Έβαλα όρκο στις πληγές

να καίω τ' αγιοκέρι

Να 'χει στιγμές θαυματουργές να σε ξυπνούν οι χαραυγές

να είναι καλοκαίρι.

 Πως γίνεται να μην πονάς;

Πως γίνεται κι αντέχεις;

Πόσο σ' αγάπησα ξεχνάς και από δίπλα μου περνάς

χωρίς να με προσέχεις.

Πάντα για 'σένα θα 'μαι 'δω.

Μακριά σου δεν θα φύγω.

Κι όλου του πόθου μου το αχ σ' ένα ζεϊμπέκικο σαμπάχ

τα βράδια θα τον πνίγω.

Ο μερακλής ο άνθρωπος

πονάει και δεν το λέει

Μ' αν τον κοιτάξεις θα στο πουν τα δυο μου μάτια που μιλούν

για την καρδιά που κλαίει.

Μέσ' από μέρες αδειανές

κι απ' τα δικά σου χάδια

γεννήθηκε ένας αμανές που τραγουδούν οι χριστιανές

στου κόσμου τα σκοτάδια.

** ’μμος - ’μμος

** Στίχοι: Γιώργος Γκίνης / Μουσική: Γιώργος Μπουσούνης / Ερμηνεία(συμμετοχή): ’λκηστις Πρωτοψάλτη

** Από τα καλύτερα δείγματα της σύγχρονης - αλλά πονεμένης - ελληνικής δισκογραφίας.