Και μιλάτε. Και συνεχίζεται να βγαίνετε ατάραχοι και ψύχραιμοι στα κανάλια.

Και μείς συνεχίζουμε, αποβλακωμένοι να παίζουμε τα νούμερα του τηλεκοντρόλ.

Και τρώμε, γελάμε και κοροϊδεύουμε.

Σας φτύνουμε και σας βρίζουμε από τα σπίτια μας, από τον δερμάτινο καναπέ μας.

Μεγαλώνει όμως η ελπίδα μέσα μας, ότι ο γείτονας ακούει από τον ελλειμματικό σε μόνωση τοίχο τις κραυγές μας.

Μα που τελειώνει η μοναξιά.

Μετά από πόσα χτυπήματα και ουρλιαχτά ανοίγει η πόρτα;

Μας αρκεί σίγουρα για την ώρα μια μοδάτη, νεανική και αρκετά ανατρεπτική εκπομπή, όπου παρουσιαστές και σκηνικό, το μοντάζ και οι διάλογοι, εκφράζουν πολλά από εκείνα που θέλουμε να σας τρίψουμε στη μούρη.

Μας αρκεί το facebook και το twitter για να ξεσπάμε την οργή μας και να ελπίζουμε πως κάποιος ακόμη, φίλος ή άγνωστος βλέπει, νιώθει αφουγκράζεται,συμμετέχει και μοιράζεται την αγανάκτησή μας, το μαρτύριο μας. Κάποιος ίσως συμφωνεί ότι πρέπει να κάνουμε κάτι επιτέλους.

Πότε θα βγούμε όμως στο διάδρομο και με χαμόγελο συνωμοσίας, θα κατέβουμε μαζί τις σκάλες και θα ξεχυθούμε στο δρόμο;

Πότε θα καταλάβουμε, πως το χαζοκούτι, δεν πρόκειται ποτέ να κληρώσει τα όνειρά μας;

Πότε θα συνειδητοποιήσουμε, ότι δεν είστε τίποτα παραπάνω από μαριονέτες στα χέρια μας; Πότε θα αποφασίσουμε ότι θα παίξετε το ρόλο που θα σας υποδείξουμε εμείς; Πότε ο λόγος σας θα ναι γραμμένος από τα δικάς μας χέρια;

Που τελειώνει η μοναξιά;

Που τελειώνει ο εγκλεισμός; που τελειώνει …

Υ.Γ. συγχωρέστε το κόλλημα με τον Αναγνωστάκη, μα με έχει σημαδέψει η ποίησή του.