10  Συνέχεια από το προηγούμενο.

Σαν  εμφανίστηκε στη πόρτα  εκείνος  έκανε, σαν τρελός.

Τον χάιδεψε στοργικά  λέγοντας  καλά, καλά  μη κάνεις  έτσι,  ώρα σου  είναι το ξέρω, χίλια  συγνώμη  και, για  να μη ξεχάσω  τα έξτρα γαργαλήματα,  είναι  δώρο! 

 «Από ποιον?  Σήμαιναν  τα απορημένα  του γαβγίσματα »

Από την Νάντια, χαζούλη.

«Στο άκουσμα του ονόματος  κούνησε την ουρά του ρυθμικά».

Τώρα τρέχα,  θα σε ξεπεράσω.
Πετάχτηκε, σαν  πύραυλος  γαυγίζοντας  όλο χαρά.

Ε’  όχι και, τόσο γρήγορα, μαζί  να πηγαίνουμε  φώναξε, για να τον επαναφέρει  πίσω.

«Ο Δίας, δίχως δεύτερη προσταγή  έκοψε ταχύτητα  ψεκάζοντας,  με την  αρρενωπή  οσμή  του επιλεκτικά, αρκετές  πρασινάδες ».

«Ο Άλεξ  τρέχοντας  άρρυθμα,  άκεφα  έδειχνε,  να μην μπορεί να  τελειώσει  την συνηθισμένη τους διαδρομή,  «η  έλλειψη ύπνου του έφερνε αδυναμία»  αφήνοντας  το ζωηρό  ποιμενικό,  να ολοκληρώσει  τις  ανάγκες  του  σφύριξε  βεβιασμένα  δίνοντας  του, εντολή  οπισθοπορείας.

«Με  διαφορετικά  ερεθίσματα,  ξαναπήραν  το δρόμο της επιστροφής»

 «Ο Άλεξ  νιώθοντας  έντονο πονοκέφαλο,  επέστρεψε  σπίτι, με χίλια ζόρια  αντίθετα, με το τετράποδο  κολλητό  του,  που εξακολουθούσε τη παιχνιδιάρικη  διάθεση».

«Τον χάιδεψε  αποτρέποντας  τον να συνεχίσει  ενώ,  με προτεταμένο  το δείκτη του χεριού  είπε…

Τώρα,  θέλω να καθίσεις  φρόνιμα  μη διανοηθείς,  να βγάλεις  ούτε κιχ κατάλαβες  και,   βιαστικά  τράβηξε, στη  κουζίνα.

«Ο καημένος  ο  Δίας  αν κι’ λαχταρούσε  λίγο ακόμη χαβαλέ,  καταλαβαίνοντας  πολύ καλά την αυστηρή  εντολή,  κατέβασε  τα πανέξυπνα  οινοπνευματί του μάτια   και,  κουλουριάστηκε  αθόρυβα,  στα  δροσερά  πλακάκια  της  αυλής».

Ο Άλεξ  προληπτικά ήπιε,  ένα αναβράζων  αναλγητικό  και,  προσγειώθηκε  βαρύς  στο κρεβάτι  …γέρνοντας  τα βλέφαρα.

Το μυαλό του στριφογύριζε διαρκώς,  στην βραδινή  περιπέτεια,  με το αναπάντεχο   πλάσμα.

 «Πολύ αργότερα, σαν υποχώρησε  ο πονοκέφαλος  ανασηκώθηκε…

Είχε  δώσει, μια υπόσχεση και,  έπρεπε  να τη κρατήσει  αποστέλλοντας,  περιγραφή  του  ονείρου, στη Νάντια».

 «Απρόθυμα,  έθεσε σε λειτουργία  το  lap top  και,  επικεντρώθηκε να επαναφέρει  στην μνήμη  όλες  τις αγωνιώδεις  του στιγμές,  τα συναισθήματα   και, τις  αλγεινές  του εντυπώσεις».

«Σε κάθε  υπερπροσπάθεια  αυτοσυγκέντρωσης,  ένιωθε  την ταραχή του να ενισχύεται  καθώς,  στα  αυτιά  του αντηχούσαν  η  υπερκόσμια φωνή,  με τις  ακατάληπτες  λέξεις,   προκαλώντας  του  υπερένταση».

«Τη προσοχή του, "στο να εντάξει  την παραμικρή  λεπτομέρεια  στο κείμενο"  τράβηξε  από την ανοιχτή,  με τη προστατευτική …μυγόσητα  εσώπορτα,  ένας  διαπεραστικός, οξύς,  ανατριχιαστικός  ήχος,  σαν εκείνο,  που αφήνει η  λίμα κατά την λείανση,  ενός  αντικειμένου».

Εξοργισμένος,  φώναξε στο Δία  να ησυχάσει  μα.. καθώς ο αλλόκοτος  ήχος   εξακολουθούσε  να τον …κεντρίζει  εκνευριστικά.

Διέσωσε  το  ολιγόλεπτο κείμενο  και,  χωρίς  δεύτερη κουβέντα,  πετάχτηκε  έξω  γεμάτος  φούρκα…

Είδε  το Δία  που αμέριμνος, συνέχιζε  να  γρατζουνά   την  πλακόστρωση   σπρώχνοντας πέρα δώθε,  με τα πόδια  κάτι  που  ως φαίνεται,  του άρεσε  ιδιαίτερα. 

Τον πλησίασε  θυμωμένος  φωνάζοντας…
Βρε αφιλότιμε!  Δε σου έχω διδάξει,  να μη τρως  οτιδήποτε?  Τι  …σκατά  είναι αυτό  που γλύφεις  και,  με ζάλισες?

Κι’ ενώ  ο  Δίας …οπισθοχωρούσε  ο Άλεξ  έσκυψε τσαντισμένος,  να  δει  το θορυβώδες  εύρημα  του. 

Το στομάχι του, σαν αντίκρισε το  σπασμένο μέρος  από, ένα  κατάμαυρο,  γαμψό νύχι, με  απαίσια  μυρωδιά  γεμάτο πηχτό, σκούρο  υγρό,  δέθηκε κόμπος,.

«Του φάνηκε όμοιο, με τα τερατώδη νύχια του Μεθέωντα»

Ξανακοίταξε  τον  Δία  επιπλήττοντας  τον…
Σε ποιο μέρος,  ξετρύπωσες  τούτη  την σιχαμερή βρωμιά  και, πως  αντέχεις,  να  την …πιπιλάς  στο στόμα σου?

 Ο μεγαλόσωμος ποιμενικός  δίχως  το παραμικρό  ίχνος φόβου,  «αντίθετα, με τη ονειρική, πλασματική  εικόνα  του  Άλεξ  για  αυτόν»  ξαμολήθηκε,  κατεβαίνοντας  πανεύκολα  την επικίνδυνη όχθη της ρεματιάς, γαβγίζοντας.

Ανήσυχος τον πήρε στο κατόπι.  Με  δυσκολία, κινδυνεύοντας  να  γκρεμοτσακιστεί  έφτασε,  στο σημείο  που τον οδήγησε  κι' ενώ, ο  ευφυής  ποιμενικός  ανασαίνοντας  γοργά,   σκάλιζε  επιφανειακά  το  έδαφος  θέλοντας  να του δείξει  το μέρος  της …γευστικής  του ανακάλυψης...

 Ο Άλεξ,  εντόπισε  διάσπαρτες, «όμοιες , μ’ εκείνες πάνω στο νύχι» από το ίδιο, σαν  πίσσα μαύρο,  πηχτό, δυσώδες  υλικό  σταλαγματιές, να  υπάρχουν παντού.

Προσπαθώντας  να  ιχνηλατήσει  τη πορεία  τους  βημάτισε , αρχίζοντας  από την  βάση, ενός  μυτερού  ογκόλιθου  όπου ξεκινούσαν φτάνοντας,   μερικές  δεκάδες  μέτρα  μέχρι  την  λασπωμένη  άκρη της  κοίτης,  που  εξαφανίζονταν.

Γεμάτος  αγωνία  διαπίστωσε πως,  βρίσκονταν  ακριβώς,  στο ίδιο σημείο  που  ο  Μεθέωντας,  "όταν  τον εκτίναξε  ο ξαφνικός,  δυνατός  ανεμοσούρτης" κατρακύλησε. 

Η  μυρωδιά στον αέρα,  «‘αν και  λιγότερο  έντονη»  έμοιαζε,  μ’ εκείνη που ανέδιδε  το νύχι  άλλα..  δεν  έπαυε,  να είναι  βαριά, άσχημη.

Προσεκτικά,  συνέχισε να παρατηρεί τριγύρω του μονολογώντας .

Κανονικά, μετά  τα  όσα  είχαν προηγηθεί  η θαμνώδης  πλαγιά  της όχθης, θα  έπρεπε να είχε καταπατηθεί, ξεριζωθεί.

εικόνα όμως  τέτοιας καταστροφής, δεν εντόπιζε πουθενά  όλα, τοποθετημένα  φυσιολογικά,  στη θέση τους.

Στην  αλυσίδα  των πρώτων ενδείξεων  που  κατ’ αρχή,  φαντάστηκε να  ξετυλίγεται  έλειπαν, βασικοί  κρίκοι.

Το κενό τους, κάνοντας ανίσχυρες τις  ισχνές του αποδείξεις συσκότιζε, αντί να ρίχνει φως στη ιδιάζουσα κατάσταση κι' αυτό γιατί, στην αχνή σειρά  κάποιων επιχειρημάτων που ίσως,  θα μπορούσαν,  να εκλογικεύσουν  το παράλογο  επιδεικτικά,  μια  ουσιαστική παράμετρος,  απουσίαζε. 

Λογικά,  ένα …ασήκωτο πλάσμα, όπως ο Μεθέωντας έκτος  από, μια σοβαρή  καταστροφή, στο περιβάλλοντα  χώρο, με τη πτώση του, θα έπρεπε να είχε αφήσει και, πολύ έντονα  ίχνη, στο μουλιασμένο  έδαφος.  

«Όσο, κι’ αν έψαξε, σε μια αρκετά μεγάλη  απόσταση, δε  μπόρεσε  να  εντοπίσει  ούτε,  ένα»

«Έθεσε στον εαυτό του, ένα παρακινδυνευμένο  ερώτημα».

Μήπως  το παράταιρο  πλάσμα,  είχε  τη δυνατότητα να εξαφανίζει τα ίχνη του αλλά… στον ξαφνικό του τραυματισμό, δε κατάφερε να  αντιδράσει τελείως? 

«Δυστυχώς ακόμη  και, το δυνατό  φως της ημέρας, δεν άφηνε στο Άλεξ  περιθώριο να τοποθετήσει  στην θέση τους  ορισμένα,  βασικά κομμάτια,  από το νυχτερινό  πάζλ  των παραισθήσεων».