Τα χρόνια στο στρατιωτικό  27-09-84 έως 27-08-86  ήταν μπορώ να πω εύκολα.

Κομμένος δόκιμος  (δεν είχα βύσμα και κουβαλούσα με το όνομα μου το παρελθόν του Αριστερού Πατέρα και του ‘Βράχου’  του θείου Σίμου),  με πτυχίο ΑΕΙ και ειδίκευση H/Y , άρα σμηνίας Οικονομικός και υπεύθυνος της ορχήστρας της Πτέρυγας.

Δηλαδή ήμουν ο άνθρωπος της πληρωμής και της διασκέδασης οπότε μάλλον με συμπαθούσαν όλοι.

Η υγεία του Πατέρα όμως από το 85 δεν πάει καλά και  οι τιμητικές άδειες κι οι έξοδοι που παίρνω από την ορχήστρα , με βρίσκουν να φορτώνω και να ξεφορτώνω κιβώτια στις  γνωστές εταιρίες αναψυκτικών και μπύρας …

Χάνω τον Πατέρα το Μάη του  87 και παλεύω  να επιβιώσω ως υπεύθυνος λογιστηρίου το πρωί  σε γνωστή οικονομική εφημερίδα , διανομέας ποτών  το απόγευμα  και ως μουσικός session στα  studios  ηχογραφήσεων τα βράδια που με καλούσαν για κιθαριστή στις διάφορες δισκογραφικές δουλειές .

Είναι η εποχή που συγχρονίζω  στο studio μια Roland 707 που αργότερα αντικαταστάθηκε από μια Roland 626 με κώδικα FSK (εξηγώ σε άρθρο μου σχετικό με θέματα συγχρονισμού ) με το τετρακάναλο και τα synthies και ξεκινάω να φτιάχνω demos για τους πρώτους φίλους και πελάτες.

Έχω ήδη  πάρει έναν Atari ST 1MB που του έβαλα αργότερα 4 MB RAM και  DMA σε SCSI σκληρό  20 ΜΒ χωρισμένο σε 4 partitions των 5 MB έκαστο….

Μιλάμε για εποχή που έλεγαν Αυτός έχει 4 μεγαμπάιτ ραμ … , λες και είχες θαλαμηγό .

Κοιτάζω το σύστημα clone-back up που δουλεύει με 1,5 tera και παίρνει αντίγραφα ασφαλείας στο studio και σκέφτομαι πόσο γρήγορα έτρεξε η τεχνολογία.

Κι όμως στο θέμα της ιατρικής του καρκίνου , στασιμότητα.

Από το 87 που έχασα τον Πατέρα μέχρι σήμερα τίποτε το αξιοσημείωτο.

Ευτυχώς έχουν γίνει άλματα στα θέματα  Καρδιά και Γονιμοποίηση .

Ελπίζω…

Ξέφυγα όμως.

Πώς να τιθασεύσεις το μυαλό όταν κυριαρχεί το συναίσθημα ;

Συνεχίζω.

Ο ATARI (που έχω ακόμα στην ντουλάπα στο εξοχικό στο Λαύριο για ευνόητους λόγους) είναι ο υπολογιστής που βγάζει απίστευτη δουλειά από το 87 μέχρι το 95 που αντικαταστάθηκε με PC.

Μέχρι τότε συγχρονίζει με SMPTE μέσω του MIDEX (εξηγώ  και πάλι σε άρθρο μου σχετικό με θέματα συγχρονισμού ) με την μπομπίνα και όλες οι έξοδοι από μαγνητόφωνα αναλογικά-ψηφιακά , synthies , samplers ρίχνονται σε μια 48 ρα in line κονσόλα μίξης σχεδιασμένη καθαρά για recording εφαρμογές.

Το out όλων αυτών πηγαίνει στην αρχή σε μια μπομπίνα 3 κάναλη  Left Right & Cue και μετέπειτα σε dat .

Έτσι ό πελάτης έχει την δυνατότητα να πάρει τελικό προϊόν και μπομπίνα για χάραξη βινυλίου που κυριαρχεί μέχρι τότε , αλλά και dat για μελλοντική χρήση.

Το 91 διαπιστώνω αυτό που λέει η αστείρευτη  λαϊκή θυμοσοφία.

Ότι δηλαδή του υδραυλικού η βρύση πάντα στάζει και του τσαγκάρη τα παπούτσια είναι πάντα τρύπια…

Έτσι ξεκινάω δειλά - δειλά να μαζέψω το μυαλό και τις διάφορες μουσικές μου και να σκαρώσω τον πρώτο μου μεγάλο δίσκο.

Αρχίζω τις ηχογραφήσεις σε μέρες που δεν έχει δουλειά το studio.

Γνωριζόμουν ήδη κάποια χρόνια - από την εταιρεία  software  που συνεργαζόμουν  ως  product specialist - με τον Κώστα Τουρνά ο οποίος ανταποκρίθηκε στο κάλεσμα μου για την φιλική συμμετοχή του στο πρώτο μου album .Ο Κώστας ένας καλλιτέχνης που εκτιμώ βαθύτατα και με τιμά τόσα χρόνια με την φιλία του .

Έτσι  ο Σταθμός Νέου Ηρακλείου  ο πρώτος μου δίσκος κυκλοφορεί το Μάρτη του 92 με κύρια τραγουδίστρια την Κατερίνα Ζαρούτη  αλλά δεν μπορώ να πω ότι κάνει και πολλά πράγματα εμπορικά.

Συμπαθητικές για την εποχή πωλήσεις (σήμερα θα ήταν Χρυσός) αλλά…,  φέρνει γνωριμίες και δουλειά στο studio.

Δυστυχώς η ευτυχώς στην δουλειά μας ‘σπέρνουμε’ και δεν ξέρουμε πότε και πως θα  ‘ θερίσουμε’ !

Έτσι την περίοδο 91-94 εργάζομαι ως product specialist στο τμήμα κιθάρας,ενισχυτών   γνωστού μουσικού – ηχητικού οίκου (Δεν αναφέρω ονόματα για να μην θεωρηθεί γκρίζα διαφήμιση.

Το 91 και 92 πηγαίνω στην Φραγκφούρτη στην έκθεση εκπροσωπώντας τον πιο πάνω μουσικό οίκο  .

Το Μάρτη του 92 με τιμά με την πρόσκληση του σε δείπνο στην   Φραγκφούρτη ο κύριος και η κυρία Marshall  (Jim Marshall born 1923  owner and founder of Marshall Amplification )  όπου και γνωρίζω υπέροχους και  πασίγνωστους μουσικούς από την διεθνή μουσική σκηνή.

Ας μην αναφέρω ονόματα δεν είναι το ζητούμενο .

Εκείνη την περίοδο το studio εξοπλίζεται με ότι πιο σύγχρονο υπάρχει στην επεξεργασία του ήχου .

Λαμπάτοι κομπρέσσορες , προενισχυτές , λάμπες μικρόφωνα , επεξεργαστές σήματος για post production  κ.λ.π.

Όσα χρήματα βγαίνουν τα ρίχνω ατόφια στον εξοπλισμό του studio.

Και το studio μετά από τόοοσα κύματα δείχνει να χαμογελάει .

Είναι η εποχή που αρχίζουν να καρποφορούν οι κόποι ετών και  συνειδητοποιεί  η Μάνα ότι ο δρόμος της Μουσικής είναι πλέον μονόδρομος και αέρας αναπνοής για  μένα…

Συνεχίζεται…