Εχει πέσει το βραδάκι και καθόμουν μοναχή
στο μικρό αυτο παγκάκι που καθόμασταν μαζι
εχει κλείσει το σχολείο και τα φώτα στη σκηνή
μα οι φίλοι μένουν παντα στη ψυχή
τι κι αν χωρίσαμε για πάντα θα βλεπόμαστε
τι κι αν χωρίσαμε τα ίδια μοιραζόμαστε
οτι κι αν γίνει στην ζωή δεν την φοβόμαστε
φιλοι καλοί μαζι για πάντα υποσχόμαστε
καθώς πέρασε η ώρα και στο λεύκωμα κοιτώ
ενα δάκρυ έχει φύγει απο τα μάτια μου τα δυο
σαν παλιά βουβή ταινία οτι κάναμε μαζί
ενα όνειρο που πάντοτε θα ζει ....
όταν προσπαθούσα να βάλω στους στοίχους μου τη μουσική απρόσμενα ήρθαν δάκρυα στα μάτια αλλα γιατί δεν ξέρω....
Δεν κατάλαβα γενικά γιατί ίσως το έγραψα το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω από αυτο το σχολείο αλλά κάτι περίεργο με όθισε να το γράψω και αυτό το τραγούδι έπεξε στην τελετή της αποφοίτησης μας . Μπορώ να πώ ότι τους άγγιξε όλους εκείνη την μέρα ...
θα ήθελα και την δική σας γνώμη ειναι καλό σαν στοιχος τον ήχο δεν ξερω πως να τον βάλω πάνω μόλις μάθω θα τον τοποθετίσω
