καλός τραγουδιστής αλλά ετσι αλλιώς κι αλλιώτικος σαν άνθρωπος.
Οσες ζωές δημιουργών γνωρίζω είναι κύριως μέσα απ τις βιογραφίες που πολλές φορές έχουν γράψει οι ίδιοι.
Βέβαια το κοινό έχει την τάση να ταυτίζει τον δημιουργό με το έργο του όπως τον ηθοποιό με το ρόλο(Θυμάμαι εδώ τον Νίκο ξανθόπουλο να λέει πως του στέλναν γλυκά του κουταλιού να γλυκάνει τον πόνο του στο ή στο σαββόπουλο να πετάνε γιαούρτια γιατί 'πρόδωσε ''αυτά που παλιότερα ο ίδιος είχε τραγουδήσει ....λές και ο άνθρωπος απ το 1962 μεχρι το 2011 δεν θ αλλάξει καθόλου δεν θα ωριμάσει θα μείνει όπως εμείς θα θέλαμε να είναι.....) αλλά γι αυτό δεν φταίει ο δημιουργός αλλά η ταση μας να δημιουργούμε μύθους......(το misery του steven king είναι μια πολύ καλή ταινία που έχει σχέση μ αυτό που συζητάμε)
Δεν μ ενδιαφέρει καθόλου η προσωπική ζωή ενός δημιουργού το έργο του μ ενδιαφέρει και θεωρώ πως όλα τ άλλα είναι εκμετάλλευση για προσωπική προβολή αυτών που τα χρησιμοποιούν.
Αν προσεγγίζαμε το έργο ενός καλλιτέχνη με την ιδιότητα του κριτή, του ιστορικού ή γενικώς του ειδήμονα της τέχνης, τότε είναι επιβεβλημένο να μπορούμε να αποστασιοποιηθούμε όσο γίνεται περισσότερο από τον καλλιτέχνη άνθρωπο και από τα όποια συναισθήματα -θετικά ή αρνητικά- μας προκαλεί η ανθρώπινή του διάσταση (τρόπος ζωής, χαρακτήρας κ.ά.).
Ως απλοί αποδέκτες, όμως, ενός είδους καλλιτεχνικής έκφρασης, συχνά επηρεαζόμαστε από τα προσωπικά χαρακτηριστικά ενός καλλιτέχνη. Ίσως όχι τόσο όσον αφορά στην αξιολόγηση του έργου του, αλλά στο πόσο ευχάριστα το απολαμβάνουμε ή πολύ περισσότερο κατά πόσο ο καλλιτέχνης αυτός «μπαίνει στην καρδιά μας». Είναι όπως μια πολύ όμορφη γυναίκα με πολύ διάτρητο χαρακτήρα και ήθος. Μπορεί να τη βάζαμε στην αγκαλιά μας, πάρα πολύ δύσκολα, όμως, στην καρδιά μας.
Βέβαια, βίτσια και ψυχοπαθολογίες πάντα θα υπάρχουν…
Και ναι και όχι
Παραδείγματος χάρη αν μ'αρέσει ένας σαν καλλιτέχνης και δώ ότι μοιάζουμε και σαν άνθρωποι, ιδεολογικά, απόψεις και τελως παντων συμφωνούμε λογικό είναι να τον πάω περισσότερο
Από την άλλη αν συμφωνώ με κάποιον σε αυτά και δεν μ'αρέσει μουσικά δεν σημάινει θα τον ακούω επειδή τον γουστάρω σαν άνθρωπο!
Και το αντίθετο, αν μ'αρέσει κάποιος μουσικά δεν θα πω "δεν τον ξανακούω λογω του ποιος είναι"
Π,χ, Δεν πολυπάω τον Παπακωνσταντίνου σαν άνθρωπο (για ότι έγινε με τον Νικόλα κ.α.) αλλά ότι κι αν πω πως μπορώ να μην ακούω? Μουσικά είναι μια ιστορία μόνος του, δεν γίνεται να μην αρέσει κάποιου έστω ενα τραγούδι
Παράθεση:
|
Συμφωνώ παν αλλα ενω ακούς η βλέπεις τη δημιουργία του εχεις μέσα σου ενα μελανό σημείο ξέροντας κατι στραβό και ασχημο για τη ζωή του.
Και πολλές φορές φτάνω στο σήμείο να λέω ......μακάρι να μην ήξερα.....
Απο την άλλη έχω σκεφτεί και την την άλλη αποψη ''οτι και να κανεις οσο σημαντικές δημιουργίες σου τραβάω ενα χ γιατι εισαι οφ σαν άνθρωπος και δεν ασχολούμαι με σενα''.
Ακραία αλλα και ανθρωποκεντρική άποψη.
Γιατί είναι υπεράνω κριτικής επειδή ειναι καλλιτέχνες? Ιδου το ερώτημα
Προσωπικά δεν μ'ενδιαφέρει τι κάνει ο κάθε καλλιτέχνης στην προσωπική του ζωή.Αρκεί βέβαια να μην κάνει άμεσα κακό σε κάποιον.Γιατί έμμεσα μπορεί να κάνει σε πολλούς.Βέβαια στην ηλικία που είμαι τώρα,έχω διαμορφώσει πλέον χαρακτήρα και δεν μπορώ να επηρεαστώ εύκολα από συμπεριφορές κάποιων καλλιτεχνών.Αυτό βέβαια δεν είναι τόσο εύκολο στις πιο μικρές ηλικίες που προσπαθούν να μιμηθούν όποιδήποτε συμπεριφορά.Ευθύνη σ'ολο αυτό έχουν και τα ΜΜΕ όσον αφορά την προβολή του καλλιτέχνη προς τα έξω.Τελικά είναι αυτό που λέει κάποιος φίλος πιο πάνω.Καμιά φορά είναι καλύτερα να μην ξέρεις.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : gikostas στις 17-03-2011 19:39 ]
Όχι, δεν με ενδιαφέρει η προσωπική ζωή ενός καλλιτέχνη. Η δουλειά ενός ανθρώπου είναι κάτι ξεχωριστό από την προσωπική του ζωή και ποτέ δεν χαρακτηρίζω ένα χαρακτήρα από την δουλειά του και αντιστρόφως.
ΌΜΩΣ
μιλάω για την προσωπική του ζωή...
Από εκεί και πέρα καλώς ή κακώς ο ρόλος ενός ανθρώπου των τεχνών είναι πολύπλευρος και με ενδιαφέρουν οι ιδέες που πρεσβεύει και κατα πόσο με το έργο του τις στηρίζει. Ένας άνθρωπος της τέχνης γίνεται είδωλο, εμπνέει και διαμορφώνει πρότυπα, απόψεις και συνειδήσεις με το έργο και τις πράξεις του. Δεν είναι μόνο ένα γρανάζι της βιομηχανίας (της μουσικής, του κινηματογράφου κλπ) αλλά η δουλειά του είναι και λειτούργημα (ειδικά όταν μιλάμε για επιφανείς καλλιτέχνες).
Το κατά πόσο στηρίζει στην πράξη αυτό το ρόλο λοιπόν παίζει ρόλο σε μεγάλο βαθμό για την εικόνα που έχω μέσα μου γι' αυτόν. Απεχθάνομαι την υποκριτική, τα άδολα μέσα και τους σκοπούς που κρύβονται πίσω από πολλά που συμβαίνουν γύρω μας.
Σαφώς ένα καλό τραγούδι πάντα είναι ένα καλό τραγούδι αλλά ένας καλός δημιουργός δεν είναι πάντα ένας καλός καλλιτέχνης (δεν ξέρω πως αλλιώς να το πω). Δεν με νοιάζει αν συμφωνεί μαζί μου ή όχι, οι προτιμήσεις του και τα προσωπικά του. Είναι άνθρωπος και έχει προσωπική ζωή η οποία δεν με αφορά.
Αν κρίνω το έργο λοιπόν, βλέπω μόνο τη δουλειά και τις δυνατότητές του στην τέχνη του. Αν κρίνω τον καλλιτέχνη το θέμα γίνεται πιο σύνθετο. Σε καμία περίπτωση δεν με ενδιαφέρει το κουτσομπολιό των ΜΜΜ για την προσωπική του ζωή. Στη δεύτερη περίπτωση όμως με επηρεάζει η δράση του έξω από τα προσωπικά, το "θεωρία-πράξη" και γενικότερα το σύνολο των πράξεων που ανάγουν σε λειτούργημα τη δουλειά του.
Και βέβαια μας επηρεάζει,τί ερώτηση είναι κι αυτή.Ο καλλιτέχνης πρώτα απ όλα πρέπει να χαρακτηρίζεται απο την αλήθεια του,απο την ειλικρίνειά του.Πώς μπορείς να είσαι καλλιτέχνης και να είσαι ψεύτικος κάλπικος.Απλά δεν γίνεται.Δν μπορείς να νοιώσεις την αλήθεια αυτού που θέλεις να δώσεις.Και χωρίς συναίσθημα δεν δίνεις τίποτα.Αυτό για μκένα είναι που ξεχωρίζει το έντεχνο απο το σκυλάδικο,το εμπορικό απο το ποιοτικό.
Και πώς να το κάνουμε.Δεν μπορείς να μου γράφεις και να ερμηνεύεις τραγούδια κατα της βίας και το βράδυ να πλακώνεις την γυναίκα σου και το παιδί σου στο ξύλο.Δεν μπορείς να μου ζωγραφίζεις θεμ;ατικά την ειρήνη και την αρμονική συνύπαρξη των λαών και να είσαι μέλος νεοναζιστικής οργάνωσης.
Παράθεση:
|
+1
Δέ διαφωνώ μαζί σου Ορφέα ( οπως προείπα το ψάχνω το θέμα δεν εχω κατασταλάξει ) ακυρώνουμε το έργο του νταλί (που είτε μας αρέσει ο σουρεαλισμός είτε οχι το έργο του ειναι αριστούργημα) επειδή είχε σχέση με τον τότε δικτάτορα της ισπανίας φράγκο?
Γιατι το θέμα δεν είναι απλό οι περισσότεροι ήταν παναγία βοήθα.
Πικάσσο μισογήνης και αυταρχικός . Απαγόρεψε στην γυναίκα του να πάει στην κηδεία της μάνας της γιατι ήθελε να του καθαρίζει κατι κεραμικά και ήταν πιο σημαντικο για εκείνον. Δέν είναι αυτό βέβαια ο λόγος . Ο λόγος ήτανε ......έτσι γουστάρω και θα το κάνεις.
Η τον πήτερ σέλερς που είδα τη βιογραφία του και μου σηκωθήκαν οι τρίχες της κεφαλής μου.
Ή Ή Ή ήταν και πολλοί βλέπεις δεν είναι ένας και δύο
α ο μοντιλιάνι τη σάπιζε στο ξύλο τη γυναίκα του ας πούμε αλλα το έργο του απίστευτο
ή ο μπέικον ειχε περίεργες προτιμήσεις με νέους αν και χούφταλο αλλα τι να λέμε για το έργο του.
Για πές μου τι να κάνουμε ?
αν ακυρώσουμε αυτούς ακυρώνουμε τη νεώτερη ιστορία της τέχνης.
Αυτά ειναι τα ζόρικα
Μεμονωμένα αυτά τα παραδείγματα εμένα δεν με ενοχλούν.
Το θέμα είναι κατά πόσο ειλικρινής είναι και δεν λαϊκίζει το έργο του. Αν κάποιος με το έργο του προβάλει άσπρο και στη ζωή του είναι μαύρο τότε δεν θα ακυρώσω το έργο του αλλά θα πω ότι είναι ψεύτικος. Ο ωραίος πίνακας παραμένει ωραίος πίνακας.
Αν ο Μοντιλιάνι εμφανιζόταν ως "προστάτης" των γυναικών και έκανε ό,τι έκανε τότε θα έλεγα ότι είναι ψεύτικος. Θα ακυρωνόταν η ουσία του έργου του. (τυχαίο παράδειγμα αναφέρω μοντιλιάνι).
Όταν πήγα στη Ρώμη είδα πολλά κλασσικά πασίγνωστα έργα. Τα θαύμασα και σχολίασα το ταλέντο και τις δυνατότητες του κάθε καλλιτέχνη. Η γεύση όμως που μου έμεινε πέρα από αυτά είναι τα άπειρα χρήματα που έπαιρνε ο καθένας τους από τους πλούσιους της εποχής που ήθελαν να περπατάνε πάνω σε πίνακες ζωγραφικής και να έχουν σκαλιστά ταβάνια. Ήταν η τέχνη στην υπηρεσία του πλούτου και του βατικανού. Σε ξεχωριστό μέρος του μυαλού μου όμως έχω τα έργα που προσπάθησαν να δείξουν τη γυμνή αλήθεια και να έρθουν σε κόντρα με αυτά.
Nομίζω οτι διαφωνώ μαζί σου και λέω νομίζω γιατι μπορεί ναμην έχω καταλάβει σωστάαυτο που λές.
Αυτο που εξετάζουμε δεν έχει να κάνει καθόλου μέ την εμπορικότητα ή οχι των καλλιτεχνών.
Εχει να κάνει με την θέση τους.Ετσι μιλάμε για τέχνη, συμπεριλαμβάνοντας ολες τις τέχνες ειτε ζωγραφική ειτε μουσική.
Και κυρίως προβληματίζει τουλαχιστόν αυτο εχω καταλάβει εγω ως προβλημα πως γινεται ενας καλλιτέχνης που καλείται να παράγει αισθητική- ευγενή αισθήματα - να διευρήνει το πνεύμα με το έργο του και τις αισθήσεις των γύρω του, να ειναι στην προσωπική του ζωή το αντίθετο απ όλα αυτα που δημιουργεί.
Εμ, αυτό είναι το περίεργο με το ταλέντο, το οποίο είναι η γεννεσιουργός δύναμη του σπουδαίου καλλιτεχνικού έργου (γι' αυτό και δεν ξέρω αν όντως πρόκειται για πρόβλημα ixthis μου). Είμαστε δέκτες του καλλιτεχνικού έργου (τραγούδι, πίνακας, ταινία, κλπ.), αυτό δέχονται οι αισθήσεις και το πνεύμα μας, αυτό θα μας συγκινήσει (ή θα μας αφήσει αδιάφορους), και όχι ο δημιουργός του. Το πνευματικό έργο είναι που μας καλεί να γίνουμε κοινωνοί του, δεν κοινωνούμε με τον ίδιο το δημιουργό, άμεσα τουλάχιστον και με ό,τι εμπεριέχει η έννοια "κοινωνία". Είναι σαν το παιδί: το έργο μετά τη δημιουργία του υπάρχει στο σύμπαν αυτόνομο, άσχετα με το ποιος και τι είναι ο γονέας του. Μπορείς σίγουρα να λατρέψεις ένα παιδί, ακόμη κι αν ο πατέρας του είναι κάθαρμα.
Αν το καλλιτεχνικό έργο μας συγκινεί, αν ανεβάζει ένα σκαλάκι πιο πάνω την αισθητική μας, τους πνευματικούς μας ορίζοντες, το είναι μας γενικότερα σαν άνθρωποι, αυτό δεν σημαίνει πάντα και υποχρεωτικά ότι ο δημιουργός του είχε ευγενή αισθήματα και υψηλές ηθικές ή συναισθηματικές αρετές, απλά ότι είχε καλλιτεχνικό χάρισμα και πραγματικό ταλέντο. Δυστυχώς, υπάρχουν άνθρωποι με καλλιέργεια, πραγματικό πλούτο συναισθημάτων και ηθικές αρετές, που καθώς δεν έχουν ταλέντο, είναι αδύνατον να παράγουν αξιόλογο έργο. Αντίστροφα, άτομα "ακραία" ή "περίεργα" - ας χρησιμοποιήσω τέτοιους ήπιους προσδιορισμούς - λόγω πληθωρικού ταλέντου, δημιούργησαν αριστουργήματα (για να μην πω ότι το ταλέντο βρίσκει συχνά έδαφος να αναπτυχθεί σε τέτοια εδάφη...).
Όμως, για να απαντήσω προσωπικά στο κεντρικό σου ερώτημα, αν με επηρεάζει η προσωπική ζωή του καλλιτέχνη σε σχέση με το έργο του, θα σου απαντήσω ότι δεν με επηρεάζει, όσον τουλάχιστον αφορά το πως προσλαμβάνω το ίδιο το έργο. Φυσικά και επηρεάζει την γενικότερη εκτίμησή μου στο άτομο - καλλιτέχνη, όχι όμως και στο καλλιτεχνικό έργο καθεαυτό. Καλώς ή κακώς, δεν "χαμήλωσε" η συγκίνησή μου κοιτάζοντας έναν αγαπημένο μου πίνακα, επειδή έμαθα ότι ο ζωγράφος ήταν βίαιος και μισογύνης, ούτε με άγγιξε λιγότερο όταν ξαναείδα αγαπημένη ταινία σκηνοθέτη που εν τω μεταξύ μαθεύτηκε ότι ήταν παιδεραστής, ούτε αισθάνομαι λιγότερη την ανάγκη να βάζω σε full ένταση και να "χτυπιέμαι" με κάποια από τα ροκ τραγούδια που αγαπώ, ενώ ξέρω πως αυτοί που τα έγραψαν ήταν αλκοολικοί ή πρεζάκηδες και κάποιοι υπέρμαχοι (στην προσωπική τους ζωή) ιδεολογικών απόψεων που σιχαίνομαι, ούτε τέλος θα μ' εμποδίσει να μερακλώνω και να σιγοτραγουδώ "Η πιο μεγάλη ώρα" ή "Η ζωή μου όλη", ή "Θα κλείσω τα μάτια" ή "Και τι δεν κάνω" ή "Να είχα το κουράγιο" ή "Ο δρόμος είναι δρόμος" ή "7 νομά σ' ένα δωμά", επειδή ο τραγουδοποιός διέπραξε φόνο...
Προσοχή όμως: μιλώ για δημιουργούς. Γιατί αν το γενικεύσουμε, ποτέ δεν θα πήγαινα π.χ. να διασκεδάσω σε συναυλία τραγουδιστή που ξέρω ότι είναι καθήκι στην προσωπική του ζωή. Όσο ωραία να είναι τα τραγούδια και η ερμηνεία, θα ήταν αδύνατον να συμμετέχω σε οποιαδήποτε μέθεξη, όταν δεν εκτιμώ το πρόσωπο, τον άνθρωπο που έχω μπροστά μου και με καλεί σε αυτή τη μέθεξη... Ούτε ακόμη θα συμμετείχα σε δράσεις ή κινήματα για κάποιο σκοπό (άσχετα αν ο σκοπός με εκφράζει), όταν καθοδηγείται π.χ. από συγγραφέα - φιλόσοφο - διανοητή που ξέρω ότι στην καθημερινότητά του οι πράξεις του είναι αντίθετες με αυτά που το πνευματικό του έργο διακηρύττει... Γιατί σε περιπτώσεις τέτοιες, κατά πρώτο λόγο επι/συν/κοινωνείς με το πρόσωπο και μετά με το όποιο έργο του, εκεί έχει σημασία το ΠΟΙΟΣ λέει αυτά που λέει, η συνέπεια λόγων και πράξεων...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AR-ON στις 21-03-2011 21:02 ]
Μά και ο συνθέτης,ο στιχουργός,χρησιμοποιεί το πνευματικό του έργο γιά να διακηρύξη κάποια πράγματα.Τί νόημα έχει να γράφη ένα τραγούδι που να λέη π.χ. Love is all we need και μετά να πηγαίνη σε μιά συγκέντρωση ρατσιστών και να φωνάζη μαζί μ'αυτούς;Δέν δείχνει έτσι ότι ο ίδιος δέν εμφορείται από το πνεύμα τής αγάπης (πρός τον πλησίον) που με το πνευματικό του έργο-το τραγούδι-διακηρύττει;
Πρό ημερών είδα ένα ντοκυμανταίρ που αφορούσε την καλλιτεχνική πορεία τού ζεύγους Αϊκ και Τίνα Τάρνερ.Σίγουρα ο Αϊκ Τάρνερ έχει γράψει τραγούδια που μιλούν γιά την αγάπη και γιά τον έρωτα,όμως την σύζυγο και συνεργάτιδά του Τίνα την ξυλοφόρτωνε ανηλεώς και εκείνη είδε κι'έπαθε μέχρι να γλυτώση απ'αυτήν την φάση.Πώς λοιπόν να μήν "κουμπώνωμαι" ακούγοντας ένα ερωτικό τραγούδι τού Αϊκ Τάρνερ,αφού θα σκέφτωμαι ότι "υπέροχο τραγούδι αλλά κοίτα ποιός μιλάει γιά έρωτα και αγάπη........"
Είχα ακούσει επίσης παλιότερα πως ο Μπομπ Ντύλαν ήταν κάτοχος μετοχών μιάς βιομηχανίας οπλικών συστημάτων.Προφανώς δέν ήταν μεγαλομέτοχος ο άνθρωπος,το πολύ-πολύ να είχε έναν μικρό αριθμό μετοχών.Ομως δέν ηχεί παράξενα αυτό άν αναλογιστούμε πόσο πολύ έχει μιλήσει-και μιλάει-ο συγκεκριμένος καλλιτέχνης υπέρ τής παγκόσμιας ειρήνης;Δέν θα μάς "ξύνιζε" το ίδιο άν είχε ακουστεί κάτι τέτοιο γιά τον Τζών Λέννον;Και δέν θα σκεφτόμασταν,μετά,ακούγοντας το Imagine "Πολύ ωραίο τραγούδι,αλλά κοίτα ποιός μιλάει γιά παγκόσμια ειρήνη,γιά κοινωνία χωρίς σύνορα κλπ...";
Δυστυχώς,είτε το θέλει είτε όχι,ο καλλιτέχνης με το έργο του διαμορφώνει το πνευματικό υπόβαθρο τού κοινού του."Οφείλει" λοιπόν να είναι και στην προσωπική του ζωή συνεπής με αυτά που το πνευματικό του έργο θέλει να μάς μεταδώση-αλλιώς μειώνει ο ίδιος την όποια αξία έχει το έργο αυτό...
Συμφωνώ 100% με το "οφείλει" αντιπρόεδρε (αλήθεια, δεν σε έχω ποτέ ρωτήσει Αλβέρτο: ποιος είναι ο πρόεδρος της ...ατμομηχανής;) Οφείλει λοιπόν να είναι και στην προσωπική του ζωή συνεπής και ο δημιουργός, όπως τα λες! Και ειδικά αυτοί που με το έργο τους "πούλησαν κοινωνική ιδεολογία", όπως είπε ο φίλος Athws...
Έλα όμως που ο δημιουργός (όχι ο πνευματικός, ο άλλος, ο ...ύψιστος) μοιράζει το ταλέντο στα τυφλά; Να μην ακούω τα τραγούδια του Dylan επειδή στη ζωή του έκανε αυτά που γράφεις ή να μη λικνίζομαι με τη φωνή και το ρυθμό του Άικ επειδή έκανε αυτά που έκανε στην Τίνα; Τι φταίνε τα τραγουδάκια; Προτιμώ να τους κατακρημνίσω από το εδώλιο στο οποίο πιθανά ήταν αναρτημένοι και να πέσουν στην υπόληψή μου σαν άτομα, παρά να μην ακούω τα τραγούδια... Αλοίμονο αν - ως πρόβατα - αντί να γευόμαστε την Τέχνη και να πλουτίζουμε με αυτή τη ζωή μας, ειδωλοποιούμε και ταυτιζόμαστε με τους εκφραστές ή δημιουργούς της... Άλλωστε, ήταν αρκετά διευκρινιστική η τελευταία μου παράγραφος στο προηγούμενό μου post.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : AR-ON στις 22-03-2011 00:06 ]
Δυστηχως η ευτυχως εμενα με επηρεαζει ισως υποσυνειδητα.Θυμαμαι οτι αφησα πισω μου τον Ακη Πανου οταν σκοτωσε εναν αλλον ανθρωπο.Δεν θυμαμαι να το εκανα συνειδητα αλλα σκεπτομενος την πραξη του μαλλον θυμωσα και με το εργο του.
Αν μαθω οτι καποιος καλλιτεχνης ειναι βιαιος απεναντι στην οικογενεια του η οτι παιρνει αβερτα τα ναρκωτικα(και υπαρχουν αρκετοι και στις 2 κατηγοριες) τοτε αν τον ακουσω οταν οδηγω το χερι μου παει απο μονο του για να αλλαξω σταθμο.
Το παραδοξο ειναι οτι ολα τα πιο πανω τα δεχομαι στο ρεμπετικο.Αλλα ισως επειδη οι ρεμπετες εβγαζαν σουγια για ψυλλου πηδημα,οι γυναικες ηταν φυλακισμενες κοινωνικα ,και ολοι καπνιζαν το πρασινο.Αλλες εποχες δηλαδη.
Χαιρομαι ιδιαιτερα που βρηκα την μουσικη σας κοινοτητα.
