Σε ένα από τα ομορφότερα βιβλία του (το "Λεωφορείο 9 για τον Παράδεισο) ο Λεό Μπουσκάλια γράφει:
"Δεν είναι εύκολο να παραιτηθούμε από την ιδέα ενός τέλειου κόσμου....
Όλοι θυμόμαστε τα αγαπημένα μας παιδικά παραμύθια, που πάντα τέλειωναν με τον πρίγκιπα τέλειο, ηρωικό, ρομαντικό, μεγαλόπρεπο και τη βασιλοπούλα, που είχε κυριολεκτικά αέρινα χαρακτηριστικά, να καλπάζουν ενωμένοι για πάντα με τα δεσμά του τέλειου έρωτα.
Μια πρόσφατη δημοφιλής θεωρία, υποστηρίζει ότι αυτά τα παραμύθια πλάθουν ένα ανεξίτηλο πρότυπο του ιδανικού έρωτα. Ένα πρότυπο που διατηρείται και στην πεζή πραγματικότητα του ενήλικου κόσμου. Όλα αυτά έχουν σαν συνέπεια την απογοήτευση από τον ρομαντισμό, τις εμπειρίες, το γάμο της πραγματικής ζωής, που είναι συχνά, χλωμά ομοιώματα του τέλειου κόσμου των παραμυθιών.
Χρειαζόμαστε συνέχειες αυτών των ιστοριών, που να δείχνουν το ερωτευμένο ζευγάρι, γερασμένο και παχουλό, πάντα ευτυχισμένο, αλλά κάπως περισσότερο προσγειωμένο στην πραγματικότητα. Τα παιδιά όλων των εποχών μπορεί να ωγεληθούν βλέποντας ότι, η μαγεία του έρωτα δεν χάνεται, όταν δύο άνθρωποι γερνούν, ακόμη κι αν ο γοητευτικός πρίγκιπας αποκτήσει φαλάκρα κι η πριγκίπισσά του χάσει τη λυγερή κορμοστασιά της..."
Πώς σας φαίνεται αυτή η άποψη?
Το παραμύθι και η ονειροπόληση του τέλειου κόσμου: ωφελεί ή βλάπτει τη ζωή μας?
Υπάρχει χρυσή τομή άραγε..........? Υπάρχει συνταγή.........?