Mια δημόσια συγγνώμη οφείλω να ζητήσω για το προηγούμενο θέμα στο μπλογκ.....

Για το πόσο σοκαριστικές εικόνες αναρτήθηκαν...

Όποιοι δε γνωρίζουν το μέλος fantasma ίσως και να υποθέσουν στη χειρότερη περίπτωση πως πρόκειται για κάποιο άτομο με ψυχική διαταραχή, είτε στη καλύτερη περίπτωση με κάποια γραφική παρουσία.....

Η αλήθεια είναι πως θέλω να τονίσω:

Το πρόβλημα που θέλουν κάποιοι να παρουσιάσουν, γιατί από αυτό βγάζουν τις διαφημίσεις και το ψωμί τους, δεν είναι η στάση των μπάτσων (που σε καμία περίπτωση δε τους δικαιολογώ και δε τους υποστηρίζω) , αλλά το γιατί αποκεφαλίστηκε αυτή η νεαρή δασκάλα!

Το ότι βγήκε ο άλλος με το κεφάλι στο χέρι και έκανε βόλτες... δεν είναι ευθύνη κανενός κωλόμπατσου...

Είναι όμως ευθύνη κάποιου.

Ποιανού; Ενός ολόκληρου συστήματος συνεργασίας εισαγγελέα, γιατρού, μπάτσου, υπουργών.

Αυτών που βάζουν στην άλλη μεριά να τα βγάλει πέρα μ'εναν δόλιο πατέρα ή μάνα, αδερφό ή αδερφή, κι όλοι οι υπόλοιποι καμία απολύτως ευθύνη..

-Που ειναι η ευθύνη του γιατρού όταν ο ασθενής δεν είναι καλά, κι  αυτός στις 25ημέρες νοσηλείας υποχρεούτε να του δώσει εξητήριο γιατί ετσι του εχουν πει;

-Που είναι η ευθύνη του εισαγγελέα, που μετά τη νοσηλεία στέλνει συστημενο γράμμα στον ασθενή και του διευκρινίζει γραπτώς ποιος τον "έχωσε" μέσα; (αφού μόνο 1ου βαθμού μπορεί να κάνει εισαγγελική εντολή);

-Που είναι η ευθύνη των μπάτσων που ενώ έχουν στα χέρια τους την εντολή του εισαγγελέα σε υποχρεώνουν να παραβρίσκεσαι μπροστά στον ασθενή σε όλη τη διαδικασία για τη νοσηλεία;

-Που είναι η ευθύνη των υπουργών που καταργήσανε τα ψυχιατρία;

Σε όλα ερχεται αντιμέτωπος ο 1ου βαθμού συγγενής να αντιμετωπίσει τη κατάσταση.... και ο σχιζοφρενής άρρωστος όλο και να φορτώνει μίσος και θυμό γι' αυτόν το συγγενή... που δε προστατέυετε από πουθενά και από κανέναν...

Μέχρι να φτάσει στο σημείο... να θρηνήσει κάποια οικογένεια κι άλλον έναν ανθρωπο... και οι ευθύνες... να φεύγουν... και οι άρρωστοι τελικά να ζούνε ανενόχλητοι...

Συγγνώμη και πάλι. Θέλησα να περάσω το μήνυμα πόσο σοβαρό είναι μετά από τη τεράστια ταλαιπωρία αρρώστων και συγγενών, να παραμένει τελικά στην ουσία μόνη και αβοήθητη μία ύπαρξη που φωνάζει από μέσα της τη βοήθεια. Αλλά ένα σύστημα διαπλεγμένο σωπαίνει τη κραυγή του, στη ζωή του αγαπημένου, του ύστατου στηρίγματος που του έχει απομείνει. Στο ΘΑΝΑΤΟ του πατέρα, μάνα ή και αδερφου....

(ΥΓ.Η αλήθεια είναι πως το κείμενο ηταν πολύ μεγαλυτερο και κατατοπιστικότερο... αλλα ξέροντας πως και αυτό με δυσκολία θα το διαβάσετε, δε θα είχα κανένα πρόβλημα να το συνεχίσω σε κουβέντα πρόσωπο με πρόσωπο με όποιον επιθυμεί, όποτε θέλει)