Δύσκολα κατανοείς την ύπαρξη των Duran Duran στη λίστα. Αν υποθέσουμε ότι έγινε ως εκπρόσωπος κάποιου συγκεκριμένου είδους μουσικής τότε θα έπρεπε να βάλουμε και άλλους από άλλα είδη μουσικής.
Θα κατανοούσα αν στη θέση των Duran Duran υπήρχαν οι Led Zeppelin οπότε το δίλημμα θα γινόταν... πεντάλημμα.
Προσωπικά πιστεύω ότι οι Pink Floyd από εποχής Syd Barrett και μέχρι το Final Cut έχουν να επιδείξουν εκπληκτικά κομμάτια που δύσκολα βρίσκεις (είτε ως σύνθεση είτε ως στίχο) στους υπόλοιπους. Μάλιστα, στην περίπτωση των Pink Floyd μπορούμε να μιλάμε για ένα... σερί ιστορικών δίσκων όπως το Animals, το Dark Side Of The Moon, το Wish You Were Here και το The Wall.
Οι συνθέσεις τους, όπως αυτή του ''Shine On You Crazy Diamond'', του ''Money'' (ας είναι καλά ο Alan Parsons) κ.α., είναι ανεπανάληπτες. Και μην ξεχνάμε ότι οι Pink Floyd εκτός αυτών ήταν και πρωτοπόροι σε θέματα ήχου. Μιλάμε για εκπληκτικές δουλειές.
Οι
Deep Purple είχαν καλό στίχο χωρίς να έχουν την ποίηση του Jim Morrison αλλά στάθηκαν σε πολύ καλό επίπεδο. Οι συνθέσεις τους (ποιος ξεχνάει το Child In Time; ) είναι επικές και ευρηματικές ακόμα κι αν το τραγούδι έχει μόλις 4 αράδες στίχους. Βέβαια, όταν έχεις σε ένα συγκρότημα τους Ian Gillan, Ritchie Blackmore, Jon Lord κ.λπ. τότε γράφεις ιστορία.
Οι Doors, κακά τα ψέματα, ήταν ο Jim Morrison έστω κι αν δεν ήταν αυτός που έγραψε το "Light My Fire''. Κι αυτό αποδεικνύεται απ’ το γεγονός ότι με το θάνατο του Morrison έπαψαν ουσιαστικά να υφίστανται κι οι Doors (έστω κι αν δίνουν ακόμα συναυλίες).
Οι
Scorpions μπορεί να μην έχουν τις συνθετικές εμπνεύσεις των Pink Floyd ή τον ποιητικό οίστρο του Morrison, μπορεί να μην έχουν κανένα δίσκο στους θεωρούμενους από τους κριτικούς καλύτερους δίσκους όλων των εποχών, μπορεί ο μελλοντικός ιστοριογράφος της μουσικής να αφιερώσει μόνο λίγες αράδες σ’ αυτούς, αλλά κέρδισαν κάτι σημαντικότερο. Τον κόσμο που τους λατρεύει. Με πιασάρικες αλλά αποτελεσματικές μελωδίες, είπαν με απλά λόγια αυτά που άλλοι μας τα έλεγαν με υπονοούμενα. Κάπως έτσι είναι και οι μελωδίες τους. Λιγότερο επιτηδευμένες από των υπολοίπων, χωρίς επικά χαρακτηριστικά. Αν και Γερμανοί το γοτθικό στοιχείο δεν αναπτύσσεται ιδιαίτερα στα τραγούδια τους. Κατάφεραν όμως να αναδείξουν μέσα από την απλότητά τους ευσυγκίνητες μελωδίες και πιο προσιτές στο ευρύ κοινό. Κατά τη γνώμη μου δικαίως τους λάτρεψαν εκατομμύρια φαν σε όλο τον κόσμο. Όσο για τους κριτικούς... who gives a shit!
Τέλος, πάμε στο κεφάλαιο Duran Duran. Δημιούργημα των ’80’s με ό,τι συνεπάγεται αυτό. Βαμμένα μαλλιά, δερμάτινα παντελόνια, επιτηδευμένο look και προώθηση που δίνει μεγαλύτερο βάρος στην εμφάνισή τους παρά στα τραγούδια τους. Ο Simon Le Bon και ο John Taylor έκανε πολλά χαζοχαρούμενα κοριτσάκια να ουρλιάζουν υστερικά έστω κι αν δεν καταλάβαιναν τι στο διάολο εννοούσαν με το... Union of the Snake. Παρεμπιπτόντως, αν ξέρει κάποιος ας μας εξηγήσει τι σημαίνει ‘‘Seven and the Ragged Tiger’’!
Οι Duran Duran έκαναν τέλεια αυτό το οποίο ήταν προορισμένοι να κάνουν: να πουλήσουν την σεξουαλικότητά τους. Οι στίχοι τους, όπως είπαμε, ακατανόητοι αλλά κανένας δεν έδινε σημασία. Σημασία είχαν τα ζυγωματικά του John Taylor.
Μετά πήγαν να σώσουν κάπως την κατάσταση θέλοντας να δώσουν περισσότερο ποιοτική χροιά στα τραγούδια τους. Κάτι σαν την Κωνσταντίνα δηλαδή και την Αλέξια...
