669 online · 210.879 μέλη
Συμφωνείτε ότι όποιος/-α αλλάζει τις σχέσεις σαν τα πουκάμισα είναι πολύ ρηχό άτομο στα συναισθμηματά του;
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : Spirous στις 13-06-2008 22:19 ]
Για να κρινουμε εναν ανθρωπο πρεπει να ξερουμε περισσοτερα απο ενα χαρακτηριστικα του. Θα μπορουσα ευκολα να πω 'ναι, ειναι ρηχος', ομως ο συγχρονος ανθρωπος εχει τοσα κοινωνικα ερεθισματα και επηρρεαζεται απο παρα πολλες "νοοτροπιες" που δεν μπορεις να κρινεις ευκολα, εαν δεν ξερεις και πως μεγαλωσε και τι σκεφτεται!
|
Ακριβως!
Ειναι πολλοι οι λογοι που μπορουν να κανουν εναν ανθρωπο να μην μπορει να μεινει σε μια σχεση.
Μπορει οντως να ειναι ρηχο ατομο....
Μπορει ομως να μην εχει βρει ακομα αυτο που τον ικανοποιει (εξαλλου, γιατι να μενει καποιος σε μια σχεση οπου δεν ειναι ευτυχισμενος??)
Μπορει να εχει σταθει ατυχος και να πεφτει ολο σε δυσκολους ή στριμμενους ανθρωπους....
Η μπορει και να φοβαται την σταθεροτητα και την μονιμοτητα, και να τον τρομαζουν τα βαθια συναισθηματα, να μην ξερει πως να τα διαχειρηστει....
Ισως πολλοι να μην μπορουν να καταλαβουν πως καποιος αποφευγει αυτο που ολοι αποζητανε, ομως δεν ειναι τοσο παραλογο οσο ακουγεται! Τουλαχιστον για μενα.....Δεν φοβαμαι την δεσμευση, αλλα γενικα στις σχεσεις μου με τους ανθρωπους (ακομα και αυτους που αγαπαω) μου αρεσει να υπαρχει ενα μικρουυυυυυυλι παραθυρακι που μενει παντα ανοιχτο, ετσι ωστε να μπορω να πηδηξω εξω, αμα το θελησω.....(ειναι τεραστια η πιθανοτητα να μην θελησω ποτε! Αλλα δεν ειναι εκει το νοημα......Μου αρκει απλως που υπαρχει εξοδος...Αλλιως αρχιζω και πνιγομαι χωρις λογο....).
Οποτε καθε περιπτωση πρεπει να την κρινουμε αναλογα με τον ανθρωπο με τον οποιο εχουμε να κανουμε, και να μην κανουμε γενικευσεις......
Όχι, απλά οι άνθρωποι που δημιουργούν πολλές σχέσεις, προφανώς δεν έχουν βρει ακόμα αυτό που τους εκφράζει ώστε να παραμείνουν στη σχέση. Άλλοτε πάλι, ζητούν διαρκώς επιβεβαίωση, άλλά υπάρχει και η άλλη όψη του νομίσματος, ότι δηλαδή, μπορεί να αγάπησαν, αλλά να μην αγαπήθηκαν, οπότε με το να αλλάζουν τις σχέσεις σαν τα πουκάμισα, δηλώνει, ότι παρόλο που θέλουν να παραμείνουν σε μια σχέση, δεν γίνεται, διότι άλλοι εξωτερικοί παράγοντες το εμποδίζουν αυτό. Για μένα, οι άνθρωποι αυτοί είναι δυστυχισμένοι κατά βάθος, διότι μια ζωή περιπλανιούνται ψάχνοντας το τέλειο για αυτούς. Τις περισσότερες φορές δεν το βρίσκουν, οπότε αναγκαστικά αλλάζουν ταίρι ακόμα και αν είναι πολλά χρόνια με το άτομο αυτό. Άν πάλι κάποια στιγμή της ζωής τους βρήκαν τον άνθρωπο τους αλλά δεν μπόρεσαν απο βλακεία να τον κρατήσουν, τότε η εναλλαγή συντρόφων, δηλώνει την ανάγκη τους για εξιλέωση! Δηλαδή, μέσα απο τις συνεχείς εναλλαγές συντρόφων, πιστεύουν, ότι θα δώσουν στην επόμενη σχέση ότι δεν έδωσαν στην προηγούμενη, και πάει λέγοντας, έτσι ώστε να πείσουν τον εαυτό τους, ότι δεν πρέπει να έχουν τύψεις για τίποτα! Έλα όμως, που μέσα απο όλη αυτή τη διαδικασία, τελικά μένουν μόνοι...
|
Το σημαντικό Κριστίνα είναι να φεύγει κανείς από την ίδια πόρτα από την οποία μπήκε και όχι να ψάχνει παραθυράκια σαν να ήτανε φυλακισμένος. Δυστυχώς, σήμερα η σχέση φαντάζει ως δέσμευση και όχι ως απελευθέρωση (που είναι το πραγματικό της νόημα). Εγώ αντίθετα παροτρύνω όλους να ανοίξουν την πόρτα του σπιτιού της εξατομίκευσής τους και να βγουν στο δρόμο της αγάπης. Η πιο δύσκολη φυλακή που δεν έχει παράθυρα είναι η μοναξιά. Ακόμα και όταν σου ανοίγουν την πόρτα για να σε προσκαλέσουν έξω, συνεχίζεις να πιστεύεις ότι έξω είναι η φυλακή του πλασματικού ήλιου και μέσα η ελευθερία του φυσικού σκότους.
Οι περισσότεροι άνθρωποι στις σχέσεις τους ξεκινάνε με λάθος συνθήκες!
Πρώτα ζητάμε από τους άλλους τι θα μας δώσουν, ή αν θα ανταποκρίνονται στις απαιτήσεις μας και ποτέ δεν λέμε εμείς τι έχουμε να δώσουμε ή αν ανταποκρινόμαστε εμείς στις απαιτήσεις τους;
Έτσι πάντα κάτι λάθος θα υπάρχει δεν μπορεί! Κάτι θα μας ενοχλεί στον άλλον.
Και αν αυτό δεν γίνει στην αρχή θα προκύψει αργότερα.
Το να ερωτευτείς δεν το επιλέγεις σου έρχεται σου συμβαίνει και προσπαθείς να το αντιμετωπίσεις ανάλογα.
Το να αγαπήσεις όμως είναι στο χέρι σου και το χτίζεις κομάτι - κομάτι. Η αγάπη χρειάζεται αγώνα και προσπάθεια στην αρχή και μετά πηγάζει μόνη της όπως το νερό της πηγής και είναι αστείρευτη.
Αν και δεν υπάρχει τίποτα απόλυτο εγώ πιστεύω ότι οι πολλές αλλαγές δεν συμβαδίζουν με το συναίσθημα αλλά με το πάθος.
Η αφοσίωση συμβαδίζει με το συναίσθημα.
Θα πει κάποιος «αν ο άλλος δεν ανταποκρίνεται σε αυτά που θα του δώσω πρώτος;»
Απάντηση: δε νομίζω ότι οι σχέσεις ξεκινάνε με το καλημέρα. Σίγουρα υπάρχει μια προεργασία, εκεί όλα φαίνονται. Αν το κριτήριο επιλογής είναι τα ωραία μάτια μόνο τότε παίζουμε κορώνα γράμματα εν γνώσει μας.
ΥΓ)Μια λεπτομέρεια για τους μη έχοντες πείρα. (όχι ότι εγώ δηλώνω πολύπειρος αλλά κάτι γνωρίζω τέλος πάντων). Προσοχή στις μικροαντιδράσεις, είναι ενδεικτικές των μεγαλοαντιδράσεων. Πιο απλά. Αν αντιδρά κάποιος άσχημα σε κάτι το παραμικρό, φαντάσου πως θα αντιδράσει σε κάτι σημαντικό και κρίσιμο.
|
Αγαπητε Σταυρο......
Δεν μ αρεσει να ψαχνω παραθυρακια......Ειναι κουραστικο και ψυχοφθορο.....Γι αυτο φροντιζω παντα να αφηνω χωρο απ την αρχη! 
Χρειαζομαι λιγο και την μοναξια, πολλες φορες με αναζωογονει να ειμαι μονη. Και δεν εννοω να παω να κλειστω καπου ή να "εξαφανιστω" για λιγο, αλλα να νιωσω πραγματικα οτι ειμαι μονη μου, οτι δεν ανηκω πουθενα, δεν χρειαζομαι κανεναν, ουτε κανενας με χρειαζεται, οτι δεν χρωσταω τιποτε και πουθενα, ουτε χρωσταει σε μενα κανεις.
Μου δινει την (...ψευδαισθηση μαλλον.....) οτι μπορω να καταφερω τα παντα, χωρις να χρειαζεται να στηριχτω σε καποιον.
Μετα απο λιγο βεβαια, αποζηταω παλι συντροφια.....
Δεν αντεχω πολυ καιρο μονη μου, αυτο ειναι αληθεια.....
Αλλα χρειαζομαι που και που λιγο την μοναξια. Ακομα και δυο-τρεις ωρες μου αρκουν για να κανω ενα ρισετ.....
-----------------
"Σε σας μιλω που πια δεν εχετε αυτια, δεν εχετε ουτε ματια, σε σας μιλω που δεν εχετε εγκεφαλο και γινεστε κομματια, τσατιζομαι και θα σας ριξω ολους πιο βαθια μες στο ψυγειο, να κρεμεστε μαζι με τα κρεατικα μες στο παντοπωλειο"
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : punkster στις 14-06-2008 12:40 ]
|
Εεεετσι.....
Οταν αποδεχτουμε οτι δεν υπαρχει τελειοτητα, μονο τοτε μπορουμε να αρχισουμε να ψαχνουμε το καλυτερο για εμας προσωπικα.....
Το συναίσθημα είναι επιθυμητό (μη σου πω το ζητούμενο) από όλους τους ανθρώπους στις σχέσεις. Ο κόσμος γουστάρει να ερωτεύεται! Από την άλλη, το να βιώνεις συναισθήματα δεν είναι μία αυθύπαρκτη κ αόριστη κατάσταση αλλά προκύπτει από τη χημεία 2 ατόμων. Μέχρι όμως να προκύψει, δλδ να σου χτυπήσει ο έρωτας την πόρτα, έχεις 2 επιλογές: ειτε μένεις μόνος είτε αλλάζεις συντρόφους σαν τα πουκάμισα. Ίσως είναι δείγμα ανασφάλειας, ίσως συνειδητή επιλογή. Πάντως (αν κ είμαι στην απέναντι όχθη), δε συμφωνώ περί ρηχότητας.
-----------------
Στο παρθένο σου δάσος φοβάμαι να μπω με τσιγάρο αναμμένο και τέτοιον καιρό...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kou_matina στις 14-06-2008 12:49 ]
|
Λέμε για να λέμε και να δικαιολογούμε τα αδικαιολόγητα!
Πρώτα – πρώτα αν λειτουργείς συναισθηματικά ΔΕΝ ΜΠΟΡΕΙΣ και το τονίζω αυτό να αλλάζεις τους συντρόφους σαν τα πουκάμισα γιατί για να είσαι με κάποιον σημαίνει ότι κάτι νιώθεις για αυτόν.
Αν μέχρι να σου χτυπήσει ο Έρωτας την πόρτα εσύ συνηθίσεις να αλλάζεις συχνά τα πουκάμισα (δηλαδή οι άνθρωποι για εσένα είναι πουκάμισα άρα για τα πράγματα δεν νιώθουμε ότι για τους ανθρώπους) τότε το πουκάμισο της προηγούμενης ημέρας θα σου βρωμάει π.χ από τον ιδρώτα, τσιγαρίλα και πολλά άλλα!
Έτσι λοιπόν ή βλέπεις τους άλλους για πουκάμισα και τους αλλάζεις κάθε φορά ή τους βλέπεις σαν ανθρώπους και τους μετράς διαφορετικά.
Φαντάζεσαι όταν εσένα σου έρθει ο Έρωτας ο σύντροφος σου να νιώσει την ανάγκη για καθαρό πουκάμισο;
Προσωπικά πιστεύω πώς δεν μπορείς να είσαι τόσο "δυνατός" ώστε και να ερωτεύεσε και να αγαπάς και παράλληλα να μην κολλάς κάπου ή να μην συγκινήσε και να αλλάζεις τόσο εύκολα σχέσεις. Για να αλλάζεις τόσο εύκολα σχέσεις σημαίνει ότι αυτές δεν σε συγκινούν, δεν σε "αιχμαλωτίζουν", είσαι ψυχρός κι εγωιστής. Τις βλέπεις καθαρά μόνο για να περάσεις καλά ή για να κάνεις μόστρα στους φίλους/-ες σου ή για να υποκαταστήσεις λίγη έλλειψη φιλίας...
fotis70 dεν αναφερόμουν στη δική μου περίπτωση, αφού όπως είπα ήδη, ήμουν ανέκαθεν στην απέναντι όχθη αυτών των ανθρώπων. Δε διαβάζεις προσεχτικά. Ούτε να τους δικαιολογήσω προσπαθώ, όπως είπες, αφού δεν κάνουν έγκλημα για να χρειάζονται δικηγόρο! Επιλογή τους είναι να ζουν έτσι και μάλιστα σεβαστότατη.
Όσο για το "καθαρό πουκάμισο" γελάω ακόμη. Η "βρωμιά" του ανθρώπου δεν είναι συνάρτηση του αριθμού των ερωτικών συντρόφων, αλλά της αγένειας, της ημιμάθειας και της στενομυαλιάς. Το ότι εγώ ή εσύ δεν αλλάζουμε συντρόφους σαν τα πουκάμισα δε σημαίνει ότι έχουμε το δικαίωμα να αποκαλούμε όσους το κάνουν πουκάμισα μη καθαρά(=βρωμιάρες και βρωμιάρηδες;;;).
Σκέφτηκες καθόλου πόσο κόσμο του MH προσβάλλεις με αυτό που ἐγραψες;
|
Μάλλον και εσύ δεν κατάλαβες τι έγραψα!
Δεν κατηγορώ κανέναν.
Δεν χαρακτηρίζω κανέναν βρωμιάρη.
Και αποφεύγω γενικά να προσβάλω ανθρώπους – τουλάχιστον εν γνώσει μου!
Το θέμα είναι αν υπάρχει συναίσθημα στις πολλές αλλαγές ή όχι!
Και το ξαναλέω!
Αν μάθεις να αλλάζεις τα ρούχα σου κάθε μέρα δεν μπορείς να ανεχτείς μετά το ρούχο της προηγούμενης. Αυτό το λέω μεταφορικά δεν μιλάω για βρωμιά πραγματική! Αν δεν αλλάζεις κάθε μέρα τότε συνηθίζεις τις μυρωδιές και τις ανέχεσαι!
Εξήγηση! Αν μάθεις να αλλάζεις τους συντρόφους συχνά, παίρνεις μόνο την επιφάνεια που είναι σχεδόν πάντα η καλύτερη πλευρά!
Αν δεν αλλάζεις συντρόφους και μένεις με έναν τότε με την πάροδο του χρόνου γνωρίζεις και τις αδυναμίες του τα πάθη του και τις ατέλειές του. όταν όμως νιώθεις κάτι για αυτό το άτομο τις δικαιολογείς.
Αν δεν νιώθεις, δεν δικαιολογείς και φεύγεις. Αυτό σημαίνει ότι όταν αλλάζεις συχνά δεν νιώθεις και το αντίστροφο.
Το δεύτερο πρόσωπο που χρησιμοποιώ όταν γράφω είναι φιλολογικό και δεν απευθύνομαι προσωπικά και σε εσένα γιατί δεν σε γνωρίζω!
Ελπίζω να έγινα σαφής! Είναι η προσωπική μου άποψη και μόνο.
Ο κάθε άνθρωπος είναι υπεύθυνος για τις επιλογές του και τις συνέπειες των επιλογών του.
Στα προσωπικά του κάθε ένα δεν χωράει κατάκριση!
Αυτά!
Φώτη, έχεις αναπτύξει πολύ καλά την όμορφη άποψή σου. Ας συμπληρώσω για να δώσω και το δικό μου στίγμα.
Ο άνθρωπος που "αλλάζει" συνεχώς σύντροφο το πράττει γιατί:
- Βαριέται τη μονιμότητα (μεταφράζεται ως δεν ξέρω τί θέλω)
- Κάνει λάθος επιλογές και τις καταλαβαίνει αργότερα (το δις εξαμαρτείν ουκ αντρός σοφού)
-Αποζητά συγκεκριμένα πράγματα από κάθε σχέση ξεχωριστά (βλέπει τον κάθε σύντροφο όπως πχ. το τιρμπουσόν ή τη χύτρα ταχύτητας)
-Δεν θέλει δεσμεύσεις (όταν την ίδια ώρα καυχιέται ότι ο τάδε "είναι φίλος ΜΟΥ" με το ΜΟΥ τονισμένο επιδεικτικά)
-Του αρέσουν οι συναισθηματικές περιπέτειες (κάτι σε μίξη Δον Ζουάν με Ιντιάνα Τζόουνς)
-Ερωτεύεται εύκολα (...τον εαυτό του)
-Θεωρεί ότι προσφέρει κοινωνικές υπηρεσίες σε ανέραστα άτομα (γεννημένος για κοινωνικό έργο , κάτι σαν τη WWF)
Υπάρχουν πολλές αιτιολογήσεις. Καλό είναι να βρίσκουν τις ίδιες αιτιολογήσεις και όταν τους απορρίπτουν (φιλικά, ερωτικά, επαγγελματικά). Γιατί σε τέτοιες περιπτώσεις τα ίδια άτομα μιλούν για ηθικές αξίες, συναισθηματισμούς, προδοσία και λοιπές έννοιες τις οποίες ουδέποτε θυμήθηκαν στις "ερωτικές τους δόξες".
Ο έρωτας δεν είναι στεφάνι από δάφνες. Είναι ένα πικρό κουκούτσι ελιάς, που αν δεν το φας με μία βουκιά από βουλιμία, γίνεται συν το χρόνο δάσος από ελαιόδεντρα...
|
Πως τα λες μικρο κοτοπουλακι!!!
|
χεχεχε!
Απο ολον αυτον τον καθηλωτικο μονολογο, μονο αυτο εχεις να σχολιασεις, μπαρμπα-ντραμερ????
|
ΣΥΜΦΩΝΏ!
Το γεγονός ότι μπορούμε να σκεφτούμε και να λειτουργήσουμε «να μην κάνω ότι δεν θέλω να μου κάνουν» μας διαφοροποιεί από τα ζώα.
Μιας και μιλάμε για ζώα...
|
Μόνο εγώ βλέπω ομοιότητες μεταξύ των "συγγενικών ειδών"; Γιατί μου φάινεται ότι η σύγχρονη κοινωνία κάνει στροφή 180 μοιρών σε μία πραγματική πορεία "επιστροφής στη φύση";
Σε κάποια άλλη συζήτηση που αφορούσε το "από που προερχόμαστε", αναφέρθηκε ότι μάλλον μοιραζόμαστε κοινό πρόγονο με τα πιθηκοειδή. Έτσι όπως το πάμε βλέπω να μοιραζόμαστε και κοινό απόγονο με την εξελικτική πορεία που ακολουθούμε...
Το κείμενο το παρέθεσα με σατιρική διάθεση. Πρακαλώ για άλλη μία φορά να επιδείξετε το χιούμορ και το σκεπτικισμό που του αρμόζει...
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 19-06-2008 14:58 ]
