Χθες βράδυ στη μουσική σκηνή "Βάρδια" στη Θεσσαλονίκη, κατάλαβα τι θα πει αληθινός λαικός καλλιτέχνης.
Κι αυτό γιατί είχα την τύχη και τη χαρά να ακούσω τον Βαγγέλη Κορακάκη μαζί με τη Σταυρούλα Μανωλοπούλου (μια εξαιρετική λαική τραγουδίστρια που τον συνοδεύει επί σειρά ετών) και την ορχήστρα του, την οποία αποτελούσαν δυο μπουζούκια (στο ένα ο γιος του Βαγγέλη, ο Βασίλης, ο οποίος είναι μεγάλο ταλέντο τόσο στο μπουζούκι όσο και στο τραγούδι), ακορντεόν, κιθάρα και κοντραμπάσο. Ο ίδιος ο Βαγγέλης έπαιξε τρίχορδο μπουζούκι ενώ τα παιδιά που έπαιζαν τα μπουζούκια, ανέλαβαν μεγάλο τραγουδιστικό μέρος του προγράμματος. Ενός προγράμματος που κράτησε περίπου 4μιση ώρες...
Το πρόγραμμα ξεκίνησε με κάποιες επιτυχίες της χρυσής εποχής του ελληνικού τραγουδιού. "Οι χαρταετοί","Μη μου χτυπάς τα μεσάνυχτα την πόρτα", "Αλλοτινές μου εποχές", "Η φαντασία", "Ο δρόμος είναι δρόμος", "Στα χρόνια της υπομονής", ενώ στο "Πατέρα κάτσε φρόνιμα" που τραγούδησε ο Βασίλης Κορακάκης, ανέβηκε στη σκηνή και ο Βαγγέλης.
Για να συνεχίσουν με μια επιλογή από τα εξαιρετικά τραγούδια του, όπως το "Λαύριο" , η "Σκέψη της τρελής", "Πρώτο φθινόπωρο", "Το ποτηράκι της καρδιάς", "Μάνα που ζω", "Μεγάλες αγάπες", "Έρχονται βράδια", "Ο κουρασμένος δρόμος μου","Η αλήθεια", "Ώρα που διάλεξες", ένα υπεροχο ζειμπέκικο από τον πρώτο δίσκο του Κορακάκη, τους "Άρχοντες" με τίτλο "Πόσο ακόμα να κρατήσω" και πολλά άλλα τα οποία εναλλάσονταν με παλιά λαικά τραγούδια, απ'αυτά που όλοι ξέρουμε και μας αρέσουν αλλά δεν είναι , αυτό που λέμε κοινώς "σούπες"... Δεν ακούγονται παντού..."Μην τα φιλάς τα μάτια μου", "Το θολωμένο μου μυαλό", "Ο κυρ-Θάνος", "Σε τούτο το στενό", "Κοίτα με στα μάτια", "Για χατήρι σου ξημερώνει", "Δεν ξέρω πόσο σ'αγαπώ", "Νύχτα ονειρομάνα" και άλλα. Ιδιαίτερα συγκινητική η στιγμή στην οποία ο Κορακάκης θυμήθηκε το Σταύρο Κουγιουμτζή, αναφέρθηκε στην εκπομπή στην "Υγειά μας" και μετά από 4 χρόνια ξανατραγούδησε το "Μεθοκόπι" (το οποίο είχε πει και τότε στην εκπομπή), αφιερώνοντας το στην κόρη του Σταύρου, τη Μαρία, που ήταν παρούσα μεταξύ του κοινού.
Κατά τις 2.20 συνέβη κάτι που δεν έχω ξαναδεί, όσες φορές έχει τύχει να πάω σε ζωντανό πρόγραμμα. Ο Βαγγέλης "διέταξε" να κλείσουν τα ηχητικά, μια και η ώρα ήταν περασμένη και για μιάμιση ώρα περίπου το πρόγραμμα συνεχίστηκε χωρίς ρεύμα, unplugged που λέμε στα Ελληνικά...Ο Βαγγέλης προέτρεψε το κοινό να του ζητήσει τραγούδια.
Ήταν πραγματικά μια ιεροτελεστία...Η βραδιά συνεχίστηκε με τραγούδια λιγότερο γνωστά...Ξεχασμένα του Θεοδωράκη όπως "Σε ποιο βουνό" και "Μες στο έρημο λιμάνι" αλλά και τα "Περβόλια", "Ποιος τη ζωή μου", "Σαββατόβραδο", "Της ξενιτιάς", "Γωνιά γωνιά"...Και άλλα πολλά... Το "Παλτό" του Μητσάκη, "Σαν απόκληρος γυρίζω","Όταν σημάνει η ώρα" , "Ο γκρεμός", "Του κάτω κόσμου τα πουλιά", "Από βυθό σ'άλλο βυθό", "Ο γυάλινος κόσμος", "Θέλω να πάψεις να γελάς","Η νταλίκα", "Μοίρα μου γιατί να κλάψω" (του Κορακάκη) και ενώ ο Βαγγέλης ανήγγειλε το τέλος του προγράμματος,κάπου στις 4 παρά, μετά από παραγγελιές θαμώνων έπαιξε το δικό του "Πέραμα" και το "Βαθιά στη θάλασσα θα πέσω" του Ζαμπέτα.
Τόσο πριν την έναρξη του προγράμματος όσο και στο τέλος ο Βαγγέλης Κορακάκης κάθησε ανάμεσα στο κοινό και συνομίλησε με πολλούς από τους θαμώνες που γέμισαν ασφυκτικά χθες τη "Βάρδια". Κι απ'ότι έμαθα τη Δευτέρα ο κόσμος ήταν ακόμη πιο πολύς.
Ήταν μια αξέχαστη βραδιά...Μια βραδιά ελπίδας για το καλό λαικό τραγούδι...Που απέδειξε ότι , με τέτοιους καλλιτέχνες και τέτοια προγράμματα θα ζει και θα αναπνέει εφ'όρου ζωής....Αντιστεκόμενο στις "σειρήνες" που κατά καιρούς ακούγονται και το αμφισβητούν...
