Αφου δεν εχω κανεναν να μιλησω θα πω εδω τον πονο μου...
Λενε πως καθε μερα ειναι ξεχωριστη... Πρεπει να την ζεις σαν να ειναι η τελεταια και αλλα τετοια... Ο Γκαντι ειχε πει : " Ζησε καθε μερα σαν να ειναι η τελευταια και μαθαινε λες και θα ζησεις για παντα..." Παπαρια... Ωραια τα ελεγε ο Γκαντι... Αλλα ποιος μπορει να το κανει οπως θελει? Ευχομαι να ημουν οπορτουνιστης... Ευχομαι να ειχα τα κοτσια να κανω αυτο που θελω και ας μη μου εβγαινε σε καλο... Αλλα μασαω... Μασαω να ρισκαρω γιατι δεν εξαρταται απο μενα... Θα ηθελα να μπορω να βοηθησω... Αλλα δεν μπορω... Δεν μπορω να βοηθησω. Δεν μπορω να βοηθησω κανεναν σας γιατι δεν εχω τοση δυναμη... Μακαρι να το εκανα. Και τελικα τι θα κανω? Θα παρατηρω απλα τις μερες να περνανε απο μακρια και θα προσευχομαι σε αυτο το γαμημενο συμπαν να τα φτιαξει ολα ιδανικα? Ειμαι μονος μου? Αν ειμαι δεν εχω λογο να σκαω, αλλα δεν θελω να ποναω και να χαιρομαι μονος μου... Θελω να μοιραστω στιγμες. Μηπως δεν ειμαι μονος? Κι αν δεν ειμαι γιατι δεν βοηθαω την κατασταση? Γιατι δεν με βοηθαει κανεις τους? Που πηγε η μαγεια? Γιατι χαθηκε? Γιατι δεν παιρνει ουτε ενα τηλεφωνο να δει πως ειμαι? Με παρατησε μονο και την εκανε... Βρηκε αλλο ενα θυμα να μαγεψει... Εγω τελειωσα... Ποτε θα περασει αυτη η μπορα? Αναρωτιεμαι αν φταιω εγω για την καταντια... Παρατησα την ουσια και ασχοληθηκα με εφημερες λεπτομερειες που σκορπουσαν απλοχερα χαρα και ξεχαστηκα... Σαν να ξεχασα να ξυπνησω και να τα αφησα ολα πισω στον κοσμο πριν πεσω για υπνο... Το ονειρο τελειωσε και το λιβαδι που ονειρευομουν εγινε μια σκατενια πολη γεματη πτωματα... Το σπιτι δεν μυριζει φαγητο και χαρα... Ακομη και το σπιτι μυριζει σαπιλα... Δεν μπορω να βοηθησω... Δεν μπορω, οχι δεν θελω... Καποιες φορες το πρεπει υπερτερει του θελω και η φαση γαμιεται... Ειναι πολυ δυσκολο... Δυσκολο για μενα... Αρνουμε να δεχθω πως η ζωη ειναι ετσι... Ισως αυτο δεν ειναι η πραγματικοτητα... Δεν ειναι η ζωη... Ισως τελικα απλα κοιμαμαι και ολο αυτο ειναι εφιαλτης... Οταν ξυπνησω ευχομαι να ειναι ολα ομορφα οπως τα θελω...
