Ας μήν είμαστε των άκρων... Ούτε η υπέρμετρη Πυξλαξίλα είναι καλή ούτε οι τρελές σολιές των μεταλάδων έχουν να πουν κάτι παραπάνω όμως... Η μουσική υπάρχει για να αγγίζει την ψυχή των ανθρώπων... Αν το καταφέρνει έχει πετύχει το σκοπό της είτε έχει 2 συγχορδίες είτε έχει 5 είτε έχει μια ορχήστρα ολόκληρη να παίζει ένα καινούργιο συμφωνικό έργο συνοδεία στον τενόρο που τραγουδάει rock πάνω σε ποίηση του Colleridge... (Αυτό είναι ένα ωραίο παράδειγμα prog rock που θα ήθελα πολύ να το ακούσω
)
Π.χ ξέρετε πολλά τραγούδια του Dylan που να είναι εξωφρενικά δύσκολα να τα παίξει και ο κάθε άσχετος...??
Knock knock knockin on heaven's door... 3 απλούστατες συγχορδιές και γι αυτο ακούγεται με την ίδια συγκίνηση είτε το παίζω εγω στην παραλία είτε το παίξει ο κάθε τρεισμέγιστος στη συναυλία του... Γι αυτο έγινε για τα μπάζα όταν αποφάσισαν να το παίξουν και οι Roses... Anyway...
Όσο για την κατάθλιψη... Η μουσική εκφράζει τις περισσότερες φορές συναισθήματα λύπης... Είναι πιο έυκολο να γράψεις μουσική οταν είσαι λυπημένος παρά οταν είσαι χαρούμενος... Γιατι πολύ απλά η μουσική είναι διέξοδος για τον πόνο... Δεν αναζητάς το φάρμακο όταν είσαι καλά...
Βέβαια το ίδιο εύκολα μπορεί να σε βοηθήσει να ξεσπάσεις κάπου τη χαρά σου... Άλλα για κάποιο λόγο δεν είναι τόσο εύκολο να το καταλάβουμε αυτό... Άλλωστε στους καιρούς που ζούμε η κατάθληψη είναι πιο συνηθισμένη απο τη χαρά...