Θυμός περιφρόνηση και στο τέλος???

Υπάρχουν φορές που έχετε θυμό με κάποιο άτομο....μετα απο καιρό σας βγαίνει περιφρόνηση και στην τελική μένει ένα γιατι??Τωρα κατα πόσο καταλάβατε τι θέλω να πω ένας θεός ξέρει..

Ας αποφορτίσω συναισθηματικά το θέμα λέγοντας ότι είναι αστείο το πόσο αλλάζουν οι έννοιες στο χρόνο. Θυμός κανονικά είναι η ενστικτώδης τάση προς κάτι. Πρόκειται για τον ορισμό της ψυχής. Εξού και "επιθυμώ", "θυμάμαι", "αποθύμησα" κλπ. Σήμερα, η σύγχρονη ψυχολογία ορίζει ως θυμό την έκφραση των συναισθημάτων, οπότε και χρησιμοποιεί τις εκφράσεις "επιθυμία", "αθυμικός", "αλεξιθυμικός" για να προσδιορίσει την ποιότητα δημιουργίας και έκφρασης των συναισθημάτων συνολικά.

Ήταν μία οφ τοπικ παρέμβαση...
Βασικά δεν ήταν ακριβώς οφ τόπικ, αλλά κατά πάσα πιθανότητα ο επόπτης θα με συνελάμβανε σε θέση οφ σάιντ...

Για να επανέλθω στο θέμα, όλα τα συναισθήματά μας λειτουργούν σαν πυρηνικό αντιδραστήριο. Το τελικό αποτέλεσμα της έκφρασής τους είναι σαφώς μειωμένο σε σχέση με την εκρηκτική ενέργεια που συμβαίνει μέσα μας. Γι' αυτό και τα "άσχημα" συναισθήματα πρώτα από όλα δηλητηριάζουν εμάς και στη συνέχεια εκλύονται στο περιβάλλον μας. Ο αγνός άνθρωπος (τί είναι αυτό;) ζει μέσα του έναν παράδεισο, ο οποίος επηρρεάζει και το περιβάλλον του (συνήθως σκιουράκια και μαιντανούς, γιατί εκεί καταλήγουν αυτοί οι άνθρωποι, στην απομόνωση). Κανείς δεν πληρώνει το τίμημα των συναισθημάτων μας περισσότερο από εμάς τους ίδιους...


"Ονειρεύομαι τη ζωή σαν ένα γαλάζιο ουρανό, αεράκι αγνό και καθάριο η ζωή μου να πνέει, πουλί λευκό η ελπίδα μου θε πάντα να πετά ψηλά..."

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 01-10-2007 03:34 ]

Δε θα έλεγα ότι τον θύμό ακολουθεί η περιφρόνηση, αλλά η αδιαφορία. Άτομα που με κάνουν να θυμώνω και δεν με καταλαβαίουν τα βγάζω από τη ζωη μου. Όσο για το γιατί αναριωτιέμαι, αλλά δεν παίρνω πάντα απάντηση.Η απάντηση που δίνω στον εαυτό μου για να ηρεμήσω και να τον προστατεύσω είναι ότι τελικά κάποια άτομα δεν αξίζουν ούτε να τα προσέχεις, πόσο μάλλον να στεναχωριέσαι για αυτά. Αλλά η αλιθινή απάντηση είναι ότι δεν είναι όλα όπως φαίνονται.Καμιά φορά η ζωή είαι σκληρή και τα άτομα αλλάζουν.Ας μην ξεχνάμε ότι καθένας είναι διαφορετικός και δεν μπορούμε να ταιριάζουμε με όλους.

exo niosi poles fores thimo gia kapoion kai exo ena kalo paredigma otan lene malakies gia mas pou den isxioun tote arxizis kai niothis thimo kati pou gia mena den thelo na iparxi kai telika kai gia mena katelikse se adiaforia se lipi gia ekino to atomo kai se kati pou.......oute thelo na ton ksero giati uparxoun kapoioi anthropi pou den exoun me ti na asxolithoun kai asxolounte me.......................................... ilikrina

Όταν κάποιος μας κάνει κακό είτε απο ζήλια είτε απο κακία, είναι λογικό να αισθανθούμε το συναίσθημα του θυμού για το συγκεκριμένο άτομο. Ειδικά όταν εμείς του έχουμε φερθεί παραπάνω απο καλά, και περιμένουμε τουλάχιστον ενα ευχαριστώ απο μέρους του, αλλά το μόνο που βλέπουμε είναι αχαριστία, τότε γινόμαστε ταύροι σε υαλοπωλείο! Σκεφτόμαστε να ανταποδώσουμε τα ίδια, αλλά τελικά προτιμάμε να προχωρήσουμε στη ζωή μας και να αδιαφορήσουμε εντελώς για εκείνο το άτομο. Άλλωστε προχωρώντας, του δείχνουμε οτι για μας, δεν αξίζει τίποτα μετά απο αυτό που έκανε. Και έρχεται κάποια στιγμή που αναρωτιώμαστε γιατί να γίνει έτσι; Γιατί έπρεπε να χαλάσουμε μια τόσο καλή φιλία, ή μια τόσο καλή σχέση για χάρη αλλονών; Γιατί δεν καθήσαμε να μιλήσουμε, να λύσουμε τις παρεξηγήσεις, να βρούμε την άκρη στο πρόβλημα; Αλλά αυτό συνεπάγεται την καλή διάθεση και απο τις δυο πλευρές. Απο τη στιγμή που μόνο ο ένας έκανε προσπάθεια και ο άλλος αδιαφόρησε, είναι πολύ λογικό να επέλθει ρήγμα. Παρόλα αυτά, πιστεύω οτι ποτέ δεν είναι αργά για μια νέα αρχή. Πάντα υπάρχει τρόπος και χρόνος να λυθούν οι παρεξηγήσεις και τα προβλήματα, αρκεί να το θέλουμε.

Εγώ πάλι δεν νοιώθω θυμό όταν κάποιος (και συμβαίνει συχνά σε όλους μας), πληγώσει τα συναισθήματά μου. Απεναντίας θα έλεγα περισσότερο σε οίκτο μου βγαίνει. Τόσο προς τη μικροπρέπεια του ατόμου αυτού, όσο και προς τον εαυτό μου, ο οποίος τελικά είναι ο μοναδικός υπεύθυνος και αυτός και μόνο αυτός επιτρέπει σε κάποιους να μας πληγώνουν. Και τέλος, επειδή ΚΑΙ ο θυμός είναι συναίσθημα και ως τέτοιο, μπορεί γρήγορα να μεταλλάσεται ή να αδρανοποιείται... μόνο τα λόγια μένουν και μια πίκρα.
Ποιος ο λόγος λοιπόν να θυμώσω?

ΜΕΓΑΛΟΣ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ Μillion Milles Away

Μπα σιγά να μην θυμώσω με όποιο βλαμμένο βρίσκεται στον δρόμο μου.Γιατί
(1).θα το μετανιώσω μετά από λίγο, άρα γιατί να θυμώσω?
(2)Αδιαφορία είναι το μεγαλύτερο και καλύτερο φάρμακο με τις παρενέργειες του πάντα,
γιατί παρενέργειες ?Γιατί δεν θύμωσα......γιατί ο θυμός είναι κάτι σαν το κλάμα που κάποιος ξεσπάει.
(3)Αν δεν θυμώσω δείχνω στους άλλους ανθρώπους τι θα πει εγκράτεια το οποίο τραβάει το ενδιαφέρον κάποιου.
Άλλα έχει και ένα αρνητικό, δίνεις το ελεύθερο στον άλλον να σου πει κάτι προσβλητικό αφού ξέρει ότι δεν θα του πεις τίποτα. Αλλά εγώ αδιαφορία το χαβά μου .Το διασκεδάζω όταν βλέπω τα μούτρα του άλλου να γίνονται κόκκινα από το θυμό του επειδή του δείχνω αδιαφορία.χαχαχα Είναι ωραία εμπειρία.

Παράθεση: Το μέλος Panos72 στις 07-10-2007 στις 10:34 έγραψε... Εγώ πάλι δεν νοιώθω θυμό όταν κάποιος (και συμβαίνει συχνά σε όλους μας), πληγώσει τα συναισθήματά μου.

Ο θυμός δειχνει δυναμη γι αυτο και τον προβαλουμε συνηθως.Οταν καποιος πληγωσει τα συναισθηματα μας νιωθουμε στεναχωρια.Αλλα η θλιψη εκφραζεται ως αδυναμια (παροτι ξερουμε πολυ καλα ολοι μας οτι δεν ειναι ετσι).Γι αυτο λοιπον προτιμουμε να δειχνουμε "τσαντισμενοι" παρα στεναχωρημενοι.
Ετσι δεν ειναι αδερφια;

Ο θυμός είναι η αλλοίωση της λογικής συνέχειας, από τις συνεχείς παρακάμψεις των κέντρων της λόγω επιβολής των βασικών ενστίκτων. Ο οργανισμός μας (εγκέφαλος) έχει την ικανότητα να μεταφέρει τις πρωταρχικές δομικές εντολές -που φέρει από τη γέννησή του- απευθείας στα κέντρα των περιφερικών νευρικών απολήξεων σε συγκεκριμένες περιπτώσεις. Έτσι σε καταστάσεις πρωτόγνωρες και επώδυνες αντιδρά ενστικτωδώς, παρακάμπτοντας τα κέντρα των λογικών διεργασιών (προμετωπιαίοι λοβοί) εκκρίνοντας μεγάλες ποσότητες ουσιών που έχουν την ικανότητα να τα αδρανοποιούν στιγμιαία, τόσο ώστε να υπάρχει μία στιγμιαία υποσυνείδητη αντίδραση του μυοσκελετικού συστήματος στο επώδυνο ερέθισμα.

Σε ότι αντιδρούμε θυμικά, σημαίνει ότι με κάποιο τρόπο ερεθίζει τα πρωταρχικά μας ένστικτα. Κάτω από αυτό το πρίσμα συμφωνώ μαζί σου Johnny8. Δηλαδή στο γεγονός πως είναι θέμα κοινωνικής επιβίωσης η δημιουργία του θυμού. Η μελαγχολία και η στενοχώρια είναι εσωστρεφείς καταστάσεις με επιρροές προς το περιβάλλον, σε αντίθεση με το θυμό. Υπάρχουν και ιδιαίτερα παθογενείς καταστάσεις κατά οποίες ο άνθρωπος δημιουργεί λογικούς ειρμούς που επεμβαίνουν στην όλη διαδικασία σαν να ήταν πραγματικά γεγονότα. Τότε μιλούμε για φοβίες και για μανίες και εμμονές.

"Ονειρεύομαι τη ζωή σαν ένα γαλάζιο ουρανό, αεράκι αγνό και καθάριο η ζωή μου να πνέει, πουλί λευκό η ελπίδα μου θε πάντα να πετά ψηλά..."

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 17-10-2007 09:54 ]