Ας μου επιτραπούν και εμένα ένα δύο σχόλια στο θέμα.
Μαρία. Το μεγαλύτερο πρόβλημα είναι κατά τη γνώμη μου ότι συνήθως δεν μας είναι ξεκάθαρο τί ακριβώς θέλουμε να κάνουμε με τη μουσική. Αν στο παράδειγμα το δικό σου θέλεις να γίνεις καθηγήτρια μουσικής (ενά πολύ δύσκολο και αφάνταστα σημαντικό επάγγελμα) τότε θα ήταν καλό να ακουλουθήσεις τη συμβουλή της anastasiastavroulaki όχι μόνο γιατί θα σου δώσει ατού αλλά διότι θα σου διευρύνει τους ορίζοντες ως παιδαγωγού. Σφιξε τα δόντια βάλε τα δυνατά σου και κράτα γερά. ( Στον analystis: και παππάς και ζευγάς γίνεται. Και μαραγκός και απο πάνω και ταβερνιάρης.

)
Εάν πάλι θέλεις να αχσοληθείς με το πιάνο ώς σολίστ τότε καλό θα είναι να αφήσεις το πανεπιστήμιο και να αρχήσεις να βαζέυεις λεφτά για σπουδές σε κάποιον μεγάλο δάσκαλο του όργανου σου. (Όχι σχολές, κοίτα για δάσκαλους, εκτός αν σου πει κάποιος ότι για να σε διδάξει πρέπει να γραφτείς στη σχολή του). Γιατι σε δάσκαλο; Γιατί ένας μεγάλος δάσκαλος θα σε πάρει μόνο αν είσαι παρα πολύ καλή. Τα λεφτά δεν τα έχει ανάγκη, άρα γιατί να πάρει όποιον κι όποιον πέρνει μόνο αυτούς που έχουν 150% τα προσόντα να γίνουν top. Αυτούς λοιπόν που δέχεται και τους διδάσκει θα θελήσει και να τους προωθήσει για δύο λόγους. Πρώτον γιατι αξλίζουν τον κόπο, δευτερον γιατι με την αξια και τη προβολή του μαθητη ανεβαίνει και η αξία και η προβολή του δασκάλου (" το ταδε ταλέντο έιναι μαθητής του δείνα δασκάλου... μεγάλος δάσκαλος"). Και έτσι μέσω του δασκάλου σου θα μπορέσεις να ξεκινήσεις και μιά καριέρα και να μπείς στον επαγγελματικό κύκλο που σε ενδιαφέρει.
Το κατά πόσο αυτό μπορεί να γίνει ή όχι στην Ελλάδα πρέπει να το ψαξεις μόνη σου. Εύκολα λέμε "α! για αυτό πρέπει να φύγεις από την Ελλάδα" ξεχνόντας οτι έξω από τη Ελλάδα υπάρχουν μερικές εκατοντάδες χιλιάδες σαν εσένα (και ίσως και καλύτεροι) οπότε ο συναγωνισμός μεγαλύτερος (ένω στη Ελλάδα υπάρχουν ίσως μόνο 1000 σαν εσένα). Επίσης μην ξεχνάμε ότι πολοί φύγανε, οι περισσότεροι γρυρίσανε και από αυτούς που μείνανε 5-10 τα "εχουν καταφέρει" (εάν δεχτούμε ότι αυτό που κάνουν σήμερα είναι αυτό που έιχαν ονειρευτεί όταν φεύγανε από την Ελλάδα).
Και στις δύο περιπτώσεις θέλει επιμονή, υπομονή και πολύ δουλειά (δυστυχώς θέλει και λεφτά αλλά μερικές φορές αυτό καλύπτεται με τη γνωστή τεχνική που έχουν εφαρμόσει και άλλοι πριν από εσένα "και παππάς και ζευγάς") . Και μή φοβάσαι ότι θα πάρεις λάθος απόφαση, διότι εκ των υστέρων πότε δεν ξέρεις πως θα είχαν έρθει τα πράγματα άν είχες αποφασήσει αλλοιώς. Κατά συνέπεια ότι απόφαση και να πάρεις... σωστή έιναι.
Ελπίζω να μη σε μπέρδεψα περισσότερο.
Φιλικά,
Πάνος