Δεν την αντέχω αυτήν την εποχή κι αυτήν τη "γιορτή"...
Δεν ξέρω ακριβώς πώς και γιατί..., αλλά δε βλέπω την ώρα να φύγουν αυτές οι μέρες το γρηγορότερο... Όχι για την εμπορευματοποίηση κι όλα τα σχετικά που σίγουρα συνδέονται μ' αυτό το έθιμο, αλλά για την "αίσθηση" που έχω...
Μου θυμίζει κάποιες τηλεοπτικές σειρές του '90-'95 που κάθε Αποκριά, στρίμωχναν ένα επεισόδειο με όλους τους ηθοποιούς ντυμένους μασκαράδες να χορεύουν ανά ζευγάρια σ' ένα μικρό σαλόνι σπιτιού, μέσα στο τσακίρ κέφι δήθεν... και ξαφνικά να εμφανίζεται ο τραγουδιστής - φίρμα, που ήταν λέει φίλος του φίλου του γνωστού της οικοδέσποινας κ.ο.κ....
....ή μου θυμίζει παιδικές Κυριακές, μπροστά στην τν, περιμένοντας να εμφανιστεί ο καρνάβαλος απ' την Πάτρα, που στη φαντασία μου είχε λάβει τρομακτικές διαστάσεις - μ' όλ' αυτά που άκουγα - και την απογοήτευσή μου όταν αυτό που έβλεπα τελικά καμία σχέση δεν είχε με αυτό το υπέροχο που είχα φανταστεί... Κάθε Αποκριά τα ίδια. Περίμενα τον εντυπωσιακό καρνάβαλο που "κάτι θα έκανε"...Δεν ξέρω τι ..., αλλά κάτι. Μ' ενδιέφερε να μην περάσει έτσι, χωρίς λόγο, απλά μπροστά απ' τον κόσμο. Ίσως αν άρπαζε κανέναν απ' το πλήθος και να τον σήκωνε ψηλά, ...ίσως και να άλλαζα διάθεση και γνώμη... Αλλά ποτέ δεν εμφανίστηκε αυτός ο Καρνάβαλος...και τούτο...παρότι προετοίμαζα το σπίτι με την ανάλογη ατμόσφαιρα...: κονφετί και σερπαντίνες σε όλο το μήκος και το πλάτος του σαλονιού κι εγώ ανάμεσά τους, ντυμένη συνήθως με την αγαπημένη μου στολή (...την παπαρούνα
) να ζωγραφίζω κλόουν και διάφορα παρόμοια...
Αυτά...προ αμνημονεύτων ετών...
Γρήγορα - και σαν παιδάκι ακόμα - η γιορτή αυτή μου έγινε απίστευτα βαρετή έως ανυπόφορη κι έτσι κάθε Απόκριες.... κλείνομαι στο καβούκι μου....