«Αποποιούμαι την κυβερνητική ελεημοσύνη» διαμηνύει ο Μίκης Θεοδωράκης

Χαίρομαι Πέτρο που διασκέδασες κάπως τις εντυπώσεις σχετικά με τα περί αριστερών...

Σχετικά τώρα με αυτό που έγραψες:

Παράθεση: Και για να ξαναγυρίσουμε στην επίμαχη συζήτηση, αν ζητούσε τα χρήματα για να κάνει ανοιχτές στο κοινό, μεγάλες συναυλίες, θα ήμουν ο πρώτος που θα τον υποστήριζε. Αλλά για τους Κολωνακιώτες δεν κόπτωμαι καθόλου.

θυμήθηκα ότι αυτές τις μέρες έκλεισε ένας χρόνος από μια συναυλία που παρακολούθησα στο Μέγαρο Μουσικής Αθηνών. Ήταν για φιλανθρωπικούς σκοπούς και επρόκειτο για την εκ΄τελεση δύο έργων του Μίκη -παρουσία του ιδίου-, της "Ρωμιοσύνης" και του "’ξιον Εστί". Τα όσα αναφέρεις περί Κολωνακιωτών μοιάζουν πολύ με όσα έγραψα ακριβώς ένα χρόνο πριν εδώ:

"Λοιπόν, νομίζω πως η δική μου άποψη θα ακουστεί αιρετική μέσα στο διθυραμβικό κλίμα του συγκεκριμένου topic αλλά είναι η πρώτη φορά που νιώθω τόσο μεγάλη ανάγκη να γράψω τις εντυπώσεις μου για μια συναυλία -και λέγοντας συναυλία εννοώ ολόκληρη τη χωροχρονική διαδικασία που μέσα της συμπεριλαμβάνεται τόσο το μουσικό κομμάτι όσο και όλα τα στοιχεία που συνθέτουν την εμπείρία "πήγα σε μια συναυλία" (μακαρίζω όσους κατόρθωσαν, τουλάχιστον με βάση τα σχόλια τους για τη συναυλία, να τη βιώσουν ως μια εμπειρία, μυστικιστική σχεδόν, ανάμεσα σε αυτούς και στους μουσικούς μόνο συντελεστές της, για να μην πω ανάμεσα σε αυτούς και το Νταλάρα αποκλειστικά).
Σχετικά με όσα θετικά γράφτηκαν μέχρι τώρα για το ερμηνευτικό κομμάτι της συναυλίας δεν έχω καμία ένσταση και συμφωνώ απόλυτα ότι τόσο η ορχήστρα, όσο και οι χορωδίες, ο αφηγητής, ο βαρύτονος(ο καλύτερος από κάθε άλλον που έχω ακούσει να συμμετέχει στο "’ξιον Εστί") και ο λαϊκός τραγουδιστής ήταν καταπληκτικοί ( προσωπικά νομίζω ότι αυτή η εκτέλεση του "’ξιον Εστί" είναι συνολικά καλύτερη από εκείνη που έχει ηχογραφηθεί με το Νταλάρα στο Ηρώδειο). Το μόνο αρνητικό στον τομέα αυτό ήταν ότι κάποιες στιγμές, ιδίως στη "Ρωμιοσύνη", η χορωδία περισσότερο και η ορχήστρα κάπως λιγότερο δεν ακούγονταν αρκετά δυνατά. Βέβαια, τι ξέρω από αυτά εγώ, ένας ταπεινός ακροατής; Τέλος πάντων, αν άκουγα τη συναυλία ηχογραφημένη και όχι ζωντανά θα ήμουν κατενθουσιασμένος από κάθε άποψη, και το εννοώ απόλυτα.
Έλα όμως που ήμουν εκεί! Φτάνοντας στο Μέγαρο 5 λεπτά πριν την προκαθορισμένη έναρξη δεν είχα ούτε το χρόνο ούτε τη διάθεση να παρατηρήσω και πολλά πράγματα. Μονάχα ένα πολύ ακαθόριστο συναίσθημα άρχισε να γεννιέται μέσα μου το οποίο θα μπορούσα να το συμπυκνώσω στη φράση "Τι γυρεύω εγώ εδώ;". Όταν μπήκα στην αίθουσα το συναίσθημα άρχισε να γίνεται πιο έντονο, κυρίως για δύο λόγους: έβλεπα γύρω μου, πρώτον, ανθρώπους που τους είχα -ή θα μπορούσα να τούς είχα-ξαναδεί σε τηλεοράσεις, εφημερίδες και περιοδικά, αλλά σχεδόν κανέναν από αυτούς δεν τον είχα συνδέσει ποτέ ούτε με το Ρίτσο ούτε με τον Ελύτη ούτε με το Μίκη, ντυμένους με ρούχα τόσο ακριβά που θα μπορούσαν να ντύσουν ολόκληρες μεραρχίες ανταρτών της "Ρωμιοσύνης", και δεύτερον, φωτογράφους απλωμένους σαν τα λαγωνικά στο χώρο να καταγράφουν ψεύτικα χαμόγελα, δήθεν εγκάρδιες αγκαλιές και άλλες παρόμοιες αβρότητες. Τότε συνειδητοποίησα που βρισκόμουν: όχι σε ένα κοινωνικό γεγονός όπως είναι όλες οι συναυλίες, αλλά σε κάτι παραπάνω: σε ένα κοσμικό γεγονός, και μάλιστα εγώ έπαιζα σε ένα βαθμό και το ρόλο της γλάστρας, του διακοσμητικού στοιχείου, μιας μονάδας του "πλήθους κόσμου" της γνωστής ξύλινης έκφρασης των δημοσιογράφων "Πολλοί επώνυμοι και πλήθος κόσμου....". Δεν το κρύβω ότι κάποιες στιγμές πριν την έναρξη της συναυλίας, κατά τη διάρκειά της και κυρίως στο διάλειμμα η αρχική μου ανησυχία μετατρεπόταν σε αποστροφή. Μάλιστα, μετά το διάλειμμα εντόπισα και το Μίκη 5 σειρές πιο κάτω από μένα και διαρκώς στριφογύριζε στο μυαλό μου μια ερώτηση που θα 'θελα να του θέσω στο τέλος της συναυλίας (δυστυχώς δεν τον πρόλαβα...): "Πώς αισθάνεστε", θα τον ρωτούσα,"που τα έργα σας τα τραγουδούσαν κάποτε οικοδόμοι και εργάτες, ενώ τώρα τα ακούν μεγαλοεργολάβοι και εργοστασιάρχες;".
Θα το πω καθαρά και ξάστερα έχοντας πλήρη επίγνωση του τι λέω: η παρουσία αυτού του θίασου των δήθεν "επωνύμων" (λες και εμείς είμαστε ανώνυμοι) πλούσιων αστών και μεγαλοαστών που αποτελούσε ένα κομμάτι του κοινού -δεν ξέρω ακριβώς σε ποιο ποσοστό αλλά σίγουρα ήταν η κυρίαρχη νότα εκεί μέσα- ακύρωσε τα δύο έργα -ιδιαίτερα τη "Ρωμιοσύνη"- στις δύο βραδιές που εκτελέστηκαν στο Μέγαρο. Αυτό που λέω ειπώθηκε ήδη σε προηγούμενα post συγκαλυμμένα και αόριστα, εξ ου και οι παρατηρήσεις άλλων μελών περί αδαούς κοινού, αλλά κανείς δε φρόντισε να προχωρήσει σε συμπεράσματα (γιατί άραγε; ) πέρα από διαπιστώσεις όπως αυτή : " Η πλειοψηφία του κοινού του Μεγάρου δεν υπήρξε σε γενικές γραμμές αντάξια των περιστάσεων. Έδειξε ανεπίτρεπτη άγνοια και ως προς τα δύο έργα, διακόπτοντάς τα με χειροκροτήματα ενδιάμεσα, όπως είπε και η Νεφέλη, δείχνοντας πως πολλοί από τους παρευρισκόμενους πρώτη φορά στη ζωή τους άκουγαν τα εν λόγω έργα. Κρίμα γιατί τα μουσικά κομμάτια που δε σεβάστηκε το κοινό του Μεγάρου τα γνωρίζουν και οι πέτρες. " ή αυτή : " Μοναδικό μελανό σημείο το κλασικό κοινό του ΜΜΑ που από τη μια χειροκροτούσε σε άσχετα μέρη με αποτέλεσμα να κόβονται τα κομμάτια (ειδικά την Παρασκευή στο Δοξαστικόν δεν υπήρξε σωστό σημείο που να χειροκρότησαν.Το έκοψαν 4 φορές.) και από την άλλη ήταν ένα κοινό κουμπωμένο που δεν έκανε ούτε ένα ρυθμικό χειροκρότημα. "
Τα έργα αυτά δεν είναι απλά καλλιτεχνήματα. Δεν είναι μόνο άρτια αισθητικά προϊόντα. Κυριαρχούνται από αναφορές προς συγκεκριμένους αποδέκτες αλλά και εναντίον συγκεκριμένων στόχων και αυτό θα έπρεπε να κάνει πιο προσεκτικούς κάποιους όταν επιλέγουν το χώρο και, συνακόλουθα, το κοινό στο οποίο θα παρασταθούν. Δεκαπέντε χρόνια μετά το θάνατο του Ρίτσου το είδαμε και αυτό (μάλλον όχι για πρώτη φορά και σίγουρα όχι για τελευταία): να ακούν σε συναυλία τη "Ρωμιοσύνη" άνθρωποι σαν κι αυτούς ενάντια στους οποίους πολεμούν οι ανώνυμοι ήρωες της...
Αν χρειαστεί θα επανέλθω. Προς το παρόν, έχω μια τελευταία απορία: καλά, κανείς δεν άκουσε τις δηλώσεις του Νταλάρα στο ρεπορτάζ της ΝΕΤ για τη συναυλία αμέσως μετά από αυτές του Θεοδωράκη; Κάτι υπαινίχθηκε εκεί που δείχνει ότι κι αυτόν τον ενόχλησαν κάποια πράγματα. Εγώ δεν την έχω καταγράψει γι' αυτό και δε θα επιχειρήσω να παραθέσω αυτούσια τα λόγια του..."

Η ορχήστρα «Μίκης Θεοδωράκης», που έχει υπογράψει προγραμματική σύμβαση με το υπουργείο Πολιτισμού, επιδοτήθηκε την τελευταία 3ετία με 693.000 ευρώ:
-146.000 το 2004 (ποσό που είναι περίπου το 1/3 του οφειλομένου στην Ορχήστρα από το ΥΠΠΟ για το 2004),
-350.000 το 2005 (μέρος των οφειλομένων από το 2004 και μέρος του ποσού από το 2005) και
-197.000 το 2006 (περίπου το 1/2 του οφειλομένου για το 2006).

Το ποσόν που ζητούσε ο Μίκης Θεοδωράκης από το ΥΠΠΟ προκειμένου να πραγματοποιηθούν οι 17 συναυλίες έργων του για μικρά σύνολα στο Μουσείο Μπενάκη ήταν ανεξάρτητο της επιδότησης και ανερχόταν σε 300.000 ευρώ. Ο υπουργός Πολιτισμού απάντησε ότι το ΥΠΠΟ δεν έχει τη δυνατότητα να δώσει παρά μόνο κάτι λιγότερο από 150.000 ευρώ.
Στην επιστολή του, ο Μίκης Θεοδωράκης δήλωνε ότι αποποιείται «την κυβερνητική ελεημοσύνη» - μόνο, όμως, ως προς τις συγκεκριμένες συναυλίες.

(Τα παραπάνω στοιχεία από την Ελευθεροτυπία.)

Δεν με ξενίζει η αντίδραση του -πληθωρικού, όπως πάντα- Μίκη Θεοδωράκη. Δεν θα μπορούσε να αντιδράσει χλιαρά. Αυτά σκέφτηκε, αυτά έγραψε.
Δεν είμαι σε θέση να τον κρίνω, αλλά νομίζω πως του χρωστάμε πολλά (λαός και Κολωνάκι). Δεν μας χρωστάει.
Ελπίζω να βρεθεί λύση και να γίνουν οι συναυλίες που οραματίζεται, όπως τις οραματίζεται.

Παράθεση: Το μέλος jorge στις 11-11-2006 στις 17:33 έγραψε... Και μια ερώτηση προς όσους ξέρουν: Τι δουλειά είχε ο Μίκης να γίνει Υπουργός Επικρατείας;

Ο Μίκης Θεοδωράκης είναι είναι αναμφίβολα ένας μεγάλος συνθέτης και παράλληλα ένας μεγάλος αγωνιστής και ακτιβιστής. Το μυστικό είναι να βρούμε σε ποιά κατεύθυνση...

Σε όλη του την προσωπική πορεία υπήρχε ένας κρυμμένος κεντρικός άξονας. Και αυτός φαίνεται περισσότερο στο έργο του "Το τραγούδι του νεκρού αδελφού"

Μιλάμε φυσικά για την ιδέα της Εθνικής Συμφιλίωσης. Αυτή η ιδέα διαπερνάει και το μουσικό έργο του, αλλά και την πολιτική του πορεία.

Επιρρεασμένος έντονα από τον Εμφύλιο Πόλεμο, πληγώνεται αφάνταστα από το μίσος το οποίο χώρισε στα δυο τους Έλληνες, και με κάθε τρόπο προπαθεί να το πολεμήσει.

Αυτό φαίνεται και μέσα από το έργο του, αλλά σε αυτό οφείλεται επίσης και η ευκολία με την οποία συνεργάζεται με μη αριστερές κυβερνήσεις. Θεωρεί ότι έτσι πολεμάει το τείχος ανάμεσα στην αριστερά και στη δεξιά στον τόπο μας, το οποίο σήμερα μπορεί να μην είναι εμφανές, αλλά, πιστεύτε με, στα παλαιότερα χρόνια ήταν πραγματική πηγή δεινών για πάρα πολλούς ανθρώπους.

Αν είχε πιάσει σωστά το νόημα της αντίθεσης, κατά τη γνώμη μου ναι και του βγάζω το καπέλο, και αν έκανε σωστά θα τον κρίνει η ιστορία. Οι πρόθέσεις του όμως πηγάζουν από αυτήν την κεντρική ιδέα της πορείας του που προανέφερα.

Εξ΄άλλου ο Μίκης δεν υπήρξε ποτέ ο κλασσικός αριστερός. Τεράστιος, πηγαίος, παρορμητικός, με υψηλή αίσθηση του χιούμορ, αλλά και του χρέους, με πολλή μεγάλη καρδιά και παρρησία, δε δίσταζε πάρα πολλές φορές να τα χώσει και στο ίδιο το ΚΚΕ, το οποίο για μια περίοδο τον είχε και αυτόν σε δυσμένεια (τι πρωτότυπο) και να έρθει σε αντίθεση με τους πάντες για να υπερασπίσει τις ιδέες του.

Σήμερα όμως ακούγονται λίγο παρωχημένα όλα αυτά. Η αντίθεση αριστεράς - δεξιάς έχει ατονήσει. Δεν εξετάζω προσωρινά ή για πάντα, αλλά το σίγουρο είναι ότι αυτή η αντίθεση δεν τον βοηθάει πιά στο να αναλύει τα γεγονότα νηφάλια, και καταλήγει σε ανούσιες ελληνοπρέπειες, αγώνα ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό, στον οποίο αυτός πρέπει να μπει μπροστάρης, και μάλιστα με έναν κακομαθημένο εγωϊστικό τρόπο αντιπαράθεσης.

Μακάρι να υπήρχε πιθανότητα αύριο να λέμε πόσο δίκιο είχε ο Μίκης, όπως έχουμε πει πολλές φορές εκ των υστέρων. Δυστυχώς όμως, κανένας λογικός ειρμός δε οδηγεί προς τα εκεί, μάλλον έχει αρχίσει να αποκόβεται πλέον από την πραγματικότητα...

Ο Μίκης Θεοδωράκης αποποιείται την "κυβερνητική ελεημοσύνη" λοιπόν. θα μπορούσε να κάνει 5 συναυλίες με τα χρήματα που θα έπαιρνε αλλα αυτό είναι δικό του θέμα. Δε θέλει, δεν τις κάνει. Και το γεγονός ότι κάνουμε κριτική στο Μίκη, όσοι κάνουμε, δε σημαίνει ότι πάψαμε να τον αγαπάμε και να τον τιμούμε.

Προσωπικά με ενοχλεί η εμμονή του με τη "μονοκρατορία" της μουσικής του συν το γεγονός ότι ηχογράφησε πάλι σπουδαία έργα του με τον κάθε πικραμένο. Αυτά με ενοχλούν και καθόλου το "φλέρτ" με όλους τους κομματικούς χώρους του ελληνικού κοινοβουλίου ή η υπουργοποίησή του το 91. Και εκτός μουσικής, θεωρώ το θετικότερό του στοιχείο ότι ποτέ ως αριστερός δεν υπήρξε σταλινικός.

Διάβασα και τη μαρτυρία του Αντώνη από το μέγαρο και με προβλημάτισε πάλι στα ίδια πράγματα. τελικά ο Θεοδωράκης είναι ένα status σήμερα που δεν αφορά τον εργάτη ή τον αριστερό ή τουλάχιστον δεν αφορά μόνο αυτούς. Αφορά και τον πρώην εργάτη και πρώην αριστερό, σημερινό υπουργό, υφυπουργό, "πολιτευτή", στέλεχος πολυεθνικής, κλπ, κλπ, που στα νιάτα του υπήρξε ότι υπήρξε και τώρα ξεδίνει ως νοσταλγός με Θεοδωράκη και κλείνει το μάτι στους παραδοσιακούς αστούς ή στους νεόπλουτους αεριτζήδες που τον αντικρύζουν στα παλαίσια της κοσμικότητάς τους. Δεν είναι η μόνη περίπτωση. Ο Μίκης είναι 80 ετών και δε θέλει μαζί του μόνο τους άλλους ογδοντάρηδες, θέλει τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους όποια Ελλάδα κι αν αντιπροσωπεύουν όλοι αυτοί.

Παράθεση: Το μέλος maraki24 στις 11-11-2006 στις 23:51 έγραψε... Παράθεση: Το μέλος Astron στις 11-11-2006 στις 17:17 έγραψε... Edit: Να μην ξεχάσουμε ότι έβγαλε και ολοκαίνουριο δίσκο φέτος Ο οποίος αγνοήθηκε τελείως από όλα τα ραδιόφωνα...τα ποιοτικά εννοώ (Μελωδίες, Δεύτερα και τα ρέστα)...Ούτε καν τις πρώτες μέρες τον ανέφεραν...ότι βγήκε...αντιμετωπίστηκε κυριολεκτικά ως μη υπάρχων...Αυτό πώς το εξηγείτε ρε παιδιά?

Το εξηγεί καθαρά με τα γραφόμενα του το μέλος dimko νομίζω.


"..και καταλήγει σε ανούσιες ελληνοπρέπειες, αγώνα ενάντια σε έναν αόρατο εχθρό.."


Φαίνεται λοιπόν πως αυτός ακριβώς ο "αόρατος" εχθρός, ακριβώς επειδή είναι
ορατός και συγκεκριμένος δεν μας επέτρεψε να ακούσουμε Μίκη από το ραδιόφωνο.Αυτός έκανε και "αόρατο" αυτόν τον πολύ αξιόλογο δίσκο maraki.Αυτός ο "αόρατος" εχθρός που φαίνεται πως δεν γουστάρει οτιδήποτε
που να θυμίζει Ελλάδα και εκτός του Μίκη.
Ομως ..ξέχασα..είναι λεπτομέρεια αυτό και εκτός τόπικ ..
(ναι,να επικεντρωθούμε στα 150 χιλιάρικα πάλι...)






Υ.Γ Κύριε Μίκη Θεοδωράκη συγνώμη πραγματικά από μένα.
Ξερω πως πάντα ο χρόνος περνώντας θα σας κάνει πιο νέο στην ψυχή.

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : semplice στις 12-11-2006 00:57 ]

Aπλοποιούνται τα πράγματα φίλοι.

Ο Μικης έγραψε και γραφει για αγωνα ενάντια στην παγκοσμιοποίηση και εχθρούς του Ελληνισμου.


Οποιος πιστευει πως αυτά ειναι παραμυθάκια φυσικά
η πίστη του αυτη θα τον κανει να γράψει οτιδήποτε.



Οποιος πιστεύει πως είναι υπαρκτός αυτός ο κίνδυνος
αφελληνισμού και απώλειας της εθνικής συνείδησης δεν θα κάτσει να ασχοληθεί ουτε με Κολωνάκια ,ουτε με 150 χιλιάρικα διότι ακριβώς έχει στο μυαλό του
πως είναι ακόμα περισσότεροσήμερα απαραίτητο το Οξυγόνο της μουσικής του.
Είναι αυτός ο άνθρωπος που πιστευει ΚΑΙ
στην αξία των συμβόλων,στην έννοια του έθνους
,στο "Αξιον Εστι".

Εχω γράψει 100 ποστ σε αυτό το τόπικ σήμερα
αναλύοντας όσο δεν πηγαινε άλλο τις σκέψεις μου
και τι εννοω με αυτα τα παραπάνω ακριβώς,Ξερω
πως όσοι είναι εθνοφοβικοί λόγω σύγχυσης ή λόγω
πεποιθήσεων δεν θα με διαβάσουν.
Κάποιο φιλικό μου πρόσωπο μου όμως χθες μου υπενθύμισε κάτι που μερικές φορές το ξεχνάω...

Μην περιμένεις να σε καταλαβουν όλοι .Kαι
έχει δίκιο.Δεν περιμένω λοιπον να με καταλάβετε όλοι.

''Κράτησα τη ζωή μου
ταξιδεύοντας ανάμεσα σε κίτρινα δέντρα
κάτω απ' το πλάγιασμα της βροχής''

ΣΧΟΛΙΟ: Κάποια πράματα, ότι σκατά και να γίνει, από οποιαδήποτε οπτική κι αν τα δει κανείς, οσοδήποτε ειδικό βάρος κι αν τους προσδώσει, ότι... ότι... ότι,

,... όσο κι αν σκουριάσουν απ' το ποτάμι που παρασέρνει χαμόκλαδα και μάρμαρα,

κάποια πράματα -λοιπόν- δε θάβονται έτσι απλά.

ΕΣΧΑΤΗ ΛΥΣΗ (ή ανάμνηση): Ένας άλλος ''Γέρο Μαθιός'' με άσπρα μαλλιά -σχεδόν χωρίς μαλλιά- με μια χρυσή βέρα της χαμένης από 10ετίας γυναίκας του, με το εικόνισμα της Παναγίας ως έσχατη ελπίδα για ένα ακόμα 24ωρο, με την κορνίζα του παππού του Δημητρού και της γιαγιάς της Κατερίνας στο ξύλινο ράφι, δίπλα από ένα παλιό τουριστικό χάρτη της Κρήτης, λίγο πριν τον ρωτήσουν ''που πάς γέρο;'' κι απαντήσει ''πάω ν' αποθάνω'', θα σιγοτραγουδήσει ''Αχ να ταν η ζωή μας σαββατόβραδο''.

Ο εν λόγω - επίσης από χρόνια φυλαγμένος σε ένα πικρό οστεοφυλάκιο κοντά στου ''παπά το πήδημα''- γέρος, δεν πάτησε το ποδάρι του ούτε σε μέγαρα, ούτε σε κοσμικά σαλόνια. Ένα τραγούδι ψέλλισε μονάχα... Κάτι είναι κι αυτό....

Δεν έχω παρακολουθήσει ως τώρα τη συζήτηση, αλλά κάτι σα να θυμήθηκα... Ο Μίκης Θεοδωράκης δεν είναι αυτός, ο οποίος διετέλεσε Υπουργός ΑΝΕΥ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟΥ, επί κυβερνήσεως ΜΗΤΣΟΤΑΚΗ;
Επίσης, πόσες φορές το μήνα παρίσταται ο ίδιος συνθέτης σε συναυλίες προς τιμήν του;
Έλεος πια...

Επειδή έγιναν σχόλια για τις πολιτικές θέσεις του κ. Θεοδωράκη:

Υπάρχουν οι αυστηρές κατηγορίες της "Αριστεράς" και της "Δεξιάς".
Όμως άν κάποιος κυττάξει πιο βαθειά αυτές τις δύο έννοιες θα καταλάβει ότι πίσω από αυτές τις αυταρχικές ομάδες υπήρχαν, υπάρχουν και (μακάρι να) υπάρξουν ’νθρωποι οι οποίοι μάχονται για αξίες αναλλοίωτες, απρόσωπες, άφθαρτες και σταθερές:
την Ελευθερία, τη Δικαιοσύνη, το Ήθος και την Τέχνη
Νομίζω ότι ένας τέτοιος άνθρωπος είναι ο κ. Θεοδωράκης

Φίλοι, η "Αριστερά" δεν είναι μια περιχαρακωμένη κομματική παράταξη που επιβάλλει να ψηφίζουν τα "μέλη" της Παπαρήγα, να είναι αγρότες ή εργάτες και να κατοικούν σε ημιυπόγεια 30 τ.μ στο Κερατσίνι και όχι στο Κολωνάκι

Η Αριστερά είναι εν τέλει μια στάση ζωής, όχι ένα ψηφοδέλτιο.
Μια ζωή που έχεις αφιερώσει στο να υπηρετείς τις παραπάνω αξίες και να υπερασπίζεσαι αυτά τα ιδανικά.

Για καν'το πιο λιανα αυτο spathasref. Τι σε ενοχλει ακριβως? Το οτι ηταν... ''ΑΝΕΥ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟΥ''? Ξερεις τι σημαινει αυτο συνταγματικα ή στο μυαλο σου ειναι μια θεση που καθεσαι και πληρωνεσαι? Επισης, ξερεις τι εστι Μικης Θεοδωρακης, ή είναι για σενα ενας παλιος συνθετης που εγραψε κατι επαναστατικα κατα της Χουντας και απλα τωρα καθεται και τον τιμανε απο δω κι απο κει? Και γιατι να μην πηγαινει? Η αγαπη , ο σεβασμος και η εκτιμηση που του τρεφει το συνολο του ελληνικου λαου εκφραζονται με αυτες τις εκδηλωσεις. Θελεις να τις αρνειται ή να τις σνομπαρει?
Να προσεχουμε τι λεμε.

Παρενθετικά, ο Μίκης παρουσιάστηκε και στο ροκ κλαμπ ντεκαντάνς στα Εξάρχεια, σε πολύωρο αφιέρωμα προς τιμήν του, ήπιε σφηνάκια(!) μίλησε περί αναρχίας (!!), κλπ
Λεπτομέρειες στο decadence.gr
Μεγάλε Μίκη, δε μας ξενερώνεις ποτέ!!!

οδήγησέ με στο τέλος του ονείρου...

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : vouliakis στις 17-11-2006 22:36 ]

Lansetris, "πείραξα" λίγο το post σου ("διόρθωσα" το link)

Παράθεση: Το μέλος qanun στις 17-11-2006 στις 12:47 έγραψε... Για καν'το πιο λιανα αυτο spathasref. Τι σε ενοχλει ακριβως? Το οτι ηταν... ''ΑΝΕΥ ΧΑΡΤΟΦΥΛΑΚΙΟΥ''? Ξερεις τι σημαινει αυτο συνταγματικα ή στο μυαλο σου ειναι μια θεση που καθεσαι και πληρωνεσαι? Επισης, ξερεις τι εστι Μικης Θεοδωρακης, ή είναι για σενα ενας παλιος συνθετης που εγραψε κατι επαναστατικα κατα της Χουντας και απλα τωρα καθεται και τον τιμανε απο δω κι απο κει? Και γιατι να μην πηγαινει? Η αγαπη , ο σεβασμος και η εκτιμηση που του τρεφει το συνολο του ελληνικου λαου εκφραζονται με αυτες τις εκδηλωσεις. Θελεις να τις αρνειται ή να τις σνομπαρει? Να προσεχουμε τι λεμε.

Αυτά ακριβώς που κατάλαβες εννοώ! Να σε ρωτήσω και εγώ κάτι (χωρίς διάθεση ειρωνείας, αλλά θέλω να απαντήσεις ειλικρινά). Ο Μίκης γνώριζε από ποιον δεχόταν την "τιμητική" υπουργοποίηση; Γνωρίζεις τίποτα για την Αποστασία, τις συνέπειές της και ποιος ηταν υπεύθυνος για αυτήν; Ο Μίκης γνώριζε τίποτα σχετικά; Όσο για τις τιμητικές εκδηλώσεις, σε τί προσφέρουν όλα αυτά τα ωραία μνημόσυνα, εκτός από κάποια, κατά την άποψή μου, ανούσια και απρόσφορη υπενθύμιση του παρελθόντος;

Παράθεση: Το μέλος spathasref στις 18-11-2006 στις 06:05 έγραψε... Αυτά ακριβώς που κατάλαβες εννοώ! Να σε ρωτήσω και εγώ κάτι (χωρίς διάθεση ειρωνείας, αλλά θέλω να απαντήσεις ειλικρινά). Ο Μίκης γνώριζε από ποιον δεχόταν την "τιμητική" υπουργοποίηση; Γνωρίζεις τίποτα για την Αποστασία, τις συνέπειές της και ποιος ηταν υπεύθυνος για αυτήν; Ο Μίκης γνώριζε τίποτα σχετικά; Όσο για τις τιμητικές εκδηλώσεις, σε τί προσφέρουν όλα αυτά τα ωραία μνημόσυνα, εκτός από κάποια, κατά την άποψή μου, ανούσια και απρόσφορη υπενθύμιση του παρελθόντος;

Ας μην μπούμε σε μια τέτοια καθαρά πολιτικο-κομματική κουβέντα αντι-Μητσοτακική ή φιλο-Μητσοτακική. Νομίζω δεν θα οδηγήσει πουθενά.
Προφανώς ο Μίκης γνώριζε την ιστορία καλύτερα από εμας και είχε τους λόγους του.
Εγώ προσωπικά είμαι κατά της κομματικοποίησης των καλλιτεχνών. Επομένως η όποια ένταξη σε κόμματα ειδικά ενός δημοφιλούς καλλιτέχνη δεν μου αρέσει.
Αλλά σε κάθε άνθρωπο κοιτάω το έργο του και δεν θα αρχίσω να ψάχνω τα κρυφά κίνητρα. ’λλωστε σημασία έχει το αποτέλεσμα το οποίο είναι ότι η ελληνική μουσική με τα έργα του Θεοδωράκη πλούτισε και αναγεννήθηκε.

Όσο για τα αφιερώματα που λέτε, νομίζω αξίζουν εφ' όσον προβάλλονται έργα του συνθέτη που δεν έχουν πολυακουστεί. Για παράδειγμα όταν πριν 6 χρόνια πρωτάκουσα το "Πνευματικό Εμβατήριο" σε στίχους του Σικελιανού ζωντανά στο Ηρώδειο έμεινα έκπληκτος γιατί δεν το γνώριζα μέχρι τότε. Πρόκειται όμως για ένα εξαιρετικό έργο από κάθε άποψη που πλέον το τοποθετώ δίπλα στο ’ξιον Εστί.

Προσωπικά εμένα με καλύπτει η Βλαχογιάννη, με όσα έγραψε στο editorial του Διφώνου Δεκεμβρίου. Ειδικά αυτά περί νέων δημιουργών και Ωδείου Μίκης Θεοδωράκης.

Για μένα ο Μίκης μαζί με την J. Mitchel, thn J. Baez και τον Β. Dylan, είναι σταθμός. Πιτσιρικάς, με αφορμή κάποια κομμάτια τους, ένα εξώφυλλο δίσκου και βέβαια σε συνδυασμό με άλλα ερεθίσματα, άρχισα να αλλάζω. Α ναι, όπως και η ταινία «Φράουλες και αίμα»(“Strawberry statement”). Λεπτομέρειες δεν χρειάζονται (αυτό έλλειπε….). Και δεν μετάνιωσα και τους το χρωστάω.

Εκτός από τα γνωστά έργα του που ΔΕΝ παίζονται πλέον, υπάρχουν και άλλα αριστουργήματα που καταχωνιάστηκαν και ΠΑΡΕΜΕΙΝΑΝ ΑΓΝΩΣΤΑ. Κάποια στιγμή θα επανέλθουμε σε αυτά. Από περιέργεια, ρίχτε μια ματιά στα διάφορα σαιτ για τον Θεοδωράκη και θα δείτε πόσα ΔΕΝ παίζονται, ούτε και παίχθηκαν. (Βέβαια δεν συμβαίνει μόνο σε αυτόν, υπάρχει και ένα σχετικό τόπικ για το πολιτικό τραγούδι).

Έγραψε από αντάρτικα τραγούδια μέχρι συμφωνική μουσική. Με βάσεις από ακούσματα του ρεμπέτικου μέχρι τo Bυζάντιο. Ανέδειξε ποιητές. Έγραψε για τέχνη, για κοινωνία, για πολιτισμό, για ιστορία. Για τα πάντα. Μίλαγε ακόμα και όταν δεν τον αφήναν. Ήταν εξόριστος και έγραφε. Και δεν δίστασε να οριοθετηθεί απέναντι σε περιοχές της αριστεράς όταν ένοιωθε πως δεν τον κάλυπταν. Ήταν κοντά στους Σέρβους. Αλλά και πρωτεργάτης της Ελληνοτουρκικής φιλίας. Ηταν μαζί με τον Αλλιέντε, το Πάπμπλο, τόσους πολλούς. Ναι και πήγε με τη Ν. Δημοκρατία για ένα διάστημα. Μιλάμε όμως για τώρα. Που όπως το έχει πει και ο ίδιος, είναι στη Δύση του (αν και του χάρου του την έχει στημένη όπως είπε).

Διαμαρτυρήθηκε για τα κονδύλια. Σιγά μη τον πείραξαν τα κονδύλια (έτσι τουλάχιστον το ερμηνεύω εγώ). Με τέτοιον αποκλεισμό που έχει φάει η μουσική του .. ε … οκ ας κάνει και αυτός λίγη «υπερβολική λογιστική». Ναι, έχει και μία έπαρση (δεν ξέρω .. εγώ δεν την έχω εισπράξει .. αλλά, για να την αναφέρουν άλλοι, τους πιστεύω).

Για μένα προσωπικά, η όλη πορεία του, που όπως κάθε δημιουργού δεν μπορεί παρά να έχει αντιφάσεις, δίνει το στίγμα ενός μοναδικού ανθρώπου. Και μιας ψυχής πολύ μοναχικής. Και δικαιούται μικρών υπερβολών – αν είναι υπερβολή όλο αυτό το θέμα με τις επιχορηγήσεις. ’σε που εκτός από το λογιστική μέρος, η διαμαρτυρία του έχει και έναν χαρακτήρα «ιδεολογικό», τουλάχιστον για μένα. Σε αυτό στέκομαι.

Τώρα, παρά την ηλικία του, αν η φωνή του, έστω με μικρές αντιφάσεις, κατατείνει στο να τσιγκλίζει την πολιτιστική μας νιρβάνα, είναι αποδεκτή και σεβαστή. Καλά κάνει και τα λέει. Και να πει άλλα τόσα. Προτιμώ τις όποιες υπερβολές από φωτεινούς ανθρώπους. Ίσως τις χρειαζόμαστε.