Αυτού του ματαίου η αράχνη
που πάει ρε φίλε και μας ψάχνει.
Να βρει την πιο παλιά γωνία
μες της ψυχής την αγωνία.

Να μας τυλίξει να μας πιάσει
να πει σας έχουνε ξεχάσει
τα παραμύθια σας και οι ξένοι
κι εκείνη δως του να επιμένει.

Να κατεβεί στο πρόσωπό σου
και στο συνειδητό το υπό σου
μ' αυτό τ' ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη.

Κράτα τα μάτια σου ανοιχτά
γιατί του φόβου τα πλεχτά
τα δείχνουν όλα στη ζωή και γκρίζα.

Και τα καλά και τα φριχτά
στον κόσμο ετούτο είναι μικτά.
Στον ήλιο γίνεται ο καρπός
στο χώμα η ρίζα.

Κι αυτού του μάταιου η αράχνη
που πάει ρε φίλε και μας ψάχνει
μ' αυτό τ' ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη.

Πριν κατέβει στο πρόσωπό σου
και στο συνειδητό το υπό σου
μ' αυτό τ' ανάποδο το δίχτυ
κάνε ψυχή μου μια και ρίχτη

Στίχοι: Λίνα Νικολακοπούλου
Μουσική: Σταμάτης Κραουνάκης
Πρώτη εκτέλεση: Άλκηστις Πρωτοψάλτη