Ορίστε και το ποίημα αυτούσιο....
Έλα να παίξουμε.
Θα σου χαρίσω τη βασίλισσά μου
(Ήταν για μένα μια φορά η αγαπημένη
Τώρα δεν έχω πια αγαπημένη)
Θα σου χαρίσω τους πύργους μου
(Τώρα πια δεν πυροβολώ τους φίλους μου
Έχουν πεθάνει απο καιρό πριν απο μένα)
Κι ο βασιλιάς αυτός δεν ήτανε ποτέ δικός μου
Κι ύστερα τόσους στρατιώτες τι τους θέλω;
(Τραβάνε μπρός,τυφλοί,δίχως καν όνειρα)
Όλα,και τ'άλογά μου θα σ'τα δώσω
Μονάχα ετούτον τον τρελλό μα θα κρατήσω
Που ξέρει μόνο σ'ένα χρώμα να πηγαίνει
Δρασκελώντας την μια ως την άλλη
Γελώντας μπρός στις τόσες πανοπλίες σου
Μπαίνοντας μέσα στις γραμμές ξαφνικά
Αναστατώνοντας τις στέρεες παρατάξεις.
Κι αυτή δεν έχει τέλος η παρτίδα.
Προσωπικά απο τα αγαπημένα μου ποιήματα και ο Αναγνωστάκης απο τους κορυφαίους Έλληνες ποιητές...
Και το έγραψα ξανά γιατί με την στίξη(ξέρετε τελείες,ερωτηματικά,θαυμαστικά)έχει τελείως διαφορετική πνοή το ποιήμα..
Σκάκι παίζω αλλά όταν βρω κάποιον που να του αρέσει...Συνεχώς χάνω γιατί ενθουσιάζομαι αλλά είναι εντάξει..Μου αρέσει να χάνω στο σκάκι...Παίρνει άλλη όψη η σκακιέρα!!
Μες την ψυχή μου βόλτες γυρνάς...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : PashalinaMakia στις 16-11-2007 14:33 ]