Χάρις Αλεξίου - Η Αγάπη θα σε βρεί όπου και να σαι

Το "μεγάλωσα", που άκουσα πριν λίγο, έχει πολύ όμορφο στίχο !!! Επίσης, μού αρέσει το ηχητικό περίβλημα του τραγουδιού αυτού.

Όμως ... μια απορία : Γιατί ενώ όλοι βρίζουμε την Αθήνα και τη ζωή που μάς προσφέρεται σε αυτήν, κανείς μας δεν θέλει να την εγκαταλείψει και, τελικά, δεν φεύγουμε από αυτήν ????

Το μέλος sympetheros στις 17-11-2009 στις 20:23 έγραψε...

"Εγώ θα διαφωνήσω με τις καλές κριτικές του νέου δίσκου της Χαρούλας"

Να σημειώσω ότι ο καινούριος δίσκος της Χαρούλας Αλεξίου δεν αποκόμισε ΜΟΝΟ καλές κριτικές. Στην "Ελευθεροτυπία" της Τετάρτης που μάς πέρασε, ο Γ.Ε. Παπαδάκης γράφει αρνητική κριτική όχι μόνο για τον δίσκο, αλλά και για την εν γένει στάση της κας Αλεξίου ......  

-----------------
Πάμε να στήσουμε το παλιό σκηνικό, με την καλύβα και το αρχοντικό [Σταύρος Λογαρίδης]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kwstasagas στις 29-11-2009 13:24 ]

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : kwstasagas στις 29-11-2009 13:28 ]

Η κριτική του κυρίου Παπαδάκη απέχει πολύ από την πραγματικότητα γιατί θέλει καταρχήν και έχει την απαίτηση η Χάρις Αλεξίου να τραγουδά μόνο λαϊκό ρεπερτόριο και κατά δεύτερον αλλιώς έχει "δει" τους στίχους και την στάση της στον καινούργιο δίσκο από ό,τι πραγματικά είναι!Και στην εν λόγω κριτική έχουν διαφωνήσει ακόμα και άτομα που δεν τους αρέσει ο νέος δίσκος.

Οπότε παραθέτω την κριτική του Γ.Παπαδάκη για περαιτέρω κουβέντα γιατί μιας που αναφέρθηκε είναι καλό να αποσαφηνίζονται και κάποια πράγματα...

"Η Χάρις Αλεξίου παρουσιάζει νέο δίσκο, ύστερα από τρία χρόνια δισκογραφικής «σιωπής». Η νέα εργασία θεωρείται (από τη διαφήμιση) τολμηρή, ρηξικέλευθη ή κάτι παρόμοιο. Η δημιουργός δηλώνει ότι εκτίθεται και ρισκάρει και ακόμα υποστηρίζει, ως αξίωμα, πως όποιος τολμά κάτι τέτοιο πάντα κερδίζει.

Ομιχλώδες το αξίωμα, ωστόσο. Η τόλμη, πάντως, ή το ρίσκο εδώ, δεν φαίνεται να βρίσκονται αλλού από το κάπως «σκοτεινό» περιεχόμενο των στίχων, μια πεποιημένη μελαγχολία που συχνά (επειδή της λείπει η πνοή της υψηλής ποίησης) ολισθαίνει προς την γκρίνια και τη μιζέρια. Οι καταστάσεις γίνονται στενάχωρες, όχι εξαιτίας των ιδιαίτερων ερωτικών θρήνων, αλλά από την (απογοητευτική κατά τη γνώμη μου) στάση των προδομένων τού έρωτα ή εκείνων που απορρίπτονται ερωτικώς. Αυτοί κατά κανόνα (στα ελαφρά εμπορικά τραγούδια) κλαψουρίζουν, οικτίρουν τη μοίρα τους, κι από μια θέση, τάχα, υψηλή (δεν φταίνε ποτέ για τίποτε) διαφημίζονται ως θύματα ανάλγητων κακοποιών του έρωτος.

Εχουμε εδώ, δέκα τραγούδια που κλαυθμυρίζουν εις το περιθώριο αναξιοπαθούντων ερώτων. Από μουσική άποψη δεν έρχονται να προσθέσουν κάτι στη γενική μουσική φιλολογία του είδους αυτού. Πολλά τα στερεότυπα και τα τετριμμένα. Και πάλι απεμπόληση της παράδοσης τού ελληνικού τραγουδιού υπέρ μιας ελαφράς, ελαφροτάτης μίμησης λατινοαμερικάνικων κλισέ.

Η δημιουργός δεν αρνήθηκε, κατά την παρουσίαση του δίσκου, ότι το... έργο διακατέχεται από μια «μαυρίλα», αλλά δήλωσε πως αυτό δεν την πειράζει, καθώς, όπως είπε, βαρέθηκε να βλέπει παντού γύρω της μόνο χαμόγελα· και τι σημαίνει αυτό; Αν όλοι χαμογελούν και είναι ευτυχισμένοι (έστω κι αν εννοεί τους διαφημιστές των δίσκων και τους διαφημιζομένους) θα πρέπει να τους εκσφενδονίσουμε κατά πρόσωπον ύλη μαυρίλας και πεποιημένους θρήνους, κοπετούς και γκρίνιες;

Η τέχνη είναι αλήθεια. Τα παρόντα πονήματα της Χάρης Αλεξίου δεν επαληθεύουν τις μαυροειδείς διαθέσεις της δημιουργού τους. Είναι μάλλον παράδοξο, μια καλλιτέχνις επιτυχημένη όσο καμιά άλλη συνάδελφος της γενιάς της, που ευρέθη εν υπερτάτη «δόξη και τιμή» στο εξωτερικό να συνεργάζεται με μεγάλα ονόματα όπως π.χ. η Loreena McKennitt, να παίρνει βραβεία σαν το Prix Adami της Ακαδημίας (!) Charles Cros, να ηχογραφεί δίσκο στα λαμπρά studios Guillaume Tell του Παρισιού, να απολαμβάνει γενική εκτίμηση και αγάπη στην πατρίδα της από χιλιάδες θαυμαστές που πάντα σπεύδουν να αγοράσουν δίσκους και εισιτήρια, είναι λοιπόν μάλλον παράδοξο να έχει παράπονο και να απευθύνεται στο κοινό της με... μαυρίλες, απαξιώνοντας τα χαμόγελα και την, όποια, ευτυχία των ανθρώπων γύρω της, αντί να ευχαριστεί με ένα μεγάλο χαμόγελο το κοινό που την ανέβασε όπου την ανέβασε.

Θα τα πω χωρίς περιστροφές: Η Χάρις Αλεξίου ήταν και είναι μια σπουδαία ΛΑΪΚΗ τραγουδίστρια. Είναι και καλός άνθρωπος. Ο,τι εδώ και χρόνια επιχειρεί κόντρα σε αυτό, μοιάζει, κατά τη γνώμη μου, ανώφελο. Η μεγάλη επιτυχία, το χειροκρότημα, το χρήμα, φέρνουν και κρίσιμες δονήσεις στον εσωτερικό κόσμο των ανθρώπων. Πιστεύω πως η λαϊκή τραγουδίστρια Χάρις Αλεξίου θαμπώθηκε από την επιτυχία και υπερέβαλε όταν πρωτοπίστεψε πως είναι τόσο καλή συνθέτις, στιχουργός και ποιήτρια, όσο είναι και καλή τραγουδίστρια. Ετσι, άφησε κατά μέρος τα καλύτερά της για να δοκιμαστεί αναρμοδίως και στα... διανοουμενίστικα λάτιν, τάνγκο, μιλόγκες κ.λπ. Ομως αυτό το έδαφος είναι δύσβατο, άγνωστο και... προδοτικό. Φυσικά, κατά τη γνώμη μου."

Ελευθεροτυπία, Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
http://www.enet.gr/?i=news.el.texnes&id=105436

Ο καθένας ας βγάλει τα συμπεράσματα του...

-----------------
Κάθε Τετάρτη βράδυ 23.00-0.00 μαζί σας με "μια ανάσα"!!!

[ Το μήνυμα τροποποιήθηκε από τον/την : ilio στις 30-11-2009 10:56 ]

Βασικά εννοούσα περισσότερη ατμόσφαιρα, αισθαντικότητα...!

Εμενα προσωπικα μου αρεσε ολο το CD αυτα τα τραγουδια ομως πιο πολυ.... λογια με νοημα!!!

thanks

Όταν κάποιος παριστάνει τον λόγιο, τον πανεπιστήμονα ,γράφει άρθρα επιστημονικά και κάνει τον μουσικολόγο χωρίς να έχει πατήσει ποτέ το πόδι του σε ελληνικό ή ξένο πανεπιστήμιο αφού είναι αμφίβολο αν τελείωσε και το γυμνάσιο τότε λέγεται  Γ.Ε.Παπαδάκης.                                                                Όταν κάποιος επί χρόνια αμειβόμενος από το Γ' πρόγραμμα της ελληνικής ραδιοφωνίας, παίρνει τις 500 και πλέον ραδιοφωνικές εκπομπές, ιδιοκτησία του ελληνικού λαού και του κράτους και τις κρατάει  σπίτι του, ενώ μεγάλο μέρος αυτών το ξεπουλάει στην Ολλανδία απομυζώντας αδρή αμοιβή, τότε λέγεται Γ.Ε.Παπαδάκης.                                                                                                                            Όταν  κάποιος επικρίνει, ειρωνεύεται ή βρίζει την  Χ.Αλεξίου  τον  Αλκίνοο Ιωαννίδη, τον Δ.Σαββόπουλο , τον Χ.Νικολόπουλο, τον Θ.Παπακωνσταντίνου και άλλους πολλούς ων ουκ έστιν αριθμός, τότε λέγεται Γ.Ε.Παπαδάκης.                                                                                                              Όταν κάποιος πρόσκειται στο ΠΑ.ΣΟ.Κ δηλώνοντας  σοσιαλιστής  και συνάμα δεν αποδέχεται ή υποτιμά ή βρίζει άλλους λαούς, φυλές ή εθνότητες όπως Πέρσες, Τούρκους, Ινδούς, Τσιγγάνους ή Εσκιμώους θεωρώντας τους υποδεέστερους του περικλεούς αρχαιοελληνικού μεγαλείου, που αυτός μόνος  διαχειρίζεται και κατέχει όντας κατά συνέπεια φασίστας, ρατσιστής και εθνικιστής, τότε λέγεται  Γ.Ε.Παπαδάκης.
Όταν  κάποιος  διατείνοντας ότι  κατέχει  τα  μέτρα της  Ελληνοσύνης  και  της αυθεντικής  παράδοσης,  θεωρεί  το  Β. Κολοβό σπουδαίο παραδοσιακό τραγουδιστή ενώ επικρίνει και διαπομπεύει τον Π.Λάλεζα, τότε λέγεται Γ.Ε.Παπαδάκης.
Τέλος, όταν κάποιος  ως  ακκορντεονίστας  παράγει ένα  θλιβερό  εκτός ρυθμού  και  μέλους  ακρόαμα με  αδυναμία  στοιχειώδους  συγχρονισμού  της αριστεράς και της  δεξιάς χειρός , επιπέδου περίπου πρώτης κατωτέρας παλαιού επαρχιακού ωδείου και έχει άποψη  ''βαθυστόχαστη'' και  ''περισπούδαστη'' για το  μουσικό  γίγνεσθαι  της  Ελλάδας, της Ευρώπης  και επί παντός επιστητού, τότε λέγεται Γ.Ε.Παπαδάκης.                                                                                                                                        
Αυτό  το  θράσος  και  η  σοβαροφάνεια, προιόν ψυχικού και  ουσιαστικού ελλείμματος  εξέθρεψε  αυτόν τον  τύπο - τον ανεκδιήγητο- καθαρόαιμο τρωκτικό της  πρώτης 8 ετίας του ΠΑ.ΣΟ.Κ. και των νοοτροπιών της που κατέστρεψαν τη χώρα και που τα δεινά της θα πληρώνουμε για δεκαετίες πολλές ακόμα.Ούτε δεσπότης ούτε καν παπάς παρόλο το δεσποτισμό.Παπαδάκης  με υποκοριστικό, μικρούλης και ουτιδανός.Κάτι  ξέρανε παλιά  όταν επέλεγαν ονόματα