Νέο, εξαιρετικό site για το μπάσκετ

Ένα νέο, εξαιρετικό site για το μπάσκετ άνοιξε αυτές τις μέρες. Φέρει τον τίτλο Age of Basketball και στην πραγματικότητα είναι blog αλλά...φιλοδοξεί να γίνει site όπως εξομολογούνται οι συντελεστές του! Ωραίο, ευχάριστο, υπόσχεται μπασκετικούς διαγωνισμούς και δώρα. Ενιδαφέρον από το πρωτότυπο λογότυπο μέχρι τα καλογραμμένα πρώτα άρθρα. Νέοι άνθρωποι του χώρου συνεισφέρουν.

Ιδού και η διαφήμιση που ήρθε στα εισερχόμενα mail μου:

"Δείτε το νέο blog που άνοιξε και αφορά αποκλειστικά και μόνο το επίσημο αγαπημένο μας άθλημα: το μπάσκετ!

Quiz, σταυρόλεξα, ιατρικά-αθλητικά άρθρα, αναλύσεις, σχολιασμός, στατιστικά κείμενα όλων των ειδών και ΔΩΡΕΑΝ συνδρομή για συμμετοχή σε μπασκετικούς διαγωνισμούς και quiz!!!

Η επιλογή είναι:

http://ageofbasketball.blogspot.com/

Γιατί η εποχή του μπάσκετ έφτασε!"

Οι μπασκετόφιλοι αξίζει να κάνουν μια βόλτα σε αυτό αλλά και να εγγραφούν δωρεάν για να συμμετάσχουν σε μπασκετικούς διαγωνισμούς.

Παράθεση: Γιατί η εποχή του μπάσκετ έφτασε!" Οι μπασκετόφιλοι αξίζει να κάνουν μια βόλτα σε αυτό αλλά και να εγγραφούν δωρεάν για να συμμετάσχουν σε μπασκετικούς διαγωνισμούς.

γιατι οι αλλοι φιλοι ας πουμε χαντμολφιλοι δεν επιτρεπονται?lol!to chekara πραγματικα πολυ καλο!

Φαντάζομαι ότι επιτρέπονται και οι μπιτς-βολευ-φιλοι. Απλώς έγραψα "μπασκετόφιλοι" επειδή φαντάζομαι ότι θα πρέπει να σου αρέσει το μπάσκετ για να σε ενδιαφέρει το site!
Παιδιά, αξίζει και να γραφτείτε! Έχουν ωραία κουίζ και μπασκετικά σταυρόλεξα!

γιατι υποτιμας τους μπιτς-βολευ-φιλους!λολ! ναι,ε?αξιζει?θα το τσεκαρουμε κι αυτο!

Επιτέλους να βγει και κάτι καλό για το μπάσκετ.
Όλο ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο.Και σιγά το άθλημα.22 χαζοί κηνυγάνε μια μπάλα 90 λεπτά χωρίς να μπουν πολλά γκολ. Πού το ενδιαφέρον?

Παράθεση:
"Όλο ποδόσφαιρο, ποδόσφαιρο.Και σιγά το άθλημα.22 χαζοί κηνυγάνε μια μπάλα 90 λεπτά χωρίς να μπουν πολλά γκολ. Πού το ενδιαφέρον?"
Συμφωνώ απόλυτα!
Το εν λόγω site παρεμπιπτόντως διαφημίζει ένα μπασκετικό quiz από σήμερα. Προσωπικά το βρήκα πολύ καλό. Όσοι πιστοί προσέλθετε!
ΥΓ.Τέτοια διαφήμιση που του κάνω σε λίγο θα νομίζετε ότι παίρνω ποσοστά!Η αλήθεια είναι ότι έχω πήξει με τα ποδοσφαιρικά και οι νέες, και με φρέσκιες ιδέες, προσπάθειες για το μπάσκετ με...εξιτάρουν!

"Πιστεύω στα διστακτικά, αδέξια βήματα των ταπεινών και στο Χριστό που διασχίζει την ιστορία"

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : bgrksd στις 23-05-2007 12:11 ]

Φένεται αρκετά ενδιαφέρον..

Το μπάσκετ των ανοικτών γηπέδων...

Το μπάσκετ γεννήθηκε… στημένα. Είπαν «φτιάξτε το» και κάποιος το «έφτιαξε» πριν από 115 χρόνια. Δημιουργήθηκε για να έχει ο κόσμος κάτι να κάνει το χειμώνα, όμως οι μεγαλύτερες επιτυχίες που μπορεί ο καθένας να θυμηθεί έχουν έρθει την άνοιξη, το καλοκαίρι κι εσχάτως στις αρχές του φθινοπώρου.

Τα ανοικτά γήπεδα άλλοτε πληθαίνουν, άλλοτε λιγοστεύουν, ανάλογα με τις επιταγές της νεολαίας κάθε εποχή. Βέβαια, στη γειτονιά μου πριν περίπου ένα-δύο χρόνια το γήπεδο μπάσκετ που μάζευε κάθε μέρα πάνω από 40 άτομα έκλεισε. Έγινε γήπεδο τένις! Δεν έχω κάτι με το… συμπαθές αυτό άθλημα, το οποίο βέβαια έχει την ψευδαίσθηση ότι απαιτείται μεγαλύτερη προσήλωση, ηρεμία, ησυχία και αυτοσυγκέντρωση για να παιχτεί απ’ ότι όλα τα υπόλοιπα, αλλά από τότε που το γηπεδάκι έγινε τένις, σχεδόν κανείς δεν πατάει.

Μέχρι να γίνει αυτό το μπασκετικό έγκλημα, είχε κι εκείνο να θυμηθεί πολλά. Όπως κάθε ανοιχτό γήπεδο στις χώρες που το μπάσκετ έχει εξελιχθεί. Το καθένα έχει τους περαστικούς του, τους θαμώνες του, το αστέρι του, τον θρύλο του. Εκείνον που όλοι θέλουν να κερδίσουν, εκείνον που όλοι θυμούνται να παίζει εκεί (ακόμη κι ας μην ήταν πάντα παρών). Εκεί γεννιέται το μπάσκετ κάθε μέρα. Στα ανοικτά γήπεδα. Μετά το τέλος της προπόνησης στις τοπικές ομάδες, μετά τη διακοπή της τηλεοπτικής σύνδεσης με το τάδε γήπεδο της Α1, το μπάσκετ γεννιέται σε ένα ανοικτό γήπεδο.

Εκεί που οι δωδεκάχρονοι κάνουν όνειρα καριέρας, οι δεκαεξάχρονοι δοκιμάζουν τις δυνάμεις τους απέναντι σε μεγαλύτερους, εκεί που τα εκατοντάδες χαμένα ταλέντα του ελληνικού μπάσκετ στήνουν την παράστασή τους, ένα απόγευμα για λίγους. Στο γήπεδο της γειτονιάς, στο γήπεδο του σχολείου πηδώντας τα κάγκελα για να μπεις, στο αυτοσχέδιο γηπεδάκι στην αυλή, στο γκαράζ, στο μπαλκόνι, μέχρι και στην μπασκετίτσα στον τοίχο του δωματίου δίπλα στην αφίσα του Τζόρνταν.

Στην Α1 φτάνει περίπου το 10% των πραγματικών ταλέντων της χώρας. Το υπόλοιπο 90% θα χαθεί κάπου στην πορεία από κάποιον κοντόφθαλμο ή από συγκυρίες (με υπαίτιους). Στην Ελλάδα οι «θρύλοι» των ανοικτών γηπέδων δεν είναι ακόμα θρύλοι. Όμως, σε όποιο γήπεδο και αν πας και ρωτήσεις, το καθένα έχει το δικό του «θρύλο». Όπως τον Ερλ Μάνιγκολτ, τον Λόιντ Ντάνιελς, τον Κορνίλιους Χόκινς, ή τους σημερινούς Τάβορις Μπελ, Εντ Σμιθ, Τοριάν Φοντενέτ. Τον παίκτη που για να σε αναγνωρίσουν στο γήπεδο αυτό θα πρέπει να κερδίσεις. Τον Αντώνη, τον Νίκο, τον Ιάκωβο, τον Παναγιώτη.

Το μπάσκετ δεν μπορεί και δεν πρέπει να γυρίσει στα ανοικτά γήπεδα (δεν παίρνω… ληγμένα για να υποστηρίξω κάτι τέτοιο), αλλά κανείς δεν μπορεί να αρνηθεί ότι το μπάσκετ υπάρχει λόγω των ανοικτών γηπέδων. Εκεί δοκιμάζεσαι πραγματικά, εκεί κάνεις χιλιάδες σουτ για να εξισορροπήσεις την κραυγαλέα απουσία τους από τις οργανωμένες προπονήσεις των παιδικών ομάδων (όταν είσαι 14 βέβαια δεν σκέφτεσαι έτσι, απλώς σουτάρεις γιατί γουστάρεις και γιατί θες να βελτιωθείς). Εκεί θα χτίσεις αυτό που θα γίνεις αργότερα. Ο επόμενος Γκάλης, Γιαννάκης, Παπαλουκάς, Διαμαντίδης, ή ο επόμενος «θρύλος» της γειτονιάς σου. Εκεί θα «ξαναπαίξεις» τα τελευταία δευτερόλεπτα του κρίσιμου αγώνα που έχασε η ομάδα σου, κι εκεί θα είσαι εσύ που θα την οδηγήσεις στη νίκη.

Μέσα στο καλοκαίρι, που τα νέα θα τρέχουν σε πιο αργούς ρυθμούς (εκτός από τις μετεγγραφές) ίσως κάνω ένα αφιέρωμα στους πιο γνωστούς παίκτες των playgrounds των Η.Π.Α., αν και πολύ μεγαλύτερο ενδιαφέρον θα είχε να μιλήσουμε για τους δικούς μας «θρύλους» των ανοικτών γηπέδων. Για τη δική μας καθημερινή γέννηση του μπάσκετ.

by Rasheed.

ΠΗΓΗ: ageofbasketball.blogspot.com/

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : bgrksd στις 29-05-2007 17:20 ]

Πού πας ρε Καραμήτρο (πάλι);


Πας ένα βράδυ να ηρεμήσεις, έχεις συμφωνήσει με τον L.o.t.S. να ανεβάσει εκείνος ένα πολύ ενδιαφέρον θεματάκι που έγραψε για σήμερα και όλα καλά. Εκεί που προσπαθείς να χαλαρώσεις από την έξοδο της Παρασκευής, κοιτώντας μήπως βγήκε κάποια σημαντική είδηση απ’ την ώρα που έφυγες απ’ τη δουλειά, βλέπεις ότι μίλησε!

Μίλησε ξανά. Βγήκε και τα είπε όλα... Μετά από κάποια ηλικία οι άνθρωποι έχουν το ακαταλόγιστο. Η μαμά μου πάντα μου λέει «να είσαι διαλλακτικός και να συγχωρείς τους μεγάλους ανθρώπους, δεν μπορείς να φανταστείς πώς νιώθουν». Πράγματι. Είναι τουλάχιστον τρομακτικό να βλέπεις τη ζωή σου να τελειώνει, να είσαι στην… από εκεί πλευρά του λόφου, να χάνεις πράγματα που τα θεωρούσες δεδομένα, όπως το να μπορείς να οδηγείς, να τρέχεις, να είσαι ενεργό μέλος της κοινωνίας, να προσφέρεις, να στηρίζονται οι άλλοι πάνω σου, κτλ. Γι’ αυτό πρέπει όλοι να κάνουμε υπομονή και να είμαστε όσο το δυνατόν πιο συγκαταβατικοί με τους ανθρώπους της τρίτης ηλικίας και όσους πλησιάζουν σε αυτή. Αλλά όχι όταν έχουν αξίωμα.

Όχι τότε! Έχεις αξίωμα, θεωρείς ότι είσαι σε θέση να αντεπεξέλθεις, θα δεχτείς και την κριτική. Όμως, πες μου: Αν είχες εταιρεία που ασχολείτο με το διαδίκτυο, με iPod και αρχεία podcast θα έβαζες υπεύθυνο τον παππού σου για να την… οδηγήσει στο μέλλον; Όχι προφανώς.

Τότε γιατί τον βάζεις στο μπάσκετ; Ο 68χρονος Γιώργος Βασιλακόπουλος σήκωσε την Παρασκευή τη ρομφαία του καθαρόαιμου μπάσκετ, το οποίο μόνο αυτός πρεσβεύει, κούνησε το λάβαρο και σήμανε την έναρξη του πολέμου στο γκονγκ του: «Δεν μπορεί να μείνει αναπάντητη η αύξηση των ομάδων της Euroleague από 24 σε 48. Ο πόλεμος έχει ήδη αρχίσει. Αποδεχόμαστε τη πρόκληση».

Επίσης, ο FIBA Europe αναφέρθηκε και στο NBA λέγοντας ότι μόλις η Ελλάδα κέρδισε τις Η.Π.Α. όλοι οι Ιάπωνες φίλαθλοι άρχισαν να τον συγχαίρουν για τα λεγόμενά του, έστω κι αν μέχρι τότε υποστήριζαν τις Η.Π.Α.. Φαντάζομαι ότι εννοούσε εκείνα που είχε δηλώσει περί πιθήκων που μόνο να πηδάνε ψηλά ξέρουν, αναφερόμενος στην τεχνική των παικτών του NBA. Και, ως επιστέγασμα του απίστευτα ώριμου επιχειρήματος, ανέφερε το παράδειγμα του Βασίλη Σπανούλη. Λέει, ο Σπανούλης αποτελεί παράδειγμα για τη χαμηλή ποιότητα που έχει το NBA, αφού ψάχνει διακαώς να λύσει το συμβόλαιό του και να φύγει. Πώς είπατε;

Γι’ αυτό ψάχνει ο Σπανούλης να φύγει; Επειδή είναι πολύ… εύκολο το NBA; Εγώ νόμιζα ότι ήθελε να… την κάνει επειδή δεν έπαιζε. Όπως κάθε λογικός παίκτης όταν δεν παίζει, θέλει να φύγει. Απ’ όποια ομάδα κι αν είναι. Εκτός από τον… Μπούτινα («είμαι ευτυχισμένος στον Ολυμπιακό. Δεν με νοιάζει που δεν παίζω. Περνάω όμορφα») δεν υπάρχει άλλο παράδειγμα. Και επειδή εμείς γράφουμε για το άθλημα και όχι για ποδόσφαιρο, δεν υπάρχει γενικά παράδειγμα. Ο Αμπντούλ-Ραούφ είναι 38 και όταν μιλούσαμε πριν λίγο καιρό μου έλεγε κάθε τρεις προτάσεις ότι δεν καταλαβαίνει γιατί δεν τον βάζει ο Ματσόν. Πόσοι Έλληνες θέλησαν να φύγουν από τις ομάδες τους φέτος γιατί δεν έπαιρναν χρόνο συμμετοχής ακόμη και στο Αιγάλεω, που ξεσηκώθηκε ανταρσία επί Γιατζόγλου; Ο Μπάστον γιατί γκρινιάζει συνέχεια στο NBA; Ο Γιασικεβίτσιους; Ο Μπάινουμ στη Μακάμπι όταν μάλωσε με τον Σπάχια; Ας μη συνεχίσω, δεν έχει και νόημα.

Το πλέον ώριμο που περιμένεις από έναν άνθρωπο που είναι τόσο καιρό στο χώρο του μπάσκετ είναι να ανοίξει (ξανά) πόλεμο με την ULEB. Ίσως δε θυμάται τι είχε καταφέρει την προηγούμενη φορά που το έπραξε. Μήπως θυμάστε εσείς τι είχε γίνει στο μπάσκετ από το 1999 μέχρι το 2003; Όχι; Μα πώς να θυμάστε. Το βλέπατε στην τηλεόραση; Όχι. Παίζατε Ευρωλίγκα; Όχι. Σουπρολίγκα έπαιζες. Εσύ και η Μακάμπι με όλη την υπόλοιπη Ευρώπη να… παίζει αλλού. Τιμωρούσες και εξαφάνιζες διαιτητές, επειδή σφύριζαν παιχνίδια αλλόθρησκων, δημιουργώντας το απροχώρητο στην Α1 με «γκρίζους» οι οποίοι δεν ήξεραν γιατί έχουν το στραγάλι στο στόμα. Και μόλις το μπάσκετ ορθοπόδησε, μόλις οι ξένοι παικταράδες γύρισαν να κοιτάξουν ξανά προς την Ελλάδα (Ματσιγιάουσκας, Σισκάουσκας, κτλ), μόλις γύρισαν οι πρώτοι (Ντικούδης, Σιγάλας), το σκέφτονται οι δεύτεροι (Παπαλουκάς, Ζήσης, Κακιούζης, Παπαδόπουλος) και δεν έφυγαν οι τρίτοι (Μπουρούσης, Διαμαντίδης, Βασιλόπουλος) εσύ… αρχίζεις πόλεμο. Πού πας ρε Καραμήτρο; Δε φτάνει μια φορά; Πάνω που το μπασκετάκι έγινε μπασκετάρα ξανά;

Εγώ δε θα πω ποτέ τον κ. Βασιλακόπουλο «Σωλήνα», όπως είναι το προσωνύμιό του, λόγω μιας τουλάχιστον ατυχούς ρήσης του. Το θεωρώ σε κάθε περίπτωση υποτιμητικό, ακόμα κι όταν λέγεται με διάθεση… πειράγματος. Αναγνωρίζω την προσφορά του στον χώρο του μπάσκετ. Αναγνωρίζω τα καλά, αλλά αναγνωρίζω και τα κακά. Αναγνωρίζω επίσης ότι είναι ώρα να αποχωρήσει και να αφήσει τις τύχες του Ευρωπαϊκού μπάσκετ σε κάποιον νεότερο ο οποίος θα έχει ένα πραγματικό, υλοποιήσιμο όραμα για το μέλλον. Μπήκαμε στον 21ο αιώνα και το μπάσκετ θέλει διοίκηση 21ου αιώνα. Όχι 20ου. Θέλει κάποιον που θα αντιλαμβάνεται και θα μπορεί να εκμεταλλευτεί τις νέες δυνατότητες που δημιουργούνται, θα μπορεί να «αναγνώσει» τις νέες ανάγκες και τα νέα προβλήματα, θα είναι σε θέση να οδηγήσει το μπάσκετ στη νέα Εποχή.

by Rasheed.

Υ.Γ.: Δεν πιστεύω ότι η Ευρωλίγκα είναι σωστή σε όλα της. Πολλά τα λάθη που έχει κάνει, αλλά είναι ξεκάθαρα μπροστά από τη FIBA Europe. Όσο για το NBA, πολλές φορές έχω αναφέρει τα κακώς κείμενα για το πρωτάθλημα του θεάματος, αλλά είμαστε πάρα πολύ πίσω για να θέλουμε ακόμη και να συγκριθούμε μαζί του σε οργανωτικά θέματα.

ΠΗΓΗ: http://ageofbasketball.blogspot.com/>