Παράθεση:
Το μέλος liabubbles στις 06.04.2011, 00:52 έγραψε...
Γεια σας,
Ψάχνω απεγνωσμένα ένα τραγούδι - είναι παλιό και μου το τραγουδούσε η γιαγιά μου. Είναι άρρωστη και θα ηθελά να το βρώ - δεν γνωρίζω τον τίτλο ούτε τον καλλιτέχνη αλλά θυμάμαι τα λόγια στην αρχή.
Δεν θα'σαι πάντα καλλονή και πάντα νέα
Δεν θα'σαι πάντα.....
Σας παρακαλώ, είναι πολύ σημαντικό - εαν το γνωρίζει κάποιος ή κάποιοα θα σας είμαι πολύ ευγνώμων.
Merci merci merci!
|
Αγαπητή (?) Liabubbles,
Φοβάμαι πως απαντώ την ερώτηση σου αυτή λίγο αργοπορημένα (πέντε χρόνια...).
Το τραγούδι αυτό μου το τραγουδούσε η μητέρα μου (γεν.1932) και έχει διατηρηθεί στη μνήμη μου λόγω της ιδιομορφίας του (είναι σχεδόν μακάβριο και τόσο «κακιωμένο» που είναι αστείο). Κατά καιρούς το γκουγκλάρω αλλά δυστυχώς δεν βρίσκω το παραμικρό στοιχείο. Η ερώτησή σου ήταν για μένα μια ευπρόσδεκτη επιβεβαίωση οτι δεν επρόκειτο για δημιούργημα της φαντασίας της και επίσης ότι υπήρχε και κάποιος άλλος στο Σύνπαν που ήθελε να μάθεί κατι για αυτό το περίεργο τραγούδι. Οι φίλοι μου συχνά με βάζουν να το τραγουδάω (για πλάκα) και έτσι το διατηρώ ακόμα στη μνήμη μου. Σου μεταφέρω τα λόγια με κάθε επιφύλαξη για την πιστότητά τους ως προς το πρωτότυπο.
Το τραγούδι είναι του Αττίκ, ο οποίος κατά τη μητέρα μου είχε συνεχώς ανεκπλήρωτους έρωτες οι οποίοι όμως προφανώς τον βοηθούσαν σε μουσική παραγωγικότητα. Πάει κάπως έτσι:
Δεν θά ‘σαι πάντα καλλονή και πάντα νέα
Δεν θά ‘σαι πάντα γελαστή, Περήφανη, τρανή κι’ ωραία
Θα ‘ρθεί καιρός που με μαλλιά ξεθωριασμένα
Θα κλαις τα χρόνια τα παλιά που μοίραζες φιλιά, χαμένα
Στο λέω μόνο μέ κάποιο πόνο, πως το μυστήριο της ζωής δεν εννοεί
Πως έφτασεν η ώρα πια να ιδείς
Ποιός σε πονούσε και ποιός μπορούσε
Και τις ρυτίδες σου ακόμα ν’ αγαπά
Μόνη θα λιώνεις, και θα παγώνεις
Οταν στην πορτα σου ο Χάρος θα χτυπά
Στο λέω τώρα για καλό γαλανομάτα
Ω! Μα δεν έχουνε μυαλό τα νιάτα
....