Κλαίω κλαίω, όλη μέρα για το αυτοκινητάκι μου, τέλος οι εκδρομές με το αυτοκινητάκι μου, τέλος τα ταξίδια οι βόλτες στην οδός kadet (πειραϊκή – πασαλιμάνι – μικρολίμανο) τέλος η οδική βοήθεια για φέτος τον χειμώνα και για κάθε χειμώνα.

Το αυτοκινητάκι μου ποτέ δεν με άφηνε εγώ όμως τώρα το αφήνω.

Με αυτό έκανα τις πρώτες τσάρκες χωρίς δίπλωμα με τους φίλους μου, με αυτό κάναμε τα πάντα με την μοναδική μου αγάπη μου Μ……... Με συνδέουν πολλά με αυτό το αυτοκίνητο.

Τα συναισθήματα μου δεν μπορείτε να τα καταλάβετε αυτή την στιγμή.

Θυμάμαι τις ατελείωτες βόλτες σε καθημερινή βάσει παλιότερα που δεν δούλευα και δεν είχα χρήματα για καφέ, θυμάμαι το ταξίδι στην Σκιάθο που μπήκαμε με το Kadet μέσα σε ένα ποτάμι και δεν κώλωσε. Τις διακοπές στην Ζάκυνθο. Τις διακοπές στην Άνδρο φορτωμένο μέχρι τα μπούνια και με 5 άτομα μέσα, τις διακοπές στην Σύρο και ας μου είχε χαλάσει το τζάμι μου, τα Σαββατοκύριακα στο Ναύπλιο, στην Θήβα στην Χαλκίδα.

Και που δεν με είχε πάει αυτό το αυτοκινητάκι μου.

Το κακόμοιρο θα γίνει παλιοσίδερα, να μου πεις κλαις για το αυτοκίνητο, κλαίω για αυτά που αφήνω μέσα σε αυτό, και γιατί όχι ρε αδερφέ και το ίδιο το αυτοκίνητο.

Ψυχάρα είχε το kadet.

Όχι σαν τα καινούργια που είναι μόνο φρουρού και αρώματα.

Μπορώ να γράφω ώρες ατελείωτες για το αυτοκινητάκι μου αλλά δεν συνεχίζω γιατί είμαι πολύ στεναχορεμένος.

Όποιος το έχει νιώσει μπορεί να με καταλάβει…

KADETARA ΖΕΙΣ ΚΑΙ ΘΑ ΖΕΙΣ ΜΕΣΑ ΣΤΗΝ ΚΑΡΔΙΑ ΜΟΥ ΠΑΝΤΑ!!!