Έχω ένα απερίγραπτο ελάττωμα. Όταν έρχομαι σε επαφή με κακία ή εκμετάλλευση, μπορώ να γίνω απίστευτα αγενής και λεμονέ.

1)Τις προάλλες στο αεροδρόμιο, πετύχαμε κάτι οικογενειακούς γνωστούς. Ο άντρας, πάντα χαμογελαστός με την καλή την κουβέντα, η γυναίκα του, πάντα κατωμουτριασμένη, με το δηλητήριο έτοιμο στο «Τί κάνετε;» Το νιώθεις και στις χειραψίες. Σφιχτή, ζεστή του πρώτου, παγωμένη, γλοιώδης της δεύτερης.Έτσι και το Σάββατο. Είχαμε να βρεθούμε κάτι χρόνια (μαντέψτε γιατί!)...

 -          Ξ...η, μα επάχυνες... ( η μαμά μου σοκαρισμένη...λάθος της βέβαια, γιατί η κυρία έχει το μισό της ύψος και την διπλάσια περιφέρεια)...

-          Ε, η ηλικία...

-          Ε, ναι...  Κόρη εσύ, ακόμα να παντρευτείς; (Αυτό ήτανε για μένα)

-          Θα έπρεπε;

-          Έτσι μεγάλη κοπέλα, και ακόμα να τυλίξεις κανένα; Φυσικά, ποιός να σε πάρει στην ηλικία σου; Ακόμα ένα χρόνο και έμεινες στο ράφι... Κρίμας τους γονιούς σου! (Μορφωμένη γυναίκα αυτή, κατά τα άλλα!)

-          Συγγνώμη αλλά δεν έχω ακόμα 7 χρόνια ως την ηλικία που εσείς ετυλίξετε τον κύριο Α; (τσιμπιές η μάμμα μου, με γέμισε μώλωπες)

-          Ε.... ναι... βέβαια είσαι στην ηλικία του γιού μου...

-          Δεν ενδιαφέρομαι.. Θέλω να έχω καλή πεθερά... Γεια σας κύριε Α, εχάρηκα που σας είδα...Πώς πάει η δουλειά;

Όταν έφυγαν, άρχισαν τα κηρύγματα... Φυσικά η μαμά μου, είχε ένα χαμόγελο, μα ένα χαμόγελο.... Άλλο να σας το περιγράφω και άλλο να το βλέπατε... Η κούκλα, πάντα 35άρα  μαμά μου!  

2)

Εδώ και τρεις βδομάδες, εμφανίστηκε ένα παιδικό αίσθημα. Ή μάλλον η πρώτη ενήλικη μου αγάπη, η οποία δεν ολοκληρώθηκε ποτέ λόγω του ότι έφυγα για Γερμανία. (Ευτυχώς! )Με τον κύριο, είχαμε να μιλήσουμε δύο χρόνια. Και συγκεκριμένα μετά από ένα τηλεφώνημά του, στο οποίο ήθελε να με ενημερώσει ότι αρραβωνιάστηκε, για αυτό «αν είναι να βρεθούμε για καφέ, να το κάνουμε κάπου διακριτικά, μακριά.» Δεν τον έβρισα, απλά τον διέγραψα. Άκου διακριτικά! Άκου μακριά! Μα για τί μας πέρασες, φίλε; Τελευταία λοιπόν, άρχισε ξανά τα τηλεφωνήματα. Τα οποία αφήνω αναπάντητα, μετά από το πρώτο, στο οποίο με ενημέρωσε πως θα ανέβει Γερμανία για δουλειές.  

-           Ωραία, καλές δουλειές! Εμένα γιατί μου το ανακοινώνεις;

-          Δεν χαίρεσαι που θα μπορέσουμε επιτέλους να τα πούμε από κοντά;

-          Όχι ιδιαίτερα.

-          Δεν θέλεις δηλαδή, να με δεις;

-          Αν είναι να πιούμε ένα καφέ, κανένα πρόβλημα. Να κανονίσω να έρθω με κάτι φίλους. -          Όχι με φίλους. Οι δύο μας.

-          Χώρισες;

-          Όχι βέβαια.

-          Μάλιστα... Δεν γίνεται.

-          Μα εγώ θέλω πολύ να σε δω. Όπως παλιά!

-          Παλιά, όταν ήμασταν ακόμα παιδιά. Εσύ όμως δεν είσαι πια, παιδί!  Λοιπόν, θα σε δω στο γάμο!

-          Ποιό γάμο;

 -          Τον δικό σου! Καλά να περνάς!

-          Χάρις, σε θέλω πολύ!

-          Ε, και;  Αδιάφορη μ’ αφήνει αυτό. Εξάλλου, δεν ντρέπεσαι την αρραβωνιαστικιά σου; Μην τολμήσεις να με ενοχλήσεις ξανά!

-          Με πληγώνεις... 

Το έκλεισα χωρίς δεύτερη σκέψη. Αδιάφορα.Μα δεν άφησε το κινητό σε Κύπρο και Γερμανία ανενόχλητο. Μέχρι και τον κοινό γνωστό μας, έβαλε να μου μιλήσει. Ευτυχώς τον έβρισε αυτός για μένα!Πριν δύο χρόνια, με είχε πληγώσει βαθιά αυτό το «διακριτικά». Χάθηκα από τη ζωή του με μιας... Δεν θέλω να έχω καμιά επαφή με άτομα τέτοιου είδους. ΔΕΝ μπορώ, τα σιχαίνομαι! Τέρμα! Λεμόνι με ξύδι!Άντε γεια!