" Μια φορά κι ένα καιρό ...." ...

Κάπως έτσι δεν αρχίζουν όλα τα παραμύθια ? Κάπως έτσι αρχίζει και το δικό μας παραμύθι που έτσι κι αλλιώς απευθύνεται σε όλους μας .. μικρούς και μεγάλους ... γιατί στο δικό μας παραμύθι πρωταγωνιστές είμαστε εμείς ... Εμείς και η διαθεση μας , η ψυχολογία μας , η νευρική μας κατάσταση και τα οράματα μας ....

Το τελευταίο καιρό η αλήθεια είναι ότι είχα ανάγκη να μπω μέσα σε αυτό το κόσμο...στο κόσμο του παραμυθιού με τις όμορφες εικόνες , τα όμορφα λόγια και την παιδική μας αθωώτητα ... Να μιλήσω με ξωτικά και τραπουλόχαρτα , να συναντησω το κακό λύκο και να ανοίξω διάλογο μαζί του ή να πετάξω με τον Παραμυθά που έβλεπα στη Τηλεόραση μικρός ... Γενικά μου φαινόταν πολύ σκληρή η πραγματικότητα γύρω μου ... Στους ανθρώπους, στα "βλέμματα" , στη καθημερινοτητά μου .... Μόνο που οι πρωταγωνιστές του παραμυθιού μου αυτη τη φορά δεν έιχαν κερατάκια στο κεφάλι , ούτε μεγάλα μυτερά αυτιά ... οι πρωταγωνιστες του παραμυθιού εισαστε εσείς ... οι φίλοι μου , η μουσική και η ... πρώτη ιλιαχτίδα που θα έρθει να με ξυπνησει για να αρχίσει η μέρα μου ...

Και όπως κάθε παραμύθι έχει τη πριγκίπησσα .... εγώ έχω το γοβάκι της ... και χιλιαδες λέξεις και ονειρα για τα της πω όταν έρθει ... ... σε περιμένω μικρή μου πριγκηπισσα ... μπορω να σου χαρίσω οτι θες ... αρκει μια λέξη σου ... ....

Δως του κλότσο να γυρίσει ... παραμύθι ν αρχινήσει ....

Ειναι πολλές οι φορές που τα βράδυα σκέφτομαι και ξανσκέφτομαι τι απ όλα τελικά αξίζει παραπάνω ... να εχεις υπομονή ή να εισαι ανυπόμονος ... ? Να τα βάλεις και τα δυο μαζί και το αποτέλεσμα που θα βγει να είναι όλίγον χλιαρό ... ? Να εισαι κατα μια έννοια " κατι θα γίνει " και απλά να περιμένεις κι ας μην έρθει ποτέ ή να βιάζεσαι και στο τέλος να τα εχεις κανει τόσο σαλάτα που να ξεκινας απο το μηδέν ή ακόμα χειρότερα να χρησιμοποιήσεις τη μαγική λέξη " επρεπε να περιμένω ". Πως μου τη σπάει οταν γίνεται αυτό ..!!!!

Γενικά στη ζωη μας κάποια πράγματα που μας κεντρίζουν τη προσοχή ή τα θέλουμε παρα πολύ μας κάνουν να κινούμαστε αναμεσα σε αυτες τις 2 εννοιες. Το αποτέλεσμα σαφως άγνωστο ( σε ολα τα κειμενα μου θαρρώ χρησιμοποιώ αυτη τη λέξη...αγνωστο ... αγνωστο...μαλλον μου ταιριάζει... ). Παντα όμως προσπαθούμε ή να πεισουμε τον εαυτό μας να κανει υπομονη ή να ειμαστε τοσο ανυπόμονοι που μερικές φορές μας πιάνει και άγχος !!! Και ρωτώ ... Γιατί ενώ ξέρουμε οτι αυτό που περιμένουμε μπορει να μας πληγώσε ή να μας κάνει να αισθανθούμε κάπως , να το επιδιώκουμε να συμβεί .. τι ανωμαλία μας πιανει κατι στιγμές που λές και κυνηγάμε τη τυχη μας για να σπάσουμε τα μούτρα μας .. ... θα μου πεις τωρα ... και τις θες να κανεις ...? να κατσεις να περιμένεις ? ΩΠ !! νά το .. φιλική συμβουλή ... Υπομονή !! ουφ ... !! παλι μπροστά μου εσύ .. πανω που έλεγα οτι σε εχω ξεπεράσει σαν εννοια ? ... Υπομονη...Υπομονη...Υπομονη.... Βαρέθηκα ... βαρεθηκα να περιμένω ποτε θα γινει αυτό ή το άλλο , ποτε θα κερδίσω το λαχείο , ποτε θα κάνω Δισκο ( θες και δίσκο??? ) .. Αμα πια !!! Τέλος !!!! Θα κανω οσα προλάβω !!! ... κατάληξη ... αστο καλύτερα ...φτου!!! παλι απο την αρχή ... επρεπε να περιμένω .. εεεεεεε... δε θα με τρελλάνεις εσύ ... !!! ... αα ..ως εδω !!! ...

Νομίζω οτι το καλύτερο που έχω να κάνω είναι ενα κρύο μπάνιο !!! ... Μετά θα κάτσω να διαβάσω αυτα που γράφω κι αν βγάλω άκρη .. εχει καλώς .. αν παλί όχι .. δεν τρέχει και τίποτα ... απλές σκέψεις είναι ... Αν και μέσα μου αισθάνομαι παρα πολύ ήρεμος ... από την αλλη έχω μια ένταση που δε με αφηνει να ηρεμήσω ... πως γίνεται αυτό μονο ο θεος το ξέρει .. και ... ας ελπίσουμε κάποια στιγμή ... να μου το πει κι εμένα ... ....στ αφτί .... ....

Πόσες φορές θα γυρίσω αυτη την αναθεματισμένη σελίδα του χρόνου και θα βρεθώ μπροστά σε όλα αυτά που έζησα , που έχασα , που κέρδισα , που έμαθα .... Δύσκολο πράγμα να γεννιέσαι ανέτοιμος να παρεις τη ζωή στα χέρια σου και τις άτιμες λύσεις να τις βρίσκεις στη πορεία ... Μπουρδουκλώνεσαι , αμφιβάλλεις , αναγκάζεσαι , αμφισβητείς , κάνεις όνειρα , ερωτευεσαι ... και όλα αυτα για ένα άγνωστο άυριο που πάντα όμως πρέπει να ξέρεις να το αντιμετωπίσεις ... Τα εφόδια λίγα μάλλον ... Ένα μυαλό που παντα πρέπει να το έχεις σε ισορροπίες , βασικές γνώσεις της δημιουργίας του κόσμου και ένας ορίζοντας που πρέπει να τον αντικρύσεις για να πεις οτι εισαι καλά .. Μεσα σε όλα αυτα υπάρχει και η απόρριψη ή η αποδοχή του κόσμου στα θέλω σου , στα πρέπει σου , στη συμπεριφορά σου , στη κάθε σου κίνηση ώστε να μπορείς να συμβιώσεις ή και να επιβιώσεις ακόμα ... Χαμένος μέσα σε παιδικά όνειρα και στο τι ορίζει τελικά η ζωή να κάνεις , ακουμπάς μερικές φορές πίσω και χάνεσαι ... Προσπαθείς να σηκωθείς αλλά η καταστροφική κλίση που έχεις πάρει σε ρίχνει ακόμα ποιο κάτω ... τελικά κάπου χαμηλά ανακαλύπτεις ότι δεν πρέπει να εγκαταλείψης τη προσπάθεια, βαζεις όλη σου τη δύναμη , ξανασηκώνεσαι μέχρι την επόμενη πτώση και ξανά απ την αρχή ... Η κατάληξη ίδια ... ένας φαύλος κύκλος που ανάθεμα κι αν εχω καταλάβει για πιο λόγο υπάρχει ... για ποιο λόγο πρέπει να μας κρατάει φυλακισμένους σε μια οδυνηρή τροχιά και ποτέ δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ... για ποιο λόγο μας φυλάει πάντα 10 άσχημα και 1 καλό έτσι για να μας υπενθυμίζει ότι απλά .. δεν μπορούμε να ξεφύγουμε ...

1. Πριν : Πριν έγινε αυτό...πριν ήταν αλλιώς ...πριν γινει αυτό έγινε το άλλο ....πριν ημουνα καλά ... πριν 10 λεπτά να ερχόσουνα θα ηταν διαφορετικά ... πριν .. πριν ... πριν .... Βασικός κανόνας για να θεωρήσουμε το ΤΩΡΑ καλύτερο ή χειρότερο ...

2. Ποτέ : Ποτέ δεν ήταν έτσι τα πράγματα , ποτέ δεν θα ξαναγίνει , ποτέ δεν θα λειτουργήσω έτσι , ποτέ δεν θα μιλήσω πριν σκεφτώ...ποτέ ...ποτέ ...ποτέ.... Βασικός κανόνας επιβεβαίωσης του ΣΗΜΕΡΑ αλλά πάντα με ευεργετικές ικανότητες να το αντιμετωπίσουμε ( το ΣΗΜΕΡΑ ), αποφεύγοντας λάθη του παρελθόντος.

3. Μετά : Μετά τα πράγματα ειναι καλύτερα , μετά απ αυτό θα αλλαξουν όλα , μετά θα γίνω άλλος άνθρωπος , μετά απο αυτό μπορώ να ελπίζω ... μετά...μετά...μετά ... Βασικός κανόνας εσωτερικής ηρεμίας και ψυχολογικής στήριξης για ότι πάει να ξεφύγει από τα σκληρά όρια που μας έχουν βάλει ή που τα έχουμε βάλει μονοι μας....Το Ζήτημα ειναι οτι κάνεις μας δεν ξέρει το μετά ... οπότε και εφαρμόζουμε τις 2 παραπάνω λύσεις.

...Κάπως έτσι κινούμαστε ... κάπως έτσι αντιλαμβάνομαι αυτα που συμβαίνουν γύρω μου κι ας προσπαθώ κάθε μέρα να ξυπνάω με ένα καινούργιο όνειρο .... Ένα καινούργιο όνειρο που αν και δεν θέλω μετά απο λίγο θα καταλήξει στο ...πριν...στο ποτέ...στο μετά....

Καλοκαίρι ... Αύγουστος μήνας και η ατμόσφαιρα κυριολεκτικά να βράζει ... Χρόνια είχε να κάνει τόση ζέστη σκέφτομαι ... Παντού άνθρωποι με ομπρέλες , νερά , άλλοι να κάνουν αέρα με αυτοσχέδιους ανεμιστήρες ώσπου ... ωωωω....τι γαλήνη .... ενα Πάρκο !!!! Δεν το σκέφτομαι σχεδόν καθόλου και κατευθύνομαι προς τα κει ... Ηταν λιγο ανηφορικός ο δρόμος αλλά μπροστά στην ιδέα οτι σε λίγα λεπτά θα κάθομαι κάτω απο έναν υπέροχο ίσκιο από Δέντρα . με έκανε να πηγαίνω πιο γρήγορα ... Είχα γίνει μούσκεμα αλλά επιτέλους βρίσκομαι στην είσοδο του πάρκου ... Τι απόλαυση ... Αρχίζω σιγά σιγά και κόβω ταχύτητα για να με φυσήξει λίγο το απαλό δροσερό αεράκι κάτω από τα δέντρα ... Επόμενη σκέψη? ... κάπου να καθήσω ... κάπου να σταθώ για να μπορέσω να απολάυσω περισσότερο αυτη τη στιγμή ... Έχω φτάσει ήδη στα μισα του πάρκου και ... γυρνάω ξαφνιασμένος ... Νομίζω ότι πάγωσα .... Πρέπει να σταμάτησε το μυαλό μου για να μη πω και η καρδιά μου ... Έχω μείνει με το στόμα ανοιχτό και ανήμπορος να κάνω οτιδήποτε ... Στο Παγκάκι που πήγαινα κάθεται μόνη της ... Είναι πανέμορφη και ... ήδη έχω ζαλιστεί που τη βλέπω μπροστά μου ... Δεν μπορώ να αντισταθώ ... αλήθεια ... Την κοιτάω απο μακρυά και φαντάζει τόσο θεά στα μάτια μου ... Αποφασίζω να τη πλησιάσω ... η μισή ντροπή δική μου ... η μισή ντροπη δική της σκέφτομαι ... άλλωστε αν καπου εδώ τριγυρνάει ο δικός της το πολύ πολύ να την παρει και να φύγουνε ... Δεν μπορούσα ομως να αντισταθώ ... Πράγματι τη πλησιάζω ... και ... με αδιάφορο ύφος αλλά φανερά αγχωμένος κάθομαι δίπλα της ... Η καρδιά μου πάει να σπάσει ... Εχω ξεχάσει και τη ζέστη και το καύσωνα και όλα ... τη κοιτάω ...και πλησιάζω λίγο πιο κοντά ... Μέχρι στιγμής δεν υπάρχει κάποιος ή κατι γυρω μου για να με αποθαρρύνει κι έτσι ησυχάζω λιγάκι ... το επόμενο βήμα όμως ...? .. εμ ... τι κάνω τώρα ... σκέφτομαι λίγο και ... χωρίς να το σκεφτώ σχεδόν καθόλου κάθομαι ακριβώς δίπλα της και ... ... όπως καπνίζω περνάω το χέρι μου από πίσω της και ... αρχίζω και τη χαιδεύω ... εκείνη ατάραχη σαν να μη συμβαίνει τίποτα ή σαν να μου λέει με το τρόπο της ... συνέχισε ... Τα βλέμματα μας συναντηθηκαν αρκετες φορές αλλωστε μέχρι να φτάσω ως εδω ... κι έτσι ... συνεχίζω ... διακριτικά μεν ... γρήγορα δε ... διότι υπάρχει και κόσμος ... οπότε ... μας βλέπουν και ξένα μάτια ... Αφού νιώθω ότι η στιγμή είναι κατάλληλη ( έχει περάσει και άρκετη ώρα ) , με μια γρήγορα κίνηση την φέρνω μπροστά μου και είμαι πλέον έτοιμος για την τελευταια μου κίνηση ματ ... Κοιταζόμαστε ... σγίγγω λίγο πιο πολύ τα χέρια μου πάνω της και τα χείλη μου ενώνουν τα δικά της ... Δεν υπάρχει τίποτε καλύτερο σκέφτομαι ... Όσο ζέστη και να έχει ... δεν υπάρχει τίποτα καλύτερο από μια παγωμένη COCA COLA !!!!!

( οποιαδήποτε ομοιότητα με το ανθρώπινο γένος είναι ...τυχαία ) ...

1 . Δεν θα μου άρεσε να με πιανει ο καθένας στο στόμα του...

2.  Δεν θα μου άρεσε να με βάζουν στη καταψυξη αν ειχαν πλεονασμα...

3.   Δεν θα μου άρεσε να λένε ότι ειμαι κρυος....

4.   Δεν θα μου άρεσε να με αποκαλούν οτι ειμαι μοσχάρι...

5.   Δεν θα μου άρεσε μολις τελειώνουν να με πετανε στα σκουπίδια...

6.   Δεν θα μου άρεσε να με πλαθουν οπως εκείνοι θέλουν...

7.   Δεν θα μου αρεσε να μου λενε οτι ειμαι σκληρός....

8.   Δεν θα μου άρεσε να μου λένε ότι τους έκατσα στο στομάχι...

9.   Δεν θα μου άρεσε να με παραγγέλνει ενας και να τρωνε δέκα......

10. Δεν θα μου αρεσε να με θυμούνται μετα απο 40 μέρες νηστεία.....

ω...τι ωμή πραγματικότητα με το σήμερα ...

Είναι από τις νύχτες αυτές που όλο λέω πως θα πάω να κοιμηθώ αλλά ποτέ ο ύπνος δεν με παίρνει .... Είναι από τις νύχτες αυτές που με το που ακουμπάω το γεμάτο από σκέψεις κεφάλι μου στο φορτωμένο από τα χτεσινά όνειρα μαξιλάρι μου , ακούγεται ξανά και ξανά ή ίδια φωνή μέσα μου ... " ... πως μπορείς να τα αλλάξεις όλα ...? ... " ... Κάθε βράδυ η ίδια σκέψη ... και κάθε φορά η ίδια απάντηση ...

Αισθάνομαι ότι η αρρώστια αρχίζει να υποχωρεί ...παρ όλ αυτά πόσα πράγματα ακόμα στη ζωή μου θα ήθελα να είχαν υποχωρήσει ... η ακόμα να είχαν προχωρήσει ... Πάντα όταν πάω για ύπνο αισθάνομαι ότι θέλω την επομένη που θα ξυπνησω να υπάρχει μια αλλάγή ... κάτι απ όλ αυτα που προσπαθώ να πεισω τον εαυτό μου ότι μόλις ξυπνήσω θα αλλάξει ... και κάθε φορά που ξυπνώ αναιρώ τον εαυτό μου ... και κάθε φορά που ξυπνώ όλα αρχίζουν απο εκεί που τελείωσε το χτες ... ...

Ποτέ μου δεν έγραφα ημερολόγιο ή κάτι που να μπορώ να θυμηθώ τι έγινε πριν μερικά χρόνια ... ή κάτι που μπορεί να μου θυμίσει παλιές καλές ή κακές στιγμές ... Ποτέ μου δεν μπήκα στη διαδικασία να αγοράσω φωτογραφική μηχανή ή κάποιο μέσο που θα απεικονιζε εμένα ή και τους γύρω μου σε στιγμές ... Πάντα φοβόμουν ότι αυτό που ζω τώρα θα είναι άδικο να έρθει η στιγμή να το θυμηθώ μετά από κάποια χρόνια με άλλη ψυχολογία , με άλλο "βλέμμα" ... Κάθε στιγμή ειναι ξεχωριστή ... φωτογραφίες από "κολλητούς" που τώρα πια άραγε με θυμούνται ...? ... Φωτογραφίες χαρούμενες με ανθρώπους που με το που τελείωνε το στήσιμο της φωτογραφίας ο καθένας έπαιρνε το δρόμο του και ... την άλλη μέρα μπορεί καν να μη με θυμόντουσαν ... φωτογραφίες που απεικόνιζαν άραγε τι ..? Γι αυτό και δεν έχω ... Πάντα Βγαίνω σα χαζό .. αυτός είναι ο λόγος ... Μακάρι να ζωντάνευε το χαρτί και να μας μαρτυρούσε τι σκεφτόμαστε την ώρα που έχουμε πάρει την όμορφη "πόζα" γεμάτοι χαμόγελο , και να μας πει τι σκεφτόμαστε πριν το "πουλάκι" ... γιατί μετά το "κλικ" .. η στιγμή έχει καταχωρηθεί ... το θέμα ειναι κατα πόσο αντικατροπτίζει την αλήθεια ... Γι αυτό βγαίνω σα χαζό ... και μάλλον πάντα έτσι θα βγαίνω ... σπάνιες οι φορές που νιώθω ότι δεν πρέπει να το κάνω ... και σπάνιοι και οι άνθρωποι που θα το κάνω αυτό ...

Θα ηθελα επισης να ταξιδέψω ... να πάω παντού ... σε όλο το κόσμο ... να αντικρύσω καινούργιους ανθρώπους και νοοτροπιες ...Να ξυπνήσω σε μέρη που μπορεί να ανοιγα το παράθυρο και να έβλεπα ένα αλλο τοπίο .. ένα άλλο χρωμα στον ουρανο .. Να άκουγα ίσως ενα ακκορντεον να παίζει σε ενα πλακόστρωτο δρομάκι ή να με ξύπναγαν μεθυστικές μυρωδιές από κανέλλα και πιπέρι ... Να ζούσα για λιγο σε ένα μπαράκι της Νέας Ορλεάνης σε ξέφρενους ρυθμούς Τζαζ ή να χόρευα βαλς μια μέρα βροχερή σε κάποια πλατεία της Αυστρίας ...Δεν μπαίνω σε αεροπλάνο ... θέλω όμως να τα έκανα αυτά με ένα αυτοκίνητο ... μου αρέσει να οδηγώ ... μου αρέσει να βλέπω δρόμους μπροστά μου που μου κλείνουν το μάτι για να τους συναντήσω ... Μάλλον δεν θα γίνει ποτέ ... είναι από τα πράγματα που θα μου λείψουν ... είναι από τα πράγματα που θα ήθελα να βάλω στη σχολική μου τσάντα ...

Η ζωή μου είναι μουσική .. Είναι νότες που πότε παίζουν χαρούμενα και πότε μελαγχολικά ... πάντα εκεί κατέληγα ... Η πρώτη μου κιθάρα ήταν μια ηλεκτρική σε ιλικία 15 ετών ... ...Τα πάντα τα συνδύασα από τοτε με μουσική .. τις επιτυχίες...τις αποτυχίες ... τα ναι μου και τα όχι ... τα πάντα ... Το γέλιο , το κλάμα , την αγάπη , τον έρωτα ... όλα μέσα απο τη μουσική ... στιγμές τόσο δικες μου που μου γεννάνε όνειρα και εικόνες ...μπορεί να κάτσω ώρες ατελείωτες να ακούσω μουσική...ιδιέταιρη ευαισθησία σε κομμάτια πιάνου ή κλασσικά .. μου φέρνουν στο μυαλό τόσες εικόνες ... αρχίζω και ακροβατώ ανάμεσα στο πραγματικό και στο φανταστικό ... ακόμα και τώρα ... Μου αρέσουν περισσότερο τα μινόρε ... ίσως επειδή ειναι ποιο μελαγχολικά ... Ένα ποτήρι κονιάκ στο χέρι ... Ζεστή ατμόσφαιρα ... καρδιές και βλέμματα που ξέρουν γιατι υπάρχουν ... ... και τόσες εικόνες ... Πότε να βλέπεις ενα δάσος που μερικές ηλιαχτίδες παίζουν ανάμεσα στις φυλλωσιές των δέντρων πρωινό άνοιξης ... πότε να βλέπεις μια λίμνη , σούρουπο Σεπτέμβρη ,και να φτάνουν στ αυτιά σου οι ήχοι από τις αγριόπαπιες που ξεκινάν το μακρινό τους ταξίδι ... πότε να βλέπεις τη βροχή που χτυπαει με μανία το τζάμι και φτιάχνει περιέργες ζωγραφιές όπως κυλούν οι σταλαγματιές επάνω στη θαμπή επιφάνεια ...

Ο χρόνος περνάει ... δεν αφήνει τίποτα αναλλοίωτο στο περασμά του ... Θεωρίες και απόψεις μας ... θέλω μας και ιδανικά μας ... Δεν μπορούμε να τον σταματήσουμε .. δεν μπορούμε να αλλάξουμε τίποτα απ οτι περασε..απ οτι μας αγγιξε ή μας άφησε αδιάφορους .. απ ότι μας δυνάμωσε ή μας λύγισε ... ο χρόνος περνάει κι εμείς ανυποψίαστοι ίσως για το τι μας περιμένει προσπαθούμε να ζούμε τη κάθε μας στιγμή ... να τις δίνουμε κάθε μέρα διαφορετικό χρώμα ... ο χρόνος περνάει και αυτό που μένει τελικά είναι η αναμνήσεις μας και μερικές στάλες κουράγιο στο καθένα μας να αντιμετωπίσει το αυριανό του όνειρο ... που πότε το πλησιάζει και πότε νιώθει να είναι τόσο μακρυά του ... ο χρόνος περνάει και σε γεμίζει ενοχές για το τι έπρεπε να κάνεις ή για το τι Δεν έπρεπε να κάνεις ... κι όμως ..τη στιγμή που το έκανες αισθανόσουν εκατό τις εκατό σίγουρος ότι έκανες το σωστό ...

Ο χρόνος περνάει και ...μαζί του ... περνάμε κι εμείς το χρόνο μας ...

Πάνε σχεδόν 2 εβδομάδες που κάτι μέσα μου μου έλεγε ότι ο οργανισμός μου δεν πάει στα καλά του ... Πότε κρύωνα , ποτε ζεσταινόμουνα ... μια περίεργη κατάσταση ... Στην Αρχή σκέφτηκα μήπως υπάρχει η περίπτωση να γίνω μητέρα...."μπα... " σκέφτηκα ...άλλωστε και το τεστ βγήκε αρνητικό ... Μετά σκέφτηκα ότι θα φταίει η γύρη ... Άνοιξη μπήκε , τα λουλουδάκια ανθίζουνε , η ατμόσφαιρα θα έχει γύρη ( απο ποια πλευρα δεν ξέρω μη με ρωτάτε ) ... αλλεργία θα ειναι ... της εποχής ... Τη τελευταία εβδομάδα όμως υπήρχε μια συνεργασία γκαντεμιάς - βαρεμάρας όπου και με έκανε να παραδώσω τα όπλα στον αναθεματισμένο ιό της γρίππης. ( ΤΣΟΥ ! Δεν ειμαι gay, αυτός είναι Ιος ) .... Η αληθεια ειναι όπως ανέφερα και παραπάνω .. με φλερτάριζε εδώ και αρκετές μέρες ... Ποτε με το καλό τον έστελνα απο εκει που ήρθε , πότε με το κακό , γυρίζοντας του τη πλάτη και πίνοντας πορτοκαλόζουμο. Τελικά , η τελευταία του επίσκεψη ήταν και η ποιο σημαντική !!! Η ειρωνεία έιναι οτι ήρθε με πορτοκαλάδα και λουλούδια και μου λέει με υφάκι : Πάρτα μωρή άρρωστη!! και γω τα πηρα !!! κλαψ .... κλαψ... και να μαι τώρα ... Η σόφτεξ θα μου στείλει ευχαριστήριο γράμμα για την πολύτιμη συμβολή μου στο άνοιγμα του νέου της εργοστασίου στου Ζωγράφου , ενώ όπως και να το κάνεις μια αρρώστια έχει και κοινωνικές προεκτάσεις .. " Τι λες ρε, να έρθω να με κολλήσεις ? " λέει ο ένας , " καλά μη πλησιάζεις γιατί μόλις πέρασα το ίδιο " λέει ο άλλος ... ... Αστο καλό ...

Ελπίζω να μη σας κολλησα και έχω και διαδικτυακή γκρίνια ... αλλά να ξέρετε ότι με ένα καλό antivirus δεν θα πάθετε τίποτα ... Όσο για μένα ... .... το πολύ πολύ να με δείτε να διαμαρτύρομαι μαζί με τους Αγρότες στην Εθνική οδό .. ο κάθένας για τους λόγους του ... αυτοί για το επίδομα και εγώ για τη γύρη ...

Με την υπογραφή μου : Αλόχας Πεπόνιας του ανεξαρτήτου κρατιδίου της Ονειρούπολης ...

Ειν’ ένας δρόμος μακρύς και σιωπηλός.

Βαδίζω στο σκοτάδι και παραπατώ και πέφτω

και σηκώνομαι και με πόδια τυφλά πατώ πέτρες βουβές και ξερά φύλλα

και κάποιος πίσω μου κάνει το ίδιο:

αν σταματήσω, σταματάει

Αν τρέξω, τρέχει. Στρέφομαι κανείς.

Τα πάντα σκοτεινά και δίχως έξοδο

και στρίβω και ξαναστρίβω σε γωνιές που πάντα βγάζουνε στο δρόμο

όπου κανένας δεν περιμένει, δε μ’ ακολουθεί

όπου εγώ ακολουθώ κάποιονε που παραπατά και που σηκώνεται και λέει βλέποντας- με: κανείς.

Οκτάβιο Παζ. Ο δρόμος.

φωτό :

http://www.dpgr.gr/photo_critiques/images/thumb_pcostas_long_is_the_way.jpg