«Είμαι αναρχικός με την πραγματική έννοια του όρου και όχι του βιτρινοθραύστη. Έχω δικό μου κόμμα, του οποίου είμαι ιδρυτής, αρχηγός και μόνος οπαδός. Προσπαθώ να βάλλω εναντίον αυτού του συστήματος με το μόνο μέσον που διαθέτω: τη συνεχώς διαμορφούμενη λογική μου».

Αυτά ήταν τα λόγια του μεγάλου συνθέτη, ο οποίος μας άφησε πριν από 11 χρόνια. Το Θέατρο Badminton στις 9 Μαΐου τον τιμά με μία συναυλία αφιέρωμα στα πλαίσια της σειράς "Τα πρόσωπα του ελληνικού τραγουδιού".

Οι Γεράσιμος Ανδρεάτος, Λιζέτα Καλημέρη, Λάμπρος Καρελάς, Βαγγέλης Κορακάκης, Γιώτα Νέγκα, Γιάννης Ντουνιάς και Μπάμπης Στόκας θα τραγουδήσουν τα πλέον εμβληματικά τραγούδια του Άκη Πάνου (Ρολόι- Κομπολόι, Όλο χαλάς, Η πιο μεγάλη ώρα, Τρελός, Αδιόρθω-αναρχί-, Και τι δεν κάνω, Η ζωή μου όλη, Δεν θέλω τη συμπόνια κανενός, κ. ά.). Τα τραγούδια θ’ αποδώσει με σεβασμό στην τεχνοτροπία του συνθέτη η λαϊκή ορχήστρα «Καρέ- καρέ» η οποία αποτελείται από τους: Δημήτρη Μαργιολά (μπουζούκι), Νίκο Κρέτση (μπουζούκι), Γιώτη Σαμαρά (κιθάρα), Νίκο Καλαντζάκο (πιάνο), Δήμο Πολυμέρη (ακορντεόν), Γιάννη Σαρίκο (κρουστά) και Παναγιώτη Γεωργοτά (μπάσο).

________________________________________________________________________________

By Wikipedia:

Γεννήθηκε το 1933 σε πολύτεκνη οικογένεια, και σε ηλικία 9 ετών παράτησε το σχολείο για να δουλέψει, ενώ παράλληλα έμαθε να παίζει μπαγλαμά και σύντομα έκανε εμφανίσεις σε κέντρα, με τη μεσολάβηση του αδερφού του. Την πρώτη του ηχογράφηση την έκανε σε ηλικία 17 ετών, το 1950, και ακολούθησε μια σύντομη πορεία εμφανίσεων σε νυχτερινά κέντρα έως το 1958. Έκτοτε ασχολήθηκε με τη σύνθεση και τη στιχουργία, ηχογραφώντας την πρώτη σύνθεσή του με την Καίτη Γκρέι την ίδια χρονιά (Το παιδί μου απόψε πίνει). Την περίοδο εκείνη ηχογράφησε επίσης τα Μια βραδιά καταραμένη με τη Δούκισσα το 1959 και Σήμερα σ' έχω αγκαλιά με τον Πάνο Γαβαλά (1962). Επόμενος σταθμός στην καριέρα του ήταν το 1967 η ηχογράφηση του Θα κλείσω τα μάτια με το Γρηγόρη Μπιθικώτση και τη Χαρούλα Λαμπράκη, του οποίου η κυκλοφορία απαγορεύτηκε έπειτα από 15 μέρες από τη Χούντα και τραγούδησε αργότερα η Βίκυ Μοσχολιού με διαφορετικούς στίχους. Την ίδια χρονιά συνεργάζεται με τη Γιώτα Λύδια κάνοντας επιτυχία το τραγούδι Η πιο μεγάλη ώρα. Με τον Μπιθικώτση συνεργάστηκαν ξανά στο δίσκο Ρολόι-Κομπολόι του 1969.

Το 1974 συνεργάζεται με το Στέλιο Καζαντζίδη στο δίσκο Η ζωή μου όλη από τον οποίο γίνεται επιτυχία το ομώνυμο τραγούδι, ενώ την επόμενη χρονιά συνθέσεις του τραγουδά ο Στράτος Διονυσίου. Το 1977 κυκλοφόρησε ο δίσκος Παρών με το Μανώλη Μητσιά και το γνωστό κομμάτι Τρελός ενώ το 1982 το Θέλω να τα πω με το Γιώργο Νταλάρα. Τελευταία μεγάλη επιτυχία του ήταν 1983 το Δε θέλω τη συμπόνια κανενός με Τα παιδιά από την Πάτρα. Κατόπιν αποσύρθηκε σταδιακά από τη δισκογραφία, κυκλοφορώντας τα άπαντά του σε τρεις δίσκους. Το 1989 επέστρεψε στο πάλκο για λίγες εμφανίσεις, όπως και το 1994 και το 1996.

Ο Άκης Πάνου συνεργάστηκε με πολλούς ακόμη καλλιτέχνες, όπως ο Σταμάτης Κόκοτας, η Μαρινέλλα, η Πόλυ Πάνου, ο Μιχάλης Μενιδιάτης, η Λίτσα Διαμάντη, ο Τόλης Βοσκόπουλος, ο Γιώργος Μαρίνος κ.α. Στις συνθέσεις του χρησιμοποίησε εκτεταμένα τον παραδοσιακό ρυθμό εννέα όγδοα της ρεμπέτικης μουσικής.

Παντρεύτηκε το 1954 τη Δήμητρα, με την οποία δεν έκαναν παιδιά και αργότερα έζησαν χωριστά. Αρκετά χρόνια αργότερα (1991) παντρεύτηκε την Άννα με την οποία είχε αποκτήσει τέσσερα παιδιά, μια κόρη και τρεις γιους, από τους οποίους οι δυο δίδυμοι. Την 1η Αυγούστου 1997, μετά από αψιμαχία με το Σωτήρη Γιαλαμά, ο οποίος είχε δεσμό με την κόρη του τον οποίο ο Πάνου δεν ενέκρινε, τον πυροβόλησε και τον σκότωσε στο εξοχικό του στη Λεύκη Ξάνθης. Πέρασε από δίκη στο Μικτό Ορκωτό Κακουργιοδικείο Καβάλας και καταδικάστηκε σε ισόβια δεσμά για ανθρωποκτονία από πρόθεση, χωρίς να του αναγνωριστεί κανένα ελαφρυντικό. Κρατήθηκε στις φυλακές Κομοτηνής, από όπου αφέθηκε το 2000 με εντολή εισαγγελέα λόγω της κατάστασης της υγείας του. Τον ίδιο χρόνο υποβλήθηκε σε εγχείριση στο πάγκρεας χωρίς επιτυχία και στις 7 Απριλίου του 2000 πέθανε στο Ευγενίδειο Θεραπευτήριο από καρκίνο. Μια από τις τελευταίες του επιθυμίες ήταν να ξαναδεί τον Στέλιο Καζαντζίδη, με τον οποίο αλληλοεκτιμούνταν, παρά τη δύσκολη συνεργασία τους στο παρελθόν.

________________________________________________________________________________

Προπώληση εισιτηρίων: 210-8840600, http://www.ticketnet.gr (Βλ. banner δεξιά), στα ταμεία του θεάτρου Badminton και σε όλα τα PUBLIC.

Ένα βήμα πριν αποχαιρετήσω για πάντα το δωμάτιό μου; Ένα βήμα πριν μάθω να βάζω πληντύριο και να σιδερώνω; Ένα βήμα για τόσο πολλά πράγματα! Το σίγουρο είναι πως είναι βήματα γραμμένα σ' ένα χαρτί και δημιουργήματα του ζωηρού μυαλού μου. Είναι τα σχέδια μου, τα οποία λέω να βάλω σ' εφαρμογή από το καλοκαίρι που έρχεται. (Δεν επέλεξα αυτοβούλως αυτή την περίοδο, οι καταστάσεις μ' έκαναν. Πανεπιστήμιο βλέπετε..)

Τα σχέδια αυτά είναι γραμμένα σε χαρτί. Μάλιστα, πήρα καινούργιο μπλοκάκι και μολύβια για να μου 'ναι καλοτάξιδα! Και ναι, είμαι πολύ χαριτογλυκοχαρούμενη γι' αυτό. Και το μπλοκάκι έχει λουλουδάκια πάνω! Too girly? Ακόμα κοριτσάκι είμαι.

Θέλω να ξεκινήσω από το "αλλάζω το σκελετό των γυαλιών μου" και το "θα μαυρίσω όσο δεν παίρνει" και θα φτάσω στο "δέχονται κατοικίδια στο νέο μου σπίτι;" ή "τί χρώμα το ποδήλατο;"! Είναι ο ενθουσιασμός κάποιου που θέλει να μπει στα δύσκολα και να τα καταφέρει μόνος του, που τον διακατέχει η σχετική νεανική αισιοδοξία κι ο αυθορμητισμός, που θέλει απλά να φάει τα μούτρα του και  να ξανασηκωθεί. Μυρίζω ήδη την άσφαλτο που θα συναντήσω. Αλλά είναι αναγκαίο κακό!

Δίψα για ζωή; Για μάθηση; Για δημιουργία; Μα δεν υπάρχει ονομασία γι' αυτό. Φυσικά και δε θα μπορούσε να υπάρχει! (Θεέ μου σαν Αγγλίδα μιλάω! Γιάιξ! ) Είναι η φάση που βλέπεις στις ταινίες να μπαίνει η 17χρονη (αμερικανική ώρα Κολλεγίου) στο σαραβαλάκι-δώρο αποφοίτησης-με το "καλή επιτυχία" συνοδευόμενο μ' αγκαλιές, έτοιμη για να φύγει στο ηλιοβασίλεμα προς τη ζεστή Καλιφόρνια. Μπα...αυτό είναι βαρετό για την Ελλάδα. Στα χάρτινα σχέδια μου το σκηνικό είναι σε προάστιο, με τη μαμά οδηγό και πίτες της γιαγιάς στα πίσω καθίσματα, με κατεύθυνση προς...(να κάτι που θα συμπληρωθεί κάπου τον Αύγουστο). Προς οποιαδήποτε κατεύθυνση. Βασικά, δεν είναι η κατεύθυνση που έχει τόση σημασία όσο η διαδρομή. Τζάμπα τα λέει ο Καβάφης;

Και να δεις που δε μου άρεσε πριν δυο χρόνια. Τώρα, όμως, αντιλαμβάνομαι τη βαθιά κρυμμένη αισιοδοξία του. (Αλήθεια!)

Μέχρι να μπορέσω να βάλω τη μηχανή του αμαξιού μπροστά, μένουν υπό τη μορφή σκίτσου και λέξεων στο μπλοκάκι με τα λουλουδάκια μου. Αλλά όχι για πολύ!

[Δεν ξέρω αν σημαίνει κάτι το γεγονός πως αυτή η στήλη φιλοξενεί μόνο γυναικεία ονόματα! ]

Γύρισα από τον Πυρήνα, όπου κι εμφανίζεται αυτό το μήνα. Ζεστή, ευαίσθητη...καλλιτέχνις! Με χιούμορ, με αισθητική και με διάθεση περιπλάνησης. Ω, ναι! Αυτή είναι η Ελισάβετ. Άλλο ένα παράδειγμα πως η Θεσσαλονίκη βγάζει από τα πιο καλά παιδιά.

Ένα μόνο Φεστιβάλ ΚΝΕ-Οδηγητή αρκούσε για να με κερδίσει η φωνή της. Δεν την είχα ακούσει σε δικά της κομμάτια ακόμα. Τί φωνή..φωνάρα! Και φανταστείτε πώς ένιωσα όταν έπιασα στα χέρια μου τον πρώτο της δίσκο (Σαν προσευχή στην πιο παλιά εμπιστοσύνη)! Φρέσκο, με νεανικό χρώμα. Ταξιδευτικό! Οι Κάρμα, ο Μάνος Ελευθερίου, ο Αλέξανδρος Εμμανουηλίδης, τα Κίτρινα Ποδήλατα, ο Άγγελος Κατσίρης, ο Χρήστος Παπαδόπουλος, ο Αντώνης Μιτζέλος τις εμπιστευτθήκαν τα κομμάτια τους κι εκείνη τα εκτέλεσε επάξια.

Κι έρχεται η στιγμή που αναρωτιέσαι: γιατί να μην προωθούνται πιο πολύ αυτοί οι καλλιτέχνες; Ναι, έχουν το κοινό τους που τους αναζητά σε κάθε τους νέα κίνηση, αλλά γιατί όχι πιο πολύ; Το αξίζουν!

Αν σας δοθεί η ευκαιρία ακούστε την live. Όσες φορές κι αν ακούσετε ένα δίσκο, τίποτα δεν μπορεί να συγκριθεί με τη ζωντανή ερμηνεία.

Την προλαβαίνετε ακόμα ένα Σάββατο στη μουσική σκηνή Πυρήνας. Must!

*1 Ευρώ από κάθε πώληση του δίσκου πηγαίνει στην Actionaid.