Καλώς σας βρίσκω!
Από παιδί πάντα με τράβαγε η ιδέα να αποτυπώνω τις σκέψεις μου σε ένα κομμάτι χαρτί... (στην προκειμένη περίπτωση λόγω της εξέλιξης στον Η/Υ)
Από σήμερα λοιπόν μου δίνεται η ευκαιρία να παραθέτω σκέψεις και συναισθήματα όσον αφορά την καθημερινότητα τη ρουτίνα και τη μουσική.
Δεν συστήθηκα όμως... Είμαι ο Βασίλης...
Η πρώτη μου επαφή με τη μουσική ξεκίνησε σε πολύ μικρή ηλικία με τα ακούσματα της εποχής.... μπορώ να πω ότι ήταν συμπαθητικά....Όμως στην ηλικία μεταξύ 6 και 7 ετών μέσω του μεγαλύτερου αδερφού μου άκουσα το είδος της μουσικής που θα με στιγμάτιζε για πολλά χρόνια μέχρι σήμερα... Ήταν η Ροκ! Είτε αυτό ήταν Μπαλάντα είτε κάποιο δυνατό και γρήγορο κομμάτι με συνέπαιρνε ο όλος ήχος της ''συνεργασίας'' ηλεκτρικής κιθάρας του μπάσσου και της ντραμς κατα κύριο λόγο...
Μέσα σε αυτό το μεσοδιάστημα μου δημουργήθηκε το ερέθισμα να ασχοληθώ με καποιο μουσικό όργανο.. Ο λόγος ήταν μια επίσκεψη (από τις πολλές) στο σπίτι της νονάς μου... Εκεί είδα για πρώτη φορά Αρμόνιο... έκατσα και προσπάθησα μαζί με την κόρη της νονάς μου να παίξω και οφείλω να ομολογήσω ότι ήταν η αρχή για να μπω στο ''τρυπάκι'' της μουσικής και ενεργά...
Έτσι έπεισα τη μανα μου να με στείλει σε κάποιο ωδείο (του κατηχητικού αν θυμαμαι καλα) προκειμένου να μάθω να παίζω πλήκτρα....Όμως η μοίρα (και το μυαλό μου την εποχή εκείνη) είχε άλλα σχέδια για την μετέπειτα μουσική μου εξέλιξη...
Τα μαθήματα διήρκεσαν μονάχα μια βδομάδα καθώς μου ήταν πολύ δύσκολο να μπω σε καλούπια τόνων ημιτονίων  και νοτών πραγμα απαράιτητο για κάποιον ο οποίος θέλει να ασχοληθεί ενεργά με τη μουσική, όμως το πάθος μου για τη μουσική δεν θα έμενε αμέτοχο έστω και αρκετά χρόνια αργότερα.
Κάπου στο γυμνάσιο παρέκλινα των ακουσμάτων μου που ήταν κατα κύριο λόγο Ροκ και Πανκ και πήρα μια μικρή γεύση απο Χιπ Χοπ και Ραπ....
Όμως ο έρωτάς μου εμένα ήταν η κιθάρα (κατα προτίμηση ηλεκτρική) και όταν είδα ότι η Χιπ χοπ και η Ραπ δεν είχαν να μου προσφέρουν τίποτα όσον αφορά τη συναισθηματική μου ευφορία δόθηκα στη Ροκ και σε κάποια συγκροτήματα της Μέταλ.
Αφού λοιπόν καταστάλαξα άκουσα αρκετούς αξιόλογους καλλιτέχνες της Ροκ  και μάζεψα αρκετό υλικό (Deep purple,Whitesnake, Pink floyd Metallica,Iron maiden και λοιπούς) μέσα σε αυτό το υλικό ήταν και κάποιοι δίσκου ενός Ιρλανδού... Rory Gallagher λεγόταν... δεν νομίζω ότι χρειάζεται συστάσεις...
Αυτό ήταν! Θα μάθαινα κιθάρα! Ηλεκτρική μάλιστα...
Έτσι πήγα στο ωδείο της πόλης μου και τους είπα πολύ απλά ότι ήθελα να μάθω κιθάρα.....
Παίζω εδώ και ενάμισι χρόνο και τα βήματα είναι αργά αλλα σταθερά...
Το αποτέλεσμα όλου αυτού είναι η εξωτερίκευση συναισθημάτων μέσω της μουσικής...
Ποτέ δεν είναι αργά να κάνεις κάτι το οποίο σε γεμίζει τόσο πολυ..Όσο για το που θα φτάσω;;;; Ο χρόνος θα δείξει...

Sky is the limit....