Για μια χούφτα ευρώ: νέο εργατικό ατύχημα...

Το νιοστό εργατικό ατύχημα είναι γεγονός...

Κάποιοι συνανθρωπόί μας πήγαν για δουλειά σήμερα το πρωί... Ήταν από τους τυχερούς.... Την εποχή που η ανεργία βασιλεύει αυτοί είχαν δουλειά...

Έκαναν μια επικίνδυνη δουλειά... Για μια χούφτα ευρώ... 3,80 ευρώ την ώρα... Για πόσες ώρες άγνωστο... Ένσημα έμπαιναν; Ασφάλεια υπήρχε; Υπερωρίες πληρωνόντουσαν; Μέτρα ασφάλειας υπήρχαν μόνο στα χαρτιά ή στην φαντασία του νομοθέτη...

Στην ελληνική πραγματικότητα του σκληρού και απάνθρωπου ιδιωτικού τομέα, και του ανύπαρκτου κράτους...

Χθες κάποιοι από αυτούς θα είδαν στα δελτία ειδήσεων του καθεστώτος την προπαγάνδα για τον αγώνα των καθαριστριών που δικαιώθηκε και τους καλούς πολιτικούς που νοιάζονται για το καλό τους... Άκουσαν και τις γελοιότητες των τηλεσχολιαστών και των μέσων προπαγάνδας του νέου καθεστώτος...

Κάποιοι από αυτούς ήξεραν, είχαν συναίσθηση της επικιυνδυνότητας της δουλειάς τους... Είχαν αντίληψη της πραγματικότητας... Ίσως δεν μιλούσαν για την έλλειψη μέτρων ασφαλείας στον εργοδότη  τους από φόβο μήπως χάσουν την δουλειά τους... Κάποιοι ίσως είδαν συναδέλφους να τραυματίζονται ... Ίσως τους έτυχαν συμβάντα στα οποία από τύχη και μόνο δεν πήγε κάτι στραβά...

Ίσως στους χώρους εργασίας να συνάντησαν τους ανθρώπους του παμε που πριν μερικές μέρες ήρθαν για να πουν στους εργαζόμενους να πάνε στις διαδηλώσεις για την εργατική πρωτομαγιά... Κανένας από αυτούς δεν ρώτησε τους εργαζόμενους αν πληρώνονται κανονικά, αν τα ενσημα τους μπαίνουν, αν τηρούνται τα μέτρα ασφαλείας, αν γίνονται εργατικά ατυχήματα...

Στην χώρα της υπαρκτής κυβέρνησης και του ανύπαρκτου κράτος ξαναέγινε εργατικό ατύχημα... Σήμερα έξι συνανθρωποί μας δεν γύρισαν στα σπίτια τους... Από την δουλειά πήγαν στα νοσοκομεία-για να είμαστε ακριβείς  τους μετέφεραν στα νοσοκομεία γιατί οι ίδιοι δεν ήταν σε θέση να πάνε από μόνοι τους... Κάποιοι ίσως δεν κερδίσουν την μάχη που δίνουν να κρατηθούν στην ζωή... Κάποιοι δεν θα επανέρθουν ποτέ στην προηγούμενοι κατάσταση...

Πριν χρόνια είχε γίνει για τους ίδιους λόγους  το ατύχημα στο Πέραμα με έξι νεκρούς... Πριν μερικές μέρες η φωτιά σε πλοίο όπου έχασε την ζωή του ένας εργαζόμενος... Πριν μερικούς μήνες κάποιοι νταλικιέριδες κάηκαν σαν τα ποντίκια σε πλοίο...

Δυστυχώς δεν είναι ούτε τα μόνα ούτε τα τελευταία θύματα τέτοιων ατυχημάτων...

Πολλά ατυχήματα γίνονται κάθε μέρα στους χώρους εργασίας...

Κάποια δεν δηλώνονται καν, γιατί οι εργαζόμενοι είναι στη μαύρη, ανασφάλιστοι κτλ... Άλλα δεν δηλώνονται για μη χαθεί η δουλειά...

Το θέμα μέχρι χθες δεν υπήρχε στα κανάλια, και από μεθαύριο δεν θα ξαναπάρχει... Το ζήτημα όμως των εργατικών ατυχημάτων είναι υπαρκτό και έχει πολύ μεγάλες συνέπειες... Να το συζητούσαμε;

Χθες ήταν αυτοι οι έξι άνθρωποι...

Σήμερα, στατιστικά, κάποιος σε κάποιο χώρο εργασίας στην ελλάδα έχει ένα εργατικό ατύχημα, για τους ίδιους λόγους, τις ίδιες αιτίες....

Κανένός δεν ιδρώνει το αυτί, ούτε καν των υπευθύνων ασφαλείας.....

Έλεγχοι δεν φάνηκαν στον ορίζοντα...

Αύριο μπορεί να είναι ο δίπλανος συνάδελφος το θύμα ή ακόμα ο καθένας από εμάς... Τα συνδικάτα δεν ασχολούνται... Φαίνεται, μετά τις εκδηλώσεις για την εργατική πρωτομαγιά, είναι σε αργία/ρεπό για να ξεκουραστούν από την κούραση....

Στάσεις εργασίας έγιναν; Απεργίες; Συνελεύσεις;

Θα γυρίσουν άραγε όλοι οι εργαζόμενοι στα σπίτια τους από τις σημερινές βάρδιες;

Η όρεξη των εργοδοτών για κέρδος δεν ικανοποιείται ποτέ και προκειμένου αυτό να αυξηθεί, πέρα από τη συμπίεση του μισθολογικού κόστους, μειώνεται κάθε είδους κόστος, όπως αυτό που θεωρείται πιο «άχρηστο». Διότι για τους εργοδότες, είναι άχρηστο το κόστος για την εξασφάλιση ότων απαραίτητων κανόνων ασφαλείας των εργαζομένων, αφού η απώλεια ενός εργάτη αντιμετωπίζεται σαν την απώλεια ενός μικροεργαλείου ή μικροεξαρτήματος από ένα μηχάνημα της παραγωγής και ακόμη χειρότερα.

Η καταστροφή μίας βίδας ίσως σταματήσει τη μηχανή που παράγει. Η ανθρώπινη απώλεια, απλώς αντικαθίσταται από έναν άλλο εργάτη, που εύκολα θα προμηθευτεί ο εργοδότης από μία άλλη βιομηχανία, πολύ αποτελεσματική στην παραγωγή των προϊόντων της. Λέγεται "Ανεργία ΑΕ" και το προϊόν που παράγει - με πρώτες ύλες, ανθρώπινες ζωές,  αξιοπρέπεια, ανάγκη για επιβίωση - είναι ένα χρησιμότατο εργαλείο που προέρχεται από τη μήτρα του εκμεταλλευτικού συστήματος που είτε μας αρέσει είτε όχι, είτε ακούγεται ξύλινα ή μαρμάρινα ή πορσελάνινα, λέγεται «καπιταλισμός».

Έτσι, η ανεργία που δεν είναι φυσικό φαινόμενο, κάνει τον εργαζόμενο να βλέπει ανταγωνιστικά τον άλλο, αυτόν με τον οποίο επί της ουσίας έχει κοινά συμφέροντα. Επιπλέον, τον κάνει να διολισθαίνει σε συμβιβασμούς, μικρότερους ή μεγαλύτερους για να εξασφαλίσει ένα κομμάτι ψωμί για την οικογένειά του. Να αποδέχεται εξαντλητικά ωράρια, μειωμένα μεροκάματα, να αδιαφορεί για το εργασιακό περιβάλλον που καλείται να εργαστεί.

Και ακριβώς πάνω σε αυτή την ανάγκη, για έστω στοιχειώδη επιβίωση, πατάνε ώστε να προσλαμβάνουν εργάτες για ψίχουλα, οι οποίοι θα δουλεύουν κατά πολύ περισσότερο από 8 ώρες, σε άθλιες συνθήκες. Έτσι, η απειλή της ανεργίας γίνεται ο αόρατος μαστιγωτής, ώστε να μην αντιδρούν σε τίποτα. 

Είναι σημαντικό που ανοίχτηκε ένα τέτοιο θέμα προς συζήτηση, φαινομενικά άσχετο με το περιεχόμενο της σελίδας. Λέω φαινομενικά, διότι ουσιαστικά, αντικειμενικά, ο καθένας μας υπόκειται ανάλογες συμπεριφορές στον τομέα εργασίας του, σε μικρότερο ή μεγαλύτερο βαθμό, χωρίς αυτό να υποτιμά σε καμία περίπτωση τις σκληρές συνθήκες εργασίας του εργάτη στα διυλιστήρια, στις οικοδομές, στα πλοία, στα ορυχεία, του οδηγού βαρέων οχημάτων και του χειριστή επικίνδυνων μηχανημάτων και γενικώς σε βαριές μορφές εργασίας.

Η τακτική του "διαίρει και βασίλευε", ανέκαθεν είχε ως στόχο είτε να μη σκεφτόμαστε είτε τουλάχιστον να σκεφτόμαστε πως ό,τι δεν μας επηρεάζει άμεσα, είναι «άλλου παπά ευαγγέλιο», όπως λέει κι ο λαός. Το σπιτάκι μας να είναι καλά κι άσε τους άλλους να βουρλίζονται.

Η αξιοποίηση της εμπειρίας του καθενός στον εργασιακό του χώρο είναι μία πρώτη αρχή για να συνειδητοποιήσουμε πως ο φόβος είναι που καθηλώνει τον αγώνα για κάθε διεκδίκηση, με ενωτική διάθεση όλων των εργαζομένων  με κοινωνικά, ταξικά (άλλη "ξύλινη" λέξη;;) κριτήρια, από τα κάτω!

======================================================================

Αν και αυτό θα κάνει αρκετά εκτενή την αναφορά μου, ωστόσο είναι σημαντικό νομίζω να ακουστεί ο λόγος των ίδιων των εργαζόμενων, ώστε να μη θεωρητικολογούμε απλώς, αφού οι εμπειρίες των ίδιων είναι αποκαλυπτικές.

Γι’ αυτό, παραθέτω, δημοσίευμα της εφημερίδας «Ριζοσπάστης», η οποία στο σημερινό φύλλο της, φιλοξενεί αποσπάσματα από τις ομιλίες των εργαζομένων στη Γενική Συνέλευση που έγινε το πρωί του Σαββάτου στο χώρο έξω από τα ΕΛΠΕ.

Ο πρώτος εργάτης που άνοιξε τη συζήτηση, είπε ανάμεσα σε άλλα: «Υπάρχει τεράστια ανεργία έξω. Κι αυτό εκμεταλλεύονται και μας πατάνε. Και μας έχουν σαν κρέας. Εργάτες είμαστε εδώ πέρα. Τεχνίτες. Να δουλέψουμε. Οχι, όμως, έτσι. Πρέπει να μπει ένας φραγμός. Πνίγομαι. Ειλικρινά πνίγομαι. Εχτές πήγα στο νοσοκομείο, στο Θριάσιο. Έβλεπα απ' έξω τις οικογένειες...

Είναι φοβερό αυτό που βιώνουμε. Εκβιασμός. Βάζεις το κεφάλι κάτω. Δώδεκα ώρες δούλεψες, και λέει "μάστορα θα κάτσεις άλλες τέσσερις; Κάτσε σε παρακαλώ". "Δεν μπορώ, δεν αντέχω άλλο". "Καλά δε σε πιέζω"... Την άλλη μέρα πάλι: "Μάστορα, θα κάτσεις άλλες τέσσερις ώρες;". "Δεν μπορώ είμαι κουρασμένος. Δεν μπορώ να κάνω άλλο". "Δεν σε πιέζω"...

Δεν είναι πίεση αυτό; Είναι έμμεση πίεση, ή δεν είναι; Κι αυτό έρχεται από ψηλά, στα πιο χαμηλά και φτάνει σε μας. Έτσι φτάνει και έτσι μας έχουνε κόψει τα πόδια. Εγώ τέτοιο shut down δεν έχω ξανακάνει, κάτω από αυτές τις συνθήκες. Δυστυχώς. Το συζητάγαμε μεταξύ μας. Δεν πάνε καλά τα πράγματα...

Λεφτά δε θα έχουνε ποτέ αυτοί. Ποτέ δεν είχανε. Σας είπανε ποτέ ότι είχανε; Ποτέ. Εμένα τουλάχιστον, δεν μου έχει πει ποτέ κανένας και είμαι από 13 χρονώ στη δουλειά. Ποτέ δεν μου είπε κανένας ότι έχει λεφτά. Αυτοί όλο κρίση έχουνε. Αλλά την κρίση αυτοί δεν την έχουνε, εμείς την έχουμε πάντα. Πάντα εμείς. Με το σώμα μας, με το αίμα μας, με τον ιδρώτα μας τα φτιάχνουμε όλα αυτά. Και στο τέλος, αναλώσιμοι».

Δεν τραβάει...

Ενας ακόμα εργάτης μιλάει στη Συνέλευση: «Εύχομαι όταν θα φύγει ο φόβος από όλους εμάς που ήρθαμε να πάρουμε πέντε μεροκάματα, μόνο τότε θα αλλάξει αυτό που επικρατεί αυτή τη στιγμή στο χώρο μέσα εδώ, και όχι μόνο εδώ, και στη Ζώνη το ίδιο συμβαίνει. Εύχομαι περαστικά στους συναδέλφους που έχουν την ατυχία να είναι εκεί που βρίσκονται, για να πλουτίζουν κάποιοι άλλοι σε βάρος μας, και θα είμαστε και υποχρεωμένοι όταν φύγουμε γιατί θα πάρουμε 1.000 ευρώ στις 20 μέρες».

Το μικρόφωνο περνάει στον επόμενο: «Πρώτη φορά δουλεύω σε shut down. Ημουν κοντά δέκα μήνες άνεργος. Ήρθα με όρεξη για δουλειά. Αλλά δεν τραβάει. Δώδεκα ώρες καθημερινά, βαριά, κούραση πολλή. Και πολλές φορές βλέπω τον εαυτό μου να κάνει εκπτώσεις ο ίδιος στα μέτρα ασφαλείας. Βλέπω, δηλαδή, ότι κάποια στιγμή δεν μπορώ, θα αφήσω το μουσαμά. Δεν θα τον τραβήξω εκεί που πρέπει για να προστατευτώ. Αυτό δεν είναι αποτέλεσμα της υπερκόπωσης;

Επομένως, ένα ζήτημα που πρέπει να βάλουμε άμεσα, είναι ότι πρέπει να δουλεύουμε με ανθρώπινα ωράρια. Και στο παρελθόν δούλευα δωδεκάωρα και τα λοιπά, όχι όμως με τόση πίεση, όχι με τόση ένταση. Χωρίς σαββατοκύριακο; Χωρίς μια μέρα τη βδομάδα ρεπό; Πόσο θα αντέξει κανείς; Την επόμενη μέρα που έρχεσαι για δουλειά κουρασμένος πάλι, γιατί δεν ξεκουράστηκες, δεν είσαι σε θέση να σκεφτείς καθαρά τι κάνεις.

Όλα αυτά δεν είναι άσχετα από τις Συλλογικές Συμβάσεις. Οι Συλλογικές Συμβάσεις πρέπει να ισχύουν. Είναι το οκτάωρο, δεν είναι μόνο τα μισθολογικά. Το οκτάωρο είναι σημαντικό. Να δουλεύουμε τις ώρες που πρέπει, να ξεκουραζόμαστε τις ώρες που πρέπει».

Τον λόγο παίρνει κι ένας εργαζόμενος από το μόνιμο προσωπικό των ΕΛΠΕ: «Έχουμε έξι συναδέλφους που χαροπαλεύουν και δεν μας ενδιαφέρει αν είναι από το μόνιμο ή από το εργολαβικό προσωπικό. Οι εργολαβικοί είναι συνάδελφοι που δουλεύουν στον ίδιο χώρο με το μόνιμο προσωπικό. Μπορεί να τους χωρίζει μια διαφορετική Σύμβαση και ο εργοδότης στα ΕΛΠΕ να τους χρησιμοποιεί για φτηνό μεροκάματο, για να ρίξει και στους μόνιμους εργαζόμενους τις Συμβάσεις, όμως κάνουμε την ίδια δουλειά, αναπνέουμε τον ίδιο αέρα, καρκίνο έχουμε τον ίδιο, καιγόμαστε το ίδιο».

Δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο...

Τη δική του εμπειρία καταθέτει ένας ακόμα εργάτης σε εργολαβικό συνεργείο: «Μετά από εννέα μήνες ανεργία, ήρθα και εγώ σ' αυτό το shut down και μάλιστα μακάριζα και την τύχη μου που βρήκα μεροκάματο. Όπως οι περισσότεροι. Δεν κοιτάξαμε πολλά, είναι η αλήθεια. Έτσι δεν είναι; Όταν πεινάς, όταν έχεις πρόβλημα δουλειάς, δεν κοιτάς πολυτέλειες, λες να πάω ψωμάκι για την οικογένειά μου. Θες να γεμίσει το ντουλάπι της φαμελιάς σου. Αυτό κάναμε.

Ήρθαμε εδώ και η εργασία ήταν ως εξής: Δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο, δωδεκάωρο... Πότε θα ξεκουραστείς; Πότε θα πάρεις μια ανάσα; Δωδεκάωρο συνέχεια; Δεκαεξάωρο για κάποιους; Δεν είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή αυτά τα χέρια θα κρεμάσουν; Δεν είναι σίγουρο ότι κάποια στιγμή θα σταματήσεις και θα πεις δεν μπορώ να πάω ψωμί στα φαμελιά μου, γιατί θα πάνε άλλα πράγματα πριν από εμένα. Θα πάει το κουτί. Και δε θα με έχει η φαμελιά μου.

Είναι φύσει αδύνατο συνάδελφοι να δουλέψουμε παραπάνω, όπως μας λένε. Πρέπει να ξεκουραζόμαστε. Το οκτάωρο που λέγανε κάποιοι δεν το βγάλανε από το μυαλό τους. Θυσιάστηκε κόσμος γι' αυτό το οκτάωρο. Κι όμως, οι πρώτοι που το καταπατήσαμε εμασταν εμείς. Δεκαεξάωρο πιο νέα παλικάρια, γιατί αντέχουνε. Πόσο όμως; Είπε κάποιος, την πρώτη μέρα βαράω με το σφυρί. Τη δεύτερη μέρα κόβονται τα χέρια μου. Την τρίτη μέρα δεν θα έχω κουράγιο να ανέβω στη σκαλωσιά. Κι αν πέσω, ποιος θα νοιαστεί;

Όλα αυτά μέχρι χτες. Χτες, συνάδελφοι, συνειδητοποίησα κάτι άλλο. Οτι σαν άνθρωπος, πρέπει να έχω τα δικαιώματά μου πριν μπω σ' αυτό το χώρο του εργοστασίου. Και η πρώτη μου πρόταση, είναι η εξής, γιατί σ' αυτό το shut down και σ' αυτή τη δουλειά ήρθα για πρώτη φορά, μετά από τόσον καιρό ανεργίας: Σε κανένα shut down να μην μπαίνεις χωρίς Γενική Συνέλευση και χωρίς Επιτροπή Αγώνα. Πριν καλά καλά ξεκινήσει το shut down, εκτιμώ ότι θα πρέπει να υπάρχει Επιτροπή Αγώνα.

Δεν μπορεί εμείς οι εργαζόμενοι να δουλεύουμε και να έχουμε το χάρο πάνω από τα κεφάλια μας. Δεν γίνεται αυτό το πράγμα. Εγώ συνάδελφοι, όπως και οι περισσότεροι, θα είμαι πάλι στο δρόμο για το μεροκάματο. Θέλω όμως να είμαι και με τα δυο μου χέρια και με τα δυο μου πόδια. Και να μην είμαι καμένος αλλά αρτιμελής, για να μπορέσω να ψάξω για μεροκάματο. Κάποιοι συνάδελφοι, που θα μπορούσε να ήταν ο οποιοσδήποτε από εμάς στη θέση τους, ίσως να μην έχουνε αυτή τη δυνατότητα, για πάρα πολύ μεγάλο διάστημα».

Ο «συνήγορος του διαβόλου»

Ο εργάτης που ακολουθεί στο «βήμα» δηλώνει από την αρχή ότι θα κάνει το «συνήγορο του διαβόλου»: «Σήμερα, εδώ έπρεπε να ήταν 2.000 κόσμος για να λέμε και την πραγματικότητα, δεν είναι 2.000 κόσμος, είναι πολύ πιο λίγος. Και το λέω αυτό και για τα παιδιά που θα είναι τη Δευτέρα και το σωματείο, που προς τιμήν τους προσπαθούν να μας βάλουν στο κεφάλι αυτά που πρέπει να μας βάλουν, και πολλοί από εμάς, μάλλον το 95%, δε θέλει να τα καταλάβει. Δε θέλει να τα καταλάβει και απουσιάζει.

Όταν περνάμε αυτήν την πόρτα, είτε μόνιμοι είμαστε, είτε του εργολάβου, ξέρουμε πάρα πολύ καλά περί τίνος πρόκειται. Κι όσοι έχουν δουλέψει στο Πέραμα κι εκεί που πηγαίναν για δουλειά οι άνθρωποι ξέρανε πού πηγαίνανε. Καταλαβαίνουμε άπαντες ποιοι είναι οι εργολάβοι, ποιο είναι το διυλιστήριο, τους ξέρουμε, ξέρουμε τα πάντα. Ξέρουμε την επικινδυνότητα, γνωρίζουμε ότι πάμε να δουλέψουμε σε δύσκολες συνθήκες.

Οι μόνιμοι δεν έχουν παραπάνω από 60 χρόνια μέσο όρο ηλικίας, όσοι έχουν δουλέψει εδώ έχουν φύγει με προβλήματα. Τι να τα κάνω εγώ τις χιλιάδες ευρώ που παίρνουν; Το ξέρουν και οι ίδιοι ότι έρχονται να δουλέψουν σε ένα καθεστώς και σε μια εργασία η οποία είναι προβληματική. Και θα φύγουν οι άνθρωποι από εκεί προβληματικοί.

Έπρεπε να τα είχαμε αποφύγει όλα αυτά. Το ζήτημα ήταν να γίνει η Συνέλευση αυτή πριν μπούμε στο διυλιστήριο. Αλλά μπήκαμε όλοι σαν τις κότες. Είπαμε, θα κάνω το συνήγορο του διαβόλου σήμερα. Σαν τις κότες. Πόσο μας δίνεις μάστορα; Σαράντα και δέκα, εγώ είμαι καλά, ο άλλος παίρνει τριανταέξι κι εφτά. Λοιπόν, φταίμε κύριοι. Φταίμε, κι όλα τα άλλα είναι λόγια του αέρα.

Εμείς, λοιπόν, είμαστε αυτοί που δε διεκδικήσαμε μεροκάματο, που κάναμε το κουνέλι για να μπούμε εδώ μέσα και ούτε καν πήγαμε στον εργολάβο να συζητήσουμε τι θα πάρουμε. Ζητώ συγγνώμη, αλλά δυστυχώς αυτά έπρεπε να τα πω. Αυτή είναι η πραγματικότητα.

Γι' αυτό, λοιπόν, εγώ θα φύγω την άλλη βδομάδα, αλλά όσο είμαι εδώ τουλάχιστον θα προσπαθήσω κι εγώ με όσες δυνάμεις μπορώ να έχω να καταφέρουμε να μπούμε μέσα να δουλέψουμε με διαφορετικό τρόπο. Και βέβαια να προσπαθήσουμε για αυτούς που θα απομείνουν και πιο πολύ για το επόμενο shut down, που θα γίνει στην Πετρόλα, να διεκδικήσουμε ένα μεροκάματο της προκοπής και να τα αφήσουμε αυτά που ξέρουμε.

Ο αγώνας γίνεται εδώ, αλλά γίνεται και μέσα στο διυλιστήριο, γίνεται και μέσα στο χώρο της εργασίας. Κι εκεί θα πρέπει όλοι να συνδράμουμε πιο πολύ από τους άλλους».

Ευθύνη όλων μας

Η Συνέλευση κλείνει με την ομιλία ενός ακόμα εργαζόμενου από το μόνιμο προσωπικό των ΕΛΠΕ: «Το shut down δεν ξεκίνησε στις 19 του μήνα, πάει και κάνα μήνα παραπίσω. Κάναμε δουλειά που έπρεπε να γίνουν στο shut down με λειτουργία στις μονάδες, είχαμε το παγκόσμιο ίσως φαινόμενο τη μέρα που σταματάγανε μονάδες να γίνονται θερμές εργασίες μέσα στις μονάδες και το προσωπικό να προσπαθεί να σταματήσει μονάδες μέσα στις σκαλωσιές και να μην μπορεί να κλείσει βάνες.

Λοιπόν, όλα αυτά είναι μέτρα που παίρνει η εργοδοσία για να αυξήσει τα κέρδη της, γιατί αυτήν την περίοδο τα διυλιστήρια έχουν μεγάλα περιθώρια κέρδους, όπως τα λένε, και τα συμφέρει να λειτουργούν. Κι αυτή τη στιγμή προσπαθεί να συμπιέσει το shut down όσο μπορεί και για αυτό έχει μπει και τόσος κόσμος και δουλεύει ο ένας πάνω στον άλλο. Και μπρος σε αυτό το βωμό θυσιάζονται συνάδελφοι.

Λοιπόν, το θέμα είναι ότι έχουμε όλοι ευθύνη. Όλοι. Με εμένα πρώτο. Και πρέπει να αλλάξουμε νοοτροπία. Θα ξεχάσουμε τα πρόσφατα; Αποχωρήσεις χωρίς αντικατάσταση και τα ρέστα, κόψιμο θέσεων. Δηλαδή τι έκαναν; Διώξαν ένα έμπειρο προσωπικό που τις δούλευε τις μονάδες πολλά χρόνια, ήξερε τη δουλειά καλά από μέσα κι απ' έξω. Κι επειδή αυτοί παίρναν ένα μεγαλύτερο μισθό, κοίταξε να πάρει νέους συναδέλφους που τον πρώτο χρόνο τους έδινε το 60%, το δεύτερο το 80% της Σύμβασης και τον τρίτο τους έβαζε το 100%.

Αυτά έρχονται και σκάνε στο κεφάλι μας σήμερα. Κι ένα πράγμα περνά από το κεφάλι μου εμένα, ότι χτες σκάντζαρε η βάρδια κι ήμουν απόγευμα, αλλιώς θα ήμουν πρωί. Κι όπως λέτε, οικογένειες έχουμε, εδώ δεν ερχόμαστε να κάνουμε τον Ταρζάν και να κάνουμε τον κασκαντέρ, ερχόμαστε να πάρουμε ένα μισθό, να δουλέψουμε.

Είναι ευθύνη και του επιχειρησιακού σωματείου, είναι ευθύνη και του καθένα ξεχωριστά το τι στάση κρατά απέναντι στην εργοδοσία. Είχε αιτίες αυτή η κατάσταση, πρέπει να δούμε να χτυπήσουμε και τις αιτίες στο κεφάλι».

[ τροποποιήθηκε από τον/την TRAVELOGUE, 12-05-2015 13:42 ]

Εργασία σημαίνει αξιοπρέπεια!! Αν αυτό χάνεται, αν εργαζόμαστε για να ζούμε αλλά τελικά πεθαίνουμε απο την εργασία μας η μαραζώνει η ζωή μας εκεί μέσα, μήπως μέχρι ενός σημείου είμαστε άξιοι της μοίρας μας;; Ακόμα και αν το πάρουμε οχι σαν μια συλλογική προσπάθεια αλλά σαν μια σκέψη ατομική για την ζωή του καθένα....αν ο κάθε άνθρωπος έβαζε πρώτα την αξιοπρέπειά του, την υγεία του και την ζωή του δεν θα τροφοδοτούνταν ΠΟΤΕ αυτή η στάση του ιδιωτικού τομέα!!! Αν το σκεφτούμε αυτό σοβαρά θα προτιμήσουμε να στερηθούμε τα σύμπαντα παρά να γίνουμε έρμαιο του κάθε ιδιώτη αδίστακτου που θελει να μας εκμεταλευτεί!! Η ζωή μας είναι στα χέρια μας!! Εμείς αποφασίζουμε γι αυτήν!! Ας μην επηρεαζόμαστε από την θυματοποίηση όλων αυτών των ανθρώπων, γιατί ακομα και παιδιά να έχουν, τα παιδιά τους τους έχουν ανάγκη ζωντανούς κι οχι νεκρούς ή ανάπηρους!!! Έχουμε μάθει να γινόμαστε έρμαια των καναλιών και κάτι εντελώς ανόητων κοσμοθεωριών περί εκμετάλευσης του εργάτη και ξεχνάμε την ουσία!! Ο εργάτης είναι σκεπτόμενος άνθρωπος επίσης και πρέπει να αποφασίσει ο ίδιος για την ζωή του. Να ξέρει που λέει ΝΑΙ και που λέει ΟΧΙ!! Να προστατέψει ουσιαστικά τον εαυτό του και την οικογένειά του!! Όλα τα άλλα είναι....αριστερίζουσες π@@@@ες!!!

[ τροποποιήθηκε από τον/την essendream, 12-05-2015 13:56 ]

Η όρεξη τών εργοδοτών γιά κέρδος,που τόσο την δαιμονοποιεί ο αγαπητός TRAVELOGUE,είναι αυτή που φέρνει τίς επενδύσεις,δηλαδή τίς επιχειρήσεις και τελικώς τίς θέσεις εργασίας.

Προφανώς ο αγαπητός TRAVELOGUE θα ήθελε πολύ οι εργοδότες να έχουν όρεξη γιά ζημιές,δηλαδή να βάζουν συνεχώς λεφτά απ'την τσέπη τους.Αγνοεί ο αγαπητός συν-φορουμίτης ότι αυτό δέν μπορεί να γίνεται συνεχώς,διότι κάποια στιγμή ο εργοδότης-δηλαδή ο επιχειρηματίας-θα καταλήξη πάμπτωχος και θα πεθάνη στην ψάθα.

Από εκεί και πέρα,είναι ευθύνη τού κράτους αφ'ενός να θεσπίζη ένα νομικό/φορολογικό πλαίσιο κανόνων φιλικώς πρός τον επιχειρηματία,ώστε να έρχεται αυτός να επενδύη και συνεπώς να δημιουργή θέσεις εργασίας μειώνοντας έτσι την ανεργία στην χώρα και αφ'ετέρου να θεσπίζη ένα νομικό πλαίσιο κανόνων που θα τιμωρούν τους κακούς επιχειρηματίες,αυτούς δηλαδή που παραβαίνουν τους κανόνες τής σωστής επιχειρηματικότητας (η οποία σωστή επιχειρηματικότης μεταξύ άλλων προστατεύει το ανθρώπινο κεφάλαιο,δηλαδή το προσωπικό τής επιχείρησης διότι,ώς γνωστόν,ο εργαζόμενος που είναι ευχαριστημένος από τίς συνθήκες εργασίας του αποδίδει περισσότερο,πρός όφελος και τής επιχείρησης αλλά και τού ιδίου).

Αυτά είναι γνωστά στίς λοιπές προηγμένες χώρες τού εξωτερικού όπου εφαρμόζονται ακριβώς επειδή το κράτος επιβλέπει και ελέγχει την εφαρμογή τών νόμων.Στην Ελλάδα όμως το κράτος προτιμά να κάνη τον επιχειρηματία ή να διαπλέκεται με τους επιχειρηματίες (όχι όλους,βεβαίως) αντί να κάνη την δουλειά γιά την οποία υπάρχει-δηλαδή να θεσπίζη κανόνες και να ελέγχη την εφαρμογή τους απ'όλους.

Μάς παραθέτει,επίσης,ο αγαπητός TRAVELOGUE,δημοσίευμα τού "Ριζσπάστη",δηλαδή τού δημοσιογραφικού οργάνου τής Κομμουνιστικής Νεολαίας τής Ελλάδας (ΚΝΕ εν συντομία),ήτοι μιάς οργάνωσης που ανήκει στο κόμμα εκείνο που ακόμη δέν έχει συνειδητοποιήσει ότι δέν ζούμε στο 1917,αλλά στο 2015-δηλαδή έναν αιώνα (παρά δυό χρόνια) αργότερα,ούτε έχει συνειδητοποιήσει ότι το "πείραμα" τού κομμουνισμού απέτυχε οπουδήποτε εφαρμόστηκε.Ακόμη και ο Ραούλ Κάστρο τής Κούβας σιγά-σιγά "διολισθαίνει" πρός την ελεύθερη οικονομία.Είναι γνωστή η ευφυϊα τών ΚΝιτών,γιά τους οποίους λέγεται από δεκαετιών ήδη ότι το εγκεφαλογράφημά τους αποτελεί τον ορισμό τής ευθείας και ότι "με έναν ΚΝίτη δέν κάνεις γραφεία αλλά με πολλούς κάνεις φάρμα"-αυτό το είχα δεί ο ίδιος γραμμένο σε τοίχο τού Νέου Χημείου στην οδό Ναυαρίνου,όταν ήμουν πρωτοετής στο Φαρμακευτικό Αθηνών το 1976.

Αυτά όλα (και άλλα πολλά) εξηγούν γιατί στην Ελλάδα καταλήξαμε να εκλέξουμε "αριστερή" κυβέρνηση που μισεί την επιχειρηματικότητα και δαιμονοποιεί το κέρδος ενώ η υπόλοιπη Ευρώπη κάνει τα ακριβώς αντίθετα.Και γι'αυτόν τον λόγο η οικονομία μας,χρόνια τώρα,πάει κατά διαβόλου (αφού μέ τέτοια αριστεράδικη πλύση εγκεφάλου,ακόμη και κυβερνήσεις που θεωρούσαν εαυτές "φιλελεύθερες" δέν τολμούσαν να κάνουν αυτά που έπρεπε,εκ φόβου μήπως τους πάρουν στο ψιλό οι "προοδευτικάρικες" δυνάμεις "τής αριστεράς και τής προόδου".....)

ΥΓ.Οπως φαίνεται,αυτά όλα μόνο εγώ τα λέω εδώ μέσα,εφ'ώ και δύνασθε πλέον να μού κολλήσετε το παρατσούκλι "ο νεοφιλελές",δηλαδή "νεοφιλελεύθερος".Ακόμη περιμένω να μού εξηγήση κάποιος από εσάς άν υπάρχουν-ή υπήρξαν ποτέ-"παλαιοφιλελεύθεροι" (όπως υπήρξαν "Παλαιότουρκοι" και "Νεότουρκοι"),καθώς και γιατί το να θεωρήται κάποιος φιλελεύθερος,δηλαδή φίλος τής ελευθερίας (είπαμε,όχι τής Αρβανιτάκη) είναι "ρετσινιά".Βεβαίως,αφού ο επί τής παιδείας Μπαλτάς θεωρεί "ρετσινιά" την επιδίωξη τής αριστείας,γιατί να μήν θεωρήται "ρετσινιά" και η επιδίωξη τής-οικονομικής-ελευθερίας τού ατόμου; 

Η πολιτική, κοινωνική και οικονομική ανάλυση του καθενός είναι σεβαστή, ανεξαρτήτως αν είναι σωστή ή λάθος. Στο πλαίσιο ενός φόρουμ, η δυνατότητα πολιτικής οικονομικής αντιπαράθεσης δεν είναι πάντα εύκολη, κυρίως όταν δεν υπάρχει πλεόνασμα χρόνου για αυτό. Επομένως, αδυνατώ να μπω σε μία ατέρμονη διαδικασία ανταπαντήσεων και αντιπαραθέσεων. 

Θέλω μόνο να κάνω συνοπτικά, μία παρατήρηση και μία διόρθωση (με φιλική διάθεση):

Άλλη η ουσία της λέξης "φιλελευθερισμός" ετυμολογικά, και άλλο ουσία της εφαμοργής του φιλευθερισμού ως οικονομικού μοντέλου, για την περιγραφή του οποίου, η χρήση της συγκεκριμένης λέξης είναι ένα προκάλυμμα.

Η εφημερίδα "Ριζοσπάστης" δεν αποτελεί "δημοσιογραφικό όργανο τής Κομμουνιστικής Νεολαίας τής Ελλάδας", η οποία δημιουργήθηκε το 1968 κατά τη διάρκεια της χούντας, αλλά όργανο της Κεντρικής Επιτροπής του Κομμουνιστικού Κόμματος Ελλάδος επί σχεδόν 100 έτη. 

Την καλημέρα μου!

καθημερινα εκατομμύρια άνθρωποι εργάζονται παράγοντας ''άχρηστα πράματα'' μόνο και μονο για να κερδίζουν χρήμα-εξουσία άλλοι άνθρωποι.....τώρα αν οι μεν λέγονται εργάτες και οι άλλοι επενδυτές δεν έχει καμμια σημασία,,,,αυτο που νομίζω είναι το ουσιαστικό είναι οτι στον 21 αιώνα με την τεχνολογία που ο άνθρωπος διαθέτει αυτη που ξέρουμε, αυτη που μας πουλάνε σε δόσεις (κινητά,τηλεοράσεις,υπολογιστές...) και ότι μας κρύβουν θα έπρεπε η συζήτηση να γίνεται μόνο για την πνευματικη ανάταση του ανθρώπου ...............και οχι για το αν θα ξαναγυρίσει και πως ο εργάτης στο σπίτι-κλουβί του.... μου θυμίζει εκείνο το παλιό ''τα πρόβατα απεργουν ζητούν καλύτερες συνθήκες σφαγής''

----κάποιος φιλελεύθερος,δηλαδή φίλος τής ελευθερίας (είπαμε,όχι τής Αρβανιτάκη) είναι "ρετσινιά".Βεβαίως,αφού ο επί τής παιδείας Μπαλτάς θεωρεί "ρετσινιά" την επιδίωξη τής αριστείας,γιατί να μήν θεωρήται "ρετσινιά" και η επιδίωξη τής-οικονομικής-ελευθερίας τού ατόμου----

Hastaroth αλήθεια πιστευεις οτι ο εργαζομενος είναι οικονομικά ελευθερος...?

Μάλλον θα πρέπη να πάψω να προσπαθώ να εξηγήσω κάποια αυτονόητα πράγματα σε ανθρώπους που αδυνατούν να αντιληφθούν τα αυτονόητα.

Θα σταματήσω λοιπόν την συζήτηση,διότι ματαιοπονώ.

Αυτή η χώρα μολύνθηκε με τον ιό τής αριστεραδιάς και τής τεμπελχανοσύνης και δυστυχώς δέν πρόκειται να γιατρευτή ποτέ.

Μέσα στην γενική αδιαφορία έχασαν την μάχη για την ζωή δυο από τους τραυματίες.

Καμιά κίνηση από τον πουλημένο συνδικαλισμό, καμιά στάση εργασίας-μόνο για την συνέλευση των εργαζομένων κάπου... Κανένας συνδικάλας δεν ήρθε να ενημερώσει τους εργαζόμενους ότι δυο συνάδελφοί τους έχασαν την μάχη για την ζωή για τί πήγαν να δουλέψουν σε άθλιες συμθήκες και ότι αύριο μπορεί κάποιος από αυτούς να είναι ο επόμενος...

Τα ονόματα των θυμάτων:

Χαράλαμπος Δευτεραίος και Ραμαντάν Ντελιλάϊ

Άρθρο εδώ

[ τροποποιήθηκε από τον/την optiras, 26-05-2015 11:57 ]

Και τρίτος νεκρός χθες... Η κυβέρνηση θα διαπιστώσει τι προκάλεσε το ατύχημα, σύμφωνα με ανακοίνωση της....

Εφημερίδες δεν διαβάζουν οι κυβερνήτες; Γιατί, τα έγραψαν τις επόμενες μέρες από το ατύχημα... Η κυβέρνηση δεν κάνει τίποτα για την αποφυγή ατυχημάτων (έλεγχους, πρόληψη, κτλ)... Μόνο επικοινωνιακά τρικ/μέτρα, κατά την συνήθη λογική της....

[ τροποποιήθηκε από τον/την optiras, 26-05-2015 12:00 ]

Απαξιώ να σού απαντήσω σε μιά ερώτηση που φανερώνει την τερατώδη σου άγνοια γιά την ιστορία.

Γιά καινούργιο πάντως δέν νομίζω ότι εσύ τουλάχιστον μπορείς να με πληρώσης.

Και την ειρωνεία σου κράτα την γιά τον εαυτό σου και γιά όποιον νομίζεις ότι μπορείς να ειρωνεύεσαι.Εμένα πάντως ούτε μπορείς,ούτε δικαιούσαι....

Την άποψή μου γιά το θέμα την έχω πεί,οπότε ξαναμπαίνω στο καβούκι μου

Εσείς τους ψηφίσατε,φίλτατε σκάπουλε (διότι δέν φαντάζομαι ότι ψήφισες ΝΔ ή ΠΑΣΟΚ,πολύ δέ περισσότερο ΑΝΕΛ ή χρυσαύγουλους).Εγώ δέν τους ψήφισα,διότι ήξερα τί "κουμάσια" είναι.

Οσο γιά τους "συνδικάλες" που αναφέρεις:θα κινηθούν νομικώς και εναντίον τού κράτους,που δέν έκανε σωστά την δουλειά του,ήτοι να ελέγξη τίς συνθήκες εργασίας στα ΕΛΠΕ ή θα περιοριστούν στην δαιμονοποίηση τού ιδιωτικού τομέα;

Απο τη μια οι Ελληναραδες και απο την αλλη οι καπιταλιστες.

Μπρος γκρεμος και πισω ρεμα.

Και που να δεις τι γινεται με τους αλλοδαπους οσον αφορα το συγκεκριμενο θεμα...

Τί να κάνουμε,αγαπητέ freak,οι καπιταλιστές είναι που με τα κεφάλαιά τους (capitals) φέρνουν στην χώρα τίς επενδύσεις,δηλαδή τίς επιχειρήσεις και συνεπώς τίς ΘΕΣΕΙΣ ΕΡΓΑΣΙΑΣ.

Ο ρόλος τού κράτους-το ξαναλέω-δέν είναι να κάνη τον επιχειρηματία.

Τώρα που οι 500 μεγαλύτερες επιχειρήσεις τής χώρας θα πάνε στο εξωτερικό γιατί ο κυρ-Τσούπρας σκέφτεται να τους κοπανήση κι'άλλον φόρο (που δέν τον είχαν υπολογίσει όταν έκαναν τα επενδυτικά τους σχέδια γιατί δέν είναι μάντεις και καφετζούδες να μαντεύουν πώς θα ξυπνήση ο κάθε Αλέξης κι'ο κάθε Μπαρουφάκης),να δώ τί θα λέτε εσείς οι αριστεράρηδες που θ'αυξηθή κι'άλλο η ανεργία.

Α,ξέχασα,θα τους βολέψη όλους ο Αλέξης στο δημόσιο.......

Και επαναλαμβάνω την ερώτησή μου:οι "συνδικαλιστάδες" θα κινηθούν νομικώς εναντίον τών υπηρεσιών τού κράτους (Επιθεώρηση Εργασίας κλπ) που δέν ήλεγξαν άν τα ΕΛΠΕ εφαρμόζουν τους υπάρχοντες κανονισμούς ασφάλειας και υγιεινής στούς χώρους εργασίας τους ή θα ισχυριστούν ότι είναι Αρειανοί εκ τού πλανήτου Αρεως άρτι αφιχθέντες στο Κανάβεραλ;

......................Μάλλον θα πρέπη να πάψω να προσπαθώ να εξηγήσω κάποια αυτονόητα πράγματα σε ανθρώπους που αδυνατούν να αντιληφθούν τα αυτονόητα.

Θα σταματήσω λοιπόν την συζήτηση,διότι ματαιοπονώ.

Αυτή η χώρα μολύνθηκε με τον ιό τής αριστεραδιάς και τής τεμπελχανοσύνης και δυστυχώς δέν πρόκειται να γιατρευτή ποτέ.

...............................................................................

συνεπεια λογων και πραξεων.................ευτυχως εσυ εχεις ανοσια ..........................

Καλά,εσύ είσαι σε άλλον πλανήτη.......

Σού δείχνουν το φεγγάρι και ρωτάς γιατί δέν είναι κομμένο το νύχι απ'το δάχτυλο.

Γιά ρίξε τώρα μιά απάντηση και στο ερώτημα που έθεσα σχετικά με το θέμα....

την θεση/απαντηση μου την εδωσα οταν εγραψα στο topic αλλα ειμαι απο αλλο πλανητη και προφανως δεν καταλαβαινεις ουτε τη γλωσσα μου ουτε τη σκεψη μου.......

Αλλα αντ'άλλων η θέση/απάντησή σου,τσιτάτα αναρχοθολοκουλτούρας και ασυναρτησίας και το αποκορύφωμα η ερώτηση που κάνεις.Δηλαδή κατά την άποψή σου,οικονομικά ελεύθερος είναι ο τεμπελχανάς που τον ταϊζουν άλλοι;

Καλή η πνευματική ανάταση αλλά πρώτα πρέπει να γεμίση η στομάχα μας,να λειτουργήση ο μεταβολισμός μας και να αναπληρώση τίς χαμένες πρωτεϊνες,τους υδατάνθρακες και τα λίπη,αλλιώς θα γίνουμε όλοι σκελετοί.Και γιά να γεμίση η στομάχα πρέπει να δουλέψουμε γιά να βγάλουμε λεφτά ν'αγοράσουμε ψωμί,τυρί,πατάτες και τζατζίκι (που ρίχνει και την πίεση).Και μόνον αφού γεμίση η στομάχα μπορούμε ν'ασχοληθούμε με την πνευματική μας ανάταση...

Απάντησέ μου τώρα στην ερώτηση που έκανα γιά το δυστύχημα στα ΕΛΠΕ....