Χτες συμπλήρωσα την πρώτη μου εβδομάδα σε κανονική δουλειά. Τα συναισθήματα -όπως πάντα- ανάμεικτα...

Καταρχάς ανακούφιση που επιτέλους βρήκα δουλειά. Όχι ότι αν ήταν επιλογή μου θα βιαζόμουνα, αλλά οι 7 βδομάδες που πέρασα ψάχνοντας, απομονωμένη στο σπίτι μου και χωρίς διάθεση να κάνω τίποτα, ήταν αρκετά ψυχοφθόροι.

Έτσι λοιπόν είμαι πλέον εργαζόμενη κοπέλα - με ό,τι αυτό συνεπάγεται.. Ξυπνάω πλέον στις 6.30.. χουζουρεύω μέχρι τις 7.20 -άντε 7.30- και μετά τρέχω να προλάβω να ετοιμαστώ. Φεύγω το αργότερο στις 8... ζω την εκπληκτική εμπειρία του να προσπαθείς να χρησιμοποιήσεις το μετρό της πόλης σε ώρα αιχμής και φτάνω στη δουλειά μεταξύ 8.45-9.00. Σχολάω στις 17.30, είμαι σπίτι κατά τις 6.30, 7 παρά και για την ώρα δεν έχω καταφέρει να βρω μια φόρμουλα που να μου επιτρέπει να εκμεταλλευτώ τις 5 ώρες που μένουν μέχρι να ξαπλώσω... Λίγο να κάνω καμιά δουλειά στο σπίτι, λίγο να μαγειρέψω τίποτα για το βράδυ, λίγο να κάτσω στον υπολογιστή... η ώρα περνάει και τελικά δεν έχω κάνει τίποτα ουσίας...

Αυτή η βδομάδα ήταν βδομάδα προσαρμογής.. Στη δουλειά τα πράγματα είναι πολύ καλά. Συμπαθώ πολύ τους συναδέλφους μου και τα αφεντικά μου. Στο τμήμα μου είναι όλοι κάτω από 30 και γενικά επικρατεί ένα κλίμα ευφορίας. Επιτέλους μετά από 1 χρόνο και κάτι μήνες στο Λονδίνο, άρχισα να γνωρίζω Βρετανούς κι είμαι πολύ χαρούμενη γι αυτό. Η δουλειά φαίνεται ενδιαφέρουσα. Έχουμε αυστηρό χρονοδιάγραμμα όμως και ήδη κατάφερα να είμαι αρκετά πίσω σε αυτά που έπρεπε να είχα κάνει... Πάντως και η διευθύντρια και η κοπέλα που με επιβλέπει είναι καθησυχαστικές... Τις Παρασκευές είναι έθιμο να μαζεύεται η εταιρεία σε μια pub και να τα πίνει.. Γενικά υπάρχει μια σχετικά έντονη ροπή προς το ποτό - στο διάλλειμα για φαγητό πολλοί καταναλώνουν 2 και 3 μπύρες ή ποτήρια κρασί και μετά συνεχίζουν ακάθεκτοι τη δουλειά τους. Πώς τα καταφέρνουν δεν ξέρω.. πάντως εγώ κατάφερα να με πάρει ο ύπνος πρώτη μέρα στο γραφείο... Ευτυχώς κανένας δεν το πήρε χαμπάρι... αλλά πρέπει να το προσέξω... Παρόλα αυτά διαμαρτύρομαι διότι είναι απολύτως φυσιολογικό μετά το φαγητό να θες να κοιμηθείς, καθώς το αίμα φεύγει από τον εγκέφαλο και συγκεντρώνεται στο στομάχι το οποίο προσπαθεί να χωνέψει.. Κάτι μου λέει όμως ότι δεν θα συμεριστούν την άποψή μου, αν τυχόν με πιάσουν να λαγοκοιμάμαι...

Επιστρέφοντας στα της δουλειάς.. η Παρασκευή ήταν η τελευταία μέρα για 2 από τους συναδέλφους μου και το μεσημέρι φάγαμε όλο το τμήμα μαζί.. ενώ μετά το σχόλασμα επειδή μετατίθεται κι ένας manager είχε αφήσει 1000 λίρες στην pub και όλη η εταιρεία έγινε φέσι... Αν και πρώτο μου ΣΚ.. έχω δουλειά για το σπίτι... την οποία φυσικά ακόμα δεν έχω κάνει, καθότι σήμερα είχαν τραπέζι οι συγκάτοικοι σε κάτι φίλους τους κι από τις 1 μέχρι τις 9 ήμουν μαζί τους.

Σε γενικές γραμμές είμαι ευχαριστημένη... αν και συχνά με πιάνει μια μελαγχολία για τη ζωή που αφήνω πίσω μου -εξάλλου δεν θέλω και πολύ για να μελαγχολήσω. Είναι πολύ περίεργο να με βλέπω να συμπεριφέρομαι όπως οι "μεγάλοι". Γιατί αισθάνομαι ακόμα πολύ παιδί... Είναι στιγμές που χαίρομαι που έφτασα ως εδώ, αλλά ως επί το πλείστον θέλω να γυρίσω το χρόνο πίσω.

Αισθάνομαι μικρή, ανέτοιμη κι ανώριμη. Φοβάμαι ότι θα αλλοιωθώ και θα χάσω κάποια κομμάτια του εαυτού μου που δεν συμβαδίζουν με τη ζωή των "ενηλίκων εργαζομένων", τα οποία όμως μου αρέσουν ίσως πιο πολύ από όλα. Και θέλω να χωθώ σε μια αγκαλιά σα μωρό για να νιώσω λίγη ζεστασιά.. Είναι ωραίο να στέκεσαι σιγά σιγά στα πόδια σου και το χαίρομαι, αλλά μόνο αυτό δε φτάνει. Ναι, αν μου λείπει κάτι, είναι αυτή η ζεστασιά της αγκαλιάς που σε τυλίγει και σου λέει "μη σε νοιάζει τίποτα, εγώ είμαι εδώ". Αλλά κανείς δε μοιάζει να μπορεί να δώσει μια τέτοια αγκαλιά... Κι ο αρκούδος μου είναι στην Αθήνα...

Αισθάνομαι κι άλλα πολλά... αλλά έχω καταναλώσει μεγάλη ποσότητα κρασιού και μπύρας απόψε και είναι πιο ασφαλές να μη μπω σε λεπτομέρειες αυτή τη φορά...