Λοιπόν, απαντάω μόνο και μόνο για να τελειώνουμε με κάτι τύπους σαν τον άσχετο.
Η ξεκάθαρη απάντησή μου στο ερώτημα (!) για το αν απέτυχε ή όχι ο χριστιανισμός είναι: ΠΕΤΥΧΕ.
Και ιδού το ζωντανό παράδειγμα, για να καταλάβεις, άσχετε. Εγώ δεν πίστευα. Μετά όμως από τόσες συζητήσεις στο ΜΗ, σχετικά με το χριστιανισμό κι αφού έμαθα τόσα πράγματα και είδα άλλα τόσα, πείστηκα και πίστεψα.
Ο κόσμος δημιουργήθηκε από το Θεό. Αυτός έκανε και τους ανθρώπους από χώμα και νερό. Τον Αδάμ και την Εύα. Τους έβαλε στον Παράδεισο όπου τα είχαν όλα και ήταν ευτυχισμένοι. Μόνο που τους είπε να μη φάνε από το δέντρο της γνώσης του καλού και του κακού.
Εδώ έχω της εξής απορία, βέβαια...Υπήρχε και κακό στον Παράδεισο, αλλά ο Αδάμ και η Εύα δεν το βλέπανε μέχρι που φάγανε από τον απαγορευμένο καρπό;
Τέλος πάντων, φάγανε οι άπληστοι (όλα τα είχαν, το μήλο τους έλειψε;) και εκδιώχθηκαν από το Θεό της συγχώρεσης. Κάνανε δύο γιους, τον Κάιν και τον Άβελ κι ο ένας σκότωσε τον άλλο. Τώρα πώς συνεχίστηκε το είδος από την Εύα, τον Αδάμ και τον επιζώντα γιο τους, δεν ξέρω.
Από κει και πέρα όλος ο δρόμος της ανθρωπότητας έχει ως στόχο να ξαναμπεί στον Παράδεισο.
Για να τη βοηθήσει προς αυτήν την κατεύθυνση ο Θεός έστειλε στη γη τον υιό του, το Χριστό. Ο οποίος κατέρριψε κάποιες από τις διδαχές που υπήρχαν ως τότε κι έδειξε το δρόμο προς τον Παράδεισο. Οι δέκα εντολές που ακολουθούνταν ως τότε έλεγαν διάφορα του στυλ "ου κλέψεις, ου φονεύσεις, ου ψευδομαρτυρήσεις" και τέτοια, αλλά ο Χριστός δίδαξε τη συγγνώμη. Αγκάλιασε ψεύτες, κλέφτες, καταπατητές, άδικους και άλλους αμαρτωλούς. Δίδαξε την παθητικότητα με το "γύρνα και το άλλο μάγουλο" με σκοπό να κερδίσεις τον Παράδεισο, στη μετά θάνατο ζωή, την αληθινή ζωή.
Διότι η ζωή που ζούμε τώρα είναι μια ψευδαίσθηση ζωής. Είναι μια δοκιμασία, ένα διάλλειμα από την αληθινή που θ' αποκτήσουμε, είτε ζώντας μια ενάρετη ζωή, είτε μετανοώντας στο νεκροκρέβατο, λίγο πριν τον επιθανάτιο ρόγχο, για όσα δεινά προκαλέσαμε στην "ψεύτικη" ζωή μας.
Οπότε έτσι ή αλλιώς τον Παράδεισο τον έχω σίγουρο, άσχετε. Πώς περιμένεις να έχει αποτυχία μια τέτοια λογική;
Εγώ λοιπόν είμαι το παράδειγμα της επιτυχίας του Χριστιανισμού και της διδασκαλίας του Χριστού.
Μπορεί ο Χριστός να είπε πως πρέπει να δώσω όλα τα υπάρχοντά μου στους φτωχούς (άσχετα αν σε μια βδομάδα θα ξαναψάχνουν στα σκουπίδια για ένα κομμάτι ψωμί με τα πολλά που θα τους δώσω) από την άλλη όμως να μην κρατήσω και μια γούνα για να πηγαίνω τις Κυριακές στην Εκκλησία; Έτσι κάνουν οι καλοί χριστιανοί. Τιμούν τον οίκο του Κυρίου τους πηγαίνοντας με τα καλά τους. Είπα "οίκο" και θυμήθηκα. Ο Χριστός είπε ότι μπορώ να τον λατρεύω παντού κι ότι όποια πέτρα κι αν σηκώσω θα τον βρω από κάτω. Άρα δεν πειράζει, θα τη δώσω και τη γούνα μου. Ή μήπως να κάνω καμιά αγαθοεργία πού και πού και να είμαι οκ; Καμιά δωρεά σε κάνα ίδρυμα κάθε Χριστούγεννα, κάνα ψιλό σε κάνα ζητιάνο κι αυτό είναι όλο; Γιατί είναι και μινκ η γουνίτσα μου...καταλαβαίνεις...
Όπως και να'χει θα τρέφομαι με ρίζες και χόρτα, ποτέ ζώα. Πλάσματα του Θεού είναι κι αυτά κι έχουν ψυχή. Τί άλλο θα κάνω σαν καλός Χριστιανός;
Α, ναι. Θα υπομένω. Την καταπίεση των εξουσιαστών μου, την αδικία του κόσμου, τους σκοτωμούς και όλα τα δεινά του κόσμου. Διότι ποιός είμαι εγώ να κρίνω, να κατακρίνω, να καταδικάζω και να τιμωρώ; Ο Θεός θα τα κάνει όλα αυτά, όταν έρθει η ώρα. Στο μεταξύ, θα τον δοξάζω κιόλας για το ότι μου δίνει ζωή, κι ας με κάνει κλοτσοπατινάδα ο κάθε κακός και έχων εξουσία και δύναμη επάνω μου. Κι ας μου κάνουν τη ζωή κόλαση αυτοί που αποφασίζουν για τη ζωή μου. Επίσης, θα τον παρακαλώ να με συγχωρέσει κάθε φορά που θα κάνω κάτι κακό. Έτσι, θα τον έχω κι από κοντά για κείνη τη θέση στον Παράδεισο που λέγαμε.
Μόνο που φοβάμαι ότι εκεί στον Παράδεισο που θα πάω θα συναντήσω κάποιους απ' αυτούς που στην "ψεύτικη" ζωή με αδίκησαν, με καταλήστεψαν, μου στέρησαν την ελευθερία μου, σκότωσαν τα όνειρά μου, έφαγαν, δολοφόνησαν, κατασπάραξαν, ζήσανε ζωή και κότα, αλλά την ύστατή τους ώρα είπαν "μετανοώ"!
Εκεί μάλλον θα πάψω να πιστεύω στο Χριστιανισμό και στον Έναν και Δίκαιο Θεό.
Για την ώρα όμως πιστεύω!
Απλά έχω μπερδευτεί λίγο σχετικά με το πώς θα το κάνω πράξη.
Γίνε για μένα τότε... 
