Πρέπει να γράψω πολύ όσο πιο γρήγορα μπορώ. Δεν ξέρω πόσα θα προλάβω καθώς εκείνοι είναι ήδη πίσω μου και πλησιάζουν. Τη μέρα που όλα άρχισαν, όταν τα βατόμουρα χόρεψαν τανγκό για πρώτη φορά, τη μέρα που τα βατράχια κάπνισαν για πρώτη φορά, τη μέρα που τα μάτια της έλαμψαν σαν αστρική έκρηξη υπό τη σκιά της σελήνης. Μια κίνηση αστραπιαία που είδα σε αργή κίνηση. Μια πτώση προς το άπειρο, προς τα πάνω, και πως είναι δυνατόν να πέφτεις προς τα πάνω ρώτησε. Και τότε, εκείνη την ΜΩΒ ημέρα της απάντησα – για το χώμα στις χώρες γύρω από τον Αντίποδα, τα δάκρυα των Ιαγουάρων, τα όργια των Κάδων, τις γυναίκες χωρίς βυζιά, τους άντρες που πίνανε μέχρι να μην ξημερώσει. Και έκλαψε ζητώντας μου να την γαμήσω. Το έκανα. Την επόμενη μέρα έκλαιγε σαν κοριτσάκι – όχι πολύ μικρό, όπως όλες βασικά, όπως κλαίνε πάντα. Ο ήλιος σηκώθηκε πίσω από το βουνό και δεν ήταν ροζ. Που είναι πάντα δηλαδή. Τα σύννεφα επιβιβάστηκαν στα αεροπλάνα και εγκατέλειψαν τον πλανήτη. Η πόλη μας καταδικάστηκε στην απόλυτη ηλιοφάνεια. Και οι κάτοικοι τρελάθηκαν. Γεμίσαμε ηλιακούς συλλέκτες, φωτοβολταικά τόξα. Και μονόκεροι με κανονικά τόξα που δολοφονούσαν όποιον έβρισκαν μπροστά τους, κυρίως γέρους και παιδιά. Μείναμε οι μέσοι – Μέσοι. Αυτή σταμάτησε να κλαίει και βγήκαμε για το ΜΩΒ πρωινό μας. Αυγά με λάτα στην πρίζα δια γωνίες. Ένας μονόκερος μας σημάδεψε αλλά άλλαξε γνώμη και διασκορπίστηκε σε μια λάμψη τιτανίου αφήνοντας πίσω του μια μυρωδιά από βρεγμένα σκουπίδια. Μια νότα ακούστηκε και βουλιάξαμε σε ένα κρύο υγρό που φαινόταν πως δεν θα τελειώσει ποτέ. Άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα γύρω. Είχα χάσει τους φακούς μου – όλα ήταν θολά. Στο πλάι μου εκείνη γυμνή να στροβιλίζεται χορεύοντας μάλλον. Άνοιξα τα αυτιά μου και άκουσα εκείνο το δολοφονικό ρυθμό. Η ρίζα της μουσικής – πρωτόγονος και σεξουαλικός – σαν τα βυζιά μιας τσιγγάνας δίπλα στις γραμμές του τραίνου που φωτογράφιζα τότε. Το τραίνο πέρασε και η τσιγγάνα χάθηκε πίσω του σε μια σκοτεινή συνωμοσία μιας μάζας μετάλλου και της γης αυτοπροσώπως. Η πόρτα κλειστή. Και πίσω στην πτώση μέσα στο υγρό που δεν τελειώνει. Γαμηθήκαμε πέφτοντας και ακούγεται πολύ κλασσικό αλλά ήταν τόσο παράξενο. Πολλοί γαμιούνται πέφτοντας αλλά λίγοι επιζούν για να το περιγράψουν. Αλλά δεν θα το κάνω καθώς έχουν φτάσει και ό,τι πρόλαβα να πω το είπα. Φεύγω, θα περάσω την πόρτα για να χαθώ στο μαύρο κλιμακοστάσιο μιας αιωνιότητας συντετριμμένης από το σφυρί της γυναίκας εκείνης.

Πέρασα στη χώρα της Καθαρής Νύχτας. Οι σκισμένες νότες πετάνε χαρούμενες στον αέρα, τιτιβίζοντας διεφθαρμένες και σαρκοβόρες, προάγγελοι της καταστροφής. Τα τρωκτικά στα πόδια μου εξοργισμένα και ματωμένα. Φρικτά τέρατα της γραφειοκρατίας, δημόσιοι υπάλληλοι εκτελεστές ελεύθεροι στους δρόμους. Ο καιρός αλλάζει κάθε 10 λεπτά, βροχή - χιόνι - ήλιος - λιώνει. Οι μηχανές έχουν αποκτήσει τον έλεγχο του κράτους. Η ανάμνησή της μια ήμερη τραγωδία. Φιλιά και αγκαλιές, γύμνια και αποχρώσεις, αρώματα και μυρωδιές να κατρακυλάνε στο λαιμό μου σαν πέτρες με μεταλλικά καρφιά. Πολύ σύντομα, τα σύννεφα μαζεύτηκαν πάνω από την πόλη, φτύνοντας κόκκινα ζουμιά σαν γλίτσα, και η παρτίδα φούντωνε και φούντωνε. Παραδίπλα άκουσα εκρήξεις και φωνές, κίτρινοι καπνοί και καμμένο κρέας σε τηγάνι. Τα παράθυρα των κτιρίων είναι όλα σπασμένα, μέσα βλέπω σκελετούς να σέρνουν τα σπασμένα τους πόδια, να σέρνουν πτώματα, να τρώνε από το πάτωμα σαν σκυλιά. Περιπλανήθηκα για ώρες, προσέχοντας μην συναντήσω κάποιον εκτελεστή, σύρθηκα σε ραδιενεργά χόρτα, αναπόλησα το όπλο μου και το μαχαίρι μου, φοβήθηκα πολύ. Και μέσα σε αυτό το εξαθλιωμένο τοπίο προχώρησα, αόρατος σχεδόν, σε ένα ψόφιο κόσμο από περιττώματα και πτώματα, για να καταφέρω να βγω έξω από την πόλη, να αντικρίσω την πράσινη εξοχή, τα απολιθώματα μιας άλλης ζωής πίσω από τις κουρτίνες των μηχανών, μακρυά από τα πράσινα μάτια τους, μια αντεστραμμένη ανάμνηση του χθες.