Θα θέσω κάποια ερωτήματα που ουσιαστικά είναι ένα : ποιος αντιδρά πιο εύκολα, ένας που πεινάει ή ένας που είναι χορτασμένος; Ποιος αντιδράει πιο εύκολα, ένας ανεξάρτητος η ένας βολεμένος (έχοντας φιλήσει – να μην πω τι – για να βολευτεί); Ποιος επαναστατεί πιο εύκολα ένας που έχει μάθει να είναι καταναλωτής – με οποιοδήποτε κόστος π.χ πιστωτικές, δάνεια, δανεικά – ή ένας που ελέγχει τα οικονομικά του και δεν είναι υποχρεωμένος πουθενά; Ποιος επαναστατεί πραγματικά και όχι ευκαιριακά, ένας που μεγάλωσε με αρχές και ιδανικά, ή ένας που μεγάλωσε με αρχή τον φιλοτομαρισμό; Ποιος επαναστατεί πραγματικά, ένας που πιστεύει στην κοινωνική δικαιοσύνη ή ένας που πιστεύει στο προσωπικό του όφελος;
Ποια επανάσταση έχει τύχη; Αυτή που στηρίζεται στα συνθήματα, ή αυτή που στηρίζεται στα συναισθήματα; Ποια επανάσταση έχει τύχη, αυτή που έχει στόχο ή αυτή που απλά εκτονώνει; Ποια επανάσταση έχει τύχη αυτή που την καθοδηγούν εκ του ασφαλούς (δημοσιογράφοι, καλλιτέχνες, πολιτικοί) ή αυτή που την καθοδηγούν μπροστάρηδες στον αγώνα; Ποια επανάσταση έχει τύχη, αυτή που βασίζεται στην επίγνωση των πραγμάτων, στόχων, του εχθρού, και της δύναμής του, ή αυτή που γίνεται με βάση τον παρορμητισμό και τίποτα παραπάνω;
Πόσοι άνθρωποι σήμερα στην Ελλάδα δεν ανήκουν στην κατηγορία των χρεωμένων, ή βολεμένων, ή μαθημένων στις ανέσεις που δύσκολα αποχωρίζετε κάποιος;
Πόσοι σήμερα στην Ελλάδα θα ήταν διαθέσιμοι απλώς να πάθουν – όχι να πεθάνουν – για τον συνάνθρωπό τους; Για την πραγματική ελευθερία και όχι την εικονική πραγματικότητα που ζούμε σήμερα;
Ας μην μιλάμε λοιπόν για επαναστάσεις! Καλά είμαστε! Κολλημένοι με την τηλεόραση και τους ψευτοδήθεν που μας πουλούν δημοκρατία και ιδεώδη σε όλες τις αποχρώσεις, σε πολλές γεύσεις, και για όλα τα γούστα! Κάπου - κάπου πετάμε και καμιά ψιλοεξεγερσούλα για εκτόνωση – και αυτήν σε μέρες και ώρες εργάσιμες γιατί οι αργίες και οι υπόλοιπες ώρες είναι για προσωπική χρήση!
Ψηφίζω λοιπόν καναπέ!
