Ο θάνατος, για τη σκέψη, αποτελεί ένα αναγκαίο και απροσπέλαστο αντικείμενο. Αναγκαίο, αφού όλοι μας η ζωή φέρει το σημάδι του, σαν τη σκιά που μεταφέρεται εκ του μηδενός, σαν το σημείο απόδρασης, για μας, απ’ όλα. Αλλά και απροσπέλαστο, αφού δεν υπάρχει τίποτα να σκεφτεί κανείς μέσα στο θάνατο. Τι είναι ο θάνατος; Δεν το ξέρουμε. Δεν μπορούμε να το ξέρουμε!! Αυτό το ύστατο μυστήριο κάνει όλη τη ζωή μας μυστηριώδη, σαν ένας δρόμος που δεν θα ξέραμε που οδηγεί, ή μάλλον που ξέρουμε παρά πολύ καλά, χωρίς ωστόσο να γνωρίζουμε αυτό που υπάρχει πίσω – πίσω από τη λέξη, πίσω από το πράγμα – , ούτε καν  αν υπάρχει κάτι.

Τι είναι ο θάνατος; Για να υπεραπλουστεύσουμε τα πράγματα η απαντήσεις χωρίζονται σε δυο στρατόπεδα: Αυτοί που λένε ότι θάνατος δεν είναι τίποτα· οι άλλοι που βεβαιώνουν ότι ο θάνατος είναι μια άλλη ζωή, η ίδια που συνεχίζεται εξαγνισμένοι απελευθερωμένη… Μηδέν ή αναγέννηση; Μια άλλη ζωή ή καθόλου ζωή; Ανάμεσα σε αυτές τις δύο κατευθύνσεις, εναπόκεινται στον καθένα να διαλέξει, αρνούμενος να διαλέξει: Να αφήσει το ζήτημα ανοιχτό, όπως είναι στην πραγματικότητα, και να κατοικήσει αυτό το άνοιγμα που είναι να ζει.

Γνωρίζουμε ότι κάθε ζωντανό ων είναι θνητό, και ότι κανένας δεν μπορεί να ζήσει ή να επιμείνει στην ύπαρξη του χωρίς να αντιστέκεται ακόμα και σ’ αυτόν τον θάνατο που τον πολιορκεί από παντού ή τον απειλεί. Το σύμπαν είναι ισχυρότερο από εμάς. Η φύση είναι ισχυρότερη από εμάς. Γι’ αυτό πεθαίνουμε. Το να ζεις σημαίνει να αγωνίζεσαι, να αντιστέκεσαι, να επιβιώνεις, και αυτό κανείς δεν μπορεί να το κάνει αιώνιο. Στο τέλος πρέπει να πεθάνουμε, και αυτό είναι το μόνο τέλος που μας έχουν υποσχεθεί. Το να σκεφτόμαστε πάντα, θα ήταν σαν να το σκεφτόμαστε πολύ. Το να μην το σκεφτόμαστε ποτέ, θα ήταν σα να παραιτούμαστε από αυτή τη σκέψη.

Θνητοί και εραστές θνητών: Αυτό ήμαστε και αυτό μας κατασπαράζει. Αλλά αυτός ο σπαραγμός που μας κάνει άντρες, ή γυναίκες, είναι ακριβώς εκείνος που δίνει στη ζωή τη μεγαλύτερη αξία της. Αν δεν πεθαίναμε, αν η ύπαρξή μας δεν ξεχώριζε έτσι πάνω στο κατασκότεινο φόντο του θανάτου, θα ήταν η ζωή τόσο πολύτιμη, σπάνια, συνταρακτική; Πρέπει λοιπόν να σκεφτόμαστε το θάνατο για να αγαπάμε καλύτερα τη ζωή να την αγαπάμε όπως είναι εύθραυστη και περαστική, να την εκτιμάμε περισσότερο, για να ζούμε καλύτερα.