813 online · 210.851 μέλη
Φοβερό τόπικ αυτό!!!!!!!
Μερικά πράγματα σε αυτά που ξεκίνησε ο uNick και αυτά που έγραψε στην συνέχεια
-----------------
" Το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκκαλο"
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : BAGRATION στις 29-08-2008 12:55 ]
Εχει μια βαση η φραση που παραθετει ο unick στο αρχικο του ποστ...Αν φυσικα περιοριστουμε στην εννοια της εξουσιας καποιου, σε ενα συνολο αλλων 'υποδεεστερων' απο αυτον ανθρωπων οσον αφορα στην καταταξη στη δεδομενη ιεραρχικη κλιμακα...
Εξουσια σημαινει αναλαμβανω περισσοτερες αρμοδιοτητες,αλλα μαζι με αυτες και περισσοτερες ευθυνες κοινωνικες,πολιτικες,πνευματικες,ηθικες,κοκ...Καταχρηση εξουσιας σημαινει η πλαστιγγα να γυρει δυσαναλογα προς τη μερια των αρμοδιοτητων...Σιγουρα λοιπον το ποσο επιδεξια μπορει να χειριστει καποιος αυτην την ισορροπια ωστε να μην την καταχραστει,αντικατοπτριζει σημαντικα στοιχεια για τον εαυτο του...
Για σκεφτειτε λιγο...ας παμε λιγο παραπερα...καθενας απο μας ειναι ενας μικρος εξουσιαστης του εαυτου του...καθε τοσο στη ζωη μας ανατιθονται ολοενα και περισσοτερες 'αρμοδιοτητες' απο τον εαυτο μας...Οι απαιτησεις που εχουμε απο αυτον διαρκως αυξανονται...κι εμεις πρεπει να τις ικανοποιησουμε με τον καλυτερο δυνατο τροπο...αρα αυξανονται και οι ευθυνες μας απεναντι του...Αν τυχον η ισορροπια ανατραπει προς τη μερια των 'αρμοδιοτητων' τοτε θα καταληγουμε διαρκως σε αυτο που λεμε αποτυχια...δεν μπορεις να ζητας χωρις να εισαι προθυμος να δωσεις...Αρα,Σταυρο man τι σοι ανθρωπος ειμαι?οχι μονο επειδη εδωσα εξουσια στον αλλο αλλα και στον ιδιο μου τον εαυτο...
-----------------
LIFE IS A MISERY ONLY FOR MISERABLE
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : freddieKrueger στις 28-08-2008 20:55 ]
Για μένα Η η λέξη εξουσία έχει πλήρη εννοιολογική υπόσταση και δεν πιστεύω ότι ορίζεται όπως την όρισε ο freddieKrueger
Η κατάχρηση εξουσίας πάλι για μένα δεν έχει καμμία απολύτως σχέση με την επιδεξιότητα ή την αδυναμία τήρησης των ισορροπιών.
Η Ιστορία είναι γεμάτη από επιδεξιότατους "τεχνικούς της εξουσίας" που ειδικεύονταν στην κατάχρησή της.......Σε όποια γραφειοκρατική δομή της ιστορίας και να κοιτάξετε θα βρείτε καμπόσους τέτοιους.
Επίση,ς η έννοια της "κατάχρησης εξουσίας" είναι νομική έννοια και ορίζεται από το ισχύον δίκαιο και τους θεσμούς κάθε κράτους. Μπορεί να οριστεί μόνο σχετικά και ποτέ απόλυτα.
Π.χ. Το να σας έριχνε ένας αστυνομικός λίγο ξύλο και μετά να σας ξύριζε το κεφάλι επηδή είστε "μαλλιαρός" κάποτε δεν αποτελούσε κατάχρηση εξουσίας. Τωρα αποτελεί.
-----------------
" Το μαχαίρι θα φτάσει μέχρι το κόκκαλο"
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : BAGRATION στις 29-08-2008 21:11 ]
Καλημερα General Bagration!Ειναι ολοφανερο πως ταυτιζεις αποκλειστικα την εξουσια με το πολιτικο περιεχομενο της εννοιας...Ναι και δε διαφωνω οτι δεν υπηρξαν ικανοτατοι 'καταχραστες' της εξουσιας(οχι μονο υπηρξαν,αλλα υπαρχουν και θα συνεχισουν να υπαρχουν)...το οτι γραφω τη λεξη αδυναμια δε σημαινει πως την ταυτιζω με τη λεξη ανικανοτητα...προφανως και στην περιπτωση της πολιτικης εξουσιας,εννοω να ειναι καποιος αδυναμος απεναντι στον κακο πολιτικο εαυτο του...να χειριζεται με τροπο ανηθικο με αλλα λογια την πολιτικη του ικανοτητα...
ΥΓ:Οταν λες 'πληρης εννοιολογικη υποσταση' για την εξουσια,θες να γινεις λιγακι πιο συγκεκριμμενος?
-----------------
LIFE IS A MISERY ONLY FOR MISERABLE
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : freddieKrueger στις 29-08-2008 13:36 ]
Καλή ερώτηση freddie.........χμ...........τελικά αυτό το "πληρης εννοιολογικη υποσταση" που έγραψα δεν σημαίνει τίποτα......
Ακυρη η έκφραση αυτή.............γράψε λάθος......( ο άνθρωπος που δεν σκαμπάζει γρί από φιλοσοφία βλέπεις.....).
Ηθελα να πω ότι ο ορισμός αυτός που έδωσες αναφέρεται περισσότερο στην άσκηση και στην έκφραση της εξουσιάς ( η οποία περιλαμβάνει αρμοδιότητες, ευθυνες, καθήκοντα κτλ) και όχι στην ίδια την εξουσία
Η Εξουσία δεν έχει πάντοτε πολιτικό περιεχόμενο.Απόλυτα σύμφωνος......
Κάποιος μπορεί "να χειριζεται με τροπο ανηθικο την πολιτικη του ικανοτητα". Ναι. Αυτό με βάση τα δικά σου κριτήρια που είσαι παρατηρητής αλλά με βάση τα δικά του κριτήρια μπορεί να κρίνει τον εαυτό του ηθικότατο......
Να μεινω λιγο στις τελευταιες σειρες σου φιλε μου:Αρα τελικα ειναι αδυναμος να κρινει τον εαυτο του με αντικειμενικα κριτηρια ο εν λογω 'καταχραστης της εξουσιας'...ισως να κρινει τα πραγματα 'τυφλωμενος'απο τη φαινομενικη παντοδυναμια του...
Παντως γυρω απο την εννοια της εξουσιας σε οποιαδηποτε μορφη της(κυριως ομως γυρω απο την πολιτικη η κοινωνικη σημασια της)τα συναισθηματα των πιο πολλων απο μας ειναι αρνητικα...δεν μας αρεσει να γινονται ουτε διακρισεις εις βαρος μας,ουτε και να εχουμε καποιους πανω απο τα κεφαλια μας να μας κυβερνουν...προτιμουμε αξιοκρατια και φυσικα δικαιοσυνη και ισονομια...Οταν για πχ ειμαι παρανομα παρκαρισμενος καπου για λιγα λεπτα και μου κοπανανε προτιμο ενα υπερογκο ποσο,ενω αν ημουν ο γυιος καποιου υπουργου θα μου εσβηναν την κληση και θα μου ζητουσαν και συγνωμη,ε αυτο ειναι να μη σε εξοργιζει??
Για να μη μιλησω και για την καταχρηση εξουσιας που γινεται πολλες φορες απο την αστυνομια και ξεφυγουμε τελειως απο το τοπικ...
|
Γεια σου Σοφε του Βορρα, Σταυρο!...Δεκτη η ενσταση σου φυσικα χεχε...Η ελλογη που λες διαχειρηση των ικανοτητων καποιου,ειναι αυτο που θεωρω σαν 'σωστη χρηση' της εξουσιας πανω στον εαυτο μας...Αντιθετα η 'διαταγη' προς τον εαυτο μας τεινει να ταυτιστει με μιας μορφης καταχρηση εξουσιας...
Για την πολιτικη συνιστωσα της εξουσιας αυτα που γραφεις ισχυουν αδαμφισβητητα,αλλα με μια μια βασικη προυποθεση:Πως πραγματι το δημοκρατικο καθεστως λειτουργει ετσι που αυτοι που μας κυβερνουν και μας αστυνομευουν ειναι πραγματικα αντιπροσωποι κι εκφραστες της πλειοψηφιας της λαικης βουλησης...Ειναι ομως στην πραγματικοτητα ετσι τα πραγματα?...Ιδου η απορια...
Μου πήρε ακριβώς ένα χρόνο σκέψης για να βω κάτι να απαντήσω...
Στην πραγματικότητα, σήμερα ανακάλυψα την ερώτησή σου.
Το θέμα βρίσκεται στο τί ΕΣΥ θεωρείς ατομική βούληση. Σύμφωνα με τη δική μου άποψη, η βούληση της πλειοψηφίας ταυτίζεται -όντως- με τα αποτελέσματα των εκλογών. Κι αυτό γιατί θεωρώ τους ανθρώπους αυτόβουλους, που παράγουν τις δικές τους επιλογές με βάση την παιδεία, την ψυχοσύνθεσή τους και το περιβάλλον τους. Και τα αποτελέσματα των εκλογών καταδεικνύουν το πόσο η ατομική βούληση ταυτίζεται με το ατομικό συμφέρον μας, είμαστε δηλαδή βολεψάκηδες. Είναι εύκολο να κατηγορώ αφηρημένα συστήματα αφαιρώντας τον άνθρωπο από εκείνα. Ανήκω σε ένα κοινωνικό σύνολο που επιδεικνύει ατομικό ωφελιμισμό, ο οποίος εντυπώνεται χαρακτηριστικά μέσα από την διαδικασία των εκλογών. Πρόκειται για τον καθρέφτη της πολιτικής μας υπόστασης. Κάθε κοινωνικό σύνολο σχηματίζεται από τα μέλη του και ταυτόχρονα επηρεάζει κάθε μέλος του ξεχωριστά, σε μία αμφίδρομη επικοινωνία. Το γεγονός πως η κοινωνία στην οποία ανήκω είναι ωφελιμιστική, σημαίνει ότι υπερισχύει η συνιστάμενη βούληση του ωφελιμισμού έναντι του ανθρωπισμού και των αξιών, και πιθανότατα απαιτείται μεγαλύτερη προσπάθεια για αλτρουισμό και θυσίες από όλους.
Όμως, αρνούμαι σε προσωπικό επίπεδο να δικαιολογήσω και να εξαιρέσω οποιοδήποτε μέλος της κοινωνίας από την κατάντια του συνόλου, χωρίς αυτό να σημαίνω ότι ισοπεδώνω τα πάντα.
Ζούμε σε περίοδο ατομικού ωφελιμισμού, οπότε και θεωρώ σημαντικό να προσεγγίσω στο ελάχιστο αυτόν τον όρο.
Ο ατομικός ωφελιμισμός είναι σύμπτωμα του νεοπλουτισμού. Το φαινομενο αυτό υπερ-πορίας (κατοχή ύλης που υπερβαίνει τις ανάγκες μου) εμφανίζεται έπειτα από τραγικές περιόδους της κοινωνικής ζωής, όπως πολέμους, λοιμούς, φυσικές καταστροφές κλπ., όταν αναζητείται εκ νέου ένας κοινωνικός συμβιβασμός για την ανακατανομή του φυσικού πλούτου που κληρονομήθηκε. Τότε, μέσα από κοινωνικές διαδικασίες, ένα μεγάλο μέρος του πληθυσμού ευνοείται κι ένα μικρότερο υποδαυλίζεται. Και το μεγάλο μέρος συμπεριφέρεται ως φυσικός κάτοχος του κληρονομημένου πλούτου, έναντι του μικρού που αναγκάζεται να βιοποριστεί υπό την σπάθη των κατεχόντων. Η ιδιοκτησία δημιουργεί την ψευδαίσθηση αυτονομίας και αυτάρκειας, που αποτελούν τους θεμέλιους λίθους του ατομικού ωφελιμισμού (ό,τι αρπάξει ο πισινός μας).
Η σύγχρονη δυτική κοινωνία είναι επί το πλείστον δημοκρατική, δηλαδή κυβερνά η αυξημένη ή απλή αναλογική πλειοψηφία. Κι έτσι, αν λάβουμε υπόψη την αναλογική δημοκρατία, είναι απόλυτα λογικό να ενδιαφέρει το 50,1% και μόνο, αφού αυτό το ποσοστό είναι ικανό να ανακυκλώσει το νομικό πλαίσιο των εκλογών ως έκφραση του κύκλου εκλέγω-εκλέγεσαι-εξυπηρετείς-εξυπηρετούμαι- και από την αρχή. Στην Ελλάδα, το ποσοστό αυτοδυναμίας ισοδυναμεί με το σύνολο των οικογενειών που περιλαμβάνουν δημόσιους υπάλληλους + τους ελεύθερους επαγγελματίες που ευννοούνται από το παρόν πολιτικό σύστημα (πρόσωπα, σχέσεις κλπ.). Σε ένα πιο σύνθετο πλαίσιο δικωματισμού (δύο κώματα απανωτά) τα ποσοστά μετασχηματίζονται και τελικά καθορίζονται από ένα σύνολο κατεχόντων που αλληλοεξυπηρετούνται ή αντιμάχονται σε επίπεδο ατομικού ωφελιμισμού.
Βασική αρχή του ωφελιμισμού αποτελεί ο συγκριτισμός. Η ευτυχία είναι συγκριτική, όπως και η δυστυχία. Ο προσδοκώμενος πλουτισμός δεν αφορά το τί έχω ανάγκη, αλλά η ανάγκη προσαρμόζεται στον κατά σύνολο αναφοράς συγκριτικό πλουτισμό, ως αναγκαία κοινωνική σύγκριση των ανηγμένων μετρήσιμων μεγεθών (δεν είναι δυνατόν να προσδιορίσουμε ποσοτικά την ανάγκη, αν πρώτα δεν την αναγάγουμε/αναλύσουμε σε φυσικά μεγέθη). Με πιο απλά λόγια, δεν έχουμε πραγματική ανάγκη το αυτοκίνητο κάμπριο, αλλά αντίθετα κάθε μας αιτιολόγηση περί της αγοράς του αποτελεί εκλογίκευση της επίκτητης ανάγκης για συγκριτική ευτυχία (πχ. "κάθε καθώς πρέπει άνθρωπος διαθέτει κάμπριο, εγώ μήπως ούρησα κατά φρέατος;"). Σημαντική αρχή διατήρησης του συγκριτικού ωφελιμισμού αποτελεί η τεχνολογική υπερπαραγωγή, δεδομένου ότι τρέφει τον αξιακό συγκριτισμό συνεχώς με νέα δημιουργήματα. Χαρακτηριστική συνέπεια αποτελεί ότι κανείς δεν αισθάνεται πραγματικά κοινωνικά ανώτερος περισσότερο από όσο αισθάνεται κατώτερος, δεδομένου ότι η εργασία που απαιτείται για να εξοικονομήσει κανείς τους πόρους για την αγορά νέων τεχνολογιών, διαρκεί περισσότερο από το διάστημα που απαιτείται για την διάθεση νεώτερων τεχνολογιών στην αγορά, δηλαδή το χρόνο για τον οποίο θα κατέχει τη νέα τεχνολογία στα χέρια του πριν αντικατασταθεί από την νέα. Με απλούστερα λόγια, μέχρι να αγοράσω το Nokia510 και να το χαρώ ως κάτοχος της τελευταίας λέξης της τεχνολογίας, βγαίνει το NOKIA520, που για να το αγοράσω θα πρέπει να εργάζομαι για μεγάλο διάστημα. Και μολις το αγοράσω θα βγει το NOKIA530, οπότε και πάλι θα κατεχω "δευτεροκλασάτη" τεχνολογία για την οποία θα μοχθήσω το ίδιο διάστημα κ.ο.κ.
Κι επανέρχομαι στην αρχή του κειμένου, όπου και υποστήριξα ότι η λαϊκή βούληση είναι όντως αυτή που καταγράφεται, χωρίς να εξετάζω ιδιαίτερα τα χαρακτηριστικά της βούλησης (αίτια, πιέσεις, υποσχέσεις, φόβοι κλπ.) γιατί τα θεωρώ δευτερεύοντα μπροστά στην ΕΠΙΛΟΓΗ, στην στάση ζωής. Τα χαρακτηριστικά της βούλησης είναι άσχετα με την ελευθερία της βούλησης, και ειδικότερα με την "βούληση για ελεύθερη βούληση". Δηλαδή με το άν θελω να έχω ελεύθερη βούληση ή όχι. Εκείνος που αποζητά την ελεύθερη βούληση θα την βρει, ό,τι κι αν συμβεί στη ζωή του. Εκείνος που δεν την αποζητά, αποδέχεται την βούληση που θα του ταίσουν, χωρίς να σημαίνει ότι δεν έχει ελεύθερη βούληση. Σε αυτήν την περίπτωση, απλώς την δεσμεύει σε τεχνητά (προκατ) πλαίσια.
Είναι δύσκολες οι συζητήσεις γύρω από τη βάση της ανθρώπινης ύπαρξης, όπως αυτή περί της ελεύθερης βούλησης, και κινδυνεύει κανείς να κλωθογυρίζει γύρω από αφηρημένες έννοιες στις οποίες προσπαθεί να δώσει υπόσταση. Σε αυτές τις συζητήσεις, ο ρόλος του ακροατή-αναγνώστη είναι εξίσου σημαντικός με εκείνο του ομιλητή-γράφοντα, δεδομένου ότι ο πρώτος θα πρέπει να κατανοήσει το επίπεδο (όχι με την αξιακή έννοια) του λόγου του δεύτερου.
