Αφιερωμένο σε όσους γεννήθηκαν πριν το 1985...

Ένα ενδιαφέρων κατά την γνώμη μου κείμενο, το οποίο έλαβα σήμερα το πρωί στο e-mail Μου και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας…
Νομίζω ότι είναι ένα καλό θέμα για συζήτηση…
Να σημειώσω ότι με το παρόν δεν έχω φυσικά σκοπό να προσβάλω κανένα απ’ τα παιδιά δεν ανήκουν σ’ αυτές τις ημερομηνίες γέννησης.
Θεωρώ όμως ότι το παρακάτω κείμενο περιγράφει εύστοχα το Χάσμα γενεών , αν θα μπορούσα να το αποκαλέσω έτσι.

Φυσικά υπεύθυνα για αυτές τις αλλαγές δεν είναι τα παιδιά.
Νομίζω ότι και εκείνα θα ήταν πιο ευχαριστημένα και ευτυχισμένα αν ζούσαν σε έναν κόσμο που θα τους επιφύλασσε λιγότερους κινδύνους και περισσότερη αθωότητα.

Δεν χάλασαν τα παιδιά, χάλασε ο κόσμος!
Και επειδή αυτό δεν αφορά μόνο τα σημερινά παιδιά , το γενικεύω.
Δεν χαλάσαμε εμείς, οι νέες γενιές , χάλασα η κοινωνία που μεγαλώνουμε, από κάποιους που θεώρησαν ότι τα πράγματα έτσι θα είναι καλύτερα…

*******
H αλήθεια είναι ότι δεν ξέρω πώς καταφέραμε να επιβιώσουμε. Ήμαστε μια
γενιά σε αναμονή: περάσαμε την παιδική μας ηλικία περιμένοντας. Έπρεπε να
περιμένουμε δύο ώρες μετά το φαγητό πριν κολυμπήσουμε, δύο ώρες μεσημεριανό
ύπνο για να ξεκουραστούμε και τις Κυριακές έπρεπε να μείνουμε νηστικοί όλο
το πρωί για να κοινωνήσουμε. Ακόμα και οι πόνοι περνούσαν με την αναμονή.

Κοιτάζοντας πίσω, είναι δύσκολο να πιστέψουμε ότι είμαστε ακόμα ζωντανοί.
Εμείς ταξιδεύαμε σε αυτοκίνητα χωρίς ζώνες ασφαλείας και αερόσακους. Κάναμε
ταξίδια 10 και 12 ωρών, πέντε άτομα σε ένα Φιατάκι και δεν υποφέραμε από το
«σύνδρομο της τουριστικής θέσης». Δεν είχαμε πόρτες, παράθυρα, ντουλάπια
και μπουκάλια φαρμάκων ασφαλείας για τα παιδιά. Ανεβαίναμε στα ποδήλατα
χωρίς κράνη και προστατευτικά, κάναμε ωτο-στοπ, καβαλάγαμε μοτοσικλέτες
χωρίς δίπλωμα. Οι κούνιες ήταν φτιαγμένα από μέταλλο και είχαν κοφτερές
γωνίες.

Ακόμα και τα παιχνίδια μας ήταν βίαια.
Περνάγαμε ώρες κατασκευάζοντας αυτοσχέδια αυτοκίνητα για να κάνουμε κόντρες
κατρακυλώντας σε κάποια κατηφόρα και μόνο τότε ανακαλύπταμε ότι είχαμε
ξεχάσει να βάλουμε φρένα. Παίζαμε «μακριά γαιδούρα» και κανείς μας δεν
έπαθε κήλη ή εξάρθρωση. Βγαίναμε από το σπίτι τρέχοντας το πρωί, παίζαμε
όλη τη μέρα και δεν γυρνούσαμε στο σπίτι παρά μόνο αφού είχαν ανάψει τα
φώτα στους δρόμους. Κανείς δεν μπορούσε να μάς βρει. Τότε δεν υπήρχαν
κινητά. Σπάγαμε τα κόκκαλα και τα δόντια μας και δεν υπήρχε κανένας νόμος
για να τιμωρήσει τους «υπεύθυνους» Ανοίγανε κεφάλια όταν παίζαμε πόλεμο με
πέτρες και ξύλα και δεν έτρεχε τίποτα. Ήταν κάτι συνηθισμένο για παιδιά και
όλα θεραπεύονταν με λίγο ιώδιο ή μερικά ράμματα. Δεν υπήρχε κάποιος να
κατηγορήσεις παρά μόνο ο εαυτός σου. Είχαμε καυγάδες και κάναμε καζούρα ο
ένας στον άλλος και μάθαμε να το ξεπερνάμε.

Τρώγαμε γλυκά και πίναμε αναψυκτικά, αλλά δεν ήμασταν παχύσαρκοι. Ίσως
κάποιος από εμάς να ήταν χοντρός και αυτό ήταν όλο. Μοιραζόμασταν μπουκάλια
νερό ή αναψυκτικά ή οποιοδήποτε ποτό και κανένας μας δεν έπαθε τίποτα.
Καμιά φορά κολλάγαμε ψείρες στο σχολείο και οι μητέρες μας το αντιμετώπιζαν
πλένοντάς μας το κεφάλι με ζεστό ξύδι.

Δεν είχαμε Playstations, Nintendo 64, 99 τηλεοπτικά κανάλια, βιντεοταινίες
με ήχο surround, υπολογιστές ή Ιnternet. Εμείς είχαμε φίλους. Κανονίζαμε να
βγούμε μαζί τους και βγαίναμε. Καμιά φορά δεν κανονίζαμε τίποτα, απλά
βγαίναμε στο δρόμο και εκεί συναντιόμασταν για να παίξουμε κυνηγητό,
κρυφτό, αμπάριζα... μέχρι εκεί έφτανε η τεχνολογία. Περνούσαμε τη μέρα μας
έξω, τρέχοντας και παίζοντας. Φτιάχναμε παιχνίδια μόνοι μας από ξύλα.
Χάσαμε χιλιάδες μπάλλες ποδοσφαίρου. Πίναμε νερό κατευθείαν από τη βρύση,
όχι εμφιαλωμένο, και κάποιοι έβαζαν τα χείλη τους πάνω στη βρύση.
Κυνηγούσαμε σαύρες και πουλιά με αεροβόλα στην εξοχή, παρά το ότι ήμασταν
ανήλικοι και δεν υπήρχαν ενήλικοι για να μας επιβλέπουν. Θεέ μου!

Πηγαίναμε με το ποδήλατο ή περπατώντας μέχρι τα σπίτια των φίλων και τους
φωνάζαμε από την πόρτα. Φανταστείτε το! Χωρίς να ζητήσουμε άδεια από τους
γονείς μας, ολομόναχοι εκεί έξω στο σκληρό αυτό κόσμο! Χωρίς κανέναν
υπεύθυνο! Πώς τα καταφέραμε;

Στα σχολικά παιχνίδια συμμετείχαν όλοι και όσοι δεν έπαιρναν μέρος έπρεπε
να συμβιβαστούν με την απογοήτευση. Κάποιοι δεν ήταν τόσο καλοί μαθητές όσο
άλλοι και έπρεπε να μείνουν στην ίδια τάξη. Δεν υπήρχαν ειδικά τεστ για να
περάσουν όλοι. Τι φρίκη!

Κάναμε διακοπές τρεις μήνες τα καλοκαίρια και περνούσαμε ατέλειωτες ώρες
στην παραλία χωρίς αντιηλιακή κρέμα με δείκτη προστασίας 30 και χωρίς
μαθήματα ιστιοπλοΐας, τένις ή γκολφ. Φτιάχναμε όμως φανταστικά κάστρα στην
άμμο και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά. Ρίχναμε τα κορίτσια
κυνηγώντας τα για να τους βάλουμε χέρι, όχι πιάνοντας κουβέντα σε κάποιο
chat room και γράφοντας ; ) : D : P

Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά
μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά
παιδιά είναι κακομαθημένα και "χαζοχαρούμενα".

Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να
μεγαλώσεις σαν παιδί...

για αλλη μια φορα μας συγκινεις Εμυ μας....!!!ευτυχως και εγω...9/7/1982....ουφφφ!!!!

e oxi kakoma8hmena kai xazoxaroumena!

Το μέλος STR στις 01-06-2006 στις 12:10 έγραψε...

Παράθεση: e oxi kakoma8hmena kai xazoxaroumena!

Έλα Ιανθούλα!
Μη το παίρνεις προσωπικά!
Δεν αφορά όλα τα παιδιά!
(Αν και μερικά όμως είναι....)
Σχήμα λόγου είναι!

Αχ, βρε Εμυ τι εικόνες μου θύμισες πρωί - πρωί... Κρυφτό, κυνηγητό, αμπάριζα, ποδήλατο από τη μια, σπαμένα χέρια, πόδια, καυγάδες, ώρες ατέλειωτες στην πλατεία και στην γειτονιά... Να 'σαι καλά!!!


Το μέλος Emaki στις 01-06-2006 στις 11:43 έγραψε...

Παράθεση: Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και "χαζοχαρούμενα". Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί...

Τα νέα παιδιά δεν είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα... Είναι απλώς πολύ άτυχα και όλοι οι μεγαλύτεροι οφείλουμε να τους απολογηθούμε γι' αυτό...

Το μέλος vasilis23 στις 01-06-2006 στις 12:06 έγραψε...

Παράθεση: για αλλη μια φορα μας συγκινεις Εμυ μας....!!!ευτυχως και εγω...9/7/1982....ουφφφ!!!!

Thank you Bill!
Ελπίζω να έλεγες το ίδιο και εαν ήσουν γεννημένος μετά το 1985!


χαχα!

Καλά τα λες τα περισσότερα...
Τη σήμερον ημέρα έχει αποθρασυνθεί η νεολέρα...

αν και μαγκιά της

Αχ βρε εμακι τι αναμνησεις....
τα καλυτερα μου χρονια....
οι καλυτερες διακοπες κι οχι αυτο το κυνηγι του ευρω και της επιβιωσης που εχουμε περασει στα σημερινα παιδια!!!
30/4/83....

Το μέλος dimitrapan στις 01-06-2006 στις 12:47 έγραψε...

Παράθεση: Τα νέα παιδιά δεν είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα... Είναι απλώς πολύ άτυχα και όλοι οι μεγαλύτεροι οφείλουμε να τους απολογηθούμε γι' αυτό...

Συμφωνω με τη Δημητρα.Συγκεκριμενα ριχνω ενα φταιξιματακι στους νεους γονεις,που ειναι κατα πολυ διαφορετικοι απο τους δικους μας.
Μπορει βεβαια να τους αδικω,και φυσικα δεν ξερω τι θα κανω κι εγω αν και οταν γινω γονιος.Απο την αλλη,διδασκω σε μικρες ηλικιες,και ειμαι κι εγω απο αυτους που πολλες φορες χαρακτηριζουν τα σημερινα παιδια ως "κακομαθημενα"(ή και "καλομαθημενα"!)
Για να πω την αληθεια,κι εγω ειμαι γεννημενη στο "οριο"(1984),αλλα ολα οσα αναφερθηκαν με αντιπροσωπεύουν,γιατι ειμαι το τριτο παιδι της οικογενειας.Ειχα ομως και διαφορες απο τις αδερφες μου καθως μεγαλωνα,ως η μικροτερη,οπως περισσοτερες ελευθεριες,κι επαφη με την τεχνολογια,εστω απο την εφηβία.

Τελος παντων,διαφορα απο γενια σε γενια θα υπαρχει παντοτε,εις τους αιωνας των αιωνων.Αν μας πειραζουν οι αλλαγες,τοτε δεν εχουμε παρα να φροντισουμε να μεταφερουμε κι εμεις στη νεα γενια ολα αυτα που μας κανουν περηφανους που ανηκουμε στους "παλιους"(αυτο γιατι μου θυμιζει στρατο; )

αχ....ωραία χρόνιαααααααα!!!!!!!!!
Ιδιαίτερα το κρυφτό μέχρι τις 23.00 ήταν όλα τα λεφτά τα καλοκαίρια.....!!!!

Συγκινήθηκα....

Ανατρίχιασα....

Μεγαλώνουμε, παιδιά, μεγαλώνουμε....

10/6/1981

"Δε φταίω εγώ που μεγαλώνω, φταίει η ζωή που είναι μικρή..."

Xronia kai xoris internet to simantikotero...

Emaki φοβερό κείμενο.

Όντως, δε φταίνε τα παιδιά σήμερα αλλά η κοινωνία... Και πάλι η κοινωνία ξεκινά από τον καθένα μας. Εμείς άραγε τι γονείς θα γίνουμε? Θα τα καλομάθουμε τα παιδιά μας? Το πιο πιθανόν. Ή θα τα καλομάθουμε ή θα τα αμολήσουμε τελείως (στα πλαίσια των δικαιωμάτων του παιδιού) για να εκφράζονται και να δρουν εντελώς όπως θέλουν, έρμαια της κάθε κατάστασης και του κάθε επιτήδειου.

Ισορροπία, αυτό είναι που λείπει σήμερα. Είμαστε στα άκρα, είτε υπερπροστατευτικοί είτε εντελώς χαλαροί και "φιλελεύθεροι" στο μεγάλωμα των παιδιών.

Κι όμως, όντως, εμείς τί πάθαμε? Μια χαρά παιδιά βγήκαμε (λέμε τώρα) ενώ όσο περνάει ο καιρός όλο και περισσότερα παιδιά έχουν προβλήματα υγείας, σωματικής αλλά κυρίως ψυχικής. Διότι δεν ξέρουμε να ξεχωρίζουμε, να διακρίνουμε μεταξύ σωστού και λάθους (θα μου πείτε αυτό είναι υποκειμενικό... προσωπικά διαφωνώ!).

Πολλά φταίνε και πολλά θυσιάζονται στο βωμό της προόδου και της "ανέλιξης"... Ο καθένας μας πρέπει να ξεκινήσει από τον εαυτό του άμα είναι να αλλάξει κάτι...

εμακι μας μειωνεις τωρα αλλα τελοςπαντων.... καλο ειναι ομως ε?αρκετα ενδιαφερον..

Θυμαμαι τα απιστευτα καλοκαιρια που παιζαμε κρυφτο στη γειτονια και κρυβομαστε μεσα στο βυτιο του κ Χρηστου η στο παλιο μαρμαραδικο αναμεσα στα κομματια μαρμαρο και στους σκουριασμενους κοφτες, πηδωντας πανω απο λασπες και βρωμονερα - κι ομως δεν παθαμε τιποτα. Που μας εριχνε νερα ενας σπαστικος γειτονας για να μην κουβεντιαζουμε 30 ατομα στα σκαλακια της πολυκατοικιας. Που παιζαμε κουτσο και τζαμι με κομματια μαρμαρο η κεραμιδια.

Και να βγαινει ο ξινος ο γειτονας(αλλος αυτος) να κανουμε ησυχια γιατι δεν μας αντεχε μετα τις 9. Και μετα αρχιζανε οι μαμαδες μια μια να μας φωναζουν να ανεβουμε σιγα σιγα

Που ανεβαιναμε στο μεγαλο δεντρο στο παρκο και καθομασταν εκει επανω για ωρες.
Ετσι οπως τρεχαμε ολη μερα με βρωμικα χερια παιρναμε πατατακια και παγωτα απο το περιπτερο και τα τρωγαμε- παλι τιποτα δεν μας εβλαψε!

Μετα πηγαιναμε στο σχολειο για μπασκετ και ποδοσφαιρο. Η μονοκατοικια που εμεναν οι γριες γεροντοκορες-εκει που επεφτε καθε τρεις και λιγο η μπαλα- εγινε πια κι αυτη πολυκατοικια...

Θυμαμαι στο χωριο που βολοδερναμε ολη μερα με τα ποδηλατα- εκει τουλαχιστον τα παιδια ακομη βολοδερνουν, τα τυχερα.

Κανεις δεν ετρεχε πισω απο μαι κονσολα, λιγοι ξεραμε τι ειναι ο υπολογιστης, ειχαμε μεινει στα Μικι Μαους και τον Αστεριξ (τωρα διαβαζουν Καντυ Γκερλς... )

Κι ομως, περασαμε χρονια χωρις προβληματα, κι ας ειμαστε η γενια που εζησε το Τσερνομπιλ!

Να'ξερες τί μου θύμησες Έμυ μου...

Πράγματι πολύ ωραίο κείμενο και συμφωνώ εν μέρει.Τα παιδιά αυτή τη στιγμή -μιας και είμαι κάτω των 21 μπορώ να απολογηθώ-προσπαθούν να προλάβουν τον κόσμο και τα γεγονότα.Όλα τρέχουν πολύ γρήγορα.Θέλοντας λοιπόν να προλάβουν τους μεγαλύτερους κάνουν πράγματα που δεν αρμόζουν στην ηλικία τους.Στην ηλικία των 16 εγώ αυτό το έχω ξεπεράσει.Εως ενός ορισμένου σημείου ήμασταν και θα είναι όλες οι γενιές κακομαθημένα.Αυτό όμως κάποια στιγμή αλλάζει, αν ο γονιός βεβαια προσπαθήσει...Πραγματικά, η δική σας γενιά είναι αρκετά διαφορετική όπως διαφορετική ήταν η γενια των γονιών και των παππούδων μας. Οι επόμενες γενιές με βάση το συγκεκριμένο κείμενο θα είναι πιο περιορισμένες και ακόμη χειρότερες απο τη δική μου γενιά.Πάντως αυτό που έχω να δηλώσω είναι πως ζηλεύω τα παιδικά σας χρόνια που υπήρχε ελευθερία άξια για την ψυχαγώγηση, κάτι που σήμερα περιορίζεται σε βιντεοπαιχνίδια και Internet.
Υ.Γ: Συγχαρητηήρια στον συγγραφέα αυτού του κειμένου γιατί πραγματικά είναι αυτά που βγήκαν απο την καρδιά του ατόφια.Κάποιες φορές είναι καλύτερα να μιλάς έτσι παρα να προσθέτεις "σάλτσες" για να εντυπωσιάσεις...

Το μέλος dimitrapan στις 01-06-2006 στις 12:47 έγραψε...

Παράθεση: Αχ, βρε Εμυ τι εικόνες μου θύμισες πρωί - πρωί... Κρυφτό, κυνηγητό, αμπάριζα, ποδήλατο από τη μια, σπαμένα χέρια, πόδια, καυγάδες, ώρες ατέλειωτες στην πλατεία και στην γειτονιά... Να 'σαι καλά!!! Το μέλος Emaki στις 01-06-2006 στις 11:43 έγραψε... Παράθεση: Είχαμε ελευθερία, αποτυχία, επιτυχία και υπευθυνότητα και μέσα από όλα αυτά μάθαμε και ωριμάσαμε. Δεν θα πρέπει να μάς παραξενεύει που τα σημερινά παιδιά είναι κακομαθημένα και "χαζοχαρούμενα". Αν εσύ είσαι από τους «παλιούς»... συγχαρητήρια! Είχες την τύχη να μεγαλώσεις σαν παιδί... Τα νέα παιδιά δεν είναι κακομαθημένα και χαζοχαρούμενα... Είναι απλώς πολύ άτυχα και όλοι οι μεγαλύτεροι οφείλουμε να τους απολογηθούμε γι' αυτό...

γιατι..εγω και η δικη μου γενια δεν παιζαμε κρυφτό, κυνηγητό, αμπάριζα, ποδήλατο από τη μια, σπαμένα χέρια, πόδια, καυγάδες, ώρες ατέλειωτες στην πλατεία και στην γειτονιά...?Νομιζετε!!

αλλα ενταξει..τα παιδακια σημερα
ειναι παιδια του playstasion και της coca cola..(οπως μας αποκαλουσε ενας καθηγητης μου!!)
μπορει οι νεες γενιες να "υστερουν" σε καποιους τομεις
αλλα "υπερτερουν"σε αλλους

Το μέλος Emaki στις 01-06-2006 στις 11:43 έγραψε...

Παράθεση: ...και ψαρεύαμε με ένα αγκίστρι και μια πετονιά.

Ε και; Σιγά τα ψάρια που πιάνατε τότε....

Απίστευτο...''Φωτογράφισες μια ολόκληρη γενιά! Δε νομιζω ότι υπάρχει κάτι από αυτά που έγραψες που να μην το έκανα!