Εγώ πιστεύω οτι ήταν καλό.
Αφ'ενός διότι πήγαν να δούν (καί να ακούσουν,εννοείται) έναν πραγματικό καλλιτέχνη κι'όχι κάποιον/κάποια που τον μόνο τόνο που ξέρει είναι αυτός που μπαίνει στην σαλάτα.
(Εδώ που τά λέμε βέβαια,θεωρώ οτι κατ'αρχήν άτομα που αρέσκονται να ακούν ατάλαντους και "ψώνια" δέν έχουν το αισθητικό κριτήριο να αποδεχτούν μία καλή φωνή,οπότε ακόμα και οι "άσχετοι μέ το είδος αυτό" που πήγαν στη συναυλία,τουλάχιστον ήταν σχετικοί μέ την καλή μουσική).
Και αφ'ετέρου διότι όλο και κάποιοι από αυτούς τους αδιαχώρητους και άσχετους μέ τό είδος θά παρακινήθηκαν μετά την συναυλία νά ψάξουν και να ασχοληθούν και να ακούσουν εν γένει και άλλες όπερες κλπ κλπ.
Ητοι,άς μάθη όλο και περισσότερος κόσμος να προσεγγίζη την όπερα έστω και τραγουδιστικά,αντί να προσεγγίζη όποιον ή όποια έχει το λαρύγγι στο κάτω κεφάλι.Καί πιστεύω οτι η συμβολή τού Παβαρότι σ'αυτό το θέμα ήταν καθοριστική.
Κοντά σ'αυτόν δέ,ο κόσμος έμαθε επίσης και τον Jose Carreras καί τον Placido Domingo,ήτοι άλλους δύο τενόρους-από εκεί που οι περισσότεροι ήξεραν οτι "ο τενόρος είναι αυτό το εξάρτημα που έχει η κόρνα τού αυτοκινήτου" ...
Στάχτη και Burberry's
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Hastaroth στις 10-09-2007 12:07 ]
