Για να κάνουμε ένα διάλειμματάκι από το «Lvicky proudly presents…» θα σας πω μια αληθινή ιστορία από τότε που ήμουνα φοιτήτρια στην αγαπημένη μου Πάτρα. Θα σας το αφηγηθώ σαν παραμυθάκι γιατί.... γιατί έτσι μου αρέσει!

Μια φορά κι ένα καιρό, ήταν ένα όμορφο διώροφο σπιτάκι κοντά στο Πανεπιστήμιο Πατρών πάνω στην Πανεπιστημίου. Στο ισόγειο είχε 4-5 γκαρσονιέρες ενώ στον πρώτο όροφο υπήρχε το σπίτι που προφανώς κάποτε κατοικούσε ο ιδιοκτήτης με την οικογένειά του. Θα ‘ταν, δε θα ‘ταν 150 τετραγωνικά, με την σαλονάρα του, τη μπαλκονάρα του, την κουζινάρα του, τις δυό του δωματιάρες... Ο έξυπνος όμως ιδιοκτήτης μιας και δεν ήθελε να μείνει άλλο εκεί και αφού ήταν και κοντά στο Πανεπιστήμιο, το διαμόρφωσε κατάλληλα έτσι ώστε να βγαίνουν 4 δωμάτια (χώρισε το σαλόνι στα δυο με γυψοσανίδα) και έφτιαξε για το καθένα δωμάτιο τη δική του τουαλέτα έτσι ώστε να το νοικιάζει σε φοιτητές σε πολύ καλή τιμή και όλοι μαζί να χρησιμοποιούν απο κοινού την μια και μοναδική κουζίνα.

Έρχεται λοιπόν ο καιρός και τα δωμάτια του πρώτου ορόφου τα νοικιάζουν 4 παλικάρια. Άξια παλικάρια από καλές οικογένειες. Το καθένα σπούδαζε σε διαφορετική σχολή και είχε ο καθένας τις δικές του παρέες, αλλά με το που γνωρίστηκαν καλύτερα ταιριάξανε αμέσως.

Κάθε βράδυ το σπίτι του πρώτου ορόφου κατακλυζόταν από κόσμο! Τι πάρτι κάνανε, τι τσιμπούσια ετοιμάζανε, τι μουσικές καρέκλες παίζανε, τι Θάρρος ή Αλήθεια, τι χαρτιά Θανάση – Μπιρίμπα - Κουμ Καν. Κάποια μέρα ξεκινήσανε με μπουγέλο και ολοκληρώσανε με αλευροπόλεμο. Περιττό να σας πω ότι ο λεκές στο χαλί από το αλεύρι πρέπει να υπάρχει ακόμα....

Το σπίτι αυτό γειτνίαζε με μια μονοκατοικία. Εκεί ζούσε ένας κυριούλης μονάχος του με τις γάτες του για συντροφιά. Αυτός ο κυριούλης λοιπόν, ήταν λίγο γκρινιάρης να το πω, λίγο κακοδιάθετος να το πω. Πάντα κακομούτσουνος και αυστηρός. Με το που πήρε γραμμή τα παλικάρια μας καλούσε συνεχώς την αστυνομία να τους βάλει σε τάξη, έβγαινε στο μπαλκόνι του και τους φώναζε γιατί του χαλούσαν την ησυχία και τάραζαν τις γάτες του.

Ήρθε το πλήρωμα του χρόνου και σιγά – σιγά τα παλικάρια μας πήραν το δρόμο τους. Το ένα μετά το άλλο έφυγαν από το σπίτι και ο καλός γείτονας βρήκε την πολυπόθητη ησυχία του την οποία απολάμβανε παρέα με τις γάτες του. Ένα από τα αγόρια όμως έμεινε πίσω, απλά μετακόμισε σε μια από τις γκαρσονιέρες του ισογείου (έτσι ώστε να έχουμε και την μαρτυρία των όσων ακολούθησαν).

Μετά από δυο χρόνια περίπου, ακούστηκαν φασαρία και φωνές από ένα διπλανό σπίτι. Βγαίνει λοιπόν ο καλός μας γείτονας ξανά στο μπαλκόνι του στραμμένος προς το σπίτι που κατοικούσαν τα φοιτητόπαιδά μας “τοτε” και φωνάζει.

«Τι έγινε ρεεεει!!! Τα καλά προπέρσινα αρχίσαμε???»

Τελικά αυτή η παρέα, είχε αφήσει για πάντα το σημάδι της....