Είναι από τις μέρες που πονώ. Σωματικά και ψυχολογικά. Με έπιασε και μια γρίπη και νιώθω τα κόκκαλα μου ακόμη πιο αδύνατα από πριν. Η μέση μου με πεθαίνει και με κάνει να νιώθω σαν γριά που μόλις έβαλε το ένα πόδι στον τάφο και περιμένει. Συνήθως, δεν ένιωθα τόσο αδύναμη ούτε η μέση με πονούσε τόσο πολύ. Όμως οι πάτοι έχουν την ιδιότητα να προσπαθούν να ισιώσουν όλα τα κόκαλα που πιθανώς να ήταν στραβά και να σε κάνουν να περπατάς ίσια. Με αποτέλεσμα να πονάς πού και πού. Εγώ πονάω συχνά. Πιο συχνά από όσο θα περίμενα. Νιώθω να μαγκώνουν τα πάντα. Πέφτω συχνά και μαζί με αυτό, πέφτει και η ψυχολογία μου. Η γιατρός μου λέει ότι είναι καλό που πέφτω... Όμως, δεν μπορώ να το κατανοήσω. Γεμίζω μελανιές και πονάω. Συνήθως αν χτυπήσω, τα σημάδια δεν φεύγουν. Έχω καντούρια από την γιαγιά και βάζω. Τσούζει αλλά βοηθάει πολύ. Σε μια βδομάδα φεύγει αρκετά το σημάδι. Ίσως να μην το έχεις και καθόλου. Μου είπε, ότι είχα αρχίσει να εμφανίζω σκωλείωση και πως με τους πάτους, μπορεί και να το γλιτώσω, μακάρι. Είμαι που είμαι κοντή, κουτσένω που κουτσένω δεν θέλω να έχω και σκωλείωση μέσα σε όλα. Νιώθω τόσο πολύ άγχος. Όλοι μου οι γνωστοί βγαίνουν έξω και κάνουν σχέσεις. Εμένα, όπως και να το κάνουμε δεν με ψάχνει κανείς. Βρήκα διέξοδο βέβαια, στην μουσική και στο γράψιμο, αλλά και αυτό πολλές φορές δεν φτάνει να γλιτώσει το κλάμα που βγαίνει αβίαστα από μέσα σου.
Ίσως είναι και η ηλικία. Είμαι δυνατή ρε, δεν νιώθω. Είμαι νίντζα. Ε... Ναι, είμαι και δεν είμαι, θα πρέπει να γίνω. Υπάρχουν και χειρότερα, έτσι πρέπει να σκέφτομαι και να χαμογελάω και να ευχαριστώ που έχω μια ζωή... Καλύτερη από κάποιον άλλον.