520 online · 210.894 μέλη
|
Φίλε Χρήστο!
Άσε τους άλλους να πιστεύουν κάτι διαφορετικό από εσένα! Το να πιστεύω στην μετά θάνατο ζωή δεν νομίζω ότι ενοχλεί η κάνει κακό σε κάποιον!
Αν το δείς και από την άλλη εμείς οι χριστιανοί (οι συνειδητοί) δεν περιμένουμε μίζερα τον θάνατο όπως λες αλλά αγωνιζόμαστε να γίνουμε καλύτεροι άνθρωποι βοηθώντας τον συνάνθρωπό μας και τον εαυτό μας ελπίζοντας σε αυτό που μας υποσχέθηκε Αυτός που πιστεύουμε! Ο Κύριος και Θεός μας Ιησούς Χριστός.
Στην Ανάσταση!
Το ερώτημα στην συζήτηση είναι αν φοβάμαι τον θάνατο! Αυτό που επικαλούμαι λίγο πιο πάνω αποτελεί και το δικό μου κριτήριο.
Δεν νομίζω ότι παραβιάζω κανένα ανθρώπινο δικαίωμα πιστεύοντας κάτι τέτοιο ούτε και θέλω να επιβάλω σε κανέναν την άποψή μου!
Εμενα περισσοτερο με τρομαζει η ιδεα του να υπαρχω για ΠΑΑΑΑΑΑΑΑΑΑΝΤΑ, παρα να πεθανω καποια στιγμη και να παψω να υπαρχω....
Για την ακριβεια, το οτι πιστευω οτι δεν υπαρχει τιποτα μετα τον θανατο, με κανει να μην τον φοβαμαι καθολου!
Εζησα, και ειμαι πολυ ευγνωμων για αυτο. Μου δωθηκε μια καταπληκτικη και μοναδικη ευκαιρια που θα προσπαθησω να την αξιοποιησω στο επακρο. Τωρα, αν ερθει καποια στιγμη να πεθανω, ας γινει.
Στην ουσια, δεν υπαρχει λογος να φοβομαστε, αφου δεν εχουμε να χασουμε κατι.... Και πριν γεννηθουμε παλι ενα τιποτα ειμασταν.
Τουλαχιστον θα γινω τροφη για μυκητες και σκουλικια! 
-----------------
"Σε σας μιλω που πια δεν εχετε αυτια, δεν εχετε ουτε ματια, σε σας μιλω που δεν εχετε εγκεφαλο και γινεστε κομματια, τσατιζομαι και θα σας ριξω ολους πιο βαθια μες στο ψυγειο, να κρεμεστε μαζι με τα κρεατικα μες στο παντοπωλειο"
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : punkster στις 08-09-2008 12:15 ]
|
Ωστόσο όμως,γεννιόμαστε,μεγαλώνουμε,αποκτούμε γνώσεις καί εμπειρίες,διαμορφώνουμε μιά προσωπικότητα.Μέ αγώνες,κόπο,αγωνία,ευχάριστες καί δυσάρεστεσ στιγμές.Διανύουμε έναν δρόμο.
Σίγουρα λοιπόν,άν μέ το θάνατό μας παύουμε να υπάρχουμε,έχουμε να χάσουμε πολλά.Ολα όσα κερδίσαμε ώς αποτέλεσμα τού γεγονότος οτι ζούμε.
Λές "έζησα,καί είμαι ευγνώμων γι'αυτό".Πότε το λές όμως;Μετά από πόσα χρόνια ζωής;Πέντε;Δέκα;Πενήντα;
Αν ήξερες οτι θα έχης μπροστά σου μόνο τρία χρόνια ζωής (χωρίς όμως κανένα πρόβλημα υγείας) καί ξαφνικά έρθη κάποιος καί σού πή "παρατείνεται η ζωή σου γιά άλλα 50 χρόνια",τί θά απαντήσης;"Οχι,ευχαριστώ,μού αρκούν τά τρία που υπολείπονται;"΄
Η μήπως "όχι και 50,κόψε κάτι,καί δέκα χρόνια καλά είναι";
Κάποτε,έλεγεν ο Αίσωπος,ένας γέρο-ξυλοκόπος κουβαλούσε ένα δεμάτι ξύλα βαρυγκομώντας και γκρινιάζοντας "άχ,γέρασα,δέν αντέχω άλλο,καλύτερα νά'ρθη ο Χάρος να μέ πάρη".Τσούπ λοιπόν εμφανίζεται μπροστά του ο Χάρος μέ τό δρεπάνι του:"Μέ φώναξες;ήρθα!" τού λέει.Και ο γέρο-ξυλοκόπος αφού τον κοιτάζει καλά-καλά του λέει "ρέ φίλε,δέν βάζεις ένα χεράκι νά κουβαλήσω τούτα εδώ τά ξύλα στό σπίτι μου;"
Καί μιά ερώτηση πρός όσους λένε "εγώ θά βαριόμουν να υπάρχω γιά πάντα":τί θα θέλατε να κάνετε μετά τό πέρασμά σας στην ανυπαρξία;
|
Ολα αυτα ομως που λες, τα εχουμε ηδη "κερδισει" και ειναι μερος των αναμνησεων μας.
Οτιδηποτε θα ερχονταν στο μελλον δεν μας ανηκει, αρα κατι που δεν ειναι δικο μας, δεν μπορουμε να το χασουμε. Μονο ισως την ευκαιρια να το ζησουμε. Αλλα, ενταξει, εχει και τοση σημασια τελικα???
Εμεις οι ανθρωποι εχουμε την ταση να δινουμε αξια σε ολα, ενω στην ουσια ειτε υπηρχαμε ειτε οχι, θα ηταν ενα και το αυτο. Στο συμπαν η υπαρξη μας ειναι εντελως ανουσια.
|
Δεν υπαρχει καποιο στανταρ ή καποιο οριο που οταν το περασεις μπορεις να θεωρεις οτι εχει ζησει. Εξαρταται καθαρα απ το πως βλεπει ο καθενας τα πραγματα.
Προσωπικα, αυτο εισαι σε θεση να το πεις οταν συνηδειτοποιησεις το ποσο μεγαλειωδης και σπουδαια ειναι η κατασταση στην οποια βρισκεσαι αυτη τη στιγμη. Οταν αντιληφθεις το μεγαλειο της ζωης, πλεον δεν φοβασαι να πεθανεις, γιατι ξερεις οτι εχεις υπαρξει μερος του μεγαλυτερου και πιο αλλοκοτου παραδοξου του συμπαντος, και αυτο ειναι αρκετο.
Ειναι οπως οταν εχεις νιωσει την αγαπη, δεν φοβασαι να μην ξαναγαπησεις ποτε στην ζωη σου, γιατι σου αρκει που το εζησες εστω για λιγο.
Τελος παντων, αυτα ισχυουν για μενα.... 
|
Πως το εννοεις αυτο: "τί θα θέλατε να κάνετε μετά τό πέρασμά σας στην ανυπαρξία;"???
Η ανυπαρξια ειναι.....ανυπαρξια! Το απολυτο τιποτα. Πως περιμενεις, λοιπον, να θελουμε να κανουμε κιολας κατι, οντας ενα....τιποτα???
Και αυτο ειναι το ωραιο της υποθεσης: απλως παυεις να υπαρχεις, να καταλαβαινεις, να αντιλαμβανεσαι, να σκεφτεσαι....ΟΛΑ! Η αιωνια γαληνη.....
|
το οτι εχω μια αποψη αλλη απο τη δικη σου και την παραθετω εναντια σ αυτη,δε σημαινει πως προσπαθω να σου επιβαλλω τον τροπο σκεψης μου...Κατανοω οτι οταν διατυπωνω τις αποψεις μου διακατεχομαι απο ενα υφος 'φαινομενικης'-σε διαβεβαιω γι αυτο-ισχυρογνωμοσυνης...Προσπαθησε να δεις πισω απο αυτο ομως...Αν ειναι δυνατο να μου λες 'ασε και καποιον να πιστευει κατι διαφορετικο...'Αφηνω!!!!Οπως κι εσυ αφηνεις εμενα!Καθενας εχει δικαιωμα να πιστευει μια αποψη, οπως επισης ειναι και αναφαιρετο δικαιωμα του να αμφισβητει αλλες , απο τη στιγμη που δε θιγει το συνομιλητη του,αλλα μονο τις αποψεις του επι του συγκεκριμμενου θεματος συζητησης...
Δευτερον...Σου εχω τονισει μια φραση σου για να τη σχολιασω:Με βαση αυτην κανεις το καλο σαν συνειδητοποιημενος Χριστιανος,επειδη ελπιζεις οτι ετσι κερδιζεις αυτο που σου υποσχεθηκε ο Κυριος Ιησους Χριστος( που πιστεψε με ειναι και δικος μου Κυριος...οχι μονο επειδη ειμαι Χριστιανος,αλλα κι επειδη ο Ιησους δεν εχει ανηκει πουθενα!Ειναι μεσα σε ολους και ειναι για ολους!)Ερωτηση κρισεως τωρα:Αν σου φανερωνοταν ο Ιησους και σου ελεγε οτι ειναι γραφτο σου,ο,τι κι αν κανεις,οσο αγιος και καλος και αν εισαι, να καεις στην κολαση και φυσικα να μην αναστηθεις ποτε,ουτε μετα θανατον,(και μην αναλωθουμε στο σχολιασμο του ποσο εφικτο θα ηταν αυτο το 'αν' γιατι η ουσια της ερωτησης θα χαθει)τοτε Φωτη μου ΤΙ θα εκανες απενατι στο συνανθρωπο σου και τον εαυτο σου?Ποια θα ηταν η σταση σου?Πρακληση:Απαντησε μου με την καρδια σου και με δικα σου λογια και ΜΗΝ επικαλεστεις παραβολες η εδαφια της Αγιας Γραφης...γιατι και παλι θα χαθει το νοημα της κουβεντας μας...Ευχαριστω
-----------------
LIFE IS A MISERY ONLY FOR MISERABLE
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : freddieKrueger στις 08-09-2008 15:24 ]
Προς Punksteraki:Ενσταση νο1:Αυτο που γραφεις οτι για το συμπαν η υπαρξη μας ειναι ανουσια,ναι συμφωνω απολυτα...Πρεπει ομως απαραιτητα να ειναι η υπαρξη μας ανουσια και για μας τους ιδιους?Δεν υπαρχει πραγμα πιο αφυσικο απ το να βλεπεις με τα ματια της φυσης και της 'συλλογικης' προνοιας του Συμπαντος!
Ενσταση νο2(και ταυτοχρονα απορια μου):Πως ειναι δυνατον στα 18 σου να γραφεις με τετοιο τροπο που δειχνει οτι εισαι χορτασμενη απο τη ζωη?Αποκλειεται για πχ να νοιωσεις κατι πιο δυνατο απο αυτο που εχεις νοιωσει μεχρι σημερα στο θεμα 'αγαπη'?Ο θανατος ειναι τρομερος για ολους(ετσι ειναι το φυσιολογικο,ειτε το παραδεχομαστε ειτε οχι)και μονο οταν βρεθεις κοντα του(που δε στο ευχομαι φυσικα)θα αρχισεις πραγματικα να τον φοβασαι...Τοτε θα καταλαβεις οτι πραγματι η ζωη ειναι ωραια,θα νοιωσεις αχαριστη που θα ζητησεις απο το Θεο να σε κανει αθανατη και πλεονεκτης που θα θες να ζησεις για παντα...Αλλα κι αυτα συναισθηματα ειναι και μαλιστα συμβατα με την ομοιοσταση της υπαρξης μας κοντρα στη φθορα του χρονου...συνεπως οχι βλασφημα η κατακριτεα!
Για το τελευταιο σκελος σου με βρισκεις 100% συμφωνο!!Μετα το θανατο δυστυχως ΔΕΝ υπαρχει τιποτα!Μονο ανυπαρξια!
|
|
Τίς οποίες,όμως,όταν πεθαίνουμε τίς χάνουμε,έτσι δέν είναι;
|
Φυσικά καί έχει σημασία!Αλλοιώς,ούτε το γεγονός οτι ζήσαμε ή ζούμε όσα ζούμε θά είχε σημασία,οπότε γιατί να έχουμε γεννηθεί;
|
Γιά εμάς όμως είναι ουσιαστική.
|
Καί δέν θα ήθελες να συνεχίσης νά υπάρχεις ώς μέρος τού πιό αλλόκοτου παράδοξου τού σύμπαντος;
|
Αφού λοιπόν η ανυπαρξία είναι..ανυπαρξία,δέν υφίσταται η έννοια τής γαλήνης.Ούτε τού ωραίου ούτε τίποτε.Συνεπώς δέν μπορείς να κρίνης οτι η κατάσταση αυτή είναι ωραία (προφανώς συγκρίνοντάς την μέ μιά άλλη,μή-ωραία κατάσταση),απλώς διότι δέν υπάρχεις!
Διαφορετικά,θά μπορούσα να ισχυριστώ οτι τό έτος 486 π.Χ.,ενώ οι αρχαίοι Ελληνες πολεμούσαν τους Πέρσες,εγώ ένιωθα γαλήνιος.......
Ο φόβος του θανάτου είναι ένα απόλυτα φυσιολογικό συναίσθημα. Η φύση μας προίκισε με το ένστικτο της επιβίωσης, ώστε να μπορούμε να εξελισσόμαστε για το μεγαλύτερο δυνατό χρονικό διάστημα, όσο δηλαδή αντέχει η υλική υπόσταση του σώματός μας. Ακόμα κι αν κάποιος θέσει ως επιχείρημα σε πιστό "μα εσύ πιστεύεις στη μετα θάνατον ζωή, τί φοβάσαι;", η πιθανή απάντηση είναι "κι εσύ πιστεύεις ότι υπάρχει ζωή στη Ζιμπάμπουε ή τον Καναδά, θα μετακόμιζες ελαφρά τη καρδία;".
"Τίποτα δεν πάει χαμένο στη χαμένη σου ζωή" όπως πολύ όμορφα έθεσε ο Μάνος Λοίζος.
Το γεγονός πως δεν έχουμε προσωπικές μαρτυρίες για τη μετά θάνατο κατάσταση, δε σημαίνει ότι μπορούμε να βγάζουμε ασφαλή συμπεράσματα για το πώς εκείνη είναι ή δεν είναι. Όμως, ο τρόπος με τον οποίο αντιμετωπίζουμε το θάνατο είναι δηλωτικός της φιλοσοφίας με την οποία ερμηνεύουμε και εν τέλει βιώνουμε τη ζωή σε κάθε στιγμή της ξεχωριστά, αλλά και συνολικά. Έτσι, η ατομο-κεντρική στάση ζωής και η αναγνώριση της ζωής, ως ατομικής ιδιότητας, μας φέρνει στο παράδοξο να είμαστε κατά της συνέχειας της ζωής. Ποιος θα ήθελε να τεκνοποιήσει, φέρνοντας στον κόσμο ακόμη ένα θνητό, με ημερομηνία λήξης κατασκεύασμα; Ποιος θα ήθελε παιδιά να τον ταλαιπωρούν και να του "στερούν τα νιάτα και τις χαρές της ζωής", όταν η ζωή είναι πολύ μικρή και πρέπει να τη χαρούμε όσο το δυνατόν περισσότερο; Γιατί να ενδιαφέρομαι για την ζωή εκείνων που έπονται και να φροντίζω για το λιώσιμο των πάγων, όταν οι προβλέψεις για το 2050 δεν με αγγίζουν (θα είμαι 75 χρονών, αν ζω μέχρι τότε);
Το πρόβλημα με το θάνατο είναι ταυτόσημο του προβλήματος με τη ζωή. Τα ερμηνεύουμε ως ατομικές ιδιότητες που βασίζονται στην ύλη, την ώρα που η ίδια η επιστήμη μας επισημαίνει ότι η ύλη δημιουργείται από "πύκνωση" μίας αφηρημένης άυλης αιτίας (προς το παρόν το λέμε ενέργεια), όπως και το σύμπαν. Ερμηνεύουμε το χρόνο με βάση το ρολόι και τις ρυτίδες, όταν φτάσαμε σε σημείο να δεχόμαστε τον χωρόχρονο και τις παράλληλες διαστάσεις. Φτάσαμε σε σημείο να δεχόμαστε την συνειδητότητα ως αποκλειστικό δημιούργημα των αισθήσεων, όταν η συνολική φύση εμφανίζει μία ασυνήθιστη συνειδητότητα που μας προικοδότησε με κάποιες βασικές ιδιότητές της. Ξεχνάμε ρήσεις όπως εκείνη του "σκέφτομαι άρα υπάρχω" κι όχι "υπάρχω άρα σκέφτομαι". Όλοι οι μεγάλοι φιλόσοφοι της ιστορίας δέχονταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο την πνευματική ύπαρξη ως το τελευταίο και ολοκληρωτικό στάδιο της ύπαρξης, του Είναι.
Ακόμα κι αν αναρωτηθεί κανείς για τις απόψεις του ακραίου στο θέμα Επίκουρου, καταλήγει σε περίεργα ερωτήματα. Κατά τον Επίκουρο, η ύπαρξη είναι το μεσοδιάστημα μεταξύ των δύο μη-υπάρξεων (προγεννησιακή και μεταθανάτια). Εντούτοις, η μη ύπαρξη παράγει ύπαρξη σε αυτήν την περίπτωση, χωρίς καμία αιτολόγηση, καθώς και η ύπαρξη παράγει μή ύπαρξη αντίστοιχα. Αυτό από μόνο του αποτελεί την πιο παράλογη φιλοσοφική επιχειρηματολογία. Αν δεχθούμε από την άλλη ότι η ύπαρξη και η μη ύπαρξη έχουν συγκεκριμένη μορφή και κατάσταση, τότε η ενέργεια απλά... δεν υπάρχει.
Σε τελική ανάλυση, δεχόμενοι το σκέφτομαι άρα υπάρχω (ως άνθρωπος), σημαίνει ότι η ύπαρξή μου βασίζεται στην ενεργειακή μου κατάσταση (ηλεκτρομαγνητικά κύματα του εγκεφάλου) και όχι στην υλική που απλώς εξυπηρετεί την οργάνωση και διανομή των κυμάτων. Το τραγικό είναι ότι ο άνθρωπος πιστεύει ότι οι μόνες σκεπτόμενες (ενσυνείδητες) μορφές είναι δίποδα ή τετράποδα, ψάρια ή πτηνά, μικρόβια ή ιοί. Αν κοίταζε λίγο ανάμεσα στα άστρα και τους ήλιους, θα έβρισκε κι άλλες, πολύ μεγαλύτερες σε μέγεθος και βιωσιμότητα και αισθητά πολυπλοκότερες. Είμαστε τμήμα της ζωής και όχι ζωή ξεχωριστή. Η ζωή αποτελεί ιδιότητα της φύσης και όχι δημιούργημά της.
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : StavmanR στις 09-09-2008 12:56 ]
ζησε...αρπαξε εμπειριες...νιωσε..δοκιμασε..ζησε οσο πιο πολλα μπορεις...ετσι δεν φοβασαι εχεις παει χορτατος...
|
Κι ομως....Δεν τις χανουμε, καθως οι αναμνησεις μας παυουν να υπαρχουν ταυτοχρονα με εμας. Οποτε απλως περναμε στην ανυπαρξια παρεα με τα βιωματα μας. Θα τα χαναμε αν συνεχιζαμε να υπαρχουμε χωρις αυτα.
|
Αυτο προσπαθω να πω..... Οτι δεν εχει καμια ουσια το οτι ζουμε, ή οτι γεννηθηκαμε καν. Πραγμα που δεν σημαινει οτι προσπαθω να μειωσω την αξια της ζωης.
Ισα ισα, ετσι την θεωρω ακομα ποιο σπουδαια!
|
Δεν λεω οτι δεν θα ηθελα να συνεχισω να ειμαι μερος αυτου του συμπαντικου παραδοξου.
Και, freddieKrueger, στα 18 μου χρονια δεν ειμαι ουτε στο ελαχιστο χορτασμενη με τη ζωη!
Θελω να ξεζουμισω την ζωη!!! Τη θεωρω υπεροχη και την λατρευω!!!
Το οτι θεωρω οτι δεν υπαρχει κανενα νοημα ή σκοπος να υπαρχουμε δεν σημαινει οτι δεν μας θεωρω απιστευτα ευτυχεις που εχουμε την ευκαιρια να ζουμε!
Αυτο που θελω να πω ειναι οτι η ιδεα του να παψω να υπαρχω, δεν με φοβιζει.
Αυτος ο τροπος σκεψης ειναι η αμυνα μου, αν θες.....
Γιατι δεν θελω να φοβαμαι, ο φοβος γινεται σιγα σιγα ο αφεντης σου και εσυ ο ταπεινος του δουλος.
|
χεχεχε!
Ναι, βασικα δεν εκφραστικα σωστα!
Δεν το εννοουσα ετσι, οτι δηλαδη νιωθει ομορφα κτλ!
Απλως ηθελα να πω οτι για μενα δεν υπαρχει πιο ωραια αιωνια κατασταση απ την ανυπαρξια!
Δικο μου λαθος, σορρυ!
-----------------
"Σε σας μιλω που πια δεν εχετε αυτια, δεν εχετε ουτε ματια, σε σας μιλω που δεν εχετε εγκεφαλο και γινεστε κομματια, τσατιζομαι και θα σας ριξω ολους πιο βαθια μες στο ψυγειο, να κρεμεστε μαζι με τα κρεατικα μες στο παντοπωλειο"
[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : punkster στις 09-09-2008 12:59 ]
Πάλι δέν το έπιασες το ζήτημα!Η ανυπαρξία δέν είναι μιά κατάσταση στην οποία βρίσκεσαι εσύ σέ κάποια συγκεκριμένη στιγμή,ώστε να την συγκρίνης μέ κάτι άλλο καί να πής "είναι μιά ωραία κατάσταση" ή "δέν είναι μιά ωραία κατάσταση".
Επίσης,τό να λές τι "δέν έχει κανένα νόημα το οτι ζούμε",δέν σημαίνει τίποτε.Κάτι έχει ή δέν έχει ουσία σέ σχέση μέ κάτι άλλο.Γιά σένα π.χ. μπορεί να μήν έχη νόημα το οτι υπάρχει η γάτα μου,γιά μένα όμως έχει.Οπως άλλωστε λέει και ο Τζιμάκος σ'ένα τραγούδι του:"ΕΣΥ μέ ξέρεις,γι'αυτό είμαι διάσημος".Που σημαίνει οτι γιά κάποιον που δέν τον ξέρει,ΔΕΝ είναι διάσημος,άρα η ιδιότης τού "διάσημου" έχει έννοια σέ σχέση μέ κάτι άλλο.
Το οτι δέν σέ φοβίζει η ιδέα τού να πάψης νά υπάρχης,είναι κάτι που το νιώθεις τώρα εκ τού ασφαλούς οτι υπάρχεις.Αν -που δέν σού το εύχομαι- βρεθής σέ μιά κατάσταση που η ύπαρξή σου θά διακυβευθή (όπως π.χ. σέ κάποιο δυστύχημα),τότε θά αντιληφθής οτι θά σέ φοβίση το γεγονός οτι θά κινδυνέψης να χάσης αυτή την ύπαρξη που ήδη έχεις,οτι δέν ξαναδής αγαπημένα πρόσωπα,δέν θα ξανακάνης πράγματα που σού αρέσουν κλπ κλπ.Δέν έχω βρεθεί προσωπικά ποτέ σέ τέτοια κατάσταση αλλά μπορώ να αντιληφθώ πώς θά ένιωθα επειδή ξέρω τί απολαμβάνω τώρα που υπάρχω.
|
Αυτος ο φοβος που περιγραφεις δεν αφορα τον ενσυνειδητο φοβο τοθ επικειμενου θανατου, αλλα ειναι μια καθαρα ζωοδης και ενστικτωδης αντιδραση. Λιγο πριν τον θανατο δεν σκεφτεσαι αυτα που θα χασεις, αλλα προσπαθεις να βρεις τροπο να διατηρηθεις στη ζωη. Ολες οι φιλοσοφικες σκεψεις ερχονται αργοτερα, σε περιπτωση που τελικα δεν πεθανεις. Σιγουρα θα φοβηθω οταν θα πεθαινω, αλλα αυτο ειναι κατι που δυσκολα το ελεγχεις, καθως γινεται αυτοματα. Αλλο ομως αυτο, και αλλο ο θανατος σαν ιδεα και πιθανοτητα.
Ναι συμφωνώ με seras ΜΟΝΟ για όσους αγαπάω.Και μόνο η σκέψη με τρομάζει
Όχι. Είμαι 17 και έχω βαρεθεί τη ζωή μου... Με τρομάζει το να γίνω 50 χρονών... Θα χω αυτοκτονήσει από πλήξη... Αλλά φοβάμαι πολύ μήπως χάσω αυτούς που αγαπάω... Τρέμω...
