ελληνική μουσική
    404 online   ·  211.158 μέλη
    αρχική > e-Περιοδικό > Aρθρα

    Μεταμοντέρνα Μουσική

    Η μεταμοντέρνα μουσική έχει αλλάξει την βασική ιδέα ορισμού της μουσικής. Η ιδέα "η μουσική για τον εαυτό της" ολοένα και περιχαρακώνεται. Σημείο αναφοράς δεν είναι πια η τεχνική, αλλά η ουσία, το υλικό της μουσικής...
    Γράφει το μέλος Παναγιώτης Βουλιάκης (vouliakis)
    38 άρθρα στο MusicHeaven
    Τετάρτη 10 Νοέ 2004
    Η μεταμοντέρνα μουσική είναι ένα μουσικό ιδίωμα αλλά και μια μουσική κατάσταση.

    Ως ιδίωμα, έχει τα χαρακτηριστικά της μεταμοντέρνας τέχνης: ευνοεί τον εκλεκτικισμό στη μορφή[1] και στην τεχνοτροπία ενώ συχνά συνδυάζει χαρακτηριστικά διαφορετικών τεχνοτροπιών, αποδομεί, κατατέμνει και επανασυναρμολογεί.

    Με αυτό-αναφορικές και ειρωνικές διαθέσεις,συγχέει τα όρια ανάμεσα στην ‘υψηλή’ τέχνη και το kitcsh.



    Τα ιδιαίτερα γνωρίσματά του μεταμοντέρνου μουσικού ιδιώματος είναι ο πολυστυλισμός, το τυχαίο, η αυτοσχέδια μεταποίηση έτοιμου ή θεμελιώδους υλικού.



    Ως μουσική κατάσταση, η μεταμοντέρνα μουσική δεν εμφανίζει κάποια ιδιοτυπία, κάποιο ιδιαίτερο χαρακτηριστικό. Συχνά, δεν είναι ούτε καν μεταμοντέρνα ως ιδίωμα.

    Η μεταμοντέρνα μουσική παραμερίζει την παραδοσιακή διάκριση ανάμεσα σε μορφή και περιεχόμενο καθώς και την έννοια του μουσικού είδους.



    Παρά όλα αυτά, η μεταμοντέρνα μουσική θεωρείται ότι διαφέρει από την μοντέρνα, με δεδομένο ότι η δεύτερη είχε αξιολογηθεί για τις θεμελιώδεις αρχές της, για τις τεχνοτροπίες της αισθητικής συγκίνησης[2], ενώ η πρώτη αξιολογείται, τόσο ως εμπορεύσιμο αντικείμενο πρακτικής χρησιμότητας ή αξίας, όσο και ως συμβολικός λειτουργικός δείκτης ιδιαιτέρων γνωρισμάτων.





    Το μεταμοντέρνο μουσικό ιδίωμα

    Επιρροές από τον μοντερνισμό. Πρώϊμη μετανεωτερικότητα.



    Στη μοντέρνα εποχή, η ηχογράφηση της μουσικής είχε αντιμετωπισθεί ως μέθοδος αποτύπωσης, παρόμοια με τη φωτογραφία, μια μέθοδος καταγραφής ενός συμβάντος.

    Όμως, όταν εφευρέθηκε η μαγνητοταινία τη δεκαετία του 1930, η δυνατότητα άμεσης διόρθωσης και επεξεργασίας μιας ηχογράφησης και τελικά η δημιουργία ενός αποτελέσματος που ποτέ δεν συνέβη στην πραγματικότητα, έδωσαν δυνατότητες στην ηχογράφηση να αντιμετωπισθεί ως το τελικό προϊόν της καλλιτεχνικής δημιουργίας. Μπορεί μέχρι και τη δεκαετία του 1950 η αναπαραγόμενη μουσική –‘σοβαρή’ ή ποπ- να παρουσιαζόταν ως απλή καταγραφή μιας ερμηνείας, όμως ήδη τα μικρόφωνα είχαν αρχίσει να βελτιώνουν τον τρόπο με τον οποίο ακούγονταν τα διάφορα μέρη, τα διάφορα όργανα της ορχήστρας.

    ‘Πρόδρομοι’ αυτής της διαδικασίας, συμπεριλαμβανομένης και της ηλεκτρονικής μουσικής του Edgar Varese, μπορούν να ανιχνευθούν χρονολογικά πολλές δεκαετίες πριν. Το 1948 ο Pierre Schaeffer χρησιμοποιούσε μαγνητοταινίες για να ‘συνθέσει’ κομμάτια. Όμως, ήταν στο τέλος της δεκαετίας του 1950, που, με την έλευση του Rock’ n’ roll και συγκεκριμένα του θρυλικού παραγωγού Phil Spector, -παράλληλα με αυτή του Glenn Gould[3] στην κλασική μουσική- κυριαρχεί όλο και περισσότερο η χρήση της μαγνητοταινίας ως μέσου δημιουργίας.

    Με τις studio ηχογραφήσεις των Beatles η χρήση πολυκάναλων ηχογραφήσεων έγινε θεσμός που άλλαξε ριζικά την Pop μουσική. Το Rock και το hip hop προσφέρουν σ’ αυτή τη διαδικασία επιπρόσθετη επέκταση, χρησιμοποιώντας πολύπλοκες τεχνικές διάστρωσης[4] και μίξης ξεχωριστών καναλιών.



    Η –εκρηκτική- ανοδική πορεία της ποπ δημιούργησε μια νέα μορφή πίεσης στη μουσική: τη δυνατότητά της να δημιουργεί επαρκώς πολυπληθή ακροατήρια για τα έργα της. Για τους μοντερνιστές κάτι τέτοιο δεν ήταν απαραίτητο: το κοινό τους, το προσέλκυε η ‘σοβαρή’ μουσική, ο χώρος δηλαδή όπου οι ιδέες μπορούσαν να παρουσιασθούν ως μουσικοί σχηματισμοί, σε πλήρη αντίθεση με τη ‘λαϊκή’ μουσική, την οποία θεωρούσαν, όπως οι βικτωριανοί, υποδεέστερη.

    Η μεταμοντέρνα μουσική, όπως και η μεταμοντέρνα φιλοσοφία, αναρωτιέται αν αυτή η ιεραρχία του ‘υψηλού’ και του ‘μη υψηλού’ στον πολιτισμό είναι ορθή ή απλά οικειοποιήσιμη, θέμα σφετερισμού.



    Η μεταμοντέρνα μουσική έχει αλλάξει την βασική ιδέα ορισμού της μουσικής. Η ιδέα ‘η μουσική για τη μουσική’ ολοένα και περιχαρακώνεται. Σημείο αναφοράς δεν είναι πιά η τεχνική αλλά η ουσία, το υλικό της μουσικής. Τα μουσικά έργα έχουν σημείο αναφοράς άλλα μουσικά έργα, όχι απλά επειδή μπορούν, αλλά επειδή πρέπει.Αυτό είναι ένα μέρος της διαφοροποίησης από τον μοντερνισμό, ο οποίος θεωρούσε ως βασικό αντικείμενο της τέχνης την καθαρότητα των στοιχείων της τεχνικής. Η μετανεωτερικότητα θεωρεί ως βασικά, τα χειροποίητα αντικείμενα, την καθημερινή ζωή, τα ΜΜΕ.

    Η μεταμοντέρνα τέχνη παίζει το ρόλο της μέσα στην καταναλωτική κοινωνία και τα προϊόντα της ενώ ο μοντερνισμός προσπαθούσε να εκφράσει τα συναισθήματά του για την ‘αλήθεια΄του σύμπαντος στην πιο στοιχειώδη μορφή του.



    Η δυνατότητα ηχογράφησης και μίξης (και αργότερα η δυνατότητα για sampling) τρέφεται από αυτή την ιδέα. Βασικοί ήχοι, extracts από άλλες ηχογραφήσεις, θόρυβοι, ομιλίες, ‘σαμπλαρισμένοι ήχοι’ γίνονται κυρίαρχα στοιχεία. Πρωτοπόρους μπορούμε να συναντήσουμε τόσο στον κόσμο της ‘κλασικής’ μουσικής –για παράδειγμα ο John Cage (Europeara) ή ο Olivier Messiaen (οι συνθέσεις του με ‘τραγούδια πουλιών’), όσο και από την ‘άλλη’ πλευρά (Abbey Road των Beatles, Meddle των Pink Floyd και το Dub στυλ μουσικής του Lee ‘Scratch’ Perry).



    Στον ‘κλασικό’ κόσμο, στοιχεία του ύστερου μοντερνισμού θα γίνουν ο σκελετός για τα μετέπειτα μεταμοντέρνα στυλ. Αμέσως μετά τον Β΄ παγκόσμιο, το μοντερνιστικο εγχείρημα της ατονικότητας άρχισε από τον Arnold Schoenberg, και οδηγήθηκε στη λογική του κατάληξη, τον απόλυτο σειραϊσμό του Pierre Boulez και του Karlheinz Stockhausen. Αντιδρώντας στη δημιουργία μουσικής με βάση μαθηματικά αξιώματα, συνθέτες όπως ο Boulez, ο Stockhausen, ο Cage, εισάγουν το στοιχείο του τυχαίου στη μουσική, δημιουργώντας τον αλεατορισμό ο οποίος άρχισε να κλονίζει βασικές έννοιες, όπως η διάκριση συνθέτη-ακροατηρίου, εκτελεστών-περιβάλλοντος, τάσεις καθαρά μεταμοντέρνες.



    Ταυτόχρονα, μοντερνιστές συνθέτες όπως ο Varese, πειραματίζονται με ηλεκτρονικά όργανα, synthesizers και λούπες[5] μαγνητοταινίας –αυτό που σήμερα λέμε sampling. Όλα αυτά γινόντουσαν γύρω στο 1960. Υπήρξε επίσης ενδιαφέρον για μουσικές ‘μη-δυτικές’. Ο Gyorgy Ligeti χρησιμοποιεί στοιχεία από τραγούδια των Πυγμαίων, ενώ ο Messiaen πειραματίζεται με ανατολικές μουσικές τεχνοτροπίες.





    Η ανάδυση του μεταμοντέρνου ιδιώματος.



    Στα τέλη της δεκαετίας του 1950 και στη δεκαετία του 1960, διάφορα στυλ με επιρροές από την ποπ και τη μεταμοντέρνα κατάσταση άρχισαν να σχηματίζονται, ενώ παράλληλα, διάφορα υπάρχοντα στυλ άρχισαν να οικειοποιούνται μεταμοντέρνα στοιχεία.



    Η τζαζ, το rhythm’ n’ Blues και το πρώιμο Rock’ n’ roll[6], άρχισαν να διαμορφώνονται όχι μόνο από τη νέα τεχνολογία αλλά από έναν βασικά διαφορετικό τρόπο παραγωγής ηχογραφήσεων. Αντί να προσπαθήσουν να αποδώσουν ένα στρογγυλεμένο τρισδιάστατο ήχο που να προσπαθεί με τη σειρά του να αποδώσει την εμπειρία μιας συναυλίας, οι ηχογραφήσεις σταθερά ‘φέρνουν μπροστά’ τα φωνητικά, κατασκευάζοντας με τους υπόλοιπους ήχους έναν και μοναδικό ‘τοίχο’ πίσω από το βασικό κανάλι[7]. Γύρω στα μισά της δεκαετίας του 60, αυτός ο ‘τοίχος ήχου’[8], αποτελούσε πλέον σταθερά για τους περισσότερους εμπορικούς ραδιοφωνικούς σταθμούς. Η πλήρης ενσωμάτωση τεχνικών studio μίξης, ηλεκτρονικών και πολυκάναλης διάστρωσης θα οδηγούσε στην εγκαθίδρυση και την κυριαρχία του ροκ.

    Η ποπ μουσική, ως ιδιαίτερο υπο-είδος, θα αποφύγει τον overdrive ήχο της ηλεκτρικής κιθάρας για χάρη του synthesizer, ακουστικών οργάνων και περισσότερο ‘καθυποταγμένων’ ή αν θέλετε ‘ξενέρωτων’ rhythm sections.



    Παράλληλα, η χορευτική μουσική και ειδικά, στις πόλεις, οι disc jockeys στα πάρτυ, δημιουργούσαν έναν διαφορετικό δρόμο μέσα στη μετανεωτερικότητα της μουσικής. Η δική τους προσέγγιση ήταν να βάζουν δίσκους σε πικάπ, να ελέγχουν με το χέρι τους την ταχύτητά τους και χρησιμοποιώντας την κονσόλα μίξης σαν μουσικό όργανο να προσθέτουν reverb ή άλλα εφφέ. Ταυτόχρονα, μιλούσαν στο μικρόφωνο, χρησιμοποιώντας τα χορευτικά κομμάτια σαν φόντο για τον δικό τους λόγο, πράγμα που θα οδηγούσε, φυσικά, στην Rap μουσική και μετά στο hip hop.



    Για την ΄κλασική’ μουσική, ως πρώτο μεταμοντέρνο στυλ, θεωρείται ο μινιμαλισμός.



    Ο μινιμαλισμός ήταν μέρος μιας αντίδρασης στην απρόσιτη μουσική συνθετών όπως ο Schoenberg, ο Boulez, ο πρώιμος Cage. Από τους πρώτους μινιμαλιστές συνθέτες, ο LaMonte Young, μαθητής του Schoenberg, ενσωματώνει σειραϊκές επιρροές στα μίνιμαλ έργα του. Ο Terry Riley, επηρεάζεται από τις συνεχείς επαναλήψεις μοτίβων στην ινδική και τη ροκ μουσική.



    Ο μινιμαλισμός και οι σχετικές με αυτόν τάσεις στη μεταμοντέρνα μουσική δημιούργησαν το υπόβαθρο για την επανένωση λαϊκής και ‘σοβαρής’ μουσικής. Γύρω στο 1970, Avant garde ροκ και ποπ μουσικοί[9], στρέφονται προς τις ηλεκτρονικές ενορχηστρώσεις, τη χρήση ανατολικών ρυθμών ή οργάνων[10] και την επαναλαμβανόμενη μουσική, με εμμονή που θυμίζει τον βόμβο των μπάσων μιας πίπιζας, παρόμοια σε στυλ με τον μινιμαλισμό.[11] Οι λούπες της μαγνητοταινίας προεικονίζουν το sampling (στην Techno και την house μουσική) και το scratching (στο hip-hop).

    Επιπρόσθετα, η ‘ειρωνική’ cut and paste προσέγγιση στα ύστερα έργα του Stockhausen -τα οποία συνδυάζουν στοιχεία ‘υψηλής’ και ‘χαμηλού επιπέδου’ τέχνης- υπήρξε βασική επιρροή αρκετών ποπ και ροκ συνθετών.[12]



    Η μεταμοντέρνα τζαζ υπήρξε επίσης βασική επιρροή για τη σύγχρονη ποπ και ροκ μουσική. Δυο ήταν οι βασικές πηγές: η ανανέωση που έφερε ο Charlie Parker και –ακόμα μια φορά- ο Schoenberg.[13] Η μίξη των δύο αυτών παραδόσεων οδήγησε στη διαμόρφωση της Free Jazz -τη δεκαετία του 1950, από τον Ornette Coleman- που υπήρξε κύρια πηγή έμπνευσης για μουσικούς του ’60 και του ’70 όπως ο John Coltrane, ο Albert Ayler ή ο Sun Ra. Η Free Jazz άσκησε την επιρροή της σε ροκ μουσικούς όπως ο Captain Beefheart και (με εντελώς διαφορετικό τρόπο) ο Lou Reed[14] ή οι Stooges. Με τη σειρά τους αυτοί οι καλλιτέχνες θα επηρεάσουν τη γενιά του πανκ, το ’70 και το ’80.[15]

    Αργότερα, ο Miles Davis θα ξεπληρώσει το δάνειο, ενσωματώνοντας στη μουσική του στοιχεία Funk και Rock[16]. Αυτό με τη σειρά του θα ασκήσει τεράστια επιρροή στη σύγχρονη ροκ και τζαζ.





    Η μεταμοντέρνα μουσική κατάσταση.



    Ως μουσική κατάσταση, μεταμοντέρνα μουσική είναι η μουσική μετά την μοντέρνα περίοδο, η μουσική δηλαδή της σημερινής εποχής. Μουσική, η οποία αξιολογείται κυρίως ως εμπορεύσιμο αγαθό ή ως πολιτιστικό προϊόν και όχι ως μορφή η οποία –όπως την είχαν εξιδανικεύσει οι μοντερνιστές- λειτουργεί για τον εαυτό της.



    Κάποιοι τοποθετούν χρονολογικά τη μετάβαση από την μοντέρνα στη μεταμοντέρνα μουσική κατάσταση στα τέλη της δεκαετίας του 1960.



    Η διαφορά ανάμεσα στη μοντέρνα και τη μεταμοντέρνα μουσική είναι ότι η πρώτη επικεντρώνεται στις μουσικές αρχές και την έκφραση ενώ η δεύτερη -έχοντας την άνεση να είναι εμπορεύσιμη από τις δισκογραφικές εταιρίες και να πλασάρεται από τους σταρ- έχει σαν βάση όχι την ίδια την μουσική αλλά την πολιτιστική εικόνα που περιβάλλει την μουσική. Εικόνα που αντηχεί μέσα από ταινίες, τηλεόραση, ΜΜΕ.



    Κάποιοι, όπως ο Theodor Adorno, θεωρούν ότι μεταμοντέρνο είναι το παρηκμασμένο μοντέρνο. Για τον Adorno, οι μουσικές τάσεις μετά τον σειραϊσμό, δεν είναι παρά μοντερνισμός του σωρού, μπανάλ.



    Για άλλους, ο μεταμοντερνισμός είναι η κατηγορηματική αντίδραση στην ανάδυση μιας κοινωνίας μαζικής παραγωγής και κατανάλωσης. Συνδέεται με την ανάγκη δημιουργίας συνεκτικότητας και αισθητικών αξιών από τα μορφώματα και τα τεχνουργήματα αυτής της κοινωνίας.













    --------------------------------------------------------------------------------

    [1] φόρμα

    [2] Εξπρεσσιονισμός.

    [3] Ο Glenn Gould τότε αποφασίζει να τερματίσει την σταδιοδρομία του σαν εκτελεστής για να ασχοληθεί αποκλειστικά με το studio και τους πειραματισμούς του.

    [4] layering

    [5] βρόγχους

    [6] Το ροκ εν ρολ θεωρείται από τον Henry Sullivan ως ρέκβιεμ για τη μοντέρνα εποχή.

    [7] main track

    [8] sound wall

    [9] Όπως οι Suicide ή οι Throbbing Gristle…

    [10] Να θυμηθούμε τη χρήση sitar από τους Beatles…

    [11] Όπως η μουσική των Velvet Underground ή των Kraftwerk.

    [12]Για παράδειγμα: Frank Zappa, The Residents

    [13] Όχι τόσο με τον σειραϊσμό του όσο με την ατονάλ μουσική του -πριν από τον Α΄Παγκόσμιο Πόλεμο- όπου κάθε μορφή τονικότητας εγκαταλείπεται.

    [14] O οποίος αργότερα θα συνεργασθεί με τον Don Cherry, παλιό συνεργάτη του Coleman.

    [15] Για παράδειγμα: The Lounge Lizards, The Pop Group

    [16] Ειδικά στο άλμπουμ Bitch’s Brew.




    Γίνε ΣΥΝΤΑΚΤΗΣ

    Αν σου αρέσει να γράφεις για μουσικά θέματα, σε περιμένουμε στην ομάδα συντακτών του ιστορικού, ανεξάρτητου, πολυφωνικού, υγιούς και δημοφιλούς ηλεκτρονικού περιοδικού μας.

    Στείλε το άρθρο σου

    σχολιάστε το άρθρο


    Για να στείλετε σχόλιο πρέπει να είστε μέλος του MusicHeaven. Παρακαλούμε εγγραφείτε ή συνδεθείτε

    #1583   /   24.02.2005, 03:48   /   Αναφορά
    Για να μιλήσουμε για μεταμοντέρνο θα πρέπει να κατανοήσουμε και να δώσουμε έναν ορισμό στο μοντέρνο. Και τί ειναι τελικά μοντέρνο;;

    Είναι άραγε κάτι που ξεφευγει από τις υπαρχουσες νόρμες τα ήδη γνωστά και πολύχρησιμοποιημένα μοτίβα΄;;; Είναι μήπως μία ιδιαζουσας μορφή μανιέρα που σκοπό της έχει να ταυτοποιήσει το νέο από το παλιο;;

    Και αν ο μεταμοντερνισμός είναι η αντίδραση στην κοινωνία της μαζικής παραγωγής τότε ο μοντερνισμός τι είναι;;;



    Δεν βλέπω το θέμα σε σχέση με την μορφή της έκφρασης που τελικά είναι και υποκειμενική. Αλλά δεν θεωρώ ότι μία δυσνόητη και ελλιτιστικη μουσική, μια μουσική για την μουσική, ή μία μουσική αν θες για τον εαυτό της είναι και ενδεχομένως κάτι που μπορεί να εκφράσει και κάποιο νόημα που θα βρεί αποδέκτη. Το διαφορετικό για το διαφορετικό δεν σημαίνει ότι έχει και νόημα καμμιά φορά.



    Και αυτο το πιστεύω και για το μοντέρνο και για το μεταμοντέρνο. Ουσιαστικά για μένα αυτος ο διαχωρισμός δεν έχει και πολύ μεγάλο νόημα.



    Από την άλλη σκέφτομαι καμμιά φορά και αυτό που έλεγε ο Καντίνσκυ στο βιβλίο του "Για το πνευματικό στην Τέχνη".



    Αναφέρεται σχηματικά στην πνευματική ζωή. Ελεγε ότι η πνευματική ζωή είνα σαν ένα τρίγωνο οξυγώνιο που είναι χωρισμένο σε άνισα τμήματα με το μικρότερο τμήμα στραμένο προς τα επάνω. Ολοκληρο το τρίγωνο κινείται ανεπαισθητα προς τα εμπρος και προς τα επάνω.

    Εκεί που ήταν "σήμερα" η υψηλότερη αιχμή του, βρισκεται "αυριο"το επόμενο τμήμα. Αυτό που είναι σήμερα κατανοητό στην ανώτατη αιχμή (σε λίγους εκλεκτους ας πουμε), αύτο που για ολοκληρο το υπολοιπο τρίγωνο ( το κοινό ας πουμε) είναι κάτι ακατανόητο στην διάρκεια του χρόνου θα αποκτήση νόημα και περιεχόμενο. Δεν ξέρω τελικά αν αυτό ισχύει όμως πάντα.



    Λέω κάποιες απόψεις αλλά την απάντηση δεν την ξέρω!!!



    Δεκτή κάθε άποψη για συζήτηση...
    #1590   /   24.02.2005, 13:41   /   Αναφορά
    Ας παραθέσω εδώ κάποιες "διαφορές" που επισημαίνει η Μ. Λαμπράκη-Πλάκα στον

    τόμο Μοντέρνο-Μεταμοντέρνο , εκδ. Σμίλη, Αθήνα 1989:



    Ο Μοντερνισμός (Πρωτοπορία) πιστεύει στην πρόοδο, στην τεχνολογία, στη μηχανή. Ο

    Μεταμοντερνισμός (Μεταπρωτοπορία) παραιτείται απο τον μύθο της προόδου, επιστρέφει στο

    ένστικτο, στην αυθόρμητη χειρονομία.



    Ο Μοντερνισμός μεταθέτει ουτοπικούς στόχους στο μέλλον. Ο Μεταμοντερνισμός

    επιστρέφει στην υπαρξιακή αμεσότητα του παρόντος.

    Ο Μοντερνισμός επιδιώκει το νέο, το πρωτόφαντο. Στον Μεταμοντερνισμό η

    πρωτοτυπία πηγάζει από το μοναδικό άτομο που δημιουργεί και επιλέγει από το

    γνωστό, το ιδωμένο και βιωμένο, το οικείο, ακόμα και το κοινότοπο.



    Ο Μοντερνισμός πειραματίζεται διαρκώς, οικειοποιεί νέες τεχνικές και μέσα της

    τεχνολογίας. Ο Μεταμοντερνισμός εκφράζεται με δόκιμες και δοκιμασμένες

    τεχνικές, ανανεώνει την εμπιστοσύνη στα παραδοσιακά υλικά και στις παλιές

    τεχνικές.



    Ο Μοντερνισμός χρησιμοποιεί αυτοαναφορική γλώσσα, συχνά περιορισμένη για

    τους ειδήμονες, τους επαΐοντες. Ο Μεταμοντερνισμός επιστρέφει στο περιεχόμενο,

    στην αφήγηση.



    Ο Μοντερνισμός φιλοδοξεί να δημιουργήσει μια γλώσσα οικουμενική, υπερεθνική. Ο

    Μεταμοντερνισμός αντιτάσσει στον διεθνισμό, τα εθνικά, τα τοπικά ιδιώματα. Τα

    ΜΜΕ τα μεταβάλλουν ακαριαία σε μοντέλα, που βρίσκουν μιμητές στα πέρατα του

    κόσμου.



    Ο Μοντερνισμός έρχεται σε ρήξη με το παρελθόν. Ο Μεταμοντερνισμός επιστρέφει

    στην παράδοση, συμφιλιώνεται με το παρελθόν. Καταργώντας τις ιεραρχίες, τις

    διαφορές, τις στυλιστικές κατηγορίες "χτίζει το έργο του από τα λάφυρα όλων

    των πολιτισμών
    ".


    #1628   /   28.02.2005, 23:41
    Προσωπικά οι απόψεις τις κας Μαρίνας Λαμπράκη Πλάκα αν και τοποθετημένες εν είδει ορισμού δεν μπορώ να πω ότι με καλύπτουν..



    Σιγουρα ο Μοντερνισμός (πρωτοπορία) πιστέυει στην προοδο στην τεχνολογία και στην μηχανή, αλλά δεν δέχομαι ότι ο Μεταμοντερνισμός παραιτείται από τον μύθο της προοδου. Και μόνο η χρήση της τεχνολογιας για την δημιουργια έργων, σε οποιαδήποτε μορφή τέχνης ειναι για μένα αρκετή αποδειξη ότι δεν υπάρχουν σαφή ορια και διαφοροποιηση μεταξύ των δύο αυτών κινημάτων.



    Δεν θεωρώ ότι οι μεταμοντέρνοι καλλιτέχνες χρησιμοποιούν το ήδη ιδωμένο σαν πηγή αντλησης της εμπνευσης τους. Αντίθετα θα μπορουσα να πω ότι οτι σε πολλές περιπτώσεις τα έργα τους είναι ακατανόητα ίσως γιατί δεν είναι ξανα ιδωμένα. ¨Η ίσως γιατί η τεχνική τους είναι πρωτότυπη, καθώς και τα υλικά που χρησιμοποιούνται ή και τα μέσα αν μιλάμε για τέχνες σαν την μουσική.



    Σαφώς η δυνατότητα πλέον της τεχνολογίας μας για άμεση επικοινωνία και προσβαση στις γνώσεις μπορεί να δώσει περιθώρια για προσβαση στον διεθνισμό και στα εθνικά η τοπικά ιδιώματα αλλά πλέον οι αρχές της παγκοσμίοποιησης έχουν δημιουργήσει την υπερεθνική γλώσσα που ενδεχομένως επιζητουσαν να δημιουργήσουν οι μοντέρνοι καλλιτέχνες.



    Από την άλλη δεν θεωρώ ότι ο Μεταμοντερνισμός επιστρέφει στην παράδοση. Ούτε και ότι ο Μοντερνισμός έρχεται σε ρήξη με το παρελθόν.

    Εχουν περάσει αρκετά χρόνια από την δημοσίευση του σχολίου στο οποιο αναφέρθηκες φίλε μου vouliaki με αποτέλεσμα να έχει διαμορφωθεί ένα καινούργιο σκηνικό πλέον στις τέχνες.



    Ανεξέρτητα απο αυτά όμως θα επιθυμούσα την δική σου προσωπική αποψη για τα θέματα στα οποια συζητάμε εδώ..

    #1631   /   01.03.2005, 00:57
    Οι ορισμοί της Λαμπράκη -Πλάκα είναι σίγουρα ενδεικτικοί.

    Χαρακτηριστικό της εποχής μας είναι άλλωστε και η συνύπαρξη -ακόμα και μέσα στο ίδιο έργο- ετερόκλητων και συχνά αντιφατικών στοιχείων.



    Προτίμησα να παραθέσω αυτούς τους "ορισμούς", επειδή η μελέτη της μετανεωτερικότητας αναδύθηκε ως πεδίο ακαδημαϊκής σπουδής περίπου την εποχή εκείνη (μέσο της δεκαετίας του 1980).



    Μοντέρνο-Μεταμοντέρνο, τα όρια είναι ρευστά. Άλλωστε και στο ίδιο το άρθρο φαίνεται ότι καθένας ορίζει διαφορετικά το μετα- .



    Ο όρος πρόοδος, δεν χρησιμοποιείται εδώ με την έννοια της τεχνολογικής προόδου.



    Ο "διεθνισμός" του μεταμοντερνισμού είναι σίγουρα διαφορετικός από τον -κανονιστικό- διεθνισμό του μοντερνισμού.



    Τελικά, ποιό είναι το "καινούργιο σκηνικό στις τέχνες" marlene?

    #1632   /   01.03.2005, 01:57
    Χαιρομαι που μπορουμε να συμφωνήσουμε στο θέμα ότι τα όρια μεταξύ των κινημάτων της τέχνης είναι δυσδιάκριτα. Και συμφωνώ ότι η χρήση των όρων προοδος και διεθνισμός -για να θίξω αυτά που ανέφερες πιο πάνω -μπορεί να χρησιμοποιηθεί κατα βούληση και με διαφορετική σημασία κάθε φορά ανάλογα από που προέρχεται η ερμηνεία του.

    Στην ερώτηση που μου έκανες για το καινουργιο σκηνικό στις τέχνες μπορώ να σου δώσω την προσωπική μου εκτίμηση.



    Πιστέυω ότι διανύουμε μία περίοδο παρατεταμένης ύφεσης στην δημιουργία σε όλο το φάσμα των καλλιτεχνικών δραστηριοτήτων. Ϋφεση που οφείλεται αφ ενός μεν στην έλλειψη πλέον δυναμικών και σαφών πολιτικών και κοινωνικών κινημάτων (αν είναι η κατάλληλη λέξη αυτή )και αφ'ετέρου δε στην ύπαρξη της κουλτούρας της παγκοσμιοποιησης -οσο πολυφορεμένος και αν ακούγεται αυτός ο όρος.



    Η ύπαρξη πολιτικών κινημάτων λειτουργουσε ανέκαθεν σαν ο επικρουστήρας για την δημιουργία. Για να γίνω πιο κατανοητή πως θα μπορουσαν να υπάρξουν ας πουμε τα κινήματα του ντανταισμου (π.χ) ή της τζάζ μουσικής χωρίς να υπήρχαν και τα κοινωνικά γεγονότα που τα συνόδευαν;;Ο πρώτος παγκόσμιος πολεμος στα παραδείγματα που σου ανέφερα αλλά και η κουλτούρα των αφροαμερικανων σαν κοινωνικό κινημα (τα παραδείγματα είναι άσχετα με αυτό που συζητάμε τώρα και άσχετα μεταξύ τους).



    Από την άλλη η κουλτούρα της παγκοσμιοποιησης θεωρώ ότι μείωσε σε μεγάλο βαθμό την διαφορετικότητα και την μοναδικότητα των ιδιαιτερων στοιχείων που μπορουν να τροφοδοτήσουν με έμπνευση έναν καλλιτέχνη.



    Αναμφίβολα οι όποιες προσπάθειες για καλλιτεχνική αναζωπυρωση τα τελευταία είκοσι χρόνια δεν επιδέχονται ακαδημαϊκής ανάλυσης προφανώς γιατί είναι πολύ νωρίς ακόμα για αυτό.

    Είδωμεν... Αυτό μονάχα μπορώ να πω!!



    Περιμένω τις αποψεις σου...



    marlene

    #1633   /   01.03.2005, 02:44
    Στο forum>Μουσικές Συζητήσεις> Πολιτική και Μουσική, είχε αρχίσει μια συζήτηση για τη σχέση Τέχνης και Πολιτικής. Θα είχε ενδιαφέρον να συνεχιζόταν.



    Όσο αφορά εμένα τώρα, αντιγράφω εδώ κάτι που είχα αντιγράψει και σε εκείνο το thread:



    "Η τέχνη έχει τη σφραγίδα του καιρού της.



    Είναι όμως για το λόγο αυτό μια καθαρή εικόνα του;



    Είναι στρατηγική γνώσης; Όργανο αγώνα;



    Σε τελευταία ανάλυση η κοινωνία είναι ένα παιχνίδι με καθρέφτες,



    όπου όλες οι δραστηριότητες αντανακλώνται,



    προσδιορίζονται, αποτυπώνονται και παραμορφώνονται.



    Κοιτάζοντας μέσα στον έναν, βλέπεις πάντα μόνο τον άλλον.



    Καμιά φορά ένα σύνθετο παιχνίδι με καθρέφτες



    δίνει ένα όραμα πλούσιο, γιατί είναι αναπάντεχο και προφητικό.



    Άλλοτε πάλι δεν δίνει τίποτα,



    παρά μόνο τον ίλιγγο του κενού."



    (Ζακ Ατταλί: ‘Θόρυβοι’)


    #1634   /   01.03.2005, 03:08
    Φιλέ μου Παναγιώτη...

    Θα απαντήσω σε ότι και να μου ζητήσεις... Σου έχω πει τον λόγο που δεν σου έχω γράψει ακομα τα σχόλια μου για τα θέματα που θέτεις προς συζήτηση. Αν το επιθυμείς μπορουμε να μεταφέρουμε την συζητηση σε κάποιο αλλο σημείο του forum.

    Δεν μου διευκρινησες αν σε κάλυψε η απάντηση μου όμως...

    Περιμένω την απάντησή σου και μπορουμε να μεταφερθουμε όποτε θές!!!!!!!



    marlene...

    #1646   /   03.03.2005, 00:37
    Δεν ξέρω αν πρέπει να την ονομάσουμε περίοδο ύφεσης ή αναμονής.
    Δεν ξέρω ακόμα κι αν θα' πρεπε να περιμένουμε κάτι .
    Το σίγουρο είναι ότι η σημερινή μουσική -όπως θα έλεγε και ο Χάρης Βρόντος- "είναι ξεκάθαρα ατομική δημιουργία".
    Περιμένουμε να δούμε ποιός θα είναι ο προσανατολισμός της.