Θα αναφέρω μόνο δυο, και αυτό επειδή παρόλο που μου αρέσουν και άλλα, αυτά τα δυο βιβλία, με έχουν καθηλώσει στην κυριολεξία, με αποτέλεσμα να τα εχω διαβάσει πάνω απο δέκα φορές το κάθε ενα. Το πρώτο είναι της Γουόρις Ντίρι, <Λουλούδι της ερήμου>, και το οποίο στην κυριολεξία με έκανε να ανατριχιάσω με την λεπτομερέστατη και παραστατικότατη αφήγησή της, η οποία είναι πραγματικά συγκλονιστική ιστορία, και αναφέρεται στη ζωή που είχε περάσει, στη γενέτειρα της τη Σομαλία, μέσα στη φτώχια, αλλά και το επίπονο και αποτρόπαιο έθιμο της χώρας της, να ακρωτηριάζουν τα γυναικεία γεννητικά όργανα των κοριτσιών, πολλά απο τα οποία δεν γλύτωναν τελικά το θάνατο... Η ηρωίδα η Γουόρις, κατάφερε με την απίστευτη θέληση της και το κουράγιο της να δραπετεύσει, και να μπορέσει να ζήσει μια φυσιολογική και ευτυχισμένη ζωή μακρυά απο τη χώρα της! Το δεύτερο είναι, της Διδώς Σωτηρίου, <Μέσα στις φλόγες>, το οποίο μιλάει για τους πρόσφυγες της μικράς ασίας, το πως ζούσαν και τι τραβούσαν για να επιβιώσουν. Μέσα απο την αφήγησή της, νομίζει κανείς ότι βρίσκεται παρόν στην ιστορία! Είναι παραστατικότατη, και πολύ συγκινητική ιστορία. Μιλάει για τη Σμύρνη και την ιστορία μιας οικογένειας, που καταφερε με χίλια βάσανα να ζήσει, μετά απο την επιδρομή των Τούρκων στη Σμύρνη. Στο τέλος αναφέρει, ότι η προσφυγιά απλώθηκε σε όλη την Ελλάδα, και οι πρόσφυγες για να ζήσουν, έκαναν οποιαδήποτε δουλειά ίσα ίσα για το ξεροκόμματο στο εργοστάσιο, ή για μια χούφτα καλαμπόκι στα χωράφια! Αξίζει να τα διαβάσει κανείς, αυτά είναι βιβλία ζωής! Γενικά, πιστεύω, ότι οι πραγματικές ιστορίες, είναι και αυτές που μένουν, αλλά και διδάσκουν!