ΩΡΕΣ...
ΓΡΑΦΕΙ Ο ΑΚΗΣ ΕΒΕΝΗΣ
Παρασκευή, 16 Απριλίου, 2010 16:00
Πέμπτη 15 Απριλίου 2010: Από το πρωί, οι ραδιοσυχνότητες είναι συντονισμένες στο Μάνο. Οι διαδικτυακοί ιστότοποι, το ίδιο. Τα ημερήσια έντυπα το ίδιο. Αφιερώματα, αναφορές, μηνύματα ακροατών, μηνύματα αναγνωστών, όλοι κάτι θέλουν να κάνουν ή να πουν για αυτόν. Όλοι, προσπαθούν να διαχειριστούν το υλικό και τις πληροφορίες που έχουν για το Μάνο! Κάποιοι, το καταφέρνουν με σύνεση και κάποιοι ή, κάποιες…. καλύτερα να έκαναν κάτι άλλο.
15:45 Προετοιμάζομαι για την επίσημη «αναχώρηση» του Μανούσου. Στη τηλεόραση, οι «ξανθές» της μαύρης ρίζας, έχουν αφιέρωμα στο Μάνο και στο «καπάκι» του αφιερώματος, πλακώνουν τα ρεπορτάζ για τη Σάσα και τη Τζούλια (;)! Ο κόσμος του αίσχους εκεί…
15:50 Επικοινωνώ με τον Άκη Σταυρόσκη της Penguin και ορίζουμε σημείο συνάντησης μας, την είσοδο του κοιμητηρίου των Αγίων Αναργύρων. Τσιμπολογώ κάτι πρόχειρα και…
16:10 Είμαι στην είσοδο των διοδίων της Αττικής οδού, στο Γέρακα. Ανοίγω το αριστερό παράθυρο του αυτοκινήτου, πληρώνω κι από το ραδιοφωνάκι της ταμεία, με πλησιάζει ένα ελαφρύ μουσικό κυματάκι με το σημείο των στίχων: «….σε μία θέση στην εξέδρα τον φτωχών αναζητούνε την χαμένη υπερηφάνεια…». Παίρνω το χαρτάκι από τη ταμεία, αφήνω πίσω μου τη φωνή του Βασίλη Παπακωνσταντίνου να συνεχίζει «…έτσι είναι ο Έλληνας κι αν τον…» απομακρύνομαι από το μουσικό κυματάκι και οδηγώ με προορισμό την έξοδο προς τη λεωφόρο Δημοκρατίας.
16:27 Παρκάρω το αυτοκίνητο σε ένα ανάχωμα δίπλα κι αριστερά από το κοιμητήριο, κλειδώνω και κατευθύνομαι προς την είσοδο του. Πλησιάζω… μπαίνω… και παρατηρώ ότι, αυτοί που δεν γνώριζαν τον Μάνο, είχαν φροντίσει να στείλουν συνεργεία με ρεπόρτερ, κάμερες και φωτογράφους.
16:35 Η προσέλευση του κόσμου είχε ξεκινήσει πολύ νωρίτερα από την ώρα που έφθασα. Έρχεται ο Σταυρόσκη… καθησυχάζω τη γυναίκα του στο στιγμιαίο τηλεφώνημα της ότι, τον έχω δίπλα μου, έφθασε καλά κ.λπ. …. και… κλείνουμε.
16:50 Ο κόσμος πυκνώνει σιγά – σιγά. Καταφθάνουν κι αυτοί που συνεργάσθηκαν με τον Μάνο… Όχι, όμως, όλοι. Όσοι τον γνώρισαν καλά, στέκονται στην άκρη σιωπηλοί.
17:15 Οι ψίθυροι και οι χαμηλόφωνες κουβέντες «στραγγαλίζονται» από τη κρούση της καμπάνας με το πένθιμο χτύπημα… είναι η στιγμή που ανεβαίνει το συναισθηματικό επίπεδο της μάζας και εξαφανίζει τη κυνικότητα των ελαχίστων. Την ανθρώπινη φύση πλαισιώνει η αναστάσιμη άνοιξη και οι ψαλμοί. Όλοι οι θησαυροί της μοναξιάς συγκεντρώνονται στις ψυχές των βουβών παρευρισκομένων. Πιο κάτω από εμάς, το γοερό κλάμα με το μουρμουρητό της μάνας τού Μανούσου μας πλησιάζει.... μας συνταράσσει! Δυσβάσταχτος ο πόνος της!... Πως είναι δυνατόν να υποστεί ένα τέτοιο ψυχικό πλήγμα, η μάνα, ενός χαρισματικού ανθρώπου που, στο κάτω - κάτω της γραφής, είναι δημιούργημα της; Για αρκετά λεπτά, ξεχνώ τον Μάνο… όλη η προσοχή μου, στρέφεται στο θρήνο της οικογένειας του και παράλληλα, αισθάνομαι την ανάγκη ότι κάτι πρέπει να κάνω για αναστροφή των συναισθημάτων. Ήθελα να πεταχτώ, να σταθώ μπροστά στη μάνα του και αντί συλλυπητηρίων, με ένα πλατύ χαμόγελο, να της πω συγχαρητήρια για τη διαπαιδαγώγηση που έκανε στο παιδί της, να την σφίξω στην αγκαλιά μου και να τη φιλήσω!... Δυστυχώς, η διάθεση μου αυτή, κάμφθηκε από κοινωνικά ταμπού.
Ώρα σταματημένη: Ο κεκοιμημένος Μανούσος, οδηγείται στη τελευταία κατοικία του…. Ας είναι ελαφρύ το μουσικό κύμα που θα τον σκεπάζει….
