Τί ήταν το punk; Ένα μουσικό ρεύμα, ένα ακόμη είδος, ένα κίνημα ίσως; Μια νέα επαναστατική αντίληψη που επέπεσε με την ορμή ακραίου καιρικού φαινομένου σε λιμνάζοντα μουσικά ύδατα; Και από πού προήλθε; Ποιές ήταν οι συνθήκες απ' όπου ξεπήδησε; Γιατί τότε; Και κυρίως, γιατί κάηκε τόσο γρήγορα, σαν Περσίδα στον ουρανό του Νοέμβρη (ας μου συγχωρεθεί η ποιητική εκτροπή!); Και πως από ένα κίνημα όλο ενθουσιασμό και νεανική φρεσκάδα μεταλλάχτηκε ταχύτατα σε ένα απολιθωμένο μόρφωμα με τους πιο συντηρητικούς και στενόμυαλους οπαδούς;
Απλές (και προβοκατόρικες) ερωτήσεις, οι οποίες όμως δεν έχουν εξίσου απλές και μονοσήμαντες απαντήσεις. Και το παρόν αφιέρωμα προφανώς δεν φιλοδοξεί να καταλήξει σε οριστικά συμπεράσματα, κάτι μάλλον υπερφίαλο, αν λάβει κανείς υπόψη του το πλήθος των κειμένων που έχουν γραφτεί για το ζήτημα αυτό. Στην ιστορία άλλωστε δεν υπάρχουν οριστικές απαντήσεις. Ίσως να μην υπάρχει καν αυτή η περιβόητη "ιστορική αλήθεια". Γιατί η ιστορία είναι ένα πολύπλοκο σύστημα, χαοτικής συμπεριφοράς, το οποίο ο καθένας μελετά, διαβάζει και κάποιες φορές επινοεί επηρεαζόμενος από τις ιδεοληψίες του, κόβοντας με προκρούστειες μεθόδους ότι περισσεύει, και ότι δεν ταιρειάζει στο ιδεολογικό πλαίσιο και στις προκαταλήψεις που κουβαλά. Τέλος πάντων, σε αυτό το αφιέρωμα θα ...ξαπλώσω κι εγώ το punk στη δική μου προκρούστεια κλίνη και θα προσπαθήσω να αναδείξω κάποιες συνιστώσες, οι οποίες (ας μου συγχωρεθεί η περιαυτολογία) δεν φωτίζονται συχνά...
Οι πρώτες σκέψεις για αυτό το αφιέρωμα γεννήθηκαν μέσα από μια κινηματογραφική προβολή. Βρέθηκα λοιπόν προ μηνών, στην πρώτη επίσημη προβολή του εξαιρετικού ντοκυμανταίρ του Don Letts "Punk Attitude" στις Νύχτες Πρεμιέρας. Φίσκα η αίθουσα με δεκάδες ...μπλουζάκια, από τα πλέον κλασικά και προβλεπόμενα Ramones μέχρι και τα πιο ψαγμένα Crass! Της προβολής προηγήθηκε εισαγωγή από τον γνωστό δημοσιογράφο Νίκο Πετρουλάκη, του οποίου η αναφορά (με αφορμή την ταινία) στους Green Day συνοδεύτηκε με μια ομαδική γιούχα από μεγάλη μερίδα του κοινού. Ο ίδιος έσπευσε να λιβανίσει το "λαϊκό", γηπεδικής νοοτροπίας, αίσθημα και επικρότησε. Η ταινία ξεκινά... Λίγο αργότερα, στη διάρκεια της ταινίας, ο Henry Rollins καταφερόταν με το γνωστό ιδιόρρυθμο πάθος του ενάντια στο συντηρητισμό πολλών οπαδών και μουσικών του punk οι οποίοι είχαν φτάσει στο σημείο να μετρούν το μήκος των μαλλιών ή τη διάρκεια ενός κιθαριστικού σόλο και να αποφαίνονται αν η μουσική ακολουθούσε τις σωστές προδιαγραφές του punk ή όχι! Δεν νομίζω να ίδρωσαν και πολλά αυτιά στην αίθουσα... Και είμαι σίγουρος ότι ο σημερινός punk πιτσιρικάς, ο οποίος αντιδρά σε ένα κατεστημένο του οποίου είμαστε μέρος και εμείς, εκείνη τη στιγμή άνετα θα μας επεδείκνυε ένα ...μεσαίο άκαμπτο μικρό δακτυλάκι!