Η έκφραση "μου τη σπάει" αναφέρεται σαφώς στον τρόπο που έχουμε μάθει να βλέπουμε τα πράγματα εμείς. Όλοι έχουν το δικαίωμα να τους "τη σπάει" κάτι μιας και είμαστε γενικά στην εποχή του "σπασίματος". Το ενδιαφέρον είναι το γιατί κάτι μας "τη σπάει" και όχι το αντικείμενο καθ' αυτό.
Ας πάμε στο θέμα της κλασικής μουσικής. Άλλους τους τη σπάει το φράκο του βιολιστή, άλλους η πειθαρχημένη στάση, άλλους το μέγαρο μουσικής, άλλους ότι δεν έχει ντραμς, άλλους ότι η σοπράνο ερμηνεύτρια είναι 130 κιλά και δεν έχει στήθος μεγαλύτερο από το κόντραμπασσο κλπ. Σε μία τέτοια προσέγγιση της μουσικής, πραγματικά όλα χωράνε. Θ' ακούσει κανείς ακόμα και το εξής: το πιάνο μου θυμίζει σχήμα μπριζόλας και έχω σταματήσει να τρώω κρέας.
Η Μαρινέλλα ήταν για πολλά χρόνια η σύζυγος και "σεκόντο" του μεγάλου Καζαντζίδη, ο οποίος της έκανε την τιμή να την παρουσιάζει ως σεκόντο του (όχι σύζυγο, όχι τραγουδίστρια). Για τη Μαρινέλλα, όλοι οι δημιουργοί λέγανε τα καλύτερα. Πρόσφατα δε, άκουσα σε ζωντανή εκπομπή της ζούγκλας τον Κώστα Χατζή να απαντά σε αντίστοιχη ερώτηση: "τί να πω για αυτή τη γυναίκα...ανοίγει το στόμα και βγάζει χρυσάφι".
Το κλασικότατο πρόβλημα του νέου μουσικού (αλλά και του εγωιστή απογοητευμένου) είναι ότι τα πάντα τα αποδίδει στην τεχνική. Δε μου αρέσει ο Vai γιατί στην ελάσσονα κλίμακα δεν χτυπάει τη 3η δυνατά, ενώ έπρεπε να είναι τονισμένη... δε μου αρέσει ο Σγούρος γιατί στη σονάτα Νο μπλα μπλα μπλα, κάνει το αρμονικό πέρασμα πιο δυναμικά...κλπ. Κάποτε πρέπει να καταλάβουμε ότι ο άνθρωπος και το συναίσθημα δεν είναι τεχνική. Η τεχνική είναι εργαλείο βελτίωσης της εξωτερίκευσης του συναισθήματος του ανθρώπου. Σκέτη τεχνική είναι απόδοση ενός συστήματος υπολογιστή. Πολλές φορές μάλιστα, η έλλειψη (όχι πλήρης) τεχνικής επιδιώκεται ακόμα και από τις κλασικές συντηρητικές ορχήστρες. Σε ένα άλλο ποστ μετέφερα τα λόγια των μεγάλων φιλοσόφων, οι οποίοι και πρώτοι μαθηματικοποίησαν τη μουσική. Απλά ξανα-αναφέρω τη θεώρηση του Πλάτωνα, οποίος αποδοκίμαζε έντονα τα αριστοτεχνικά μουσικά παιξίματα (εφφε) που αποσκοπούσαν στην τέρψη (ηδονή), ενώ τάσσονταν υπέρ της απλής μελωδίας και ρυθμού που προήγαγαν το πνεύμα (περισσότερα
>>>>εδώ<<<<). Παρόμοια είναι και η άποψη του Σωκράτη στην Πολιτεία, ο οποίος θεωρεί δευτερεύουσας σημασίας την τεχνική απόδοση ενός τραγουδιού, επικεντρώνοντας στο φέρον συναίσθημα και ήθος του ερμηνευτή. Σε προσωπικό επίπεδο, πολλοί επαγγελματίες ορθόφωνοι με αφήνουν παντελώς αδιάφορο, σε αντίθεση με φάλτσους ερασιτέχνες που έχουν αγάπη και σεβασμό σε αυτό που κάνουν.
Το θέμα δεν είναι να φέρουμε τον κόσμο στα μέτρα μας, αλλά να ερευνήσουμε, να στοχαστούμε και να ακολουθήσουμε ανθρώπους που έγραψαν με τον ένα ή τον άλλο τόπο ιστορία, ώστε να προσεγγίσουμε καλύτερα τη σύγχρονη τέχνη και τη νόηση. Κι αυτό δε γίνεται με επικρίσεις αλλά απλά με κρίσεις.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 28-12-2007 22:04 ]
