Σημερα μόλις μπήκα στο γραφείο, μου ηρθε ενα ε-μαιλ, το οποίο ομολογώ με εβαλε ίγο σε σκέψεις... οχι βεβαια πως ελεγε τιποτε το καινουργιο, αλλά περισσότερο υπενθύμιζε κάποια πράγματα.

Ξεκινούσε με μια ιστορία, η οποία δεν εχει και πολλή σημασία να αναφερθεί, και εκλεινε με τον τίτλο "4 πράγματα που δεν μπορούμε να ανακτήσουμε":

1. Η πέτρα αφού ριχθεί

2. Η λέξη αφού ειπωθεί

3. Η ευκαιρία αφού χαθεί

4. Ο χρόνος αφού περάσει.

Πόσο απλά, αλλά συνάμα και τοσο αληθινά είναι τα παραπάνω. Απορροφημένοι με την καθημερινότητα μας, πολλές φορές αφήνουμε τον χρόνο να περάσει ανεκμετάλλευτος, τις ευκαιρίες να χαθούν, λέμε λόγια χωρίς να τα σκεφτούμε. Με την πέτρα δεν εβγαλα ακομα ακρη, αλλά μπορεί να υπονοεί και τις πέτρες στα ΜΑΤ! ;-) (εαν δεν γραψω και την χιουμοριστική κοτσάνα μου, δεν γίνεται , θα σκασω!)

Σοβαρά τωρα. Υπάρχει κανείς μας που διαβαζοντας αυτές τις λέξεις δεν του ηρθαν αυτόματα στο μυαλό λάθη και παραλείψεις της ζωής του? Δεν το νομίζω. Μάλλον θα πρεπει να αρχίσουμε να δινουμε προσοχή σε κάποια πράγματα, και να μην ειμαστε τοσο απορροφημενοι απο την κενή καθημερινότητα.

Θα δώσω μια υπόσχεση στον εαυτό μου σήμερα, που ελπίζω να μην την ξεχάσω συντομα... "Δεν θα ξαναφησω να χαθεί καμια ευκαιρία".

Καλημερα σας! 

Αυτό παέι να πει κρισιμο σταυροδρόμι και προσοχή στο δρόμο που θα διαλέξει κανεις...

;-)

 Εμ τι, νομιζατε απο το τιτλο πως θα γραψω σημερα τιποτε σοβαρο? Δεν ειμαι σε τετοια φαση σήμερα... νιωθω πολύ κουρασμενος... φταινε και τα 5 κασονια μπυρας..χι-χι

 Καινούργια βδομάδα μπήκε, και το σημερινό τραγούδι αποτελεί την καλύτερη επιλογη για να περιγράψει κάποια πραγματα. Και αυτό, αποτελεί ένα απο τα διαχρονικά αγαπημένα μου. Ας το απολαύσουμε!

Μετά απο πολύ καιρό, το σημερινό βράδυ Σαββατου με βρίσκει σπίτι μου, χωρίς προοπτική να βγω και να παω καπου. Σε παλιοτερες εποχές ισως και να με πειραζε, σήμερα όμως ομολογώ πωσ σχεδόν ευχόμουν συνεβαινε κάτι τετοιο. Ειναι μερικές στιγμές που πρέπει να τις αφιερωνουμε στον εαυτό μας, και μονοι μας με τον εαυτό μας.

Είναι επίσης ευτυχής συγκυρία πως η αδερφή μου με την οποία συγκατοικουμε σήμερα εχει βγει, οπότε το σπιτι θα ειναι ολο δικό μου. Η αλήθεια ειναι πως οταν μοιράζεσαι ενα σπίτι με κάποιον αλλον, παντα υπάρχουν κάποια συννεφάκια στην αρμονική συμβίωση. Καπνιστής εγώ - φανατικά κατά εκεινη. Τσαπατσούλης εγώ, μανιακή με την τάξη αυτή. Ενίοτε φασαριοζος εγώ, της σπάω τα νευρα οταν θελει να ηρεμήσει. Κατά τα λοιπά, τα παμε μια χαρά! Επίσης, η απουσία της μου δίνει την ευκαιρία να μπω στο ιντερνετ από τον υπολογιστή της, καθώς στον δικό μου, καθαρά για λόγους αρχής, δεν εχω συνδέσει το ADSL (10 ωρες ειμαι καθημερινά μπροστά απο εναν υπολογιστή στην δουλειά, δεν θα άντεχα να κανω και το ιδιο στο σπίτι μου).

Ας μην ξεφευγω ομως από το θέμα μας. Πριν απο λίγο εληξε και το ποδόσφαιρο, όπου εισπράξαμε τεσσερα τεμάχια, αλλά δεν βαριέσαι... θα τους ρίξουμε 5 μέσα στο γηπεδο τους (λέμε τωρα). Δεν θα αφήσω αυτό να μου χαλάσει την διάθεση. Ηδη, εχω αρχίσει να στήνω το σκηνικό: εχω βγάλει το μπουκαλάκι με το mArtini (οταν ειμαι σπίτι, για εναν ανεξήγητο λόγο μου αρέσει να πίνω μονο μαρτινάκι!), τα ξηροκάρπια μου, σκαλίζω την στοιβα με τα dvd για να διαλέξω ποια ταινία θα δω στην συνέχεια, και παράλληλα γρατσουνάω που και που την κιθαρα μου (αγόρασα μια κιθάρα πριν λιγο καιρό χωρίς να εχω ξαναπαίξει ποτέ και προσπαθώ να βγάλω καμιά νοτα, αλλά μαλλον ειμαι ανεπίδεκτος μαθήσεως!).Α!, και για να μην ξεχνιομαστε, εκμεταλλεύομαι καιτην απουσία της αντικαπνίστριας του σπιτιού, και ηδη εχω αρχίσει να στοιβάζω γόπες (μπορεί και μπαρμπούνια!) στο τασάκι.

Υπάρχει ομως και ενας ακομα λόγος που σήμερα με έκανε να θελήσω να μείνω μέσα. Χτες βράδυ τα πέρασα καταπληκτικά σε ένα μπαράκι που πήγα στου ψυρρή με πολύ καλή παρεϊτσα, τραγουδήσαμε, χορέψαμε, ήπιαμε και κάτι παραπάνω, ε, μην το παρακάνουμε κιόλας! Ε'ιμαστε που ειμαστε και στα ορια της υπερκόπωσης, ας διαφυλάξουμε καλύτερα τον εαυτό μας.

Κάπου εδώ ομως θα βάλω μια τελεία. βρήκα επιτέλους τι ταινιουλα θα κάτσω να χαζέψω!

Καλό σας βράδυ!

Παιρνω την πάσα απο το αγαπητο Εμακι, και φτιαχνω την δική μου ιστοριούλα. Το μονο που με αγχωνει ειναι ο αριθμός 13! Πολυ γρουσουζιά βρε παιδι μου!

«Το λεωφορείο κινείται αργά στην εθνική οδό, καθώς η ΒΡΟΧΗ εξακολουθεί να πέφτει μανιασμένα. Κουρασμένος από το τριήμερο ξενύχτι, επικεντρώνομαι μοναχά στην ΜΟΥΣΙΚΗ των σταγόνων της, ένας ηχος ευεργετικός, καθώς κατορθώνει να διώξει την ΑΝΑΣΤΑΤΩΣΗ που επικρατεί στο μυαλό μου. Αναστάτωση η οποία εχει προκληθεί από ένα ειρωνικά διφορούμενο γεγονός, από μια εικονα που ΑΥΤΑΡΧΙΚΑ ηρθε και εγκαταστάθηκε σε κάθε εγκεφαλικό κυτταρο, και που εχει εντελώς περίεργες ιδιότητες. Μια εικόνα, που από την μία προκάλεσε την πολυπόθητη ΑΝΑΣΤΑΣΗ στην ψυχή μου, από την άλλη ομως με κάνει να ΤΡΟΜΑΖΩ, καθώς απειλεί να εκτοπίσει και να καταρρίψει ολα οσα πιστευα μεχρι εκείνη τη στιγμή.

Νιωθω ευφορία σαν να εχω πιει ενα ολοκληρο ΜΠΟΥΚΑΛΙ κρασί, μονάχα που σε αυτή την περίπτωση συνοδεύεται και από απόλυτη πνευματική διαύγεια. ΝΟΣΤΑΛΓΩ τις πρόσφατες στιγμές, τις στιγμές εκείνες που ένας ΑΝΤΡΑΣ και μια ΓΥΝΑΙΚΑ ήρθαν λίγο πιο κοντά μεταξύ τους, μοιράστηκαν δίχως λόγια τις σκέψεις του, κατάφεραν για μία στιγμή να αγγίξουν το ΑΝΕΦΙΚΤΟ: Να ανοίξουν τους κρυφούς διαύλους μιας άλλης διάστασης, κάποια κρυφά μονοπάτια που επιτρέπουν στον φτερωτο θεό ΕΡΩΤΑ να κάνει τις επισκέψεις του στη γη.

Ενας οξύς ηχος ακουγεται ξαφνικά, που κάνει την βροχή να σταματά να πέφτει, τις λωρίδες της εθνικής οδού να εξαφανίζονται και την περίφημη εικόνα να απομακρύνεται. Ανοιγω τα μάτια μου, απλώνω το χέρι και κλεινω το ξυπνητήρι. Τελικά, ήταν απλά ενα ΟΝΕΙΡΟ»

 Αντε να βρω τωρα 13 ατομα: :-)

 Emilia_

Amelie

Meltica

KIT-KAT

Hastaroth

Jorje

spery

amalia_little

tiesto

beatlus

vasilis_23 και τα υπόλοιπα σας τα χρωστώ!

Οι λέξεις μου? Χμ.... Αυτοκίνητο, δέντρο, παραλία, ειρήνη, μελαγχολία, τασάκι, φεγγαρι, πόθος, πόνος, κρασί, φωνάζω, σκέφτομαι, λυτρωνομαι

Εχω βαρεθεί να λέω τα ιδια και τα ιδια... αλλά μερικές φορές μας παιρνει η μπάλα, και δεν μορούμε να ξεφυγουμε με τιποτα απο ολα αυτα που μας κανουν την ζωή δύσκολη και μας πιεζουν. Οικογενειακά, επαγγελματικά, συναισθηματικά, προσωπικά. Πάντα θα υπάρχει και κάτι, το οποίο θα μας απασχολεί. Σαν να εχουμε πιαστεί στις Συμπληγαδες της ζωής και να μην μπορούμε να ξεφυγουμε. Ας ελπισουμε πως αυριο θα ειναι μια καινουργια, ομορφη ημερα!

Βρε λες να εχει γινει τιποτε τετοιο και να μην το εχω παρει χαμπαρι?

:-)

Μερικές φορές κάποια τραγούδια αποτελούν το καλυτερο και πιο αντιπροσωπευτικό μελάνι που μπορεί απο μονο του να γράψει ιστορίες πάνω στο λευκό χαρτί της ζωης μας. Και μερικες φορές επίσης, κάποια μελαγχολικά τραγούδια μας βοηθάνε να ξεπεράσουμε τις προσωπικές μας μικρές μελαγχολίες... και επειδή αυτή η βδομάδα δεν ξεκίνησε και πολύ καλά, σαν αντίδραση και εγώ επιλέγω σαν τραγούδι της βδομάδας αυτη τη υπέροχη μελωδία που ακολουθεί. 

Ακόμα κι αν φύγεις .........για το γύρο του κόσμου
θα 'σαι πάντα δικός μου , θα 'μαστε πάντα μαζί

Και δε θα μου λείπεις.......γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
........το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια η Αθήνα θ' ανάβει
σα μεγάλο καράβι που θα 'σαι μέσα εσύ

Και δε θα σου λείπω γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί

Τα ήσυχα βράδια θα περνάει φωτισμένο
της ζωής μου το τρένο που θα 'σαι μέσα και εσύ

Και δε θα σου λείπω γιατί θα 'ναι η ψυχή μου
το τραγούδι της ερήμου που θα σ' ακολουθεί

Χτες, και παρότι το νεο μου αυτοκίνητο το έχω εδώ και 2 μήνες, μου δόθηκε η ευκαιρία να ψαξω περισσοτερο και να ανακαλύψω τα όρια και τις δυνατότητες του.

Η ευκαιρία δόθηκε το πρωί, καθώς υπήρχε προγραμματισμένο ένα ταξιδάκι για επαγγελματικούς λόγους, σε κάποια βουναλάκια στην περιοχή της Βοιωτίας, στο ύψος της Θηβας. Εφτασα το πρωί στο γραφείο για να παρω ενα εταιρικό αυτοκίνητο, αλλά το μονο διαθέσιμο εκίενη την στιγμή ήταν ενα Renault Kangoo. Αξιοπιστο αμαξάκι και πολύ ανετο, όμως δυστυχώς χτες το πρωι ειχε διαφορετική άποψη το immobilazer του, το οποίο κόλλησε και εμεινα έτσι δίχως εναλλακτική.

Αφού είχα που είχα αργήσει, αποφάσισα να πάω με το δικό μου, και να κανω τον σταυρό μου να μην το σπάσω σε κανενα χωματοδρομο. Γιατι δεν λέω, ωραίο αμαξι το Α3, αλά εχει σχεδιαστεί για ασφαλτο και οχι για περιέργες καταστάσεις.

10.20 το πρωί λοιπόν, διαβαίνω τα διοδια της Αττικής Οδού, και λίγο αργότερα στριβω για εθνική προς Λαμία. Στο αρχικό κομματι της διαδρομής μέχρι τα πρωτα διοδια, η κίνηση ηταν σχετικά μεγάλη, οπότε δεν δοθηκαν και πολλές ευκαιρίες για τεσταρισμα... ηταν και η πρώτη φορά που εβγαινα στην εθνική, ε, με ετρωγε και λίγο να ψαξω να δω τις δυνατοτητες του.

Ε λοιπόν, παρότι το αμαξι ειναι 3,5 ετών και τα αμορτισερ του βρισκοντουσαν σε σχετικά μέτρια επίπεδα, η συμπεριφορά του με αφησε απολύτως ικανοποιημενο. Ταξίδευε ανετα με ταχυτητες που προσσέγγιζαν την τελική, και εστριβε το ιδιο ανετα. Και για σας προλάβω, δεν ειμαι κανένας ραλίστας των εθνικων οδών, αλλά ειχα αργήσει σε ενα ραντεβού στην περιοχή του Ακραίφνιου, οπότε αναγκαστικά έτρεχα σαν τρελλός. Τα μόλις 102 αλογάκια του κατόρθωσαν να διαβούν τις πεδιάδες της περιοχής με την μέγιστη ταχύτητα των 196km/h. τωρα που το σκέφτομαι, παλι καλά που δεν πέτυχα πουθενά και καμία Τροχαία!

Σε 45 λεπτά ειχα φτάσει. Εκεί ομως ξεκίνησε μια δευτερη, και περισσότερο επικινδυνη δοκιμή: Αναμεσα στα αλλα, αναγκάστηκα να κανω περιπου 10 χιλιόμετρα σε χωματοδρομο! Ομολογώ πως εκέι δεν ηταν στο στοιχείο του, αλλά παρόλα αυτά τα καταφερε μια χαρά, αν αναλογιστεί κανείς πως ακολουθούσε συνεχως απο πισω ενα RAV 4. H φωτογραφία ειναι από το μεσο της διαδρομής αυτής, οταν χρειαστηκε να βγουμε και σε ενα λιβαδακι! Μια χαρά!

Για να μην τα πολυλογώ, γυρισα στην Αθηνα κατά τις 7.30 το βραδυ, πιο χαλαρά αυτή τη φορά, με την μουσικούλα για συντροφιά και ενα αμυδρό χαμόγελο στα χείλη. Χαμογελο, γιατί πρώτον, το αμαξάκι τα πήγε μια χαρά, και δευτερον, επιτέλους κατόρθωσα - εστω και για δουλειά - να αποδράσω για μια μερα απο το γραφειο!

Η συνέχεια προσεχώς!

Μου το στειλαν πριν απο λίγο. Ηδη, αυτη τη στιγμή συμπληρώνω την αίτηση παραίτησης μου και στέλνω βιογραφικό σε αυή την εταιρεία. Νομίζω πως θα με βολέψει το πρόγραμμα της...

To θυμοσαστε αυτο το περιφημο μηνυμα του MS-DOS? Αναφερομαι προφανώς σε ατομα που ειχαν υπολογιστη πριν το 1995. Στο μηνυμα που εβγαινε καθε φορά οταν εγραφες κατι στραβο, όταν για οποιοδηποτε λόγο η συνταξη του πληκτρολογιου σου δεν συμφωνουσε με την δυστροπη μεταφραση του DOS.

E, το συγκεκριμένο μηνυμα αναβίωσε σημερα! Οχι σε καποιον υπολογιστη, αλλά στο δυσμοιρο μυαλο μου. Σημερα, νομιζω ηρθε η μερα που το εκαψα το μηχανημα! Κολλησε το συμπαν, σαν να προσπαθησα να βαλω να τρεξει το MATLAB σε εναν 486. Προσπαθησα να κανω ενα τυπικο restart, αλλά τιποτα! Η βλάβη μοιάζει μόνιμη. Ανοιγω το εγχειριδιο του εγκεφαλου μου ( εχει λήξει και η εγγυηση γμτ), κανω ολη την διαδικασία του troubleshooting, τιποτα! Εκεί, το σύστημα κολλημένο.

Ποιο ειναι το συμπερασμα?

ΧΡΕΙΑΖΟΜΑΙ ΕΠΕΙΓΟΝΤΩΣ ΔΙΑΚΟΠΕΣ!

;-)

Ενα από τα λίγα τραγούδια, στα οποία η διασκευή μου αρέσει περισσότερο από το αρχικό. Ισως φταίει πως ο ελληνικός στίχος πάντα με αγγιζε περισσότερο... 

Senor, Senor
Μήπως ξέρεις να μου πεις που πηγαίνεις, ποιόν θα βρεις
Στ' όνειρο μου σε έχω ξαναδεί και νομίζω ότι ζεις ακόμα εκεί

Senor, Senor
Που να κρύβεται κι αυτή, με ποιον να' ναι που να ζει
Βαρέθηκα την πόρτα να κοιτάω για ποιο ψέμα και ποια αλήθεια ξενυχτάω

Έχει γίνει κι ο αέρας σιδερένιος σταυρός
σαν και αυτόν που κρατούσε ο γυμνός της λαιμός
και αυτή η φάλτσα ορχήστρα παίζει σαν να γελά
Μοιάζει να με φωνάζει και να μην με ξεχνά

Senor, Senor
Ζω σ' αυτό το σπασμένο βαγόνι μ' ένα δράκο που σκοτώνει.
Με καλώδια κρατιέμαι ζωντανός,έχω αλλάξει κι η ζωή με θέλει αλλιώς.

Senor, Senor
Ο,τι έχει μείνει από μένα στο πάτωμα θέλω απλώς να μαζέψω
Δώσε μου ακόμα 1 λεπτό κι είμαι έτοιμος αν είσαι εσύ κι εγώ .

Senor, Senor
Ζω σ' αυτό το σπασμένο βαγόνι μ' ένα δράκο που σκοτώνει.
Με καλώδια κρατιέμαι ζωντανός,έχω αλλάξει κι η ζωή με θέλει αλλιώς.

Ξύπνησα μες στον ύπνο μου κι άκουσα δυο φωνές
Η μία μου είπε "ξέχνα τη και πάψε πια να κλαις"

Μα η άλλη ήταν η δική σου μέσα απ' του ύπνου, του εφιάλτη τις γραμμές
Μου 'λεγε "αγάπη μου κοιμήσου .........θα 'μαι κοντά σου όταν με θες"

Τα χρόνια είν' αμέτρητα, μα είν' η ζωή μικρή
Συνήθισα να σ' αγαπώ, συνήθισες και συ

Μα είναι τα χρόνια ένα δοχείο ένα φτηνό ξενοδοχείο για δυο στιγμές
Για να χωράει κάπου ο πόνος τις νύχτες όταν μένω μόνος
Τις σιωπές μου να μετράω να σε θυμάμαι όταν πονάω να μου λες

"Θα 'μαι κοντά σου όταν με θες"

Το παραμύθι τελείωσε κι αρχίζει η ζωή
Αχ να 'ταν η αλήθεια σου σαν ψέμα αληθινή

Τι να την κάνω τη ζωή μου στο παραμύθι θα τη ρίξω να πνιγεί
Να παραμυθιαστεί η ψυχή μου να σε πιστέψει πάλι
Από την αρχή, να σε πιστεύει όταν μ' αγγίζεις τις νύχτες όταν ψιθυρίζεις
Όταν λες "θα 'μαι κοντά σου όταν με θες"

Ενα τραγούδι που με είχε αγγίξει πολυ κάποια περίοδο, και που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αποτελεί ενα μικρό ορόσημο... Ακόμα και εάν πολλές φορές δεν βρίσκεται κοντά μας αυτός που θέλουμε.

Υ.Γ εξακολουθώ να ειμαι και σημερα σαραβαλο... :-)

Ειμαι σαραβαλο! Σήμερα το πρωί με κόπο ξύπνησα (μετα απο ανεπάλληλες υπενθυμίσεις των 3 ξυπνητηριών που ειναι ακροβολισμένα στο δωματιο μου και ευνόητους λόγους). Το zefyro-παπλωμα δεν έλεγε να κουνηθεί από πάνω μου, αλλά τελικά μετά από μια αξιοθαύμαστη λαβή τζούντο (τι τις έχουμε τις 10 μαύρες ζώνες) κατάφερα να απαλλαχτώ και από αυτό. Επόμενη στάση, το μπάνιο για ένα γρήγορο ντουζάκι για να ξυπνήσω (και όταν λέμε γρήγορο εννοώ πως γεμίζουμε την μπανιέρα με 38 διαφορετικά αφρόλουτρα, βαζουμε μέσα τα παπακια και τα καραβάκια, φοράμε τα βατραχοπέδιλα μας και ξεκινάμε το πρόσθιο!).

Εν συνεχεία, ακολουθεί το πλουσιο πρωινό: Μια φέτα τυρι τοστ και 1 ζαμπόν, ατάκτως εριγμένες ανάμεσα σε 2 ταλαίπωρα ψωμακια του σαντουιτς, τα οποία εξαφανίζονται σε 27,3 δευτερολεπτα (νέο ρεκορ μήνα, ας οψεται η βιασύνη). Πρόσοχή, ποτέ πρωινός καφές στο σπίτι. Ο καφές απαιτεί μια ιεροτελεστία, και για να τον απολαύσεις δεν πρεέπι να εισαι με το ρολόι στο χέρι. Προτιμώ να πίνω τον 1ο μόλις μπαίνω στο γραφείο.

Παρόλα αυτά, η ωρα εχει περάσει για τα καλά. Ντυνομαι βιαστικά με ότι βρω μπροστά μου (τελικά μερικές φορές έχει και πλεονεκτήματα το παρατάς τα ρούχα στις καρέκλες αντί να τα τακτοποιείς στην ντουλάπα!), αρπάζω κλειδια, κινητα, τσιγάρα και τα λοιπά απαραίτητα και μπαίνω στο αυτοκίνητο.  

Εκεί χαλαρώνω λίγο. Πάντα, το αυτοκίνητο ειναι ο προσωπικός μου χώρος ο οποίος με ηρεμεί. Το κλειδί γυρίζει, βαζω το cd να παίζει, ανάβω το πρώτο τσιγάρο της μέρας και ξεκινώ.Ο καπνός βέβαια σήμερα είναι λίγο πικρός, γιατί ανάμεσα στα αλλα, εχω ψιλοαρρωστήσει και με πονάει λίγο ο λαιμός, η μύτη εχει βουλώσει για τα καλά και με γυροφέρνουν κάτι δέκατα. Δεν βαρίεσαι, για αυτο υπάρχουν τα panadol, τα zirtek και τα tranzikalm.

Το αμαξάκι ρολάρει στις στροφές της Κατεχάκη, τσεκάρει τον Φωτεινό πίνακα που κάνει υπολογισμό της κίνησης μέχρι την Μεσογείων, και δίνει εντολή για λοξοδρόμηση και είσοδο στην Περιφερειακή του Υμηττού. Η κοπελιά στα διοδια της Αττικής οδού χαμογελαστή (επιτέλους, συνήθως είναι μουτρωμένοι), πληρώνω, παιρνω την απόδειξη και ξαναξεκινώ. Ψάχνω το πακέτο απο τα τσιγάρα στην στοίβα απο τα χαρτομάντιλα που εχει ανυψωθει λόγω του κρυώματος στο κάθισμα του συνοδηγού (ώρες-ωρες με πιάνουν τα φιλοπεριβαλλοντικά μου και δεν τα πετάω από το παραθυρο για να μην ρυπαίνω), ανάβω το 2ο τσιγάρο της καθημερινής διαδρομής, ανεβάζω την ένταση στο ραδιόφωνο, τα ηχεία δυσανασχετούν ελαφρώς, καθώς ξεχύνονται οι πρωτες νότες...

Σε 10 λεπτά εχω φτάσει στο δαχτυλιδι της Κηφισσίας. Εξοδος από την Αττική Οδό (παρένθεση: πόσο μου την σπάνε ολοι αυτοί οι βλάκες που οδηγούν μέσα στα τούνελ χωρίς φώτα! Εγκληματικό) και μετά από άλλα 5 λεπτά αφιξη στο γραφείο. Το 1ο δεκάλεπτο παιρνάει με τις καλημερες, τα πειράγματα και το φτιάξιμο του καφέ. Μετά, θα ανοίξει ο υπολογιστής, καθομαι στην καρέκλα μου, ανάβω το 3ο τσιγάρο της ημέρας και ρουφάω με βουλιμία τη πρώτη γουλιά καφέ...

Καλή σας μέρα! Η συνέχεια προσεχώς!

Μου το εστειλαν το πρωί σε εμαιλ... καθόμουν και γελούσα επι 10 λεπτά.

 Τελικά καλά λένε πως από μικρό και από τρελλό μαθαίνεις την αλήθεια!

;-)

ΧΜ.... δεν λέω, ολα ωραια και καλά με την ΠΑρασκευή που λέγαμε... αλλά η ωρα πάει 8 το βραδυ και εγώ ακομα δεν ξεμπλέκω. Ρε λες σε λίγο να αρχισω να τραγουδάω "Σαββατο πρωι... Σαββατο πρωι..?"

 και μην χειρότερα!

Επιτέλους! Αυτή η περίεργη εβδομάδα φτάνει στο τέλος της! Μπορεί να βρίσκομαι ακομα στο γραφείο και να πήζω, αλλά το Σ/Κ πλέον είναι πολύ κοντα!

Ας τραγουδήσουμε ολοι μαζι:

Παρασκευή.... Παρασκευη.....