Μια άσπρη πέτρα απ' το βουνό

το θάνατο έκανε βουβό

κι απ' του Ολύμπου τις πλαγιές

ορειβατούνε οι φωνές.

Ποια πρώτη στην κορφή να φτάσει

και στο θρόνο των θεών να κάτσει

τους κεραυνούς να διατάζει

και τους ανέμους να κοπάζει.

Κι από τη στάμνα τη χρυσή

νερό να πίνει

κι απ' τη φωνή της τη μισή

ψυχή να δίνει.

Από τα στήθη της φωτιά

κι απ' τη γλυκιά της τη ματιά

μια δροσοσταλιά.