Η απάντηση βρίσκεται μέσα στην ίδια την ερώτηση, κι ως εκ τούτου περιβάλλεται με το ίδιο μυστήριο που περισφίγγει κι εκείνην. Κι ετούτο διότι δεν υπάρχει οριστική απάντηση που να αποκρίνεται στην ερώτηση "τί είναι τέχνη" και " τί είναι μουσική". Διότι, αν μπορούσαμε να απαντήσουμε οριστικά σε εκείνα, θα έπαυαν να αποτελούν τέχνη και θα γίνονταν περιγραφική γνώση (επιστήμη).
Η ιστορία ως τώρα μας δείχνει ότι κάθε πράγμα προσεγγίζεται ταυτόχρονα από δύο πλευρές: της ουσίας και της εμπειρίας. Είναι οι δύο κόσμοι που αντιμάχονται αλλήλους αιώνες πια: ο κόσμος του βιώματος και ο κόσμος των αισθήσεων. Εκείνος του "είναι" κι ο άλλος του "έθους". Εκείνος της ψυχής κι ο άλλος της γνώσης.
Το θέμα που θέτεις πέφτει για άλλη μία φορά στη μέση. Ανάλογα από την πλευρά που θα το προσεγγίσεις θα βρεις τις αντίστοιχες απαντήσεις. Σήμερα έχει επικρατήσει η εμπειρία, η συνήθεια, η εκπαίδευση, η επιστήμη. Ως εκ τούτου είναι ευκολότερος ο δρόμος της επιστημονικής ανάλυσης της τέχνης, δεδομένου ότι τα εργαλεία με τα οποία μάθαμε να αναλύουμε είναι επιστημονικά. Είναι η τέχνη των συχνοτήτων, των ορθοφωνιών, των ορθοπαιξιών, της νόησης και των αισθήσεων. Ο άλλος δρόμος θέλει προσωπικό κόστος, εσωστρέφεια, αναζήτηση του πηγαίου. Κι ως εκ τούτου αποκρίνεται στο κάλεσμα εκείνων που αποζητούν το πηγαίο. Αφορά την τέχνη ως κοινή συνισταμένη, αδεφλοσύνη, συν-αίσθημα, στάση ζωής.
