Εδώ Πολυτεχνείο!

Σημαιάκια
Ποπ κορν
Δακρυγόνα
Εισιτήρια για το ντέρμπυ
Η ψυχή του Κομνηνού σε κασσέτες
Και στολές ηρώων του Πολυτεχνείου παρακαλώ!

Αφιερούται, στους ταπεινούς κι ανώνυμους συντελεστές της Ιερής Εξέγερσης, που κόντρα στις αέναες προσπάθειες του συστήματος να εκφυλίσει και να ξεφτιλίσει το νόημα του Πολυτεχνείου, σεμνοί κι ανιδιοτελείς κυκλοφορούν ανάμεσα μας, τριάντα χρόνια τώρα, περιφέροντας από ψυχή σε ψυχή σαν ¶γιο δισκοπότηρο, ζωντανό του Νοέμβρη το τρίπτυχο μήνυμα κι όλου του κόσμου τα αδικαίωτα Πολυτεχνεία….

ΖΕΙ ! ! !

οι ηρωες ζουν στις καρδιες καθε δημοκρατη.

ΧΡΟΝΙΚΟ ΤΩΝ ΑΙΜΑΤΗΡΩΝ ΓΕΓΟΝΟΤΩΝ ΤΗΣ 17 ΝΟΕΜΒΡΗ 1973 ΣΤΟ ΠΟΛΥΤΕΧΝΕΙΟ
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ το 1973 μετά τα τραγικά γεγονότα. Το κείμενο έχει τροποποιηθεί από την εφημερίδα κι έχουν κοπεί ορισμένα επικίνδυνα για την περίοδο εκείνη, σημεία.

ΒΗΧΟΣ ΠΑΝΑΓΙΩΤΗΣ

Τα μέτρα που είχε αναγγείλει η "δοτή" κυβέρνηση Μαρκεζίνη για τη λύση των καυτών προβλημάτων που απασχολούν τον φοιτητικό κόσμο, κρίθηκαν από την πρώτη στιγμή, ως τελείως ανεπαρκή, εκ μέρους των φοιτητών. Ετσι στο πρώτο δεκαήμερο του Νοέμβρη πραγματοποιήθηκαν συγκεντρώσεις σ΄ όλες τις Σχολές με βασικό και πρωταρχικό αίτημα να επιτρέψει η κυβέρνηση τη σύγκλιση γενικών συνελεύσεων και τη διεξαγωγή ελεύθερων και αδιάβλητων εκλογών.

Δηλώσεις υπουργού Παιδείας, κ. Σιφναίου

Την ΔΕΥΤΕΡΑ 12/11 ο τότε υπουργός Παιδείας κ. Σιφναίος επεσκέφθη το Πολυτεχνείο και εδήλωσε στις δημοκρατικά εκλεγμένες επιτροπές των Σχολών του Ιδρύματος ότι απόφαση της κυβερνήσεως ήταν να καταργήσει τις επιτροπές και να διορίσει Διοικητικά Συμβούλια εκ των αριστούχων φοιτητών κάθε Σχολής. Η απόφαση αυτή κείθηκε από τους φοιτητές ως "αριστοκρατική" και αντιδημοκρατική και απάντησαν στον κ. Σιφναίο ότι θα τους εύρισκε αντίθετους.

Οι φοιτητές αντιδρούν

Την ΤΕΤΑΡΤΗ 14/11 το πρωϊ, πραγματοποιείται συγκέντρωση των σπουδαστών του Πολυτεχνείου στο προαύλιο του Ιδρύματος. Συγχρόνως στο κτίριο της Νομικής συσκέπτονται και οι φοιτητές της Νομικής. Το μεσημέρι της ίδιας ημέρας οι φοιτητές της Νομικής πληροφορούνται ότι στο Πολυτεχνείο συμβαίνουν "γεγονότα". Τελειώνουν σύντομα τις συζητήσεις τους. Εκδίδουν ψήφισμα που προβάλλει τα δίκαια φοιτητικά αιτήματα. Μετά τραβούν το δρόμο τους. Στο Πολυτεχνείο. Οι συνάδελφοί τους του Πολυτεχνείου τους δέχονται με συνθήματα αισιοδοξίας: ΟΛΟΙ ΕΝΩΜΕΝΟΙ - ΘΑ ΝΙΚΗΣΟΥΜΕ κλπ.
Είναι 2 μ.μ. η ώρα. Το προαύλιο του Πολυτεχνείου είναι γεμάτο. Ο κόσμος αρχίζει να συγκεντρώνεται στο χώρο γύρω από το Πολυτεχνείο. Η αστυνομία δεν αντιδρά βίαια. Προσπαθεί να απομακρύνει τους διερχόμενους.

Συνθήματα

Τα κάγκελα του Πολυτεχνείου έχουν γεμίσει με πλακάτ που προβάλλουν όχι πιά μόνο τα φοιτητικά αιτήματα αλλά και πανεθνικά και ταξικά.
-ΚΑΤΩ Η ΧΟΥΝΤΑ, ΔΕΝ ΠΕΡΝΑ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ
ΚΑΤΩ Η CIA, ΛΑΕ ΠΕΙΝΑΣ ΓΙΑΤΙ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΑΣ
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ
ΣΥΜΠΑΡΑΣΤΑΣΗ ΛΑΕ, 1-1-4
ΛΑΕ ΛΑΕ Ή ΤΩΡΑ Ή ΠΟΤΕ
ΛΑΙΚΗ ΕΞΟΥΣΙΑ, ΚΑΤΩ ΟΙ ΦΑΣΙΣΤΕΣ
Αυτά είναι μερικά από τα αμέτρητα συνθήματα που βροντοφώναζαν οι διαδηλωτές και που ήταν ταυτόχρονα γραμμένα στους τοίχους, σε πλακάτ και σε προκηρύξεις που μοίραζαν στους περαστικούς.

Κατάληψη του Ε.Μ.Π.

Το βράδυ της Τετάρτης η οδός Πατησίων στον χώρο του Ε.Μ.Π. είχε καταληφθεί από τον κόσμο. Οι φοιτητές κατορθώνουν να εγκαταστήσουν Ραδιοφωνικό Σταθμό και μεγάφωνα, απ΄ όπου προβάλλουν έντονα πια τα αιτήματά τους. Στις 11 μ.μ. τα μεγάφωνα ανακοινώνουν ότι οι φοιτητές θα μείνουν όλη τη νύχτα στο Πολυτεχνείο. Πάνω από 3.000 άτομα διανυκτέρευσαν.
ΠΕΜΠΤΗ 15/11. Το πλήθος αυξάνει. Οι φοιτητές οργανώνουν τη ζωή τους μέσα στο Πολυτεχνείο. Θέτουν σε λειτουργία: Εστιατόριο, νοσοκομείο, ομάδες καθαριότητος, καφενείο, αποθήκες κλπ. Ο κόσμος κουβαλάει τρόφιμα, τσιγάρα και ότι άλλο ζητηθεί από τα μεγάφωνα. Χαρακτηριστικά αναφέρθηκε από κάποιο φοιτητή: "Ζητήσαμε ένα κολλύριο και μας έφεραν εκατό".
Το βράδυ της Πέμπτης ο κόσμος έχει καταλάβει την Πατησίων από το Μουσείο μέχρι την Σολωμού. Σίγουρα περί τις 20.000 Λαού συμπαρίσταται στους φοιτητές. Η συγκοινωνία έχει διακοπή στο τμήμα αυτό της Πατησίων. Οι φοιτητές διανυκτερεύουν για δεύτερη φορά.

Τελευταία ημέρα

Ξημερώνει η ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 16/11. Μεγάλη Παρασκευή για τους χιλιάδες διαδηλωτές. Το σύνθημα "Συμπαράσταση Λαέ", βρίσκει ανταπόκριση όλο και πιο πολύ στις ψυχές του Λαού. Ο κόσμος γύρω από το Ε.Μ.Π., πληθαίνει.

Ανακοίνωση Συγκλήτου

Η Σύγκλητος συνέρχεται και μεταξύ άλλων ανακοινώνει ότι από χθες η Σύγκλητος έχει αποκλείσει κάθε σκέψη επεμβάσεως της αστυνομίας προς εκκένωση του χώρου για δύο σπουδαιότατους λόγους:
α) Επέμβαση της αστυνομίας στο χώρο του Πολυτεχνείου θα ήταν καταπάτηση του Ασύλου.
β) Τυχόν επέμβαση θα οδηγούσε σε αιματηρά, ενδεχομένως, επεισόδια.

Ανακοίνωση του υπουργείου Παιδείας

Σε ανακολινωσή του το υπουργείο Παιδείας τόνιζε ότι: "Είναι αποφασισμένο να σεβαστεί απαρεγκλήτως την ανεξαρτησία των Ιδρυμάτων, συνεπώς και την απόφαση της Συγκλήτου". Και ενώ αυτά εδήλωνε το υπουργείο και ο κόσμος τα διάβαζε στον Τύπο της Παρασκευής, το κακό επρόκειτο να γίνει λίγες ώρες μετά.

Τα άλλα Πανεπιστήμια

Τα συνθήματα των σπουδαστών, που είχαν συγκεντρωθεί στο Πολυτεχνείο βρήκαν ανταπόκριση και στα άλλα Πανεπιστήμια. Ετσι στην Πάτρα 800 περίπου φοιτητές καταλαμβάνουν το κεντρικό κτίριο του Πανεπιστημίου τους. Το ίδιο συμβαίνει και στη Θεσσαλονίκη, όπου οι φοιτητές είναι περισσότεροι. Τα συνθήματα παντού τα ίδια.
ΨΩΜΙ - ΠΑΙΔΕΙΑ - ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ

Αποκορύφωμα
ΤΟ ΣΥΓΧΡΟΝΟ ΜΕΣΟΛΟΓΓΙ

Την Παρασκευή το βράδυ περί τις 8 η ώρα, η περιοχή γύρω από το Πολυτεχνείο έχει καταληφθεί. Εκατοντάδες χιλιάδες Λαού βρίσκονται στους δρόμους. Το σύνθημα: ΑΠΟΨΕ ΠΕΘΑΙΝΕΙ Ο ΦΑΣΙΣΜΟΣ, κυριαρχεί. Η δικτατορία του Παπαδόπουλου αισθάνεται να τρίζουν τα θεμέλια του οικοδομήματός της.
Η κατάρρευση έχει αρχίσει. Το συνειδητοποιούν αυτό οι αρμόδιοι, ίσως για πρώτη φορά. Οι διακηρύξεις περί σεβασμού των πολιτών παραμερίζονται. Η αστυνομία διατάσσεται να δράση. Η ατμόσφαιρα στους κεντρικούς δρόμους της Αθήνας καλύπτεται από δακρυγόνα. Ο κόσμος αντιδρά. Στήνει οδοφράγματα και διαδηλώνει την πίστη του για τη νίκη. Το κύμα των προσερχομένων στον κοινό αγώνα όλο και μεγαλώνει. Τα δακρυγόνα δεν τρομάζουν. Οι διαδηλωτές ανάβουν φωτιές με εφημερίδες που τους εφοδιάζουν από τις πολυκατοικίες για να τα εξουδετερώσουν.
Οι ώρες περνούν, οι πυροβολισμοί αρχίζουν να διαδέχονται τα δακρυγόνα. Ο Στρατός με τα τανκς έρχεται σε ενίσχυση της αστυνομίας. Είναι περασμένα μεσάνυχτα.
Ο Σταθμός του Πολυτεχνείου μεταδίδει: Διεξάγονται μάχες στην πλατεία Βάθης, στην Λεωφόρο Αλεξάνδρας, στην Πλατεία Βικτωρίας. Η Νομαρχία Αττικής κατελήφθει. Θα νικήσουμε.
Τα τανκς σταματούν έξω από το Πολυτεχνείο. Οι φοιτητές πάνω στα κάγκελα φωνάζουν: ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΔΕΛΦΙΑ. Ο ΣΤΡΑΤΟΣ ΜΕ ΤΟ ΛΑΟ. ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΟΠΛΟΙ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΟΠΛΟΙ - ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΟΠΛΟΙ.
Ο εκφωνητής του Ραδιοσταθμού διαδηλώνει την πίστη του ότι ο στρατός, τα αδέλφια μας, δεν θα μας χτυπήσουν. Οι φοιτητές ψάλλουν όλοι μαζί τον Εθνικό Υμνο. Η ώρα είναι 3.15 ξημερώματα του Σαββάτου. Τα συνθήματα των άοπλων αγωνιζόμενων φοιτητών δεν συγκινούν το δικτάτορα Παπαδόπουλο. Ενα τανκς γκρεμίζει την πύλη του Πολυτεχνείου και οι ένοπλοι εφορμού. Οι πυροβολισμοί δεν σταματούν. Οι φοιτητές προσπαθούν να βρουν έξοδο να φύγουν. Οι γύρω πολυκατοικίες έχουν τις πόρτες τους ανοιχτές και υποδέχονται τους αγωνιστές. Τους προσφέρουν κάθε δυνατή βοήθεια. Αλλοι συλλαμβάνονται, άλλοι τραυματίζονται άλλοι ΣΚΟΤΩΝΟΝΤΑΙ! Η Αθήνα έχει μετατραπεί σε πεδίο μάχης. Με τη διαφορά ότι μια παράταξη των μαχομένων είναι άοπλη τελείως.
Τα νοσοκομεία δέχονται εκατοντάδες τραυματίες. Πολλοί όμως δεν πάνε στα νοσοκομεία. Προτιμούν να θέσουν σε κίνδυνο την υγεία τους, παρά να συλληφθούν και να φυλακισθούν.
Το πρωϊ είλθε αλλά η νύχτα έμεινε στις ψυχές του Λαού. Οι δρόμοι της Αθήνας είχαν βαφεί με αίμα αθώων, άοπλων αγωνιζόμενων ανθρώπων για την Ελευθερία.
Η δικτατορία Παπαδόπουλου υπογράφει τη στιγμή εκείνη την ληξιαρχική πράξη θανάτου της.

Σ.Σ. Η εφημερίδα ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΚΗ είχε σαν κύριο άρθρο κείμενο του ΝΙΚΟΥ ΨΑΡΟΥΔΑΚΗ με τίτλο: Ο ΤΥΡΑΝΝΟΣ ΕΠΕΣΕ: ΝΑ ΠΕΣΕΙ ΚΑΙ Η ΤΥΡΑΝΝΙΑ. Μετά την κυκλοφορία της, σε λίγες ώρες το Φύλλο κατεσχέθει και συνελήφθει ο Ν. Ψαρουδάκης ο οποίος εξορίσθηκε στη Γυάρο. 1.500 Φύλλα της εφημερίδας τα μετέφερα εγώ κρυφά στο γραφείο του ΠΑΠΑ ΠΥΡΟΥΝΑΚΗ στην Ακαδημίας και από τον 7ο όροφο τα πέταξα στο δρόμο! Γέμισε το κέντρο της Αθήνας από εφημερίδες. Εφημερίδες που έπαιρναν οι πολίτες και διάβαζαν.
Μήνυμα



ΠΗΓΗ:http://clubs.pathfinder.gr/BHXOS/61789?forum=8790&read=13

Στο ΨΩΜΙ και
στις ατέλειωτες ουρές των ανέργων
στο πλήθος των απολυμένων που κάθε μέρα πολλαπλασιάζεται
στην εκμετάλευση των οικονομικών μεταναστών
στον αγώνα των ΑΣΕΠιτών του '98
στην ομηρεία των συμβασιούχων του σήμερα
Στην ΠΑΙΔΕΙΑ και
τον εγκεφαλικό της θάνατο
Στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, την...
υπο καταστολή,
θα φιερώσω τη μέρα Σου σήμερα, Διομήδη και θα δανειστώ το λόγο του ποιητή, για να σου πω ευθαρσώς, ΚΑΛΑ ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕς ΝΩΡΙΣ!

Εχω λίγο χρόνο και δεν μπορώ να γράψω για το πολυτεχνείο τώρα.

Αλλά είναι δύο πράγματα που με έχουν συγκινήσει:

Που ο αγαπητός Χρυσόστομος επαναφέρει ένα τόπικ δικό του, σχεδόν παραμελημμένο, δύο χρόνια μετά και πιστότατος στις θέσεις του.

Αν κανείς ανοίξει το προφίλ του, θα διαβάσει -όπως κι εγώ- την σημειωσή του...
Η παράγραφος ''με δυό λόγια'' που ο καθένας παρουσιάζει τον εαυτό του, είναι από τις καλύτερες που έχουν πέσει στην αντιληψή μου.

Ειλικρινά με έχετε συγκινήσει αγαπητέ κύριε. Να είστε καλά στο υπέροχο νησί που κάποτε πέρασα κι εγώ σαν ναυτάκος....

Μετά τα τανκς,η σιωπηλότερη σιωπή.
Μαζέψαν τα καμμένα οχήματα,τις στάχτες.
Έπλυναν το αίμα χαράματα-χαράματα.
Φυγάδεψαν τους νεκρούς,την καγκελόπορτα, τα τσακισμένα δέντρα.
Τα παιδιά δε γύρισαν σπίτια τους.
Σκιές περιφέρονται γύρω στους τηλεφωνικούς θαλάμους,
από τζάμι σε τζάμι το πρόσωπο της σβησμένης φωτιάς.
Βρήκαν τον ένα κρεμασμένο στο νοικιασμένο δωμάτιο,
τον άλλο στην κλειδωμένη ντουλάπα
ο άλλος,το μέτωπο στα γόνατά του
σα να διάβαζε το τελευταίο βιβλίο.
Ένας μικρός καθρέπτης στο τραπέζι πεσμένος ανάποδα,δεν ήθελε να δει.
Μια κατσαρόλα,ένα σταχτοδοχείο
το καναρίνι στο κλουβί του απότιστο έχει κοκκαλώσει.
Θα κλάψει το κορίτσι γυρίζοντας..
Κι αυτοί,κι αυτοί που τους κρύψανε στο λάκκο
φωνάζουν δυνατότερα τις νύχτες
Γρηγορείτε!Γρηγορείτε!

Γ.Ρίτσος "Το σώμα και το αίμα"

Πιστεύω πως και συγκίνηση και προβληματισμός και ιστορική μνήμη
πρέπει να πηγαίνουν μαζί.Πέρυσι τέτοιες μέρες είχα πολύ στεναχωρηθεί που κανείς
σχεδόν δεν είχε ασχοληθεί.Και το είχα γράψει πως είχα στεναχωρηθεί.Γιατι ένιωθα απίστευτα μόνος μου με αυτά τα υπέροχα συναισθήματα παρέα και να μην υπάρχει κάποιος να τα μοιραστούμε..Εύχομαι αυτή τη φορά να την τιμήσουμε αυτήν την επέτειο μιλώντας για αυτή.Αν γινόταν σήμερα και αύριο να μην ύπάρχουν άλλα θέματα καθόλου στο φόρουμ θα συμφωνούσα απολυτα.Να μένε μόνο ένα με τραγούδια του Μάνου του Λοίζου και
ένα με τραγούδια του Θεοδωράκη....
Εχουμε ΝΕΚΡΟΥΣ παιδιά Ηρωες στον αγώνα για την Ελευθερία.
Την πολιτική διάσταση και ποιος φταίει και ποιος ήταν πίσω από ολα αυτά
και τις λεπτομέρειες των λεπτομερείων τις έχω σιχαθεί ρε παιδια...
Τις έχω βαρεθεί!Ειδικά όταν ακούω αυτή τη λέξη .."υποκινούμενοι"
μου έρχεται μια απίστευτη ανεγούλα εδώ και πολλά χρόνια.Μπορεί να ήταν
αλλά είναι ΜΙΚΡΟΤΗΤΑ να το λες αυτό τέτοια μέρα που η μάνα έχει χάσει
το παιδί της επειδή το τελευταίο ήθελε και απαιτούσε την ελευθερία του.

Πάρτε τα παιδιά σας ,τα ανήψια σας ,τους φίλους σας,όποιον έχετε
κοντά σας και δεν ξέρει και μεταδώστε αυτά που ξέρετε ΑΛΛΑ ΚΥΡΙΩΣ
αυτά που ΝΙΩΘΕΤΕ.Οσοι τα νιώθετε.



"Θέλω να κάνω έγχρωμη και ανεξίτηλη μουσική σαν και τον πίνακα του Θεόφιλου που είδαμε σ΄ένα καφενείο στο Βόλο"

ΜΑΝΟΣ ΛOΪΖΟΣ

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : semplice στις 16-11-2006 20:56 ]

elpizw na ta kapsoun ola stin poreia

Παράθεση: Το μέλος DIM_033 στις 16-11-2006 στις 21:08 έγραψε... elpizw na ta kapsoun ola stin poreia

Προτείνω να γίνει άμεσα αυστηρότατη επιπληξη -σύσταση στο μέλος που το έγραψε αυτό.
Είναι απαράδεκτο και προσβλητικό.
Τα υπόλοιπα ας τα κανονίσει ο μπαμπάς του.

Παράθεση: Το μέλος istoxastis στις 16-11-2006 στις 20:20 έγραψε... Στην ΠΑΙΔΕΙΑ και τον εγκεφαλικό της θάνατο Στην ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ, την... υπο καταστολή, θα φιερώσω τη μέρα Σου σήμερα, Διομήδη και θα δανειστώ το λόγο του ποιητή, για να σου πω ευθαρσώς, ΚΑΛΑ ΕΣΥ ΣΚΟΤΩΘΗΚΕς ΝΩΡΙΣ!

Χρυσόστομε σε ευχαριστώ.

Mummy please don't hurt me...........................gangsta.........

"Στο Πολυτεχνείο , οι ελεύθεροι πολιορκημένοι. Το τανκ με τους εκτυφλωτικούς προβολείς να σκορπίζει την παγωνιά…Οι σφαίρες που ήτανε αληθινές. Οι τραυματίες. Το αίμα. Ο Γιώργος ο Παυλάκης ξαναμμένος, με το μαντήλι σφιχτά δεμένο στο κεφάλι του, να συγκρατεί τις μπούκλες των μαλλιών του. Έχουμε ανάγκη από αίμα. Να κάνουμε έκκληση στον Ερυθρό Σταυρό. Να κατέβει ο κόσμος στους δρόμους. Και το ξημέρωμα αργούσε να φανεί. Η ζωή είναι ένα πείσμα και ο θάνατος ένας θυμός. Πυροβολισμοί…
Πως είναι δυνατό να κοιμάστε… Ο ραδιοφωνικός σταθμός να κραυγάζει ακόμα στ’ αφτιά μου…
Πίσω από την πύλη του Πολυτεχνείου, οι φοιτητές. Πάνω στην κολόνα ο Κυριάκος, με το λευκό πουκάμισο. Ο Κώστας απέξω όρθιος, λίγο πριν συλληφθεί… Το τανκ να έρχεται καταπάνω μας και στον πυργίσκο του ο αξιωματικός με το περίστροφο προτεταμένο. Η Μερσεντές. Τη σπρώχνουμε να γίνει οδόφραγμα. Ο Κυριάκος να πέφτει από την κολόνα. Το τανκ να γκρεμίζει την πόρτα, η Πέπη κάτω από τα κάγκελα και εμείς να σπρώχνουμε τη Μερσεντές. Το τανκ να περνάει από πάνω της και να μην παραμερίζουμε, να ζούμε την υπέρβαση, νέα παιδιά αγόρια και κορίτσια με προτεταμένα στήθη. «Κάτω η χούντα, έξω οι Αμερικάνοι»…
Την άλλη μέρα τα’ απομεινάρια της εξέγερσης διαλύονται και μέσα στις φωτιές, όρθιοι και καταγής στο πεζοδρόμιο, στη μέση του δρόμου, δύο νέες κοπέλες, η Ελένη και η Μαρία, κι ένα αγόρι να το τραβούν απ’ τα μαλλιά οι μπάτσοι.
Οι δολοφόνοι πλένουν τα χέρια τους στους νεροχύτες. Σκουπίζονται απ’ τα σχισμένα πουκάμισα. Βρέχουν με χοντρές μάνικες, για να ξεπλυθούν τα πεζοδρόμια, να πάει ο κόσμος ήσυχα στη δουλειά του το πρωί. Μην αγριέψει το μάτι του. Μη θυμηθεί το μεσημέρι το σκοτωμένο πρωινό και ανταριέψει…
Τα υπόλοιπα είναι για το τραγούδι. Μένει μονάχα να θυμόμαστε ξανά και ξανά, στα μνημόσυνα και στις επετείους, πως το κρατούμενο δεν είναι ένα. Μαζεύτηκαν πολλά, θα χάσουμε το λογαριασμό. Κι είναι που μας χρωστάνε. Ανεξόφλητη επιταγή το αίμα μας, πάλι με το ποδήλατο να κάνω βόλτες γύρω από τους σταθμούς της μνήμης και να περνάει το τρένο στις οκτώ, ταξίδι για την Κατερίνη, Νοέμβρης μήνας δε θα μείνει".
(ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΑΠΑΧΡΗΣΤΟΣ)

ΖΕΙ!!! ΠΑΝΤΑ ΖΕΙ!!!
Πως θα μπορούσαμε να το ξεχάσουμε;
Βαραίνει η μνήμη και το χρέος.

Παράθεση: Το μέλος DIM_033 στις 16-11-2006 στις 21:08 έγραψε... elpizw na ta kapsoun ola stin poreia

Έτσι ώστε αντί να θυμηθούμε τους αγωνιστές της δημοκρατίας να επικεντρωθούμε στα παρατράγουδα της πορείας και τις συγκρούσεις με τα ματ;
Αυτό είναι ό,τι χειρότερο για όλους μας.

πραγματικά το Πολυτεχνείο είναι εδώ....

η εξέγερση ζει στη σιγή των ανώνυμων πρωταγωνιστών που δε ζήτησαν να εξαργυρώσουν την παρουσία τους με πολιτικά αξιώματα,πολύ χρήμα και 30 χρονη συμεμτοχή στο κοσμικό life style...

έχει πεθάνει προ πολλού όμως στην φιέστα της 17 Νοέμβρη,εκεί που παρελαύνει η περίφημη "φωνή του Πολυτεχνείου" η οποία από την ακρα αριστερά βρέθηκε στον εκσυγχρονιστικο νεοφιλελευθερισμό ,με χαρη και ελαφρά πηδηματάκια......

μαζί της κι άλλοι πολλοί της ίδιας συνομοταξίας...


η φιέστα γίνεται πάνω στα αίματα των νεκρών και αγνοουμένων του Αττίλα,πάνω στη κατεχόμενη Κερύνεια και το Ριζοκάρπασο,στις εκκλησιές που γίναν στάβλοι και στα τιμαλφή του Γένους μας που ξεπουλιουνται στους διεθνείς οικους δημοπρασιών....


φρεσκο το αίμα του Σολωμού,που με το τσιγάρο στο στόμα,σκαρφαλωμένος στον ιστό της κατοχικής ημισελήνου σκοτώθηκε από το άνομο χέρι του οθωμανού εισβολέα....

ίσως ο μόνος ουσιαστικός λόγος για την συνέχιση των ετήσιων εορτασμών της 17 Νοέμβρη,είναι η πορεία προς την πρεσβεία των γιάνκηδων,που δε σταματούν να αιματοκυλούν τον πλανήτη...

Δίχως τουφέκι και σπαθί, με το ήλιο στο μέτωπο,
Υπήρξατε ήρωες και ποιητές μαζί. Είστε το ποίημα.
Απλώνοντας το χέρι μου δεν φτάνει ως εκεί
Που ωραία λουλούδια τις μορφές σας
Λιτανεύει ο αέρας της αρετής. Ω παιδιά μου,
Μπροστά σ’ αυτό το ποίημα μετράει μόνο η σιωπή.

Νικηφόρος Βρεττάκος
I]Μικρός τύμβος[/I]
(17 Νοεμβρίου 1973)[



Μάτια κλειδωμένα, χέρια παγωμένα
Κείτεται
-δεκοχτώ χρονώ ήτανε δεν ήτανε-
για να έχω εγώ πουλιά-φτερά στα χέρια μου,
και συ στο σπιτάκι σου,
μια γλάστρα με βασιλικό στο πεζουλάκι
και τα παιδιά μας ξένοιαστα να χτίζουνε το μέλλον.

Η μάνα του τον περιμένει και δεν έρχεται,
Η άνοιξή του παίζει κα δεν τηνε ξέρει πια.
Στις φλέβες του αίμα σταματημένο και πικρό,
Γυαλί σπασμένο ο κόσμος, σωριασμένο πάνω του.
Για να έχω εγώ τον άσπρο μου ύπνο
Και συ γαρύφαλλο στο στόμα σου,
Για νά’ χουν τα παιδιά μας το δικό τους ήλιο…

Λένα Παππά
Στους σκοτωμένους σπουδαστές του Νοεμβρίου



Τρείς νύχτες καίγανε οι φωτιές
Την τελευταία ακούστηκαν καμπάνες
Κάπου αλλού θα παίζεται η ζωή μας σκέφτηκα
Και τότε τον είδα
Λαμπαδιασμένο απ’ τις ζητωκραυγές
Να τρέχει προς το θάνατο
Αλέξανδρε του φώναξα
Αλέξανδρε
Κι ύστερα πιο σπαραχτικά Αλέξανδρεεε, πάλι και πάλι

Καθώς έσκυψα να τον σηκώσω από την άσφαλτο
Δε βρήκα παρά στάχτη

Σ’ όλους τους δρόμους
Οι στρατιώτες πυροβολούσαν το φόβο τους

Γιώργης Σαράντης
Εδώ Πολυτεχνείο



"Δεν είμαστε τίποτα, ας γίνουμε τα πάντα!"

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : dimitrapan στις 16-11-2006 23:20 ]

Παράθεση: Το μέλος prosilios στις 16-11-2006 στις 22:56 έγραψε... πραγματικά το Πολυτεχνείο είναι εδώ.... η εξέγερση ζει στη σιγή των ανώνυμων πρωταγωνιστών που δε ζήτησαν να εξαργυρώσουν την παρουσία τους με πολιτικά αξιώματα,πολύ χρήμα και 30 χρονη συμεμτοχή στο κοσμικό life style... έχει πεθάνει προ πολλού όμως στην φιέστα της 17 Νοέμβρη,εκεί που παρελαύνει η περίφημη "φωνή του Πολυτεχνείου" η οποία από την ακρα αριστερά βρέθηκε στον εκσυγχρονιστικο νεοφιλελευθερισμό ,με χαρη και ελαφρά πηδηματάκια...... μαζί της κι άλλοι πολλοί της ίδιας συνομοταξίας... η φιέστα γίνεται πάνω στα αίματα των νεκρών και αγνοουμένων του Αττίλα,πάνω στη κατεχόμενη Κερύνεια και το Ριζοκάρπασο,στις εκκλησιές που γίναν στάβλοι και στα τιμαλφή του Γένους μας που ξεπουλιουνται στους διεθνείς οικους δημοπρασιών.... φρεσκο το αίμα του Σολωμού,που με το τσιγάρο στο στόμα,σκαρφαλωμένος στον ιστό της κατοχικής ημισελήνου σκοτώθηκε από το άνομο χέρι του οθωμανού εισβολέα.... ίσως ο μόνος ουσιαστικός λόγος για την συνέχιση των ετήσιων εορτασμών της 17 Νοέμβρη,είναι η πορεία προς την πρεσβεία των γιάνκηδων,που δε σταματούν να αιματοκυλούν τον πλανήτη...

Από τα πιο ουσιαστικά σχόλια που έχω διαβάσει.
Φαίνεται πως ο προσ-ήλιος δεν έχει πρόβλημα με τον Ηλιοκαι το Φως του.
Σε άλλους αρέσει το σκοτάδι.Το συνήθισαν μάλιστα και πιστεύουν τώρα
"ακράδαντα" και με πολλά "επιχειρήματα" πως δεν θα ξημερώσει ποτέ.Αλλά δεν είναι έτσι.Αλλά ας σταματήσω εδώ γιατί θα γίνω και εγώ σκοτεινός γράφοντας για αυτούς.

Δεν μπορώ να θυμηθώ κάτι πιο πρόσφατο. Αν υπάρχει και μου ξεφεύγει ας με διορθώσει κάποιος.
Ο Τάσσος Ισαάκ αλλά και πολύ περισσότερο ο Σολωμός Σολωμού υπήρξαν οι τελευταίοι ήρωες του ελληνισμού...

έκανα και το 17ο ποστ.....;

Παράθεση: Το μέλος prosilios στις 16-11-2006 στις 22:56 έγραψε... πραγματικά το Πολυτεχνείο είναι εδώ.... η εξέγερση ζει στη σιγή των ανώνυμων πρωταγωνιστών που δε ζήτησαν να εξαργυρώσουν την παρουσία τους με πολιτικά αξιώματα,πολύ χρήμα και 30 χρονη συμεμτοχή στο κοσμικό life style... έχει πεθάνει προ πολλού όμως στην φιέστα της 17 Νοέμβρη,εκεί που παρελαύνει η περίφημη "φωνή του Πολυτεχνείου" η οποία από την ακρα αριστερά βρέθηκε στον εκσυγχρονιστικο νεοφιλελευθερισμό ,με χαρη και ελαφρά πηδηματάκια...... μαζί της κι άλλοι πολλοί της ίδιας συνομοταξίας... η φιέστα γίνεται πάνω στα αίματα των νεκρών και αγνοουμένων του Αττίλα,πάνω στη κατεχόμενη Κερύνεια και το Ριζοκάρπασο,στις εκκλησιές που γίναν στάβλοι και στα τιμαλφή του Γένους μας που ξεπουλιουνται στους διεθνείς οικους δημοπρασιών.... φρεσκο το αίμα του Σολωμού,που με το τσιγάρο στο στόμα,σκαρφαλωμένος στον ιστό της κατοχικής ημισελήνου σκοτώθηκε από το άνομο χέρι του οθωμανού εισβολέα.... ίσως ο μόνος ουσιαστικός λόγος για την συνέχιση των ετήσιων εορτασμών της 17 Νοέμβρη,είναι η πορεία προς την πρεσβεία των γιάνκηδων,που δε σταματούν να αιματοκυλούν τον πλανήτη...

Πράγματι ειναι ένα κείμενο φωτεινό και τσακίζει ...

Χωρίς να θέλω να δώσω άφεση σε αυτούς που κάποια στιγμή κουράστηκαν, δοξάστηκαν (ο Αναγνωστάκης έγραψε και για προδοσία ..) ενώ άλλοι "στρέψαν τα μάτια" απλά να επισημάνω πως τουλάχιστον ο Δημήτρης Παπαχρήστου, παρά τους όποιους συμβιβασμούς του στη συνέχεια, προσπάθησε να κρατήσει κάτι από το ήθος και την πορεία του. (ηταν αυτός που μίλαγε στον Ρ/Σ με εκείνη τη φωνή που πράγματι έκανε πολλούς να βγούν στον δρόμο τότε και άλλους να δακρύζουν τώρα).

Εφαγε πολύ ξύλο και επί δημοκρατίας, όχι άπό την αστυνομία, αλλά από δυνάμεις του επίσημου αριστερού χώρου, επειδή δεν ανήκε σε αυτούς, και στη συνέχεια το πάλαιψε όσο μπορούσε. Βέβαια ειναι κατανοητό πως απο τη στιγμή που είναι κανείς δημόσιο πρόσωπο κρίνεται δυστυχώς όχι μόνο από το παρελθόν του αλλά και από το παρόν του.

Ενδιάμεσοι νεκροί. Το '80. Οχι από σφαίρες άλλά από κλόμπς. Κουμής και Κανελλοπούλου. Οταν εξωκοινοβουλευτικές δυνάμεις - ουδεμία σχέση με φρικιά και τα σχετικά - δυνάμεις που αποσπάστηκαν από το τότε ΚΚΕ εσωτ και άλλοι, με αφέλεια αλλά αποφαστικότητα, αποφάσισαν να σπασουν την απαγόρευση της πορείας προς την Αμερικανική Πρεσβεία. Για λόγους συμβολικούς. Καί μόνον. Ειπαν "θα παμε". Χωρίς κράνη, χωρίς λοστούς, μολότωφ κλπ απλά με "ανθρώπινες" αλυσίδες.

Δεν περίμεναν με τίποτα το τι θα γινόταν. Μία Αθήνα που κάηκε και δύο νεκροί. Τα επισόδια ξεκίνησαν έξω από τη βουλή. Στα ανθοπωλεία. Και όταν ο κόσμος έτρεχε να σωθεί άρον άρον προς τα πισω, έπεφτε στα αδιαπέραστα μπλοκ της "μίας και μόνης αριστεράς" που δεν άφηνε κουνούπι να περάσει με αποτέλεσμα η αστυνομία να βρίσκει έυκολη λεία.

Ρομαντισμός, αφέλεια, vs κρατικής αμηχανίας και κομματικής υστεροβουλίας. Αποτέλεσμα 2. (νεκροί). Πού κανείς δεν περίμενε. (ούτε οι καλοί ούτε οι κακοί). Απλά τώρα δεν ειναι εδώ μεταξύ μας, ούτε αυτοί.

Ευχαριστώ.

Α και πούσαι dim 33 .. έχε υπόψη σου αγόρι μου πως το "κάψιμο όλων", ειδικά όπως γίνεται σήμερα, σημαίνει και ανοιγμένα κεφάλια, σπασμένα κόκκαλα κλπ. Ετσι για πλακα. Δεν γράφω για κοινωνική ευθύνη κλπ γιατι μάλλον σκασίλα σου (και το καταλαβαίνω). Αλλά σε αυτές τις περιπτώσεις η μόνιμη ζημιά ή ο θάνατος, δεν έρχονται, απλά .. από τύχη.